Η ιστορία του John Cyriis, η οποία αναπόφευκτα σχετίζεται και με τη διαδρομή του ονόματος Agent Steel, είναι γεμάτη από περίεργες φήμες, ανατροπές, δικαστικούς αγώνες, συνεχείς αλλαγές συνεργατών, και πολλά όχι και τόσο κολακευτικά σχόλια. Από το 2018, ο ίδιος πήρε την πρωτοβουλία να τρέξει μια μορφή ενός νέου σχήματος χρησιμοποιώντας το όνομα ξανά, αφού αυτό είχε ήδη τρέξει από τους δυο κιθαρίστες Bernie Versailles και Juan Garcia για τρία μεταγενέστερα άλμπουμ, από το 1999 ως το 2007. Η σύντομη αναδρομή είναι απαραίτητη για να προσεγγίσουμε το κλίμα του απρόβλεπτου που συνόδευσε την επιστροφή του Cyriis και της δικής του Agent Steel εκδοχής, για τρεις εμφανίσεις στη χώρα μας.
Όντας και ο ίδιος ένας από αυτούς που αγάπησε τα έργα και τις ημέρες του γκρουπ στη δεκαετία του ’80, προστατευμένος τότε από την ελλιπή πληροφόρηση και έναν ολόκληρο ωκεανό ανάμεσά μας, ενέδωσα στον πειρασμό να δω από κοντά έναν από τους εφηβικούς μου ήρωες, ακόμα και αν είχα προκαταβολικά μικρύνει πολύ τις προσδοκίες μου. Την ίδια απόφαση φάνηκε πως πήραν και αρκετοί άλλοι, που πολιόρκησαν τον εξωτερικό χώρο του Skyland από νωρίς. Μέσα σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια, καθόταν στο πίσω κάθισμα φορώντας συνεχώς τα γυαλιά του ο Cyriis, όσο η μπάντα που είχε μαζί του έκανε soundcheck.
Οι οικοδεσπότες Dreamrites ανέλαβαν να ζεστάνουν το κοινό. Έχοντας ένα ύφος που συνδυάζει το κλασικό με το power metal και με αισθητή την επίδραση των Iron Maiden στη μουσική τους, ήταν μια ταιριαστή επιλογή για τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, που εμφανώς υπηρετούσε τη νοσταλγία του, μετρώντας αρκετές δεκαετίες. Με ένα άλμπουμ στη δισκογραφική τους δραστηριότητα, το ομότιτλο του 2017, οι Dreamrites ανέβηκαν στη σκηνή του Skyland, με το γνώριμο intro “Lord Hypnos” του δίσκου να μαζεύει τον κόσμο. Με τη σημερινή τους μορφή να αποτελείται από τον τραγουδιστή Αλέξανδρο Σιδεράκο, τους κιθαρίστες Βαγγέλη Δέλκο και Tziou Dragojevic, τον μπασίστα Κώστα Μπαρμπούζα και τον ντράμερ Θανάση Ζαφείρη, συνδύασαν τραγούδια του δίσκου με νεότερο υλικό. Οι συνθέσεις είχαν ποικιλομορφία στις ταχύτητες και τις διαθέσεις, και υπηρετήθηκαν από τη μπάντα με πάθος και ζωντάνια επί σκηνής, με τους δυο κιθαρίστες να κατεβαίνουν πολύ συχνά στον κόσμο. Το κοινό ανταποκρίθηκε άμεσα στα προσφιλή πεδία τους και πέρασε καλά, και αν μπορώ προσωπικά να εντοπίσω μια κάποια ένσταση, είναι πως η απουσία των μελών σε διάφορα σημεία του ορίζοντα, ακόμα και έξω από τη χώρα, έκοψε κάποιο από τον συντονισμό, κάτι που είναι βέβαιο πως είναι ζήτημα χρόνου να επιστρέψει. Σημασία έχει πως το εισαγωγικό πάρτι τους ξεσήκωσε τον κόσμο, που αδημονούσε πια για το κυρίως πιάτο.
