Death Disco Open Air, μέρος 2ο, με τη συγκεκριμένη ημέρα να κρύβει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του festival. Μετά την απαραίτητη ξεκούραση, έχουμε βάλει στα μπαγάζια μας τον απαραίτητο εξοπλισμό για να αποθανατίσουμε αυτές τις στιγμές, αλλά και τον αντίστοιχο που θα μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε τις υψηλές θερμοκρασίες της ημέρας.
Η δεύτερη ημέρα του Death Disco Open Air βγάζει πιο μπροστά τον post-punk και goth ήχο με μπάντες που ορίζουν αυτό το είδος, όπως οι The Sisters Of Mercy ή οι Mecano Un.Ltd, χωρίς όμως να μένουν ανικανοποίητα τα ηλεκτρονικά μας θέλω, αφού το line-up διαθέτει τους pioneers του minimal electro, Absolute Body Control αλλά και τους «δικούς μας» Mechanimal. Η προσέλευση του κόσμου φαίνεται μεγαλύτερη από την πρώτη ημέρα, γεγονός που δικαιολογείται, όχι μόνο από το όνομα των headliners αλλά και από την εμφάνιση συγκροτημάτων που γράφουν τη σύγχρονη ιστορία της σκηνής, τόσο στην Ελλάδα, βλέπε Data Fragments, αλλά και σε όλο τον κόσμο, βλέπε Actors και She Past Away. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Data Fragments
H δεύτερη μέρα του «καυτού» Death Disco Open Air Festival έχει στο ξεκίνημά της ένα από τα ακατέργαστα (ακόμα) «μαύρα διαμάντια» της εγχώριας dark, post-punk σκηνής. Οι Data Fragments αναλαμβάνουν να υποδεχτούν τον κόσμο στο δεύτερο μέρος του festival ανοίγοντας την αυλαία στο Open Air Stage της Τεχνόπολης. Παρά τη ζέστη ο κόσμος έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του και να γεμίζει το χώρο μπροστά από τη σκηνή της Κεντρικής Αυλής. H παρουσία των Πάνου Δεδεψίδη, Στάθη Λεοντιάδη, Πάνου Δημόπουλου και του νεότερου μέλους, Βαγγέλη Φελώνη, πάνω στη σκηνή δίνει τη ταυτότητα της δεύτερης ημέρας του festival. Οι Data Fragments αποτελούν έναν από τους συνδετικούς κρίκους της ελληνικής dark wave, post-punk σκηνής των ’80s με το σήμερα.
Το κουαρτέτο από την Αθήνα, έχει καταφέρει στη σύντομη ιστορία του και δισκογραφική παρουσία του να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του, και ενώ περιμένουμε τη νέα τους δουλειά. Παρά την αρκετά μεγάλη απουσία τους τα τελευταία χρόνια (γεγονός για το οποίο ευθύνεται και ο Covid), έχουν αρχίσει να ακούγονται και πάλι δυνατά, με κάποιες εμφανίσεις αλλά και με τις ανακοινώσεις για νέο υλικό. Προσωπικά, ανυπομονούσα να τους δω, μιας που δεν το είχα καταφέρει σε μια από τις τελευταίες τους συναυλίες. Και αυτή μου η προσμονή ανταμείφθηκε, με μια πολύ καλή εμφάνιση από μια μπάντα που παίρνει το punk και το «βουτάει στο σκοτάδι». Με εμφανείς τις επιρροές τους, οι Data Fragments μας δίνουν ένα πολύ καλό set με τραγούδια από το ντεμπούτο album τους, όπως τo εκπληκτικό “Falsifies The Fact” το οποίο φαντάζει να έρχεται απ’ ευθείας από κάποιο Batcave του Λονδίνου κάπου στα mid 80’s, «ντυμένο» με την ανάλογη ατμόσφαιρα που ταιριάζει στο σύγχρονο post-punk. Αλλά και τo μελαγχολικό “Walking In The Rain”, ενώ κλείνουν το set τους με το δυναμικό “Nothing There”.
