(These) Punk’s not Dead…
Η μουσικομάνα πολιτεία του Ohio μας έχει φιλοδωρήσει κατά καιρούς με τεράστια ονόματα ειδικά στην μαύρη μουσική όπως μεταξύ πολλών άλλων τους μεγάλους Ohio Players, τον Bobby Womack, τους θρυλικούς O’ Jays, τον δεξιοτέχνη του μπάσου Bootsy Collins, τον αιώνιο απόκληρο Screaming Jay Hawkins, αλλά και από λευκούς τους τεράστιους Devo, τους Nine Inch Nails, τον Marilyn Manson, την Chrissie Hynde (Pretenders) και τους Black Keys. Εμάς όμως μας ενδιαφέρει μια άγνωστη μπάντα που δρούσε στο Cleveland εκεί γύρω στο 1974 – 1975 ονόματι Rocket From The Tombs που μέλη τους ήταν ο Stiv Bators (φωνή) και ο David Thomas με γκαράζ κυρίως ρεπερτόριο που μην έχοντας κανένα μέλλον διαλύθηκαν το 1976 με τους μισούς να φτιάχνουν μαζί με τον Thomas τους θαυμάσιους Pere Ubu και τους άλλους μισούς να ακολουθούν τον Bators σε μια νέα μπάντα ονόματι Frankenstein.
Τους τελευταίους συμπλήρωσαν ο lead κιθαρίστας Gene O’ Connor, ο ντράμερ Johnny Madansky, ο Jimmy Zero (ρυθμική κιθάρα) και ο Jeff Magnum (μπάσο) και έπαιζαν στα clubs του Cleveland τραγούδια των Bators και O’ Connor χωρίς να παραλείπουν να παίζουν σε κάθε τους εμφάνιση το Little Girl των Syndicate of Sound και διασκευές των Mott The Hoople, Stooges και Alice Cooper. Βλέποντας όμως ότι η γκρίζα μικρή τους πόλη δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια, αποφάσισαν το 1976 να μετακομίσουν στην Νέα Υόρκη και από τον στίχο “Dead Boys on fire” του τραγουδιού “Down In Flames” των Rocket From The Tombs ονομάστηκαν Dead Boys. Δεν περιορίστηκαν μόνο σε αυτό όμως καθώς έκοψαν τα μακριά μαλλιά τους αλλά και τα ονόματά τους: ο O’ Connor υιοθέτησε το παρατσούκλι Cheetah Chrome και ο Madansky το Johnny Blitz και το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση (μετά από “εισήγηση” του Joey Ramone) στο ναό του Αμερικάνικου πανκ CBGB’s. Οι εκπληκτικές εμφανίσεις τους εκεί βοήθησαν να γίνουν γνωστοί στο νεανικό κοινό της Ανατολικής Ακτής, οδηγώντας σε περιοδείες τους ως support στους Iggy Pop, Ramones, Dictators και Cheap Trick και κάνοντας την εταιρεία των Ramones Sire να τους υπογράψει αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη. Φυσικά δεν έλειπαν οι τρανοί καυγάδες με μπαστούνια του μπέιζμπολ και με μαχαίρια που κατέληξαν να μαχαιρωθεί πέντε φορές ο Blitz και για κάποιες συναυλίες να τον αντικαταστήσει ο Jerry Nolan των New York Dolls.
Από Αριστερά: Jimmy Zero, Johnny Blitz, Stiv Bators, Cheetah Chrome, Jeff Magnum
Κυρίαρχη φιγούρα φυσικά δεν ήταν άλλη από τον αλλήθωρο Bators που η αντί – εικόνα του (δέστε φωτογραφίες και τα εξώφυλλα των δίσκων για να καταλάβετε) σε συνδυασμό με το άπαιχτο λαρύγγι του μπαγάσα δημιούργησαν τους καλύτερους δίσκους της κλασικής εποχής του πάνκ όχι μόνο επειδή ως μουσικοί βρίσκονταν πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο των τότε ομοϊδεατών τους, αλλά και επειδή είχαν αρκετές 60’s επιρροές με τις οποίες μπόλιαζαν πανέξυπνα τις συνθέσεις τους βγάζοντας μικρά σμαράγδια του πανκ, αλλά δυστυχώς για πολύ λίγο:
1.) Young Loud And Snotty
Tracklist: Sonic Reducer – All This And More – What Love Is – Not Anymore – Ain’t Nothin’ To Do – Caught With The Meat In Your Mouth – Hey Little Girl – I Need Lunch – High Tension Wire – Down In Flames.