Dreamrites Setlist:
Lord Hypnos (intro)
So Dark Inside
Only Time Will Tell
Thunder & Lightning
Vampyr
Madness
Lament of Sorrow
With Blood We Pay
Η τωρινή μπάντα του Cyriis, δηλαδή οι σημερινοί Agent Steel, αποτελείται από Βραζιλιάνους μουσικούς: άλλωστε και ο ίδιος γεννήθηκε στο Sao Paolo. Ο κιθαρίστας Johnny Moraes και ο ντράμερ Marcus Dotta έπαιζαν με τον μυθικό Warrel Dane. Όταν όλες οι αλλαγές στη σκηνή ολοκληρώθηκαν, η υπόλοιπη μπάντα είχα παραταχθεί, ακολούθησε όμως μια αδικαιολόγητη αναμονή. Εκεί ακριβώς προέκυψε η απίθανη ιστορία με το σούσι που είχε ζητήσει ο Cyriis να τον περιμένει μετά το πέρας της εμφάνισης, αλλά ήθελε να έρθει ακριβώς στις έντεκα. Ο αδρανής αυτός χρόνος σε συνδυασμό με μια φήμη που έλεγε πως το γκρουπ θα έπρεπε οπωσδήποτε να αναχωρήσει για Θεσσαλονίκη στις έντεκα και τέταρτο, δημιούργησε μια ανησυχία και έναν εκνευρισμό.
Η εισαγωγή του “Passage to Afron-V” λίγα λεπτά πριν τις έντεκα, απέβαλε άμεσα τις σκοτεινές προοπτικές, και ο βηματισμός του Cyriis πάνω στο σανίδι, ήταν για πολλούς εκεί μέσα ένα είδος εξορκισμού. Με το “Unstoppable Force” να μπαίνει σαν δυναμίτης, αφήνουμε σταδιακά τον ενθουσιασμό του τεράστιου απωθημένου να υποχωρήσει και αρχίζουμε να ανακτούμε τη δέουσα ψυχραιμία. Ακόμα και κολυμπώντας σε μια θάλασσα από delay, ο Cyriis είναι καλύτερος του αναμενόμενου, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Η μπάντα ήταν απόλυτα προετοιμασμένη και προβαρισμένη, ο ήχος αν και αισθητά δυνατός, βελτιώθηκε άμεσα και όταν η φωνή κέρδισε λίγη ένταση, όλα ισορρόπησαν ακόμα περισσότερο. Το σπουδαίο και αγαπημένο “The Day at Guyana” που κόλλησε στο “Let It Be Done” έδωσε τις πρώτες ανάσες στον Cyriis, αν και αποδείχτηκε πως δεν του χρειαζόταν και πολλές… Μέσα στην ευδαιμονία και το δόκιμο ξύλο που έπεφτε μπροστά από τη σκηνή, και κόντρα στις δικές του επίμονες παροτρύνσεις για old school thrash, ο Cyriis σφύριξε απρόσμενα λήξη, πετσοκόβοντας κι άλλο το σύντομο έτσι και αλλιώς setlist που γνωρίζαμε από τις εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Με τον απόλυτο χαμό του “Agents of Steel” μας χαιρέτησε ανεπιστρεπτί, ανεβαίνοντας στα καμαρίνια, και ο φωτισμένος πια χώρος του Skyland μας έδωσε το οριστικό σινιάλο του τέλους ενός σετ που με το ζόρι πέρασε τα 40 λεπτά.