Το set συμπληρώνουν τρία τραγούδια τα οποία θα βρούμε στην επόμενη κυκλοφορία τους, τα “A Τhousand Walls”, “In Silence” και “Total Absence of Light”. Οι Data Fragments φαίνεται να επιστρέφουν δυναμικά, δίνοντας ένα show κάτω από δύσκολες συνθήκες, σε μια από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτό, αλλά και το γεγονός ότι στην αρχή του show, στο “A Thousand Walls”, ο Πάνος Δεδεψίδης είχε πρόβλημα με το μικρόφωνό του, πράγμα που ίσως έκανε λίγο πιο εμφανές το, όποιο, άγχος υπήρχε, οι Data Fragments φρόντισαν να προσφέρουν μια ζεστή υποδοχή για τον κόσμο που σιγά σιγά έφτανε στην Τεχνόπολη. Αίσθηση και αρκετά καλή εντύπωση αφήσαν το νέο χρώμα των τραγουδιών τους, που πλέον συνοδεύονται από τα live drums της τελευταίας προσθήκης στη μπάντα, του Βαγγέλη Φελώνη, ενός drummer με εξαιρετική τεχνική και εμπειρία. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Data Fragments setlist:
A thousand walls
In Silence
Falsifies The Fact
Walking In The Rain
Total Absence of Light
Nothing There
Mechanimal
Έχοντας μοιράσει τους χρόνους στο μυαλό μας με τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε παρών σε όλες τις μπάντες, στη μεγαλύτερη διάρκεια του show τους, και στα δύο stages, μπαίνουμε στο Machine Work Stage την ώρα που ακούγονται οι πρώτες σειρήνες της «σκοτεινής», εκκεντρικής μηχανής των Mechanimal. Τα shows των experimental, industrial Mechanimal αποτελούν ένα σύνολο ήχων δεμένων με το κατάλληλο οπτικό υλικό το οποίο «ντύνει» τα ηχητικά τοπία και δίνει επιπλέον ένταση στον ψυχρή, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Το Μηχανουργείο γεμιζει από κόσμο έτοιμο να περιπλανηθεί στα σκοτεινά synths, τα δυναμικά beats και τα deep vocals του Freddie Faulkenberry, τα οποία μας ηλεκτρίζουν, κάνοντας τα σώματα να κουνιούνται στο ρυθμό των τραγουδιών τους.
Μαζί με τον Γιάννη Παπαϊωάννου και τον Freddie Faulkenberry βρίσκουμε το νέο μέλος της μπάντας, την Χριστιάνα Στυλιανού, η οποία δίνει νέα διάσταση στις συνθέσεις των Mechanimal με το μουσικό πριόνι της. To τρίο επιλέγει να ξεκινήσει το set με μια βουτιά στο παρελθόν και στο δεύτερο album τους, “Secret Science”, από όπου ακούμε το «σκοτεινό» “Song To The Sirens” και το tripping “Cut Communications”. Το set των Mechanimal κρύβει και το ομότιτλο track του δεύτερου album, “Secret Science” με ισχυρές δόσεις electronica. Το τρίο φαίνεται να έχει έρθει με σχέδιο σε αυτό το live και αυτό είναι να μας φέρει μπροστά σε σύγχρονους προβληματισμούς μέσα από urban μινιμαλισμό, βιομηχανικά soundscapes και spoken words ερμηνείες.