Δισκογραφική Εταιρεία \ Κωδ.: Sire – SR 6038
Παραγωγή: Genya Ravan
Έτος Κυκλοφορίας: 1977
Το άχαστο γρέζι του Bators (πως γλύτωσε τον ωριλά είναι άξιο απορίας…) όταν φτύνει τις λέξεις με αγριάδα, λες και τον έχουν δεμένο με ζουρλομανδύα λίγο πριν το ηλεκτροσόκ χωρίς να τον νοιάζει για νότες όπως κάθε πανκ περφόρμερ, είναι το κύριο χαρακτηριστικό του διαρκείας μόλις 28 λεπτών ντεμπούτου τους που γράφτηκε στα διάσημα Electric Lady Studios. Βέβαια και η μπάντα πίσω του είναι σκέτο πολυβόλο παράγοντας δίλεπτα – τρίλεπτα το πολύ κομμάτια που τα λένε χύμα και τσουβαλάτα για όλους και για όλα – δέστε τους τίτλους! Σέβονται το γκαράζ αναθέτοντας την παραγωγή στο ίνδαλμά τους Genya Ravan (τέως τραγουδίστρια των Goldie and the Gingerbreads), αλλά προσθέτουν και σολαρίσματα στα τραγούδια τους που όσο λίγο διαρκούν άλλο τόσο λεπίδια είναι και με αυτό το πρωτόγονο παίξιμο (με εξαίρεση τον Blitz που χάνει συχνά το μέτρο) δίνουν την δική τους εκδοχή γεμάτη μίσος και πολλή δύναμη χωρίς να τους νοιάζει η προβολή στο ράδιο, έστω κι αν έγιναν καλτ με το πέρασμα του χρόνου. Ούτε ένα κομμάτι μέτριο, όλα είναι ακατέργαστα τραχιά πετρώματα χωρίς ίχνος λούστρου γεμάτα πολύτιμους λίθους μέσα τους!!
Με εξαίρεση τα Caught With The Meat In Your Mouth (Τι τίτλος! Για τον σκύλο τους το έγραψαν;) και High Tension Wire που κλέβουν απροκάλυπτα τους Stooges στα Cock In My Pocket και Gimme Danger αντίστοιχα και το Not Anymore που μοιάζει με το I Want You των Beatles με περίσσιο παράπονο (γιατί και οι πάνκς κλαίνε) και με ωραίο μακρόσυρτο και παραπονιάρικο σόλο, δεν ξέρουμε τί να πρωτοθαυμάσουμε από τον ντιπ για ντιπ πανκ υπόλοιπο δίσκο:
Στο Sonic Reducer (με συν – συνθέτη τον David Thomas των Pere Ubu) κάθε άλλο παρά μείωση ήχου παράγουν χωρίς να “…χρειάζονται μαμά και μπαμπά και ανθρώπινα δικαιώματα…” όπως λένε στους στίχους. Εκπληκτικό για οδήγηση όπως και το What Love Is που έτσι και ακούσεις Ramones μετά από αυτό μπερδεύεις τις μπάντες!
Το All This And More παρά το ξελαρύγγιασμα του Bators Αμερικανοφέρνει και είναι η πρώτη τους προσπάθεια να βάλουν ποπ στοιχεία στην σαλάτα τους και στα χέρια των Foreigner θα μεγαλουργούσε, σε αντίθεση με το Ain’t Nothin’ To Do που θα μπορούσε να είναι κομμάτι των Hűsker Dű ή των Slayer για παράδειγμα – διαλέγετε και παίρνετε.
