Το “Master of Reality” είναι το τρίτο στούντιο άλμπουμ των heavy metal θρύλων του Birmingham, Black Sabbath, που κυκλοφόρησε στις 21 Ιουλίου 1971 από την Vertigo Records. Θεωρείται από πολλούς σαν το θεμέλιο του doom metal, του stoner rock και του sludge metal. Έφτασε στο νούμερο πέντε στο UK Albums Chart και στο νούμερο οκτώ στο US Billboard 200. Έγινε δυο φορές πλατινένιο αφού πούλησε πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στα Island Studios στο Λονδίνο από τον Φεβρουάριο έως τον Απρίλιο του 1971. Η παραγωγή του έγινε από τον Rodger Bain, ο οποίος είχε κάνει επίσης την παραγωγή των δύο προηγούμενων άλμπουμ των Black Sabbath, με τον μελλοντικό παραγωγό των Judas Priest, Tom Allom, στη θέση του μηχανικού ήχου. Αυτή επρόκειτο να είναι η τελευταία συνεργασία του Bain με τους Black Sabbath καθώς ο κιθαρίστας Tony Iommi ανέλαβε τα καθήκοντα του παραγωγού για τα επόμενα αρκετά άλμπουμ του συγκροτήματος. Ο ντράμερ Bill Ward θυμάται: “Προηγουμένως, δεν είχαμε ιδέα τι να κάνουμε στο στούντιο και βασιστήκαμε πολύ στον Roger. Αλλά αυτή τη φορά ήμασταν πολύ περισσότερο μαζί, καταλάβαμε τι συνέβαινε και είχαμε πιο ισχυρή γνώμη για το πώς έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Στο πρώτο άλμπουμ, είχαμε δύο μέρες για να κάνουμε τα πάντα, και όχι πολύ περισσότερο χρόνο για το Paranoid. Αλλά τώρα μπορούσαμε να πάρουμε τον χρόνο μας και να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα. Όλοι αρπάξαμε την ευκαιρία: ο Tony έβαλε μέρη κλασικής κιθάρας, το μπάσο του Geezer είχε σχεδόν διπλάσια δύναμη, και εγώ αποπειράθηκα για μεγαλύτερα και πιο μπάσα τύμπανα, ενώ πειραματιζόμουν επίσης με overdubs. Και ο Ozzy ήταν πολύ καλύτερος. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που δεν είχαμε κλείσει συναυλίες και μπορούσαμε απλώς να επικεντρωθούμε στη δημιουργία του άλμπουμ.”
Ο Iommi από την πλευρά του είδε την άλλη όψη αυτής της άνεσης χρόνου: “Κατά τη διάρκεια του Master of Reality, αρχίσαμε να κάνουμε πειραματισμούς και να παίρνουμε πολύ χρόνο για να ηχογραφήσουμε. Τελικά, νομίζω ότι μας μπέρδεψε πραγματικά. Μερικές φορές νομίζω Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω στον τρόπο που ηχογραφήσαμε τα δύο πρώτα άλμπουμ. Πάντα προτιμούσα να πηγαίνω στο στούντιο και να παίζω, χωρίς να ξοδεύω πολύ χρόνο κάνοντας πρόβες ή να ακούω”.
Στη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ, ο Osbourne έφερε στον Iommi ένα μεγάλο τσιγαριλίκι που έκανε τον κιθαρίστα να βήχει ασταμάτητα. Ένα κομμάτι του βήχα του Iommi προστέθηκε αργότερα από τον παραγωγό Bain ως εισαγωγή στο “Sweet Leaf”, ένα τραγούδι που ήταν πραγματικά μια ωδή στη χρήση μαριχουάνας, και ένας βήχας που συνεχίζει να γράφει τη δική του ιστορία.
1984– Το “The Yellow and Black Attack” είναι η πρώτη κυκλοφορία και το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ από το χριστιανικό metal συγκρότημα Stryper. Αρχικά κυκλοφόρησε ως EP έξι τραγουδιών σε λιγότερα από 20.000 αντίτυπα, καθώς η δισκογραφική τους, Enigma Records, δεν ήταν σίγουρη για την εμπορική απήχηση του Christian metal. Το CCM Magazine ήταν ελαφρώς επικριτικό, αναφέροντας την ποιότητα παραγωγής και τη σύντομη διάρκεια της κυκλοφορίας, αλλά σχολίασε ότι “οι Stryper δίνουν την υπόσχεση μιας μεγάλης πετυχημένης ιστορίας.” Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Michael Sweet, το άλμπουμ ξαναηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σαν επίσημο άλμπουμ, αφού ο πρώτος μάνατζέρ τους, ο Daryn Hinton, τους δάνεισε 100.000 δολάρια για την επανέκδοση του δίσκου. Το άλμπουμ πούλησε αρχικά 150.000 αντίτυπα τις πρώτες τρεις εβδομάδες.
1987– Το “Dream Evil” είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού heavy metal συγκροτήματος Dio, που κυκλοφόρησε από τη Warner Bros και τη Vertigo. Συμμετέχει τα πρώην μέλη των Rough Cutt, Craig Goldy και Claude Schnell, και περιλαμβάνει τα singles “All the Fools Sailed Away” και “I Could Have Been a Dreamer”. Το “Dream Evil”ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Dio που είχε τον Murray στο εξώφυλλο και επίσης το τελευταίο στο οποίο συμμετείχε ο ντράμερ Vinny Appice, μέχρι το άλμπουμ του 1993, “Strange Highways”. Ήταν επίσης το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετείχε ο μπασίστας Jimmy Bain μέχρι την κυκλοφορία του “Magica” του 2000. Το άλμπουμ αποτελεί επίσης την τελευταία εμφάνιση του Schnell με τον Dio.
Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το Appetite for Destruction είναι το ντεμπούτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού hard rock συγκροτήματος Guns N’ Roses. Κυκλοφόρησε από την Geffen Records.
Το άλμπουμ είχε αρχικά περιορισμένη απήχηση στο mainstream το 1987. Την επόμενη όμως χρονιά το “Appetite for Destruction” έγινε τεράστια εμπορική επιτυχία, αφού το συγκρότημα είχε περιοδεύσει και γνώρισε σημαντική προβολή με τα singles “Welcome to the Jungle”, “Paradise City” και “Sweet Child o’ Mine”. Ο δίσκος έφτασε στο νούμερο ένα στο αμερικανικό Billboard 200 και έγινε το έβδομο άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και το ντεμπούτο άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις. Με πάνω από 30 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, είναι επίσης ένα από τα άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών.