Σε αυτό συμβάλλουν και τα υπόλοιπα τραγούδια του set τα οποία έρχονται μέσα από το “Crux” και σφυροκοπούν το Machine Work Stage, με το σκοτεινό κιθαριστικό electro pop του “Red Mirror”, το δυναμικό industrial του “Scavengers” και το noisy και dirty “Easy Dead”. Οι Mechanimal ανοίγουν με εξαιρετικό τρόπο τη μέρα στο Μηχανουργείο, σε ένα show που λειτουργεί από τη μια ως τελετή μύησης στη μουσική τους για όσους δεν τους είχαν ακούσει, αλλά και ως ένα conceptual live industrial οπτικοακουστικό show για τους fans της μπάντας. Κατά τη διάρκεια του show των Mechanimal υπάρχει η αίσθηση ότι, ίσως, τα πράγματα να είναι καλύτερα αυτή τη φορά, αναφορικά με την αφόρητη ζέστη του κλειστού stage την πρώτη μέρα. Η συνέχεια θα δείξει. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Mechanimal setlist:
Song To The Sirens
Cut Communications
Red Mirror
Secret Science
Scavengers
Easy Dead
Actors
Και όταν ανακοινώθηκε το line-up του Death Disco Open Air, η συμμετοχή μου σε αυτό κλείδωσε οριστικά όταν είδα αυτό το όνομα. Actors. Οι Actors είναι μια από τις μπάντες που διαμορφώνουν τον post-punk ήχο του σήμερα. Με έντονες αναφορές και διαδρομές σε πιο pop μονοπάτια, η τετράδα από τον Καναδά ανέβηκε με φόρα στο stage της Αυλής και δε δυσκολεύτηκε να παρασύρει και τους πιο «σκοτεινούς» από τους παρευρισκόμενους. Αποτελούν ένα από τα ονόματα που απασχολούν αρκετά τους dark και post-punk κυκλους σε όλο τον κόσμο, και η αίσθησή μου είναι ότι βρίσκονται πολύ κοντά στο να εκτοξεύσουν ακόμα περισσότερο τη φήμη τους και την αξία τους. Έφτασαν στην Αθήνα έχοντας στις αποσκευές τους δύο πολύ καλά, ή, μάλλον, εκπληκτικά albums, τα οποία μοίρασαν εξίσου στο set τους, παρουσιάζοντας τα πιο δυνατά τους σημεία. Και η παρέα του Jason Corbett δεν στάθηκε μόνο εκεί, αλλά φρόντισε με τις live εκτελέσεις, να τα κάνει να ακούγονται ακόμα πιο δυνατά, πιο σκοτεινά από τη μια, πιο pop από την άλλη, σε μια δυναμική rock παρουσίαση.
Οι Καναδοί φάνηκαν αντάξιοι των προσδοκιών όσων γνώριζαν τη μουσική τους, ενώ είναι σίγουρο ότι κέρδισαν ακόμη περισσότερους φίλους με αυτή την εμφάνιση. Οι Actors έχουν τον αέρα «μεγάλης» μπάντας και το βγάζουν με άνεση. Το κουαρτέτο είναι απόλυτα δεμένο επάνω στη σκηνή με τον Jason Corbett να οδηγεί με τη φωνή, την κίνηση και τα κοφτερά riffs, ενώ φαίνεται να έχει τρομερή επικοινωνία με τον κόσμο. Στο χνάρια του, ακολουθούν και οι δύο γυναικείες παρουσίες της μπάντας, η Shannon Hemmet στα synths και η Kendal Wooding στο μπάσο. To δυνατό σύνολο συμπληρώνει ο Adam Fink στα τύμπανα. To set ήταν καταδικασμένο να πετύχει το σκοπό του, ξεκινώντας με τρία hit-singles από το τελευταίο τους album, τα “Love U More”, “Like Suicide” και “Only Lonely”.
