Στην ανθρώπινη φύση, πάντα θα υπάρχουν οράματα και συναισθήματα πολύ καλά κρυμμένα, μυστικά που θα χρειάζονται τα σωστά κλειδιά για να αποκαλυφθούν.
Antimatter! Μία μπάντα που αναφέρεται σαν μία ακόμη σκοτεινή rock μπάντα. Η αλήθεια όμως είναι ότι πίσω της κρύβονται πολλά περισσότερα. Το project του Mick Moss, όπως το ξεκίνησε στο μακρινό 1997 μαζί με τον Duncan Patterson έχει εξελιχθεί σε μία απόλυτη μηχανή συναισθημάτων, που καλύπτουν όλο το φάσμα του DNA μας.
Η έναρξη αυτής της συνεργασίας ήταν ένα αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων, αφού ο Duncan Patterson μόλις είχε τελειώσει τις ηχογραφήσεις του εξαιρετικού “Alternative 4” των Anathema ενώ ο Mick Moss είχε ξεκινήσει κάποια demos. Ο Duncan Patterson άκουσε την δουλειά του και τότε του πρότεινε να ξεκινήσουν κάτι μαζί, το οποίο εστάλη στην Peaceville Records, η οποία το απέρριψε επειδή δεν ήταν τόσο metal. Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα albums των Antimatter και ιδίως τα “Saviour” και “Lights Out”, δεν είχαν την σκληράδα του metal, αλλά είχαν πειραματισμό, λυρικότητα και συναισθηματισμό που σου άφηνε ανοιχτές πληγές.
Ήταν μία σκοτεινή μίξη από ηλεκτρονικούς ήχους, που ακροβατούσαν στα όρια του Gothic Rock με γυναικεία φωνητικά και έφταναν ακόμη και στους ήχους του trip-hop, κάτι το οποίο φυσικά δεν τους έκανε προσβάσιμους στο metal κοινό. Έτσι, το Σεπτέμβριο του 2000 και αφού ο Duncan Patterson είχε ήδη αφήσει τους Anathema, σχηματίζουν τους Antimatter μαζί με τον Moss και υπογράφουν στην Καναδική Icon Records, ηχογραφώντας το ντεμπούτο album “Saviour”.
H αίσθηση που προκάλεσε το “Saviour” ήταν καταλυτική, φέρνοντας διθυραμβικά σχόλια και αυτό είχε αποτέλεσμα τα λίγα αντίτυπα που βγήκαν από την εταιρία, να μην επαρκούν. Αυτό είχε ως επακόλουθο να υπογράψουν με την Γερμανική Prophecy Productions και να έχουν πλέον παγκόσμια διανομή. Ακολούθησε παγκόσμια περιοδεία, κατά την οποία συμμετείχε και ο Danny Cavanagh των Anathema, αλλά τελικά δεν κράτησε πολύ.
Τον Φεβρουάριο του 2003, οι Antimatter μπαίνουν εκ νέου στο studio και ηχογραφούν το “Lights Out”. Είναι κοινή πλέον η προσπάθεια από τους “εγκεφάλους” του συγκροτήματος και το δίδυμο είναι σε μεγάλη φόρμα, παραδίδοντας ένα δίσκο απαράμιλλης εσωτερικότητας, με τραγούδια που είναι καταδικασμένα να γίνουν κλασσικά, ένα πάντρεμα από ήχους που συνθλίβουν τον εσωτερικό σου κόσμο. Τα γυναικεία φωνητικά έχουν ακόμη πρωταγωνιστικό ρολό, αν και ο Moss, κυρίως στα δικά του κομμάτια, αποφασίζει να έχει εκείνος τον ρολό του τραγουδιστή.