Η λάιβ εκπληκτική εκτέλεση από το CBGB’s στο Hey Little Girl των Syndicate of Sound αλλά και το I Need Lunch με τα λαρύγγια στο πάτωμα αποτίνουν σεβασμό στο γκαράζ και στους προγόνους τους. Απομένει μόνο το τραγούδι που τους βάπτισε από τις μέρες των Rocket From The Tombs Down In Flames (που να΄ ταν το αντίστοιχο ων AC/DC με το Shot μπροστά…) που τους βάζει το οινόπνευμα για να καούν λυσσασμένα στις φλόγες της κόλασης και δεν μπορούμε να μην τους πιστέψουμε!!
Ένα φοβερό πανκ ντεμπούτο γεμάτο δύναμη και ιδρώτα παιγμένο από την μόνη μπάντα που θα κοίταζε τους Ramones στα μάτια!!
2.) We Have Come For Your Children
Tracklist: 3rd Generation Nation – I Won’t Look Back – (I Don’t Wanna Be No) Catholic Boy – Flame Thrower Love – Son Of Sam – Tell Me – Big City – Calling On You – Dead And Alive – Ain’t It Fun.
Δισκογραφική Εταιρεία \ Κωδ.: Sire – SRK 6054
Παραγωγή: Felix Pappalardi
Έτος Κυκλοφορίας: 1978
Στα τέλη του 1977 αφού περιόδευσαν μαζί τους με τους Damned στην Αγγλία μετά την επιστροφή τους στην Αμερική άρχισαν να δουλεύουν πάνω στο δεύτερό τους άλμπουμ που ηχογράφησαν στο Μαϊάμι με παραγωγό τον Felix Pappalardi (των Mountain). Υπήρχε και φωτογραφία στο Ποπ και Ροκ της εποχής με τον Bators παρέα με τον Barry Gibb και τον Andy Gibb των Bee Gees που τότε ηχογραφούσαν το άλμπουμ του δεύτερου στο ίδιο στούντιο!
Το Illustrated (1980) του Rolling Stone τους αποκάλεσε «πιο συμβατικούς ρόκερς» και ορμώμενο από τούτο τον δίσκο έχει απόλυτο δίκιο. Γιατί παρά την πολύ καλύτερη ηχογράφηση και παραγωγή (και αυτό μισή ώρα διαρκεί) φεύγει η πανκ φλόγα του προηγούμενου και ακούγονται πιο λουστραρισμένοι με τα σόλα να έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο έως μηδαμινό δίνοντας την σκυτάλη σε μια φοβερή επίσης ροκ εντ ρολ μπάντα! Ούτε εδώ πάντως βαριέσαι με τίποτα! Και αυτό είναι το ατού τους όταν έχεις στόφα και ταλέντο: να μεγαλουργείς και σαν πανκ και σαν ροκ μπάντα!! Ακόμα και ο Bators σε σημεία ακούγεται μελωδικός!
Παρόλα αυτά ευγνωμονούν τους Ramones στο Dead And Alive (ειρωνεία για το συγκρότημα;), στο προφητικό I Won’t Look Back καθώς αποβάλλουν το παρελθόν τους χωρίς να το καίνε και στο (I Don’t Wanna Be No) Catholic Boy όπου φιλοξενούν τους Joey και Dee Dee Ramone στα φωνητικά (Πούν’τα; Εσείς ακούτε τίποτα;) αλλά ξεφεύγουν από την αντιγραφή ή την κλεψιά και βγάζουν ένα θαυμάσιο πανκ κομμάτι, όπως και το Calling On You (περίσσευμα από τον προηγούμενο που κακώς έμεινε έξω) που σε συνεπαίρνει αμέσως!!
Στον υπόλοιπο δίσκο φαίνεται να βάζουν νερό στο κρασί τους δείχνοντας μια τάση προσαρμογής στα στερεότυπα του πανκ, όπως μας φανερώνουν τα 3rd Generation Nation και Flame Thrower Love.