Ακολουθεί μια τριάδα από το πρώτο τους album με τα “L’appel du vide”, το τρομερό “Slaves” αλλά και το πιο μελωδικό και αισθησιακό “Crystal”. Η εναλλαγή μεταξύ των δύο albums συνεχίζεται στο set των Actors με το κλείσιμο να φέρνει το “We Don’t Have To Dance” και το εκπληκτικό, συνθετικό και «σκοτεινό» post-punk του “Face Meets Glass”. Οι Actors ήρθαν στη χώρα μας με σκοπό να κάνουν πολλούς νέους φίλους και να δείξουν ότι το post-punk μπορεί να έχει και «φωτεινές» πλευρές ανεβάζοντας κατακόρυφα τη διάθεση όλων, ακόμα και σε ένα τόσο ζεστό απόγευμα. Κρατάμε τη φράση του Jason Corbett, με την οποία ανανεώνει το ραντεβού για την επόμενη χρονιά. Και να είστε σίγουροι ότι ο κόσμος θα είναι πολύ περισσότερος στην επόμενη επίσκεψη των Actors στη χώρα μας. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Actors setlist:
Love U More
Like Suicide
Only Lonely
L’appel du vide
Slaves
Crystal
Killing Time (Is Over)
Obsession
Cold Eyes
We Don’t Have to Dance
Face Meets Glass
Mecano Un-Ltd
Επιστροφή στην μικρή σκηνή του Machine Work Stage στο οποίο κατευθυνθήκαμε με σκοπό να απολαύσουμε έναν καλλιτέχνη με όλη την σημασία της λέξεως, αφού έτσι ο Dirk Polak προτιμά να αυτοπροσδιορίζεται και σίγουρα οι Ολλανδοί Mecano είναι το όχημα που μπορεί και εκφράζεται μέσα στο χρόνο, ανεξάρτητα από τις ονομασίες που υιοθετούσε κάθε φορά, ο πυρήνας της έκφρασής του παρέμενε πάντα ο ίδιος.
Ένας καλλιτέχνης που αγαπά πραγματικά την χώρα μας και σίγουρα δεν θα μπορούσε να λείψει από αυτό το μουσικό ραντεβού. Το λευκό πουκάμισο με την λέξη «χαρμολύπη» ίσως να συμπυκνώνει την έννοια της καλλιτεχνικής φύσης του Dirk Polak, ο οποίος για μια ακόμη φορά έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας και πάθους.
Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και μέσα σε ένα εντελώς «θερμό» περιβάλλον από φίλους του σχήματος, πρόσφεραν «ανόθευτες πινελιές» καθαρόαιμου post-punk «παλαιάς κοπής». Οι Mecano Un-Ltd καλοπροβαρισμένοι και στιβαροί στόχευσαν στο συναίσθημα, με το κοινό να ζει έντονες στιγμές από έναν perfomer που έδωσε ό,τι είχε μέχρι τέλους.
Μια έντονα βιωματική μυσταγωγία πραγματοποιήθηκε μέσα σε μια ώρα, με τόση ένταση και πάθος που εκφράστηκε μέσα από τους στίχους του “Untitled”, την ένταση του “In Still Life” και του “Escape The Human Myth” ενώ στο κλασικό και πλέον διαχρονικό “Links” έγινε ο «κακός χαμός». Σίγουρα οι Mecano Un-Ltd, ήταν εξαιρετικοί σε όλα τα σημεία, αποδεικνύοντας έμπρακτα για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι τυχαίοι στον χώρο, κερδίζοντας επάξια το χειροκρότημα και την αγάπη του κοινού. Απλά υποκλίνομαι ταπεινά… [Γιώργος Μακρής]
Mecano Un-Ltd. setlist:
Meccano
Permanent Revolt
Escape The Human Myth
Statement Of The Artist (As An Old Man)
Robespierre’s Re-Marx
Spurs Of Byron
Note Of A Stroll In Spring
To life’s Reunion
Environmental Twist
Links
In Still Life
Untitled
Face Cover Face
She Past Away
Εννοείται ότι οι Τούρκοι She Past Away σήμερα θα είχαν την τιμητική τους απέναντι σε ένα κοινό που σίγουρα επιθυμούσε διακαώς να τους απολαύσει εντός της σκηνής του Death Disco Open Air και αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να μπορέσουν να λάμψουν μέσα από το δικό τους εσωστρεφές σκοτάδι. Η αγάπη που τους έχει το ελληνικό κοινό είναι δεδομένη, αφού τους στηρίζει από τα πρώτα τους βήματα και πάντοτε εκείνοι το αναγνωρίζουν, για αυτό έχει δημιουργηθεί μια αμοιβαία σχέση αλληλοεκτίμησης και σεβασμού, ανεξάρτητη από καταγωγές και εθνικότητες.
