Τη μέρα που ανακοινώθηκε η συναυλία των Ghost στην Αθήνα έτρεξα να πάρω το hard copy εισιτήριο στο κέντρο της πόλης (εύγε στους διοργανωτές που σκέφτηκαν εμάς τα πατροπαράδοτα αρρωστάκια). Αδημονία να περάσουν οι μέρες για να φτάσει η 25η Ιούνη και το δικό μου exit poll έδειχνε δαγκωτό AthensRocks Festival. To μαύρισμα της ψυχής από τα άραχνα αποτελέσματα της κάλπης, ήρθε να καταπραΰνει η αναμονή για αυτό το χορταστικό line up που θα ακολουθούσε.
Typhus
Πρώτοι στη σκηνή οι συμπατριώτες μας Typhus, με κάμποσο κόσμο από κάτω να τους περιμένει. Θετικό πρόσημο στο κοινό λοιπόν, το οποίο τουλάχιστον στα μεγάλα φεστιβάλ έχει σε μεγάλο βαθμό σταματήσει να σνομπάρει τα opening acts. Η μπάντα δεν άφησε ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία που της δόθηκε και επιδόθηκε με μανία στο thrash /speed αμάλγαμα της. Σφιχτοδεμένοι, με ζωηρή σκηνική παρουσία και επαγγελματισμό ξεσήκωσαν τον κόσμο που αψήφησε τη ζέστη. Σωστός ήχος από σκηνής με πολύ ενδιαφέρον υλικό. Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός ότι την περασμένη χρονιά εμφανίστηκαν στο Wacken, ενώ μας γέμισαν ελπίδες για τις μελλοντικές τους κυκλοφορίες. Σολίδια, headbanging και μια ιδιαίτερη φωνή αποτέλεσαν το ιδανικό ξεκίνημα.
Typhus setlist:
Only Ashes Remain
Catacombs of Sancre Tor
Serpents of an Aberrant Reality
In our Image, After our Likeness
Dyaltov Pass
Pride Breaker
Terrorzone
Candlemass
Το πανό των Σουηδών προπατόρων του Doom Metal μισοσηκώθηκε και o ήλιος στην κυριολεξία (ευτυχώς) κρύφτηκε πίσω από την αραιή νέφωση. Το σχολίασε μάλιστα και ο χαμογελαστός Leif Edling, λέγοντάς μας ότι μάλλον έφεραν τον καιρό της πατρίδας τους μαζί τους. Τα αστεία κόπηκαν όμως όταν έπεσαν σαν αμόνι οι πρώτες νότες του ‘Mirror Mirror’. Από εκεί και μετά ακολούθησε η απόλυτη ονείρωξη καθώς το set list τους βασίστηκε σε κλασικά αριστουργήματα. Στο ‘Bewitched’ το κοινό ήταν ήδη παραδομένο στις ορέξεις τους, ενώ το συγκρότημα ήταν σε δαιμονιώδη φόρμα. Οι Mats “Mappe” Björkman και Lars Johansson έσπειραν τρόμο με τα riffs τους και αγαλλίαση με τα solo στις κιθάρες. Στυλοβάτης ο Jan Lindh στα drums ενώ η αγέραστη φωνή του Johan Längqvist μας διηγήθηκε ιστορίες από το μελαγχολικό και συνάμα λυτρωτικό βασίλειο των Candlemass. Όσο για τον Leif τι να πει κανείς. Και μόνο να βλέπεις χαμογελαστό αυτό τον μουσικό τιτάνα να απολαμβάνει την ανταπόκριση του κόσμου αρκούσε. Μάλιστα το κοινό καλοδέχτηκε και τον μοναδικό ‘νέοπα’ της βραδιάς το ‘Sweet Evil Sun’ συμμετέχοντας ενεργά. Στο ‘Solitude’ που έκλεισε την εμφάνιση τους, πρέπει να δάκρυσε μέχρι και το μεταλλικό ψαροκόκαλο του Καλατράβα. Όσο και αν οι τελευταίοι τους δίσκοι κολυμπούν σε ρηχά νερά, οι ίδιοι παραμένουν αγέρωχοι και σταθεροί σαν βράχοι στα live τους.