Παράλληλα, ο Duncan Patterson ιδρύει την εταιρία Strangelight Records, από όπου κυκλοφορεί το acoustic live album “Live@K13” των Antimatter, το οποίο είχε ηχογραφηθεί κατά την διάρκεια του tour το 2002. Στην συνέχεια, ακολουθεί εκτεταμένη παγκόσμια περιοδεία, όταν περνούν και από τα μέρη μας. Τον Οκτώβριο του 2003, το συγκρότημα ηχογραφεί μία εναλλακτική εκδοχή στο “Black Sun” των Dead Can Dance, η οποία μπαίνει στο “The Lotus Eaters”, μία συλλογή της Black Lotus Records.
Το 2004, ο Patterson αποφασίζει να εγκαταλείψει το συγκρότημα και να αφοσιωθεί στο προσωπικό του project ION, αφού όμως ολοκληρώσει το album το όποιο έχουν αφήσει στη μέση, το “Planetary Confinement”, το οποίο κατά το ήμισυ ηχογραφείται από τον Moss στην Αγγλία, ενώ ο Patterson τα δικά του μέρη τα ηχογραφεί στην Ιρλανδία και την Γαλλία. Ένα album, το οποίο παρόλο που έχει δύο διαφορετικές αφετηρίες, είναι παρά πολύ όμορφο.
Από την μία ο Moss πλέον έχει κρατήσει τα φωνητικά ο ίδιος, ακολουθώντας μία πιο οργανική προσέγγιση στην μουσική του, με κομμάτια όπως το “Planetary Confinement” και “Mr White” που αναδεικνύουν τις κιθάρες και την φωνή του, σε αντιδιαστολή με τον Patterson, ο οποίος χρησιμοποιεί την Amelie Festa στα φωνητικά και χρησιμοποιεί ένα υπόβαθρο πιο ηλεκτρονικό και μία διακριτική πινελιά από ακουστικές κιθάρες. Ένας ιδιαίτερος δίσκος, από δύο ιδιαίτερους καλλιτέχνες.
Με την φυγή του Patterson, πλέον οι Antimatter μένουν στα χεριά του Moss, ο οποίος μη χάνοντας καιρό ετοιμάζει το νέο τους πόνημα, το “Leaving Eden”, το οποίο ηχογραφήθηκε τον Ιούνιο του 2007 στα Fair Trade Studios του Liverpool. Σε αυτό το album, πλέον οι Antimatter ακoλουθούν τον δρόμο της σκοτεινής rock μουσικής, με βαρύτερες κιθάρες, λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, πιο ώριμοι συνθετικά και με τον Moss να είναι σε πρώτο πλάνο, καθοδηγώντας τους ρυθμούς με μαεστρία, σίγουρος πλέον για τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσουν οι Antimatter.
Το συγκρότημα περιοδεύει συνεχώς μέχρι τον Απρίλιο του 2008, όπου ο Moss πραγματοποιεί μία συναυλιακή επανασύνδεση με τον Patterson, με σκοπό να παίξουν μαζί τραγούδια από τους Antimatter, Anathema και Ion. Μαζί πραγματοποιούν εκτεταμένη περιοδεία στην Ευρώπη, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Το 2009, ο Moss ιδρύει την δική του εταιρία, την Music in Stone, και από αυτήν “βγάζει” το “Live@An Club”, το οποίο είχε πραγματοποιηθεί τον προηγούμενο χρόνο στην Αθήνα, με την παρουσία και του Patterson. Επίσης το 2009 τους βρίσκει να είναι headliners στο φεστιβάλ “Wave Gotik Treffen” ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως events στο χώρο της gothic μουσικής.
Το 2010, έχουμε και τον νέο δίσκο των Antimatter, το “Alternative Matter”, που αποτελείται κυρίως από remixes και alternative εκδόσεις παλαιών κομματιών, φωτογραφίες, ένα μικρό documentary και δύο promos από τα τραγούδια “Epitaph” και “Conspire”. Κυρίως το album, είχε τον ρόλο του “best of compilation”.