Το ντουέτο των She Past Away σίγουρα ένιωσε ανετά μέσα σε ένα οικείο περιβάλλον και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μας ανταμείψουν με μια εμφάνιση αντάξια του ονόματός τους (ίσως και σε μια «άτυπη κόντρα» με τους «πατέρες» του είδους). Με, αρχικά, κάποια μικρά προβλήματα στον ήχο τα οποία ξεπεράστηκαν αμέσως, εξαπέλυσαν τις «ζοφερές» μελωδίες τους μέσα στην Αττική νύχτα, δίνοντας το έναυσμα για ένα χορό μέχρι τέλους, από ένα κοινό που δονούνταν από τις «σκοτεινές» διαθέσεις των Τούρκων. Από την μια ο Doruk Öztürkcan είχε αναλάβει όλη την synth-ετική ατμόσφαιρα και με Kraftwerk-ική ακρίβεια όριζε τις χορευτικές διαστάσεις της μουσικής τους, με τον Volkan Caner να έχει την κιθαριστική επιμέλεια των post-punk μελωδιών που συνδυάζονταν άριστα με την βαθιά και τραχεία τουρκική προφορά του, που συνόδευε μοναδικά τους στίχους τους.
Ένα απολαυστικό σύμπλεγμα «σκοτεινών αισθήσεων και μουσικών» ήχων «έντυσε» μοναδικά την εμφάνιση των She Past Away σε ένα οπτικοακουστικό ντελίριο, με το κοινό να συμμετέχει ενεργά (μάλιστα είχαμε και το άστοχο, κατ’ εμένα άναμα και ενός καπνογόνου) και να εκφράζει σε κάθε σημείο την λατρεία του για το συγκρότημα. Ακούστηκαν κομμάτια σχεδόν από όλη την δισκογραφία τους σε ένα χορταστικό setlist με αποκορύφωμα τα “Bozbulanik”, “Insanlar”, και “Katarsis” ενώ στο κλασικό πλέον “Kasvetli Kutlama” όλοι είχαν παραδοθεί ολοκληρωτικά στο φαινόμενο που ακούει στο όνομα She Past Away, σε μια μοναδική εμφάνιση που θα μας απασχολεί για πολύ καιρό ακόμα. Πραγματικά άξιοι συνεχιστές της κληρονομιάς όλων των μεγάλων σχημάτων του «σκοτεινού» χώρου. [Γιώργος Μακρής]
Absolute Body Control
Το πρώτο Death Disco Open Air φτάνει σιγά σιγά προς την ολοκλήρωσή του και το κλείσιμο για το Machine Work Stage έχει ανατεθεί στα έμπειρα χέρια των Βέλγων πρωτοπόρων της minimal ηλεκτρονικής μουσικής, των Absolute Body Control. Το δίδυμο αποτέλεσε ένα ακόμα «δυνατό χαρτί» του festival για όσους από εμάς μοιραζόμαστε μια τεράστια αγάπη για τον πειραματικό ηλεκτρονικό ήχο, που οι ρίζες του πάνε πολλά χρόνια πίσω. Tο σχήμα του Dirk Ivens και του Eric Van Wonterghem έχει αφήσει το στίγμα του στο minimal synth wave, στη «σκοτεινή» ηλεκτρονική μουσική και στο old school EBM, από την αρχή της διαδρομής τους, πίσω στα τέλη των ’70s και τις αρχές των ’80s. Με την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, το “A New Dawn” να έρχεται από το 2021, o Dirk και ο Eric ξεκινούν το set με μια τριάδα από αυτό το album, επιλέγοντας το ψυχεδελικό “Invisible Touch” για την έναρξη, ενώ ακολουθούν τα μελωδικά synths του “Waving Goodbye” και το δυναμικό electro, EBM του “Earth Takes A Break”.