Candlemass setlist:
Mirror Mirror
Bewitched
Under the Oak
Dark Are the Veils of Death
Crystal Ball
Sweet Evil Sun
The Well of Souls
A Sorcerer’s Pledge
Solitude
Rotting Christ
Το ‘Χ Ξ Σ’ στήθηκε στη σκηνή και όλοι γνωρίζαμε ότι έφτασε η ώρα των Rotting Christ. Ξεκίνημα με το ‘Χ Ξ Σ (666)’ και ο κόσμος από κάτω σε παραλήρημα. Οι Christ εδώ και δεκαετίες αποτελούν το δυνατό χαρτί της χώρας στο παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι. Απλά είναι ωραίο να βλέπεις το ελληνικό κοινό να το αναγνωρίζει και να τους αποθεώνει σε ενεστώτα χρόνο. Με ένα setlist βασισμένο κυρίως στις δουλείες της τελευταίας περιόδου, απέδειξαν ότι διανύουν την καλύτερη τους φάση στρατολογώντας νέες γενιές οπαδών. Πανικός στο ‘Demonon Vrosis’, ενώ το mosh pit αριστερά μου είχε στηθεί ήδη και απλά η εντολή του Σάκη για ‘Κύκλο και ξύλο’ στο ‘Societas Satanas’ αποτέλεσε το επισφράγισμα του ξέφρενου χορού. Ψιλοσκέφτηκα να χωθώ, αλλά ρίχνωντας ξανά μια ματιά στην ηλικία που αναγράφει η ταυτότητα μου έκατσα στα αυγά μου. Ζωντανή εμφάνιση των Rotting Christ χωρίς το ‘Non Serviam’, μοιάζει με σαλάτα αγγουροντομάτας χωρίς λαδόξιδο. Με υψωμένες γροθιές και μία φωνή όλοι ασπάστηκαν το moto – φιλοσοφία ζωής του συγκροτήματος. Το ‘Raven’ στη live εκδοχή του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο μέσα μου, ενώ έκλεισαν τo σετ τους με το ‘Noctis Era’. Ανώτερη η εμφάνιση τους από την αντίστοιχη περσινή στο Release, με σαφέστατα καλύτερο ήχο, απόδοση μπάντας και συμμετοχή κοινού. Οι Rotting Christ στο μυαλό μου είναι οι Saxon του extreme ήχου…Μπορείς άνετα να τους απολαμβάνεις ζωντανά σε εβδομαδιαία βάση και να φεύγεις πάντα με το ίδιο χαμόγελο (και ένα σβέρκο σε νάρθηκα…).
Rotting Christ setlist:
666
Kata Ton Daimona Eaytoy
Fire, God and Fear
dub-sag-ta-ke
Demonon Vrosis
Societas Satanas (Thou Art Lord cover)
Non Serviam
In Yumen-Xibalba
Grandis Spiritus Diavolos
The Raven
Noctis Era
Ghost
Το πανό του ‘Κατά τον Δαίμονα Εαυτού’ κατέβηκε και αποκαλύφθηκε το επιβλητικό σκηνικό που θα αποτελούσε εφεξής το πάλκο για το μουσικοθεατρικό υπερθέαμα των Σουηδών. Το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε μέχρι κεραίας και έτσι στις 21:30 τα Nameless Ghouls με τις μυστηριώδεις στολές τους πήραν θέση στη σκηνή. Έναρξη με το ‘Kaisarion’ και η εμφάνιση του Tobias Forge ως ‘Papa Emeritus IV’ σκόρπισε τον ενθουσιασμό. Η μπότα από τα drums χτύπαγε καρφί στέρνο, ενώ και ο ήχος του μπάσου ήταν λίγο ψηλότερα κάτι που διορθώθηκε από το ‘Spillways’ και μετά. Στο ‘Rats’ ο κόσμος ξελαρυγγιάζεται, ενώ ακολουθεί τραγουδώντας στα ‘Cirice’ και ‘Hunter’s Moon’. Το ‘Ritual’ μας γύρισε στην εποχή του ‘Opus Eponymous’, όταν ο Forge έριχνε την τελευταία του ζαριά που θα καθόριζε αν θα ζούσε από τη μουσική του ή θα ζούσε ακούγοντας μουσική. Και τελικά έφερε εξάρες. Εθιστικό το ‘Watcher in the Sky’, ενώ στο πολυαγαπημένο μου ορχηστρικό ‘Miasma’ o Papa Nihil νεκραναστήθηκε με τη βοήθεια ηλεκτροσόκ για να αρπάξει το σαξόφωνο στο (προηχογραφημένο) solo του. Εκπληκτικοί οι δύο κιθαρίστες έδωσαν ρέστα, αύξάνοντας την περιέργεια μου ποιοι πραγματικά να κρύβονται πίσω από τις μάσκες τους. Καλοκουρδισμένη μηχανή όλη η μπάντα, ενταγμένη πλήρως στο όλο concept έχοντας τον Πάπα ως ανίερο μαέστρο. Χάρμα οφθαλμών να τον βλέπεις και να τον ακούς. Αλλαγές κουστουμιών, φτερά νυχτερίδας και λαμέ σακάκια μαζί με δόσεις πετυχημένου χιούμορ απέδειξαν γιατί αυτή τη στιγμή θεωρείται ένας από τους καλύτερους rock performer. Φωτιές, βεγγαλικά και βολές από χαρτάκια συμπλήρωσαν την εικόνα στο πάρτι που έστησαν οι Ghost. Στο ‘Dance Macabre’ χόρεψε όλος ο ντουνιάς, ενώ το ‘Square Hammer’ που έκλεισε τη βραδιά τραγουδήθηκε μέχρι κεραίας από όλα τα χείλη.