Όσο και αν η δύναμη της νοσταλγίας ρυθμίζει συχνά παράλογες επιλογές, θεωρώ πως μετά από τόσα που έχουν γίνει, και τόσα που είχαν ακουστεί και μάλλον ήταν αληθινά, ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι εντελώς αφερέγγυος, αντιεπαγγελματίας, ενώ η αδικαιολόγητη υπεροπτική του συμπεριφορά δεν υποστηρίζεται σε καμιά περίπτωση από την εμφάνιση που προσφέρει. Η σκέψη πως το προηγούμενο βράδυ, οι Vonavibe, Irene Ketikidi και Acid Shaped Baby πρόσφεραν ένα υπέροχο live μόλις σε μια χούφτα ανθρώπους, με εξοργίζει ακόμα περισσότερο. Βρισκόμαστε στο 2025 και η αντιμετώπιση ιθαγενών δεν περνά πουθενά πια πάνω στον πλανήτη. Ίσως γι’ αυτό το λόγο γύρισα να τον βρω, περισσότερο για να αποβάλω λίγο από το βάρος ανοησίας που ένιωθα πάνω μου, αλλά ήταν αργά. Βυθισμένος ήδη στο πίσω κάθισμα, πάντα με τα γυαλιά να τον χωρίζουν από την πραγματικότητα, απομακρύνθηκε με το αυτοκίνητο με κατεύθυνση το αεροδρόμιο “Mακεδονία”.
Ο “Ταξιδιώτης” είχε ήδη τσαλακώσει λίγο παραπάνω την εικόνα του.
(Γράφει ο Απόστολος Κουφοδήμος:)
Παραφράζοντας τη ρήση του Χρόνη Μίσιου, θα γράψω “Καλά εσύ ευτυχώς που δεν ήρθες”
Δυστυχώς, χθες το βράδυ στο Skyland, ζήσαμε μια πρωτοφανή συναυλιακή απάτη. Ουδόλως σαν θεατή-καταναλωτή με ενδιαφέρουν οι ώρες πτήσεις, και οι εδεσματικές προτιμήσεις του εκάστοτε καλλιτέχνη. Ξέρω ότι για να δω την τωρινή version των Agent Steel πλήρωσα 22 ευρώ, και εν τέλει παρακολούθησα συναυλία που δεν κράτησε ούτε 50 λεπτά. Ενδεχομένως ο κύριος frontman, -τον διαχωρίζω από τα υπόλοιπα μέλη, που μου έδειξαν ότι είχαν τη διάθεση να παίξουν παραπάνω-, να ήθελε να δει το β’ ημίχρονο του Μπαρτσελόνα-Ρεάλ ή το Σάο Πάολο-Μποταφόγκο. Η ουσία έγκειται στο ότι πραγματοποίησε μια αλήστου μνήμης αρπαχτή, σε ένα συναυλιακό χώρο όπου οι μπάντες που έχουν έρθει, σέβονται το κοινό τους, και δεν σηκώνονται να φύγουν μετά από 50 λεπτά.
Έχοντας παρακολουθήσει πρόσφατα το γερόλυκο Udo, να γράφει δίωρο στο σανίδι, και τους The Last Drive να υπερβαίνουν τις 2,5 ώρες, είναι λογικό να αγανακτώ με συναυλίες-παρωδία σαν τη χθεσινή.
Ως απόλυτο κοντράστ σε μια αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, να αναφέρω ότι το κοινό, ήταν πολύ ζεστό, αγκάλιασε εξαρχής τη μπάντα, ενώ πολλά παιδιά έσπευσαν να τη στηρίξουν οικονομικά αγοράζοντας merch, εννοείται πριν την έναρξη της συναυλίας, αφού με το πέρας αυτής, δε νομίζω να υπήρξε νοήμων συναυλιομάχος που θα τους άφηνε έστω και ένα ευρώ.
Συνοψίζοντας. Το ατσάλι αποδείχθηκε πλαστικό μη ανακυκλώσιμο, και επί της ουσίας έκλεψε τα λεφτά των θεατών και του μαγαζιού που τους υποδέχτηκε. Κρίμα πραγματικά. Γίναμε μάρτυρες μιας σούσι-tour, που θα μνημονεύεται στο διηνεκές ως ο απόλυτος συναυλιακός τραγέλαφος.
Agent Steel Setlist:
Passage to Afron-V
Unstoppable Force
Never Surrender
Mad Locust Rising
Let It Be Done / The Day at Guyana
No Other Godz Before Me
Guilty as Charged
Bleed for the Godz
Agents of Steel
Φωτογραφίες – Βίντεο: Δημήτρης Ζαμπός
