Οι Ιρλανδοί θρύλοι πλέον, Primordial δε νομίζω πως χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Προερχόμενοι από το νησί με τη μακροχρόνια ιστορία αλλά και τη βαθιά μουσική παράδοση, μας έχουν χαρίσει ουκ ολίγες έντονες μουσικές στιγμές σε όλη τη μέχρι τώρα πορεία τους. Οι τρεις από τους τέσσερεις πυλώνες αυτής της μπάντας, οι Pól MacAmlaigh (μπάσο), Ciáran MacUiliam (κιθάρες) και A.A. Nemtheanga (φωνητικά) βρίσκονται αδιάκοπα μαζί από το 1993, ενώ και ο Simon O’Laoghaire κατέχει τη θέση πίσω από το drumkit από το 1997.
Με αυτό θέλω να τονίσω πως η ομάδα αισθάνεται και είναι τόσο δεμένη που δεν κοπιάζει να χαράξει τη μουσική της κατεύθυνση με κάθε της κυκλοφορία. Και ας έμεινε με μία κιθάρα μετά την αποχώρηση του επί χρόνια κιθαρίστα, Micheál O’Floinn. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα αυτό φαίνεται να βγαίνει αβίαστα γι’ αυτό και έχει και την ανάλογη απήχηση. Έχουν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια από το εξαιρετικό “Exile Amongst the Ruins” και όταν μπάντες σαν τους Primordial ετοιμάζουν νέο album, αναπόφευκτα τα κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος τους, είτε με έκδηλο ενδιαφέρον είτε με φθόνο. Και αυτό γιατί μπορεί τα album τους να παρουσιάζουν ενδιαφέρον, δεν παύουν παρ’ όλα αυτά να διχάζουν τον ακροατή που φαντάζεται τον εαυτό του σε ρόλο συνθέτη.
Κακά τα ψέματα, η εποχή που οι Ιρλανδοί κυκλοφορούσαν το ένα δεκάρι πίσω από το άλλο έχει παρέλθει. Κανείς δε θέλει π.χ. ακόμη ένα “Spirit the Earth Aflame” ή ένα “To the Nameless Dead” και αν κάποιος το επιθυμεί μάλλον δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Οι Primordial εξελίσσονται (σιγά το νέο) και μαζί τους συμπαρασύρουν ή καλύτερα πρέπει να συμπαρασύρουν και τον ακροατή. Η μεθυστική εισαγωγή του ομώνυμου κομματιού που ανοίγει το δίσκο είναι ικανή να το καταφέρει. Η Ιρλανδική καρδιά που χτυπάει δυνατά σε συνδυασμό με την ισχυρή παρουσία της αύρας του Quorthon, είναι στοιχεία ικανά να σε κάνουν να συμπλέεις μαζί τους στις σκοτεινές Βόρειες θάλασσες.
Το πρώτο μισό του δίσκου των 10 τραγουδιών επικεντρώνεται περισσότερο στο folk προσωπείο της μπάντας με τραγούδια όπως τα “We Shall Not Serve” και “Pilgrimage to the World’s End” να στέκουν αγέρωχα και ακλόνητα μπροστά σε κάθε είδους αφορισμό. Το δεύτερο μισό όμως κερδίζει τις εντυπώσεις με το επικό στοιχείο να γίνεται ακόμη πιο έντονο, ενώ οι μαυρομεταλλικές “εικόνες” κάνουν και αυτές σποραδικά την εμφάνισή τους παρ’ όλο που πλέον έχουν ξεθωριάσει αρκετά με το πέρασμα των χρόνων. Ποιος νοιάζεται όμως όταν μια μπάντα που δε μοιάζει να ακολουθεί μοτίβα, καταφέρνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του ακροατή μέσα από τόσο μακροσκελείς συνθέσεις;
Πίστεψέ με, ο χρόνος είναι κάτι σχετικό ακόμη και όταν ακούς το επαναλαμβανόμενο outro του “Nothing New Under the Sun” ή τον εμβατηριακό, σχεδόν υπνωτικό ρυθμό του “Call to Cernunnos”. Η φωνή του Α.Α. Nemtheanga φαίνεται πως είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Έχει ωριμάσει σε τέτοιο βαθμό που σε καθηλώνει σε κάθε του ερμηνεία, με εξέχουσα αυτή στο “Death Holy Death” η οποία αποτελεί και την αγαπημένη μου στο album.
Η τριπλέτα που κλείνει το δίσκο αποτελεί ίσως την καλύτερη κλωτσιά για καληνύχτα. Το 9λεπτο black metal έπος “All Against All” θυμίζει στον κόσμο τι πραγματικά μπορούν να δημιουργήσουν οι Primordial όταν το θελήσουν, ενώ το πρώτο single του δίσκου “Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is an Orphan” θεωρώ ότι συγκεντρώνει πολλά από τα στοιχεία εκείνα που έκαναν τους Primordial αυτό που είναι σήμερα. Άκουσε ρε συ το instrumental σημείο του τραγουδιού και βγάλε το λάβαρο που έχεις αφήσει να σκονίζεται στην αποθήκη.
Οι Ιρλανδοί δημιούργησαν για ακόμη μία φορά ένα αξιοπρεπέστατο album. Ένα album που μπορούν να υπερηφανεύονται πως στέκει αγέρωχο ανάμεσα στα διαμάντια της υπόλοιπης δισκογραφίας τους. Το αν ο τίτλος του δίσκου μας προϊδεάζει για το μέλλον της μπάντας, δεν το γνωρίζω. Αν όμως το κάνει, τότε το 10ο album τους θα αποτελεί έναν αξιοζήλευτο επίλογο από μια μπάντα που μουσικά τίμησε το πράσινο, το λευκό και το πορτοκαλί με τον καλύτερο τρόπο.
Είδος: Celtic Folk / Black metal
Δισκογραφική: Metal Blade Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 29 Σεπτεμβρίου 2023
Website
Facebook
Instagram