Ο Eric έχει αναλάβει να «γεμίζει» το Machine Work Stage με minimal industrial ήχους, ενώ ο Dirk Ivens έχει έρθει στη χώρα μας, για το πρώτο live των Absolute Body Control, με τρομερή διάθεση και με σκοπό να κάνει τον κόσμο που βρίσκεται στην κλειστή σκηνή να ιδρώσει ακόμα πιο πολύ, παρασύροντας όλους σε ασταμάτητο χορό. Τo ηλεκτρισμένο party συνεχίζεται με μια βουτιά στο χρόνο, και τα “Is There An Exit?” και “Figures”. Ο Dirk δεν σταματάει, ενώ τα visuals στο background δίνουν άλλη διάσταση στο σκηνικό που έχουν στήσει οι Absolute Body Control. Ο ρυθμός συνεχίζει να είναι σε υψηλά επίπεδα ενώ ο κόσμος έχει μαζευτεί για τα καλά πλέον, για να ακούσει μια από τις μπάντες από την μεγάλη σκηνή του Βελγίου. Ο Dirk Ivens φαίνεται ανεπηρέαστος από τη ζέστη συνεχίζοντας να πηγαίνει από τη μια άκρη του stage στην άλλη, ενώ ο αναλογικός ήχος του ντουέτου ακούγεται αρκετά «φρέσκος» ακόμα και όταν μας πηγαίνουν πίσω, στις πρώτες κυκλοφορίες με τα “Give Me Your Hands” αλλά και το “So Obvious” του 1981.
Κάπου εκεί αφήνουν την σκηνή, με αρκετό κόσμο να αφήνει, με τη σειρά του, το Machine Work Stage για χάρη των The Sisters Of Mercy, οι οποίοι εμφανίζονται στο Open Air stage ως οι μεγάλοι headliners του διημέρου. Όσοι όμως είχαν την υπομονή να μείνουν, ή απλά δεν βιαζόντουσαν να δουν τον Andrew Eldritch και την παρέα του, ανταμείφθηκαν με ένα encore από τους Absolute Body Control το οποίο έκρυβε τα πολύ καλά “Warm Leatherette” και “Love At First Sight”. Οι Absolute Body Control φαίνεται να έχουν όλη αυτήν την ενέργεια που δεν έβγαλαν στο μεγάλο διάστημα που ήταν ανενεργοί και το σίγουρο είναι ότι αν τα πράγματα μπορούσαν να αλλάξουν εκεί, πίσω, στα μισά της δεκαετίας των ’80s, ίσως, τώρα, να μιλούσαμε για μια από τις πλέον επιδραστικές μπάντες στο χώρο του minimal electro, EBM. Όχι ότι τώρα δεν είναι μια από αυτές. Όπως και να ‘χει, εμείς τους απολαύσαμε και φαίνεται ότι και οι ίδιο διασκέδασαν την κάθε στιγμή που βρίσκονταν επάνω στη σκηνή. [Αχιλλέας Χαρίτος]
Absolute Body Control setlist:
Invisible Touch
Waving Goodbye
Earth Takes A Break
Is There An Exit?
Figures
Surrender No Resistance
Automatic
I Wasn’t There
Never Seen
Give Me Your Hands
So Obvious
Encore:
Warm Leatherette
Love At First Sight
The Sisters Of Mercy
Αφού αναφερθήκαμε σε κληρονομιές και μεγάλα σχήματα του χώρου, οι headliners της δεύτερης ημέρας ήταν «αρκούντως αρκετοί» ώστε να δώσουν την απαραίτητη αίγλη σε αυτήν την πρώτη φεστιβαλική απόπειρα του Death Disco Open Air, που έκλεινε το line up με ένα από τα πιο ιστορικά σχήματα του «σκοτεινού» χώρου.
Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για την επιρροή που έχουν ασκήσει οι μοναδικοί The Sisters Of Mercy, οι οποίοι ήρθαν να τιμήσουν από κοντά το ελληνικό κοινό, σε μια εμφάνιση σαφώς ανώτερη του αναμενομένου.
Σίγουρα τα τελευταία πολλά χρόνια οι Sisters έχουν πάψει να υπάρχουν δισκογραφικά (εάν και έχουν νέα κομμάτια), οπότε παραμένουν ως ένα σχήμα που στηρίζεται από τις live εμφανίσεις του, συντηρώντας κατά αυτό τον τρόπο τον τεράστιο μύθο τους (με αμφίβολα πολλές φορές αποτελέσματα). Οπότε την δεδομένη στιγμή αποφάσισα ότι δεν θα ανεβάσω τον πήχη των προσδοκιών μου από το συγκεκριμένο live και δεν θα μπω καν σε μια διαδικασία κριτικής αφού δεν έχει πλέον κανένα νόημα.
Άλλωστε και ο ίδιος ο δημιουργός των Sisters, Andrew Eldritch έχει δηλώσει επανειλημμένως ότι το συγκρότημα δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν. Οπότε είναι καλυτέρα όλοι μας ή να αποδεχτούμε (ή να απορρίψουμε) αντίστοιχα το νέο ύφος που θέλουν να ακολουθήσουν οι αγαπημένοι μας The Sisters Of Mercy, το προσωπικό σχήμα του Andrew Eldritch, ο οποίος χειρίζεται αποκλειστικά τα θέματα που τους αφορούν.
Οπότε με αυτήν την διάθεση καθώς και την προσδοκία ότι τουλάχιστον θα περάσουμε υποφερτά, μπορώ να πω ότι τελικά απόλαυσα μια πολύ καλή προσπάθεια και ένα τίμιο αποτέλεσμα, τηρουμένων των αναλογίων, στο οποίο σαφέστατα έπαιξε σημαντικό ρόλο το κέφι του κόσμου αλλά και το καλό «φεγγάρι» του τραγουδιστή, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του.
Αρχικά ο ήχος αν και είχε θεματάκια έφτιαξε προς το τέλος, με τα προ-ηχογραφημένα σημεία και το drum machine να καθορίζουν τα ρυθμικά μέρη του set. Οι κιθάρες αρκετά χαμηλά σε ένταση, στην αρχή (μετά κάπως διορθώθηκαν), με τους session κιθαρίστες να έχουν τυπικό και συνοδευτικό ρόλο, αφού η main attraction στο προσκήνιο παρέμενε πάντα η εμβληματική φιγούρα του Eldritch. Μέτρια η σκηνική παρουσία από μέρους του, με τον ίδιο να αναλώνεται σε παιχνίδια με τον φωτισμό της σκηνής (ο οποίος ήταν καλός, by the way) κάνοντας στυλιζαρισμένα (κατά διαστήματα) το τσιγάρο του διατηρώντας την απόμακρη περσόνα του.
Πάντως αυτό που ήταν σίγουρο ήταν το γεγονός ότι απόλαυσε την αγάπη του κοινού που τον αποθέωνε σε κάθε σημείο. Άλλωστε οι φίλοι του σχήματος παραμένουν ακόμη πολυπληθείς και γέμισαν το χώρο της αρένας για πάρτη του. Θα έλεγα ότι και ο Eldritch από την πλευρά του έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε παρουσιάζοντας ένα καλό setlist της δισκογραφίας τους, με τραγούδια που έτυχαν ένθερμης αποδοχής από το κοινό, με στιγμές αποκορύφωσης τα “Alice”, “Giving Ground” (Sisterhood) και “Marian”, που με ξάφνιασαν ευχάριστα κυρίως με την κατάσταση της φωνής του Eldritch, που συντηρείται σε καλά επίπεδα.
