Με τη μουσική των Queensryche μεγαλώσαμε, όντας έφηβοι. Μας μετέδωσαν όνειρα, οράματα, σκέψεις πολύτιμες και συναισθήματα. Ήμασταν παιδιά, και μαζεύαμε το χαρτζιλίκι των γονιών, και τρέχαμε στο δισκάδικο για να αγοράσουμε τα “Warning”, “Rage for Order” (30 χρόνια μπροστά από την εποχή του, από τότε έγραφαν για την τεχνητή νοημοσύνη), το “Operation Mindcrime” και το επικό “Empire”. Το “Promised Land”, το είχα αγοράσει σε cd, ήταν το πρώτο μου cd από Queensryche, και δυστυχώς, το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο άλμπουμ που έβγαλε η μπαντάρα από το Seattle. Τα χρόνια πέρασαν, οι έριδες και προστριβές άρχισαν, συνέβησαν γεγονότα που ουδόλως τιμούν τα μέλη του συγκροτήματος, είναι γνωστά όλα αυτά. Όμως νομοτελειακά, η ζωή συνεχίζεται από το σημείο που την έχεις αφήσει, γραμμικά και απαρασάλευτα.
Οι ήρωες της εφηβείας ακολουθούν ξεχωριστά μονοπάτια, ο Geoff έχει το δικό του σχήμα, οι υπόλοιποι δισκογραφούν ως Queensryche. Όταν ανακοινώθηκε η εκ νέου άφιξη του Tate στη χώρα μας, οι μνήμες με πλάκωσαν εκ νέου. Πριν δύο χρόνια ήταν απόλυτα πειστικός ως ο πρώην frontman των Ryche, επομένως αυτό που προσδοκούσα ήταν ακριβώς αυτό. Να δω και να ακούσω κάτι που θα με επανέφερε κατευθείαν στη δεκαετία του 80 και στα πρώτα χρόνια της αντίστοιχης του 90. Και θεωρώ ότι τα κατάφερε, και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
Μετά την εμφάνισή του στις 17/11 στην Αθήνα, ο επόμενος προορισμός ήταν η Θεσσαλονίκη. Το Principal μπορεί να μη γέμισε, όμως είχε αρκετό κόσμο, αρκετούς πενηντάρηδες, αλλά και νέα παιδιά, που έχουν μεγαλώσει με τους δίσκους τους.
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Sons of Sounds. Το τρίο από την Καρλσρούη, κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες, σε ένα σετ διάρκειας 45 λεπτών περίπου. Η αλήθεια είναι ότι μουσικά τους βρήκα ολίγον τι ακατέργαστους. Μου έδωσαν την εντύπωση ότι ψάχνονται, μην έχοντας καταλήξει ακόμα σε αυτό που θέλουν να παίξουν. Κάποια heavy στοιχεία, κάποια hard rock, και ολίγον τι από punk. Νομίζω ότι στο μέλλον θα καταλήξουν εναργέστερα σε αυτό που τους εκφράζει μουσικά, και θα μας χαρίσουν καλές στιγμές. Επικοινωνιακά ήταν άψογοι, απευθύνθηκαν αρκετές φορές στο κοινό, και εν τέλει περάσαμε ευχάριστα, και αυτό είναι που κρατώ.
Στις 22:00, τα μέλη της multination μπάντας του Geoff ανέβηκαν στη σκηνή, με τον ίδιο να εμφανίζεται κατά τη διάρκεια του intro. Όταν έσκασαν οι πρώτες νότες του “Empire”, η γιορτή ξεκίνησε. Πειστικός, στέρεος και ενίοτε καθηλωτικός, με τη φωνή του να διατηρείται σε ικανοποιητικά επίπεδα, καθόλη τη διάρκεια της ενενηντάλεπτης παρουσίας του συγκροτήματος.
