Μπορεί να φαντάζει περίεργο, αλλά το κλασικό τραγούδι που καθιέρωσε τους Σκωτσέζους Simple Minds στα μεγάλα ακροατήρια και αποτελεί έναν εμβληματικό ύμνο των 80’s, δεν γράφτηκε από τους ίδιους. Εκείνη την εποχή, το συγκρότημα κέρδιζε κάποια υποψία αυξανόμενης απήχησης στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τρεις μέτριες επιτυχίες από το άλμπουμ τους του 1984 “Sparkle in the Rain”: “Waterfront”, “Speed Your Love To Me” και “Up on the Catwalk”.
Στις ΗΠΑ, όμως, δεν είχαν την ίδια τύχη, κυρίως επειδή η αμερικανική δισκογραφική τους εταιρεία, η A&M, δεν τους προώθησε. Ένας τύπος της A&R στη δισκογραφική ονόματι Jordan Harris προσπάθησε να διορθώσει την άδικη μεταχείριση. Το ακριβές σχέδιο είχε να κάνει με ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Άγγλος μουσικός και παραγωγός Keith Forsey με τον κιθαρίστα Steve Schiff, για μια ταινία του `1985 με τον τίτλο “The Breakfast Club”. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Forsey, ο Bryan Ferry των Roxy Music ήταν η πρώτη του επιλογή για να ηχογραφήσει αυτό το τραγούδι, αλλά ο Ferry το απέρριψε. Ο Forsey ήταν επίσης μεγάλος θαυμαστής των Simple Minds, έτσι προσπάθησε να τους πείσει να το ηχογραφήσουν δίνοντάς τους ένα demo σε κασέτα, για να το ακούσουν.
Στην ταινία “The Breakfast Club”, πέντε μαθητές λυκείου με πολύ διαφορετικές προσωπικότητες περνούν ένα Σάββατο μαζί στο κρατητήριο της φυλακής και βρίσκουν πολλά κοινά σημεία. Το ερώτημα είναι, αν θα θυμούνται τον χρόνο που πέρασαν μαζί και θα συμπεριφέρονται διαφορετικά ο ένας γύρω από τον άλλον όταν επιστρέψουν στο σχολείο και θα αντιμετωπίσουν την πίεση των συνομηλίκων αναγκασμένοι να επιστρέψουν στους ρόλους τους. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μια σκηνή στην οποία ένας εσωστρεφής και ένας τυπικός σχολικός νταής δένονται ενώ κανείς άλλος δεν τους παρακολουθεί. Αποτελεί ουσιαστικά μια υπενθύμιση σε αυτή την πραγματικότητα: “μην ξεχνάς, όταν επιστρέψουμε στην τάξη, δεν είσαι απλώς ένας κακός τύπος και έχουμε άλλα κοινά πράγματα.”
Οι Simple Minds αρχικά δεν ήθελαν να ηχογραφήσουν με τίποτα το κομμάτι αυτό. Ο πρώτος και κύριος λόγος ήταν πως δεν ήθελαν να ηχογραφήσουν κάτι που δεν είχαν γράψει αυτοί. Επίσης στον Jim Kerr δεν άρεσαν οι στίχοι, ιδιαίτερα η γραμμή “vanity and security”. Γιατί λοιπόν το έκαναν; Απλώς άλλαξαν γνώμη. Συναντήθηκαν με τον σκηνοθέτη της ταινίας, John Hughes και παρακολούθησαν μια προβολή της, η οποία έβαλε και τους στίχους σε ένα πιο υποφερτό πλαίσιο. Ο Forsey τους επισκέφτηκε μετά στη Σκωτία και τα πήγαν καλά. Ενώ ήταν εκεί, τους έπεισε να κάνουν μια απόπειρα και ηχογράφησαν το κομμάτι σε λίγες ώρες σε ένα στούντιο στο Λονδίνο.
Στην πραγματικότητα, οι Simple Minds ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το τραγούδι τους “Alive and Kicking” στην ταινία, αλλά το “Don’t You (Forget About Me)” γράφτηκε με βάση το σενάριο και ήταν η μόνη επιλογή, την οποία το συγκρότημα δεν κατάλαβε στην αρχή. Είχαν τη φυσιολογική αλαζονεία των νέων, ήταν και λίγο παραπάνω τρελοί, και ανασφαλείς. Φυσικά λάτρευαν αυτό που έκαναν στα τραγούδια τους και δικαιολογημένα το αντιμετώπισαν με τη λογική του “περίμενε λίγο, μας θέλεις γιατί μας αγαπάς, γιατί γράφουμε αυτά τα τραγούδια, αλλά θέλεις να κάνουμε το τραγούδι σου;” Κάπως έτσι προέκυψε η αρχική τους αδιαλλαξία. Και φυσικά, αργότερα εξηγήθηκε πως το τραγούδι ήταν γραμμένο στο σενάριο, και κάθε φορά που προσπαθούσαν να το κάνουν πιο ξεκάθαρο, ακουγόταν χειρότερο, γιατί έλεγαν, “ακούγεται πραγματικά σαν Simple Minds” και στο γκρουπ εξοργίζονταν ακόμα περισσότερο, απαντώντας “πώς τολμάτε να μας αντιγράφετε και μετά να προσπαθήσετε να μας το πουλήσετε σαν μια ιδέα!”
