“Η ουσία του ποδοσφαίρου, το πιο σημαντικό στοιχείο του ποδοσφαίρου είναι ότι σημασία δεν έχει μόνο το ποδόσφαιρο”. Αν μου ζητούσαν μια αποκαλυπτική ερμηνεία για την χάρτινη επιγραφή “BELIEVE” που είχε κολλήσει ψηλά στα αποδυτήρια της Richmond ο προπονητής Ted Lasso, θα χρησιμοποιούσα αυτή τη ρήση του Άγγλου συγγραφέα Terry Pratchett.
Μια σειρά με τρεις περιόδους που ξεκίνησε το 2020, βασίστηκε στην ευρύτερη μηχανική λειτουργία του ποδοσφαίρου στην ζωή και φρόντισε να φυτέψει πολλά αβίαστα χαμόγελα στα πρόσωπά μας. Ο Ted Lasso (Jason Sudeikis), πρωταγωνιστής και νονός της σειράς, είναι ένας προπονητής αμερικανικού ποδοσφαίρου, που προσλαμβάνεται από την ισχυρή κυρία και ιδιοκτήτρια της AFC Richmond, Rebecca Welton (Hannah Waddingham) να αναλάβει τις τύχες της ομάδας. Η κρυφή της πρόθεση είναι να οδηγηθεί η Richmond σε αγωνιστική καταστροφή εξαιτίας της απειρίας του και έτσι να εκδικηθεί τον πρώην άντρα της Rupert Mannion (Anthony Head), που όμως στο μεταξύ γίνεται ιδιοκτήτης της West Ham United.
Ο Ted έχει στον πλευρό του τον λιγομίλητο, εκκεντρικό φίλο του και προπονητή, τον coach Beard (Brendan Hunt), τον οποίο κάποια στιγμή μαθαίνουμε πως τον λένε Willis, μια περίεργη μορφή που βυθίζεται σε βιβλία, στο σκάκι και σε μια ταραχώδη ερωτική σχέση. Όταν ο Ted φτάνει στην Αγγλία και στα παλάτια της Premier League, συνοδεύεται από ένα επικείμενο διαζύγιο και την απόπειρα να διατηρήσει την ηρεμία και την επικοινωνία με το γιο του. Όσο ρομαντικό και ουτοπικό και αν ακούγεται, η μαεστρική αρμονία της πρώτης περιόδου βρίσκεται στη διαδικασία επιβολής της τακτικής του Ted απέναντι σε όλα. Ο ουμανισμός του, η ξεκάθαρη απουσία σκοπιμότητας, ακόμα και τα πρώτα δειλά δείγματα ευστοχίας και διορατικότητας, γίνονται με μικρά βήματα, ανοίγοντας μια άλλη πραγματικότητα που κυριεύει τον θεατή. Η καθαρή ματιά του καταφέρνει σταδιακά να γίνει μια ανάγκη για τον αρχικά επαγγελματικό του περίγυρο, που καταλήγει να είναι η δεύτερη οικογένειά του. Οι μοχλοί κλισέ από το ποδοσφαιρικό σύμπαν που κινούν τον μύθο δεν μπορούν να επισκιάσουν τη δύναμη αυτής της σχεδόν εξωπραγματικής μορφής του Ted, που καταφέρνει όμως να υποδεικνύει αθόρυβα πώς θα έπρεπε να ήταν κανονικά η πραγματικότητα. Ο Ted δεν είναι άγιος, ούτε παντοδύναμος, αλλά είναι ένας αθεράπευτος εραστής της ζωής που πιστεύει στις όμορφες συνήθειες, στη δικαίωση της τίμιας πρόθεσης, στη δύναμη της μάθησης. Ακόμα και όταν σταδιακά αναδεικνύει την τόσο παραμελημένη ποδοσφαιρική οξυδέρκεια του φροντιστή της ομάδας, του Nate (Nick Mohammed), τον προωθεί σε βοηθό προπονητή και αυτός τον προδίδει και την επόμενη σεζόν καταλήγει προπονητής στη West Ham του Rupert, ο Ted γυρίζει με τον τρόπο του χριστιανικά το άλλο του μάγουλο.