Το πεντάλεπτο Son Of Sam με εφέ από πυροβολισμούς, γαυγίσματα, γυναικεία ουρλιαχτά και σειρήνες περιπολικών παρουσιάζει ανάγλυφα όλη την ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης όταν το καλοκαίρι του 1977 ζούσε κάτω από την τρομοκρατία του κατά συρροή δολοφόνου David Berkowitz που αυτοαποκαλούταν “γιος του Σαμ” θυμίζοντας αρκετά τους Who (άραγε πόσοι και πόσοι πανκς δεν έχουν επηρεαστεί από αυτούς;) και αξίζει να σημειωθεί ότι ο Spike Lee χρησιμοποίησε το Baba O’ Riley ανάμεσα στο κατά τα άλλα ντίσκο soundtrack της δικής του ταινίας “Το καλοκαίρι του Σαμ”. Η εκπληκτική διασκευή στο Tell Me (των Rolling Stones) είναι ένας φόρος τιμής στην μεγάλη αυτή μπάντα (ξέρετε πολλούς πάνκηδες να έκαναν το ίδιο;) και ένα σίγουρο highlight για τα live τους. Όσο για το Big City (σύνθεση του Kim Fowley που είπαν και οι Venus And The Razorblades από το Λος Αντζελες) κλίνει προς την power pop που κι εκεί δείχνουν ότι είχαν τα φόντα να διαπρέψουν…
Ο δίσκος κλείνει με το πεντάλεπτο θαυμάσιο ροκ κομμάτι με τα όλα του Ain’t It Fun (σύνθεση των Cheetah Chrome, και του πρώην Pere Ubu Peter Laughner που πέθανε τον Ιούνιο του 1977) όπου αναπολώντας ποιοι ήταν και τι απέγιναν αναγνωρίζουν ταπεινά ότι η πλάκα τελείωσε και είναι καιρός να παραδώσουν την σκυτάλη σε άλλους γιατί είπαν αυτά που γούσταραν και που έπρεπε. Ο Bators εδώ ακούγεται γεμάτος νάζι, και παράπονο όσο ποτέ!
Όχι, τα παιδιά σας δεν κινδυνεύουν αντίθετα με τον τίτλο του δίσκου, μετά την κυκλοφορία του οποίου περιόδευσαν για τέσσερις μήνες στην Αμερική και διαλύθηκαν τον Απρίλιο του 1979 αφού πρόλαβαν και ηχογράφησαν για λογαριασμό της Sire ένα λαιβ στο CBGB’s που βγήκε το 1981 με τίτλο Night Of the Living Dead Boys.
Ο Bators μετά από κάποια σινγκλ και ένα προσωπικό άλμπουμ το Disconnected (1980) σχημάτισε τους Lords of the New Church μαζί με τον Brian James των Damned έως το 1988 και μετά από μια συμμετοχή του στο Trash του Alice Cooper (1989) πέθανε από τροχαίο τον Ιούνιο του 1990 στο Παρίσι όπου ζούσε.
Συνοψίζοντας: Οι Dead Boys είτε δεν ήταν πανκ είτε παραήταν πανκ, και τούτο το προσυπογράφουν δύο γνώμες που αλίευσα από τον ιστό:
“…Όταν ήρθαν οι Dead Boys το CBGB’s άλλαξε κι έγινε πανκ…” – Maureen Nelly μπαργούμαν του CBGB’s.
“…Dead Boys had a rampant live show and a debut album matched only by The Ramones. But The Dead Boys lived it like they played it, and burned out after only two records…”. (Περιοδικό Classic Rock).
Γιώργος Δ. Δημόπουλος.
ΠΗΓΕΣ:
Wikipedia
YouTube
Discogs
loudersound.com
ΠΟΠ & ΡΟΚ №: 253 (ΙΟΥΝ 2000) σελ. 160 – 161.
Rolling Stone Illustrated History Of Rock’n’Roll 1980 σελ. 442.
Clinton Heylin «From The Velvets to the Voidoids» 1993 σελ. 148, 235 – 238
Περιοδικό Classic Rock Σεπτέμβριος 2021.
