Από το Tucson της Αριζόνα, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, επιστροφή στη “Λαριζόνα”, ένα καυτό βράδυ μιας καυτής εβδομάδας. Ο χώρος, γνώριμος και φιλόξενος γι’ αυτούς, το Κηποθέατρο στο πάρκο του Αλκαζάρ. Ο κόσμος απέδειξε πως έχει κρατήσει εκείνη τη ζεστή σχέση που έδειξε στις δυο προηγούμενες εμφανίσεις τους στην πόλη, έτσι η προσέλευση που ξεκίνησε με έντονο ρυθμό, από τη στιγμή που, ακριβώς στις εννιά, άνοιξαν οι πόρτες, γέμισε το κύριο μέρος της αμφιθεατρικής εξέδρας, αφήνοντας μόνο τα μικρά κενά στα πλάγια.
Εικοσιέξι ολόκληρα χρόνια και δώδεκα άλμπουμ αργότερα, οι προσδοκίες διατηρούνται σταθερές, και αυτό έχει να κάνει με τους δυο βασικούς πυλώνες του σχήματος, τον τραγουδιστή, κιθαρίστα, συνθέτη, frontman, πολυοργανίστα Joey Burns, και τον απόλυτο άρχοντα των ρυθμών και ήσυχη δύναμη στα μετόπισθεν, αλάνθαστο John Convertino.
Ακριβώς στις δέκα, τα περιττά φώτα χαμηλώνουν, ένα άμεσο, ειλικρινές, ζεστό και έντονο χειροκρότημα υποδέχεται τη γνώριμη, ντελικάτη φιγούρα του Burns, και όλους τους υπόλοιπους μουσικούς ήρωες της βραδιάς. Οι Calexico του σήμερα, πρώτα από οτιδήποτε άλλο, διατηρούν αυτή τη μαεστρική ικανότητα να αναπαράγουν ζωντανά έναν καταπληκτικό ήχο: δεν είναι απλά η διαύγεια, αλλά η μοναδική ισορροπία και κατανομή όλων των οργάνων στις ιδανικές εντάσεις που εξασφαλίζει πως κανένα τραγούδι οποιασδήποτε απόχρωσης δεν πρόκειται να αδικηθεί.
Και βέβαια αυτό παντρεύεται τέλεια με μια χωρίς υπερβολή dream team μουσικών, που έχουν όλα τα εχέγγυα να ξεδιπλώσουν τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα του γκρουπ. Θα άρχιζα με το απίστευτο πολυμηχάνημα που στεκόταν στα δεξιά της δικής μας θέας, τον πανέξυπνο κιθαρίστα-τραγουδιστή Brian Lopez, έναν καταπληκτικό, πληθωρικό μουσικό που στόλιζε τις συνθέσεις με ευρηματικό τρόπο. Οι δυο άρχοντες των πνευστών, Jacob Valenzuela και Martin Wenk (ο οποίος ήταν μάλλον άνθρωπος ορχήστρα), ήταν φυσικά αυτοί που έδιναν τα mariachi συνθήματα, αλλά είχαν και σπουδαία φωνητική συνδρομή. Ο Sergio Mendoza στα keyboards και κρουστά, πέρασε ένα πλήθος μουσικών ιδιωμάτων από τα δάχτυλά του, και ο μπασίστας (stand up bass) Scott Colberg φόρεσε όλα τα πρόσωπα των ρυθμών.
Το γκρουπ τίμησε φυσικά το πρόσφατο άλμπουμ του, “El Mirador”, και η υποδοχή του κοινού ήταν άμεση, θυμήθηκε τα απαραίτητα highlights που σημάδεψαν τη διαδρομή τους, όπως το κλασικό “Stray” και το “Crystal Frontier”, φροντίζοντας, όπως συνηθίζει, να παραλλάσει τις παραμέτρους τους προσδίνοντας μια μοναδικότητα στη ζωντανή εκδοχή του τραγουδιού. Ο Burns παραμένει ένας χαρισματικός, επικοινωνιακός, ανθρώπινος frontman, που προλόγιζε με το αυθεντικό, αφηγηματικό του ύφος.
Παρακολουθώντας την επταμελή ομάδα να απλώνει με αυτό το λεπτομερή, απαιτητικό τρόπο τις ιστορίες του, δεν μπορείς να αποφύγεις τη σκέψη πόσο υπέροχα ελίσσονται ανάμεσα στους ήχους που τους μεγάλωσαν και στην παγκόσμια, προικισμένη μουσική τους φλέβα, μεταλλάσσοντας μνήμες και ρυθμούς μέσα από μια μουσική γλώσσα που ξέρει τόσο έμπειρα να καταφεύγει στα εφόδια τόσων ειδών. Και από την άλλη, έχουν το άγγιγμα του Μίδα, να σου παρουσιάσουν ένα indie rock διαμαντάκι σαν το “Then You Might See”, και το “Follow The River”, να γεμίσει η νύχτα θαύματα και μάγια, και να υψωθούν οι ανατριχίλες μαζί με τα φώτα στα φυλλώματα των πανύψηλων δέντρων πίσω από το Κηποθέατρο. Ήταν για μένα η κορυφαία και ισχυρότερη στιγμή της νύχτας, με τα πιο γλυκά και αιθέρια χρώματα.
Αναμενόμενα, η γενική κορύφωση της συναυλίας για την πλειοψηφία του κόσμου ήταν το μεγάλο πάρτι που στήθηκε λίγο μετά το μέσο του setlist και μέχρι το αποθεωτικό φινάλε. Επιδέξια και κλιμακωτά ο Burns κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο, και να στηθεί ένας απίθανος χορός σε απόσταση αναπνοής από τους μουσικούς, στέλνοντας τη νύχτα στην καρδιά της πραγματικής διασκέδασης. Κινητήριος μοχλός βέβαια ήταν τα λεγόμενα “cumbia songs” που παρέσυραν τον κόσμο σε έναν ενθουσιώδη χορό, και αποτελώντας την πλειοψηφία του υπόλοιπου set, αλλά και του encore, τον κράτησαν όρθιο και πραγματικά χαρούμενο.
Βέβαια, αυτό το χαμόγελο που σου έμενε χαραγμένο στο μυαλό, ήταν αυτό του τρισευτυχισμένου Burns, πραγματικό, πολύτιμο και ο πιο χαρακτηριστικός καθρέφτης μιας νύχτας στην οποία όλα κύλησαν υπέροχα. Αυτό που ξαναθυμήθηκα έντονα είναι πόσο πληθωρική μπάντα είναι οι Calexico, πόσο χώρο δημιουργούν με τα αμέτρητα χρώματά τους για να σε χωρέσουν κι εσένα και να σου αλλάξουν τόσο εύκολα τη διάθεση για όση ώρα στέκονται απέναντί σου στη σκηνή.
Σε αυτή τη νύχτα των εξωτικών ρυθμών που κατάφεραν να κουνήσουν τόσους ανθρώπους, τόσες πολλές σημαντικές μουσικές λεπτομέρειες άλλων παραλλήλων κόσμων, διαθέσιμων σε όλους μας πάνω σε αυτό τον πλανήτη, συνεχίζουν να με ακολουθούν επίμονα…
Φωτογραφίες: Δημήτρης Ζαμπός
