Η μουσική του Bryan Adams είναι συνυφασμένη (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό) με την ανεμελιά, την αισιοδοξία και την αφέλεια των, όχι πολύ μακρινών, εποχών που χαμογελούσαμε πιο πλατιά, που τολμούσαμε ακόμα να ονειροπολούμε, που αρκούσε το άκουσμα του αγαπημένου μας τραγουδιού για να νιώσουμε χαρά και την αδρεναλίνη να κυλά στο αίμα.
Μεγάλη η αντίθεση σε σχέση με το κλίμα και τις διαθέσεις που κυριαρχούν στις μέρες μας. Περνώντας τις πύλες του συναυλιακού χώρου με το εισιτήριο στο χέρι το απόγευμα της Πέμπτης είχα σκέψεις για το πόσο “επίκαιρη” μπορεί να παραμένει η μουσική του Bryan σε μία ζοφερή εποχή σαν αυτή που διανύουμε. Είχα αμφιβολίες για το αν η ενέργεια της μουσικής του είναι αρκετή για να ξεσηκώσει τον κόσμο που συνέρεε, ο οποίος εμφανώς είχε προ πολλού μπει στα “άντα”. Ευτυχώς διαψεύστηκα ευχάριστα. Όλες μου οι αμφιβολίες κατέρρευσαν στα πρώτα κιόλας λεπτά της συναυλίας.
Τα φώτα σβήσανε στις 9:15 και αφού ο John Cleese με το γνώριμο καυστικό του χιούμορ προλόγισε τον “Καναδό ρόκερ”(sic), η συναυλία ξεκίνησε με το “Kick Ass” από το πρόσφατο “So Happy It Hurts”. Ακολούθησαν το “Can’t Stop This Thing We Started” και το “Somebody” ξεσηκώνοντας το κατάμεστο P.A.O.K. Sports Arena. Το set list της βραδιάς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και “best of” μιας σαραντατριάχρονης αδιάλειπτης δισκογραφικής παρουσίας. Τραγουδήσαμε κάθε λέξη του “Summer of 69”, του “Run to You” και του “(Everything I Do) I Do It for You”. Ανάψαμε τα κινητά μας στο “Shine a Light” που το αφιέρωσε στον εκλιπόντα πατέρα του. Εντυπωσιαστήκαμε από τα solo του Keith Scott στο αφιερωμένο στη Tina Turner “It’s Only Love”. Χοροπηδήσαμε στο ρυθμό του “Back to You”. Χορέψαμε στο “You Belong to Me”. Ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα με την «διαφορετική» εκτέλεση του “Heaven” (highlight της συναυλίας για εμένα). Ζητήσαμε “παραγγελιές” και δε μας χάλασε το χατίρι παίζοντας τα “Hidin’ from Love” και “Fearless” και ενώ η συναυλία έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της με το “Cuts Like a Knife” ο Brian έμεινε μόνος του πάνω στη σκηνή με την ακουστική του κιθάρα για τα “Straight From the Heart” “All for Love” και το επίκαιρο λόγω ημερών “Christmas Time” αποδεικνύοντας πως πέρα από τα φώτα και τη σκηνοθεσία ενός μεγάλου show, η ουσία πάντα θα παραμένει στην αψεγάδιαστη φωνή του και τις ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου μελωδίες.
Από τη λιτή σκηνή απουσίαζαν οι ενισχυτές, οι καμπίνες και τα stage monitors που συναντά συχνά κανείς σε μια rock συναυλία, εξασφαλίζοντας βέλτιστη οπτική επαφή με την τεράστια οθόνη που δέσποζε από άκρη σε άκρη της. Τα εξαιρετικής αισθητικής video που προβαλλόταν σε αυτή εναλλασσόταν με πλάνα των τόσο των τεκταινόμενων επί σκηνής όσο και του κόσμου κάτω από αυτή σε μία εξαιρετική σκηνοθεσία άψογα εναρμονισμένη με τη μουσική. Πέρα όμως από τα φώτα και την ομολογουμένως εντυπωσιακή παραγωγή ήταν εξαιρετικά σημαντικό το ότι επάνω στη σκηνή δέσποζε μία πραγματική rock μπάντα που έπαιζε μουσική παίρνοντας ρίσκα, δοκιμάζοντας, αυτοσχεδιάζοντας, αλληλεπιδρώντας, διασκεδάζοντας. Αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο και παράλληλα σπάνιο φαινόμενο, ειδικά σε μεγάλες παραγωγές όπου κάθε κίνηση συνήθως είναι χορογραφημένη και κάθε νότα προσεκτικά υπολογισμένη.
O Bryan Adams αψεγάδιαστος, με τη φωνή του να παραμένει αναλλοίωτη παρά τα 64 του χρόνια, ερμήνευσε τα τραγούδια του με έναν τρόπο που απείχε πολύ από τη διεκπεραιωτική προσέγγιση που κάποιος ενδεχομένως θα περίμενε από έναν καλλιτέχνη που επί μισό σχεδόν αιώνα έχει οργώσει όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Δίπλα του, ο Keith Scott στην κιθάρα και ο Pat Stewart στα drums, απέδειξαν πως είναι μουσικοί που εκτός από τεράστιο βιογραφικό (Cher, Tina Turner, David Bowie, Bryan Ferry κλπ) διαθέτουν και ένα τεράστιο μουσικό εκτόπισμα. Δίπλα τους, οι “καινούργιοι” της παρέας Solomon Walker στο μπάσο και Gary Breit στα πλήκτρα, στάθηκαν ως ισότιμα μέλη πραγματικού συγκροτήματος και όχι ως session μουσικοί, αποτέλεσμα το οποίο δικαιώνει την επιμονή του Bryan Adams να μην αλλάζει μουσικούς στο σχήμα του.
Δύο ώρες και ένα τέταρτο μετά και ενώ τα φώτα της σκηνής έσβηναν, είχα την επίγνωση πως μόλις είχα παρακολουθήσει επί σκηνής έναν σημαντικό μουσικό του οποίο το μέγεθος δεν περιορίζεται στις πέντε επιτυχίες που όλοι μας γνωρίζουμε. Αισθανόμουν τυχερός που βρέθηκα εκεί και που κάθε ενδοιασμός, κάθε αρχική αμφιβολία είχε διαψευστεί πανηγυρικά. Μαρτυράς μου τα εκατοντάδες χαρούμενα πρόσωπα που ξεχύθηκαν μετά τη συναυλία έξω στη βροχή. Που θα πάει κάποια στιγμή θα καταφέρουμε αυτά τα χαμόγελα να κρατήσουν λίγο περισσότερο. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι. Μέχρι να πάμε την επόμενη μέρα στη δουλειά. Μέχρι την επόμενη συναυλία…
Κείμενο-φωτογραφίες: Δημήτρης Κορομηλάς