Επίσης και οι δυναμικές εκτελέσεις των “More” και “Dominion / Mother Russia” προετοίμασαν ιδανικά το έδαφος για ένα ιδανικό επίλογο στο τέλος του live, με μια τριπλέτα που έμελλε να «βάλει φωτιά» στην αρένα του Death Disco Open Air, με το κοινό να τραγουδά και να απολαμβάνει τα “Lucretia My Reflection”, “Temple of Love” και “This Corrosion”, σε μια σπάνιας ομορφιάς εκτέλεση από τους The Sisters Of Mercy, οι οποίοι θύμισαν σε μια «έκλαμψη» τον λόγο που τους λατρεύουμε τόσα χρόνια. Αυτό που θα μείνει με χαραγμένα γράμματα στο τέλος αυτού του διημέρου, είναι η διάθεση και το ζεστό χειροκρότημα για εκείνους, δείγμα μιας επιτυχημένης εμφάνισης, σαφώς ανώτερης σε ότι μας είχαν συνηθίσει οι The Sisters Of Mercy εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. I want more….!!! [Γιώργος Μακρής]
The Sisters Of Mercy setlist:
Don’t Drive On Ice
Ribbons
Crash and Burn
I Will Call You
Alice
Giving Ground (Sisterhood)
But Genevieve
Dominion / Mother Russia
Marian
More
Instrumental 86
Doctor Jeep
Eyes of Caligula
I Was Wrong
On the Beach
When I’m On Fire
Lucretia My Reflection
Temple of Love
This Corrosion
Το πρώτο Death Disco Open Air Festival αποτελεί παρελθόν. Η ιδέα από την αρχή της ήταν εκπληκτική, αλλά και τολμηρή, ενώ περιείχε και μεγάλη δόση ρίσκου. Το αποτέλεσμα όμως φαίνεται να δικαιώνει τον διοργανωτή του και να αποζημιώνει, ηθικά τουλάχιστον, την αφοσίωσή του σε αυτό, αλλά και τις επιλογές του. Ο τρόπος που δομήθηκε το line-up και οι επιλογές δικαίωσαν όλους τους εμπλεκόμενους, δημιουργώντας ένα festival πέρα από τα συνηθισμένα, με μπάντες που μέχρι πρότινος θεωρούνταν απίθανο να τις δεις μαζεμένες, μέσα σε ένα διήμερο festival, εδώ, στη γειτονιά μας, στην Αθήνα. Εξαιρετική επιλογή του χώρου, που όπως είπαμε, ταιριάζει απόλυτα σε events αυτής της σκηνής και αυτής της μουσικής. Ποιοτικός ήχος που δεν έδωσε χώρο για παράπονα. Σαφώς και υπήρξαν προβλήματα, αλλά δεν ήταν τέτοια που να ενόχλησαν όσους ήρθαν με διάθεση να απολαύσουν ένα διαφορετικό, ένα «σκοτεινό», εναλλακτικό διήμερο. Μεγάλο εμπόδιο για την διοργάνωση η απίστευτη ζέστη που επικράτησε στην Αθήνα μέσα στο Σαββατοκύριακο, πράγμα που έκανε πολλούς να διστάσουν να δώσουν το παρόν και στις δύο ημέρες. Το πρόβλημα φάνηκε να είναι πιο έντονο στο κλειστό stage την πρώτη ημέρα, αλλά να φτιάχνει, έστω και λίγο, τη δεύτερη.
Το Death Disco Open Air Festival τελείωσε, αλλά το μυαλό μας είναι ακόμα εκεί, κάπου ανάμεσα στο Open Air stage και το Machine Work Stage, και τις ωραίες στιγμές που μας χάρισε. Ένα festival που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα events της Ευρώπης. Ένα festival που η συνέχειά του κρίνεται επιτακτική!!! [Αχιλλέας Χαρίτος]
Φωτογραφίες & videos: Ιωάννης Φράγκος