To επόμενο πόνημα των Antimatter, τους βρίσκει το 2012 στα Sandhills Studios, όπου και ηχογραφούν το “Fear of a Unique Identity” και στις 23 Νοέμβριου έχουμε την κυκλοφορία του συγκεκριμένου album από την Prophecy Productions.
Το “Fear of a Unique Identity”, είναι το επιστέγασμα της συνθετικής ωρίμανσης, με μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό, με κιθάρες που ηλεκτρίζουν το κορμί και την ψυχή, ίσως το πιο άρτια ολοκληρωμένο album από τους Antimatter (προσωπική μου αδυναμία).
Έχουν καταφέρει πλέον να συνδυάσουν το σκοτεινό, μελωδικό progressive metal, με την ηλεκτρονική μουσική και με την φωνή του Moss να είναι πιο εκφραστική από ποτέ. Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι να μπει το album στο top 6 των Γερμανικών charts.
Το 2013, οι Antimatter περιοδεύουν εκτεταμένα με τον πιανίστα/τραγουδιστή Vic Anselmo σε όλη την Ευρώπη, ενώ τον Μάιο του ιδίου χρόνου, πραγματοποιούν στην Αρμενία, headliner παρουσία στο πλαίσιο του “1st Annual Rock Fest Competition”.
Τον Ιούλιο του 2015 έχουμε το “The Judas Table”, στα Wyresdale Studios του Liverpool. Το συγκρότημα συνεχίζει ακάθεκτο σε μεγάλη συνθετική φόρμα και με έναν δίσκο που ακολουθεί τα χνάρια του προηγούμενου, με τραγούδια που έχουν σκοπό να μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό μας, τα πάντα είναι στην γνώριμη θέση και η φωνή του Moss, οδηγός σε σκοτεινά σημεία της ψυχής μας. Ένα πολύ εύθραυστο album που δεν αφήνει χαραμάδες αισιοδοξίας.
Τον Μάρτιο του 2016, οι Antimatter μας προσφέρουν ένα single, το “Welcome To The Machine”, με μία διασκευή στους εξαιρετικούς Pink Floyd στο ομώνυμο κομμάτι τους. Πραγματικά, μία alternative και συνάμα σκοτεινή εκδοχή του τραγουδιού, που σίγουρα θα έκανε υπερήφανους τους συνθέτες του.
Το 2017, κυκλοφόρησε ένα live album, το “Live Between The Earth & Clouds”, από το De Boerderij, Zoetermeer της Ολλανδίας, όπου εκεί αποτυπώνεται, έμπρακτα, η live απόδοση των Antimatter επί σκηνής.
Φτάνουμε έτσι στο 2018, στα Wyresdale Studios στο Liverpool της Αγγλίας, από όπου κυκλοφορεί η τελευταία δουλειά του συγκροτήματος, με τον τίτλο “Black Market Enlightenment”, ένας ιδιαίτερα προσεγμένος δίσκος, με αρκετές “πειραματικές πινελιές”, με χρήση σαξοφώνου και φλάουτου, που φανερώνουν την διάθεση του συγκροτήματος να εξελιχθεί, πάντα όμως μέσα από το πρίσμα της ευαισθησίας και της μοναχικότητας των αισθημάτων του καθενός, και με φόντο την φωνή του Moss, που “ζωγραφίζει πάνω στην παλέτα” του “Black Market Enlightenment”, ενός δίσκου που κρατά ζωντανή την πορεία των Antimatter, σε ένα δρόμο που οι ίδιοι καλούνται να βαδίσουν μέσα στον χρόνο.
Στην εκπνοή του 2022 το σχήμα κυκλοφορεί το “A Profusion of Thought” κι ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει για τον Mick Moss, καθώς δεν δείχνει ίχνος διάθεσης να μας στερήσει την πολύτιμη μουσική του συντροφιά που μας προσφέρει απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια…
Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευτεί αρχικά από τον συντάκτη στο Rockway.gr.