Εννοείται πως και προηχογραφημένα μέρη υπήρχαν, και ο ίδιος φρόντιζε να “προφυλάξει” τη φωνή του στα δύσκολα και απαιτητικά σημεία, όμως αυτό δεν είχε απολύτως καμία σημασία. Απέδειξε, ότι δικαιολογημένα ήταν ο τραγουδιστής και εις εκ των βασικών συνθετών των Queensryche. Το ότι έπαιξε το “Desert Dance” από το “Tribe” και το “Sacred Ground” από το “Q2K”, προσωπικά το βρήκα θετικό. Και τα δύο άλμπουμ είχαν καλά κομμάτια, εννοείται πως δεν συγκρίνονται με τα πρώτα πέντε, και καλό είναι να το θυμόμαστε. Θα επιθυμούσα λίγο παραπάνω από το “Promised Land” είναι η αλήθεια, εν τέλει έπαιξε ένα από τα δύο-τρία καλύτερα τραγούδια, το “I am I”, που στιχουργικά τον εκφράζει σχεδόν στον απόλυτο βαθμό.
Σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, έπιασε το σαξόφωνο εισάγοντάς μας στο “The Thin Line”,. Έκτοτε το live διαρκώς ανέβαινε, και εννοείται πως οι ύμνοι από το “Operation Mindcrime” που ακολούθησαν, ήρθαν στο ιδανικό σημείο. “Operation Mindcrime” επομένως, και εν συνεχεία “Breaking the Silence” και “I don’t Believe in Love”, τρεις συνθέσεις που έχουν λατρευτεί από τους οπαδούς τους, και όχι μόνο.
Ακολούθησε το “NM 156”, η τέλεια εισαγωγή για να βουτήξουμε στο μεγαλείο του “Rage for Order”. Η τεχνολογία, η απομόνωση, η υποταγή και η εξέγερση, θεματικά μοτίβα που ξεδιπλώθηκαν στο άλμπουμ, κατά τρόπο αριστοτεχνικό. Τα “Screaming in Digital” και “Walk in the Shadows”, εκτόξευσαν την αδρεναλίνη, γεγονός φυσιολογικό.
Είχε έρθει η ώρα για την επιστροφή στο “Empire”, με τα “Another Rainy Night”, “Jet City Woman” και “Silent Lucidity”. Εξαιρετικές αποδόσεις και δικαιολογημένα ήταν αυτά που έκλεισαν το κυρίως set list. Ειδικά στο τελευταίο, τα βιολιά που έπαιξαν δύο εκ των μελών των Sons of Sounds, που ανέβηκαν στη σκηνή, δημιούργησαν σε όλους μας, μια υπέροχη νοσταλγική διάθεση.
Έπειτα από εβδομηνταπέντε λεπτά, και αφού μας αποχαιρέτησαν προσωρινά, φθάσαμε στο encore. Όταν άκουσα τις πρώτες νότες του “Welcome to the Machine”, ήμουν τουλάχιστον επιφυλακτικός. Χρειάστηκε ένα λεπτό για να ξεπερασθούν οι όποιες ενστάσεις μου. Κατάφερε να προσδώσει στο έπος των Pink Floyd, τη δικιά του αλά Queensryche ταυτότητα, κάτι που αποδεικνύει το μεγαλείο του συγκροτήματος που υπηρέτησε, αλλά και τη διηνεκή παρακαταθήκη του.
Ο επίλογος γράφτηκε με δύο συνθέσεις που θα μας θυμίζουν για πάντα, την έλευση των Ryche, στις ζωές όλων μας. “Take Hold of the Flame” και εννοείται “Queen of the Reich”. Από εκεί ξεκίνησαν όλα και κάπως έτσι θα τελειώσουν. Οι Queensryche θα επανενωθούν. Το πιστεύω. Χρωστάνε σε όλους μας ένα ακόμα δώρο ζωής. Το πολυτιμότερο, την παρουσία όλων μαζί ανεξαιρέτως, στο σανίδι.
Setlist:
Empire
Desert Dance
I am I
Sacred Ground
The Thin Line
Operation Mindcrime
Breaking the Silence
I Don’t Believe in Love
NM 156
Screaming in Digital
Walk in the Shadows
Another Rainy Night
Jet City Woman
Silent Lucidity
Welcome to the Machine
Take Hold of the Flame
Queen of the Reich