Το να μπουν οι Simple Minds στο στούντιο για να ηχογραφήσουν αυτό το τραγούδι ήταν το δύσκολο κομμάτι, αλλά όταν τελικά μπήκαν, έγινε όλα μαγικά. Το συγκρότημα είχε πάρει φωτιά ούτως ή άλλως. Οτιδήποτε τζαμάρανε ακουγόταν υπέροχο. Η εισαγωγή ήταν ιδιαίτερα εμπνευσμένη, με τον κιθαρίστα Charlie Burchill να προσγειώνει ένα μεγάλο riff και τον Kerr να κάνει ad-libb το μέρος “hey, hey, hey, hey”.
Ξαφνικά το παιχνίδι ξεκίνησε και έπαψαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους, τους ενδιέφερε απλά τι έβγαινε από το ηχείο και κάθε φορά που κάποιος έκανε κάτι που ήταν ωραίο, αυτό τους ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο. Κοίταζαν ο ένας τον άλλο με το ύφος που έλεγε, “είναι καλό αυτό, έτσι δεν είναι;”
Ο κωδικός “la-la-la-la” στο τελευταίο μέρος του τραγουδιού, κρατήθηκε σε αναμονή επειδή ούτε ο Keith Forsey ούτε ο Jim Kerr μπορούσαν να σκεφτούν πραγματικές λέξεις που είχαν νόημα. Ο Kerr σχεδίαζε να γράψει έναν κανονικό στίχο και να τον ηχογραφήσει την επόμενη μέρα, αλλά όταν έπαιξαν το τραγούδι, ήταν ξεκάθαρο ότι το τμήμα “la-la” ήταν ήδη νικητής και έπρεπε να παραμείνει ως έχει.
Αυτό το τραγούδι επέβαλλε τελικά το συγκρότημα στην Αμερική και τους έβγαλε στο MTV, διευρύνοντας σημαντικά τη βάση των θαυμαστών τους. Ήταν πολύ περίεργο για τους Simple Minds που είχαν κάνει με πάθος το χρέος τους γράφοντας τραγούδια, τα έπαιζαν σε κλαμπ και χτυπούσαν τις πόρτες για να ζητήσουν μια δισκογραφική δουλειά, να βρεθούν ξαφνικά με μια τεράστια επιτυχία που δεν έγραψαν και δούλεψαν μόνο για μερικά ώρες. Σχεδόν ένιωθαν ένοχοι γι’ αυτό.
Αφού κέρδισαν έδαφος στην Αμερική με αυτό το τραγούδι, οι Minds πέτυχαν άλλη μια επιτυχία εκεί όταν το “Alive And Kicking” πήγε στο Νο3 περίπου έξι μήνες αργότερα. Ακολούθησαν μερικές μικρές επιτυχίες στην Αμερική, αλλά το προπύργιο τους παρέμεινε το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ανέβηκαν στην κορυφή των charts το 1989 με το “Belfast Child”.
Το τραγούδι και η ταινία είναι σχεδόν εμβληματικά για ορισμένες γενιές, ειδικά στην Αμερική. Το αντίστοιχο μουσικό βίντεο σκηνοθέτησε ο Daniel Kleinman, ο οποίος είχε κάνει και τα βίντεο για το “Knocked Out” της Paula Abdul και το “Dance Hall Days” του Wang Chung. Παραδόξως, δεν υπάρχουν σε αυτό πλάνα από το “The Breakfast Club”, αλλά διαδραματίζεται σε μια μεγάλη αίθουσα με τα μέλη του συγκροτήματος και διάφορες τηλεοπτικές οθόνες.
Το 2005, το punk rock συγκρότημα Yellowcard ηχογράφησε το τραγούδι ζωντανά στη διάρκεια των MTV Video Music Awards σαν μια ειδική αναφορά για την 20ή επέτειο του “The Breakfast Club”. Στη διάρκεια της εμφάνισής τους προβλήθηκαν αποσπάσματα από την ταινία.