Στο κοντινό περιβάλλον του Ted υπάρχουν πολλές φιγούρες που καθρεφτίζονται εύκολα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο Leslie Higgins (Jeremy Swift) είναι ο διευθυντής της ποδοσφαιρικής εταιρείας, κατά βάθος ένας ισόβιος οπαδός με πολύτεκνη οικογένεια που αγωνιά για όλα και δεν διστάζει στις γιορτές να καλεί στο σπίτι τους όσους παίκτες μένουν μόνοι τους. Ο Jamie Tartt (Phil Dunster) είναι ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, αλλά και ένας μοντέρνος εγωιστής νέος με πολλά ελαττώματα. Ο Roy Kent (Brett Goldstein) δεν παραπέμπει τυχαία στον Roy Keane, καθώς είναι ο παλιάς κοπής, σκληροτράχηλος ποδοσφαιριστής με πολύ βρώμικο στόμα και αγενείς τρόπους, που όμως παραμένει παντού αρχηγική φιγούρα και κάποια στιγμή, όταν αποσύρεται, καταλήγει στην προπονητική ομάδα. Η Keely Jones (Juno Temple), είναι ένα φιλόδοξο, σέξι μοντέλο που γίνεται διευθυντής μάρκετινγκ και δημοσίων σχέσεων στην ομάδα και αργότερα αποκτά τη δική της εταιρεία.
Όλοι αυτοί οι δορυφόροι του Ted έχουν ένα κοινό σημείο: αλλάζουν και μεταβάλλονται όσο ζουν μαζί του. Ακόμα και η πανούργα Rebecca, που πίστευε πως θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής της κυνηγώντας την εκδίκηση απέναντι στον Rupert, γρήγορα αποκαλύπτει όλη την αλήθεια στον Ted και δένεται πολύ μαζί του. Ο Tartt τσαλακώνει τους εγωισμούς του, ο Roy αποκαλύπτει μια ιδιότυπη τρυφερότητα, ο προδότης Nate παραιτείται και επιστρέφει στη θέση του βοηθού φροντιστή με ένα γράμμα συγνώμης πάνω από 60 σελίδες. Η Richmond πετυχαίνει πολλά, αλλά δεν θα φτάσει ποτέ στην κορυφή. Το είπαμε από την αρχή, το πιο σημαντικό στοιχείο του ποδοσφαίρου είναι ότι σημασία δεν έχει μόνο το ποδόσφαιρο. Και όταν η ξεχωριστή ψυχή ενός ανθρώπου έτσι ανύποπτα, χωρίς κρότους και επιδείξεις, γίνεται ένα αναγκαίο κομμάτι μιας ομαδικής πραγματικότητας, οι επιλογές γίνονται ακόμα πιο δύσκολες. Όμως ο Ted είναι αποφασισμένος να διαλέξει τη ζωή από το ποδόσφαιρο, με αυτή την αβίαστη ανθρώπινη ανάγκη του, πέρα από σκοπιμότητες και καριέρες. Έχει όμως ήδη εντρυφήσει στον κύκλο του πώς να επικαλείται τη “μνήμη του χρυσόψαρου” απέναντι στην καταστροφική τοξικότητα.
Το φινάλε αφήνει όλους τους τύπους των ανθρώπων με ένα χαμόγελο αμηχανίας. Οι ρομαντικοί με την ανολοκλήρωτη αίσθηση μιας αποστολής, οι κυνικοί με την υποψία του θριάμβου μιας ξεχωριστής αφέλειας, οι ποδοσφαιρόφιλοι με την άσβεστη ανάγκη ενός τίτλου, όλοι όμως αισθάνονται μια σπάνια ομορφιά και μια γλυκόπικρη νοσταλγία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να παρακολουθήσει κανείς το Ted Lasso, από την απλή περιέργεια, την τυπική αγάπη στο ποδόσφαιρο, το καταιγιστικά πυκνό χιούμορ που συχνά παίζει με τη σύγχυση της αγγλικής με την αμερικανική κουλτούρα, τις απίθανες ερμηνείες που αποκαλύπτουν τόσο ανάγλυφους χαρακτήρες, τη βαθιά ματιά στις προσωπικές και οικογενειακές ζωές των πρωταγωνιστών. Μπορεί να εκτιμήσει τους γλαφυρούς και εύστοχους υπαινιγμούς του απέναντι στην ομοφοβία, τον ρατσισμό, τις ψυχικές νόσους ή τον αδίστακτο, ψυχρό επαγγελματισμό του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Επειδή όμως ψάχνω με μανία έναν λόγο αντάξιο και ανάλογο στο πιο συμπαθητικό μουστάκι του πλανήτη, θα σου πρότεινα να δεις το Ted Lasso για να ανακαλύψεις ποιοι είναι οι Diamond Dogs και τι ακριβώς κάνουν.
