Η σχέση μου με τους Dark Tranquillity έχει περάσει από διάφορα στάδια ανά τα χρόνια. Από το στάδιο του θυελλώδους έρωτα με τις κυκλοφορίες των ’90s, σε αυτό της ώριμης σχέσης με εκείνες των ’00s και τελικά στη ρουτίνα του γάμου και με ό,τι αυτή “κουβαλά” μαζί της στη δεκαετία του 2010. Ειδικά το τελευταίο τους album δε μπορώ να πω ότι μου προκάλεσε κανένα ενδιαφέρον, διατηρώντας την “άνοστη” γεύση των τελευταίων κυκλοφοριών τους.
Δεν είναι πως οι DT έπαψαν να είναι καλοί, απλώς σε όλο αυτό το melodeath “οικοδόμημα” των τελευταίων πολλών ετών, το “melo” υπερίσχυσε κατά πολύ του “death” για τα δικά μου πάντα γούστα. Όταν δε, ήρθαν και οι αποχωρήσεις των Niklas Sundin και Anders Jivarp, ομολογώ πως έχασα εντελώς ακόμη και την πίστη μου στη μπάντα. Δύο από τους σημαντικότερους συνθετικούς “πυλώνες” των Σουηδών από το 1991 αποχωρούν, αφήνοντας τον Mikael Stanne ως το μόνο ιδρυτικό μέλος να οδηγήσει το “καράβι”.
Όμως μόνο μια μπάντα με τα σίγουρα πατήματα των Dark Tranquillity θα μπορούσε να επανέλθει και να ηχεί τόσο ίδια και συνάμα τόσο ανανεωμένη παρ’ όλες τις αλλαγές στη σύνθεσή της. 4 χρόνια πέρασαν από το “Moment” και παρά το γεγονός ότι τα πρώτα δείγματα του νέου album μου είχαν αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις, διατηρούσα ακόμη τις επιφυλάξεις μου για το τελικό αποτέλεσμα. Το εξαιρετικό κεντρικό riff του “Shivers and Voids” αρχίζει να δρα ως γόμα σβήνοντας σταδιακά τις επιφυλάξεις και αποτελεί την ιδανική εισαγωγή για τους ανανεωμένους, καθώς φαίνεται, Σουηδούς.
Όλα εκείνα τα στοιχεία που τους έκαναν το brand name των τελευταίων 20 ετών είναι εδώ, σε μια ισορροπία τολμώ να πω αντίστοιχη με το μακρινό “Damage Done” του 2002. Οι ατμοσφαιρικές “πινελιές” των πλήκτρων του βετεράνου Martin Brändström “στρώνουν” ιδανικό “χαλί” για την κιθάρα του Johan Reinholdz, ο οποίος έχει κάνει τρομερή δουλειά τόσο στις ρυθμικές κιθάρες όσο και στην επιλογή των solos του. Παρεμπιπτόντως, έχω τη γνώμη ότι τα solos του δίσκου είναι από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει στην καριέρα των Σουηδών.
Δε μπορείς να ακούσεις το “Unforgivable”, το “The Last Imagination”, το εκπληκτικό “Enforced Perspective” που είναι λες και “ξεπήδησε” μέσα από τη χρυσή εποχή ’93-’99, την προοδευτική ανάπτυξη του “Our Disconnect” αλλά και το αγαπημένο μου “A Bleaker Sun” και να μην αποδώσεις τα εύσημα σε αυτόν τον τύπο. Με αυτό ως πυξίδα, οι Dark Tranquillity φαίνεται σα να επαναπροσδιορίζουν τους εαυτούς τους μέσα από τις ήδη προκαθορισμένες τους νόρμες. Μέρος αυτών το νορμών αποτελούν αναμφίβολα και τα καθαρά, βαρύτονα φωνητικά του αειθαλούς Mikael Stanne.
Εκεί όπου ο Stanne ξέρει πολύ καλά πως να “σφάζει” με το βαμβάκι όπως στο “One of Us Is Gone”, αφιερωμένο στη μνήμη του επί σειρά ετών κιθαρίστα της μπάντας, Fredrik Johansson, το οποίο αποτελεί και σύνθεση του εκλιπόντος, αλλά και στο κομμάτι που κλείνει το album, “False Reflection”. Το τελευταίο μάλιστα είναι γραμμένο από τον πρώην κιθαρίστα της μπάντας, Niklas Sundin ο οποίος βοηθάει τους πρώην συνοδοιπόρους του έχοντας αναλάβει πλέον το artwork των albums καθώς και τα videos της μπάντας. Σε αυτό όμως που είναι “μανούλα” ο Σουηδός είναι στη σύμπραξη των καθαρών φωνητικών με τα growls του, τα οποία παραμένουν εξαιρετικά και αυτό αποτυπώνεται ιδανικά σε κομμάτια όπως τα “Not Nothing”, “Drowned Out Voices” και “Wayward Eyes”.
Το “Endtime Signals” ναι μεν είναι ένας ακόμη τυπικός Dark Tranquillity δίσκος, ο οποίος δε θα φέρει την επανάσταση στο είδος του, αποτελεί όμως μια βροντερή δήλωση από μια μπάντα η οποία στην 3η δεκαετία της καριέρας της φαίνεται να θέλει να ανανεώσει το status της μέσα από τη μουσική που η ίδια όρισε. Στο ερώτημα για το ποιος ηγείται της σχολής του Γκέτεμποργκ, η απάντηση πιστεύω πως έχει δοθεί εδώ και αρκετά χρόνια. Στο ερώτημα για το αν το album αξίζει της προσοχής σας, έχω να πω ότι το “Endtime Signals” είναι ο δίσκος των Σουηδών που ευχαριστήθηκα στην ολότητά του ύστερα από πολύ καιρό. Όσο κι αν ξενοκοιτάς, με τις κατάλληλες κινήσεις πάντα θα γυρίζεις στην αγαπημένη σου. Οι Dark Tranquillity κατάφεραν να βγουν από την πολυετή ρουτίνα και να σώσουν το “γάμο” μας και γι’ αυτό τους οφείλω ένα μεγάλο “ευχαριστώ”.
Είδος: Melodic death metal
Δισκογραφική: Century Media Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 16 Αυγούστου 2024