Μπορεί σε προσωπικό επίπεδο να μου έλειψε το ‘He Is’, αλλά οι Ghost μας χάρισαν μια συγκλονιστική εμφάνιση από αυτές που γεννούν ακροατές. Μπορώ να δεχτώ την άποψη μερίδας ακροατών που δεν αρέσκονται στη μουσική τους. Γούστα είναι αυτά, αλλά υπάρχει και μια αντικειμενική αλήθεια. Οι Ghost αποτελούν το παρόν και το μέλλον της μουσικής που αγαπάμε, ενώ είναι από τους ελάχιστους εκεί έξω που έχουν τη δυνατότητα να γεμίσουν τα παπούτσια των γιγάντων που σιγά σιγά αναχωρούν. Τίποτα δεν είναι επίπλαστο και φυτευτό. Ο Tobias Forge, ξεπήδησε από το underground, όντας λάτρης διαφορετικών ειδών μουσικής και συνέχισε να ξετυλίγει το μίτο που είχαν απλώσει ήδη ο Arthur Brown, o Alice Cooper, οι Kiss και πολλοί άλλοι. Η απλότητά του φάνηκε όταν ζήτησε να χειροκροτήσουμε τους τεχνικούς που δούλεψαν για να στηθεί το φεστιβάλ και αναφέρθηκε σε όλες τις μπάντες της ημέρας. Συγγνώμη, αλλά μόνο ένας πραγματικός οπαδός το κάνει αυτό. Σημαντικό είναι να διασκεδάζουμε κάποιες φορές, ανάφερε από σκηνής, και τρανή απόδειξη των λεγομένων του όλα τα νέα παιδιά με τα χαρούμενα και βαμμένα πρόσωπα που δεν σταμάτησαν λεπτό να τραγουδούν και να χορεύουν. Κάποιοι μεγαλόσχημοι μεταλοπατέρες που δεν θεωρούν τους Ghost αρκετά metal (ποιος είπε άλλωστε ότι παίζουν μόνο metal;) πρέπει να έχουν λάβει ήδη τη θέση που τους αρμόζει στις σόλες αυτών των παιδιών.
Όταν φεύγοντας από μία συναυλία η καρδιά πάλλεται, το χαμόγελο έχει κολλήσει με UHU stic στο πρόσωπο και η στενωπός της καθημερινότητας αποτελεί για λίγο μακρινή ανάμνηση, αποτελεί αναμφίβολα μια πετυχημένη βραδιά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα αγαπημένα μου φαντάσματα για την ανεπανάληπτη εμπειρία που μας χάρισαν, προσμένοντας ήδη πότε θα κροταλίσουν ξανά οι αλυσίδες τους στην αθηναϊκή γη.
Ghost setlist:
Kaisarion
Rats
Faith
Spillways
Cirice
Hunter’s Moon
Ritual
Watcher in the Sky
Year Zero
Miasma
Mary on a Cross
Mummy Dust
Respite on the Spitalfields
Encore:
Kiss the Go-Goat
Dance Macabre
Square Hammer
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
