Ο Eric Fletcher Waters ήταν ο γιός ενός ανθρακωρύχου και ακτιβιστή του Εργατικού Κόμματος. Ο ίδιος έγινε δάσκαλος και κατάφερε να είναι θερμός χριστιανός και ταυτόχρονα μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν αρχικά αντιρρησίας συνείδησης και οδηγός ασθενοφόρου. Μια περίεργη μοίρα τον έσπρωξε να αλλάξει τη στάση του, να εγκαταλείψει τον ειρηνισμό και να πολεμήσει ενεργά τον φασισμό στις τάξεις του στρατού. Σκοτώθηκε πέντε μήνες αργότερα στις 18 Φεβρουαρίου 1944 στην Aprilia Της Ιταλίας, στη μάχη του Anzio.
Όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε, ο Roger Waters ήταν μόλις πέντε μηνών. Το γεγονός τον σημάδεψε για πάντα και πέρασε εμφανώς έντονα και μέσα στο μουσικό του έργο, ενώ επέδρασε σημαντικά και την ευαισθησία του απέναντι σε τέτοια ζητήματα. Το 2013 αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στο πεδίο της μάχης όπου έχασε τη ζωή του ο πατέρας του. Κάποια έγγραφα από τα πολεμικά ημερολόγια που ανακαλύφθηκαν στα Εθνικά Αρχεία στο Kew από τον πρώην βετεράνο Harry Shindler έδωσαν στον Waters μια σαφή εικόνα για το τελευταίο 24ωρο του πατέρα του και των άλλων ανδρών που χάθηκαν στο Anzio τον Φεβρουάριο του 1944. Ένα μνημείο με το όνομά του υπάρχει στο κοιμητήριο Commonwealth War Graves στο Casino, όμως τα λείψανά του δεν βρέθηκαν ποτέ. Όταν άλλοι άντρες με στολές ήρθαν να πάρουν τα παιδιά τους, αυτός κατάλαβε πως δεν είχε πια πατέρα. Η θυσία του αποτέλεσε ένα μεγάλο δώρο και ένα μεγάλο βάρος που το κουβαλά συνέχεια μαζί του.
Με τη δημιουργική ιδιαιτερότητα που τον χαρακτήριζε πάντα και η οποία συχνά ξεσκέπαζε τις πιο ενδόμυχες μάχες και αγωνίες του, ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να συνδέει τον ψυχισμό του και τις ταραχές του με συλλογικά και κοινωνικά ζητήματα. Η μουσική των Pink Floyd πάτησε πάνω σε τέτοιες διαδρομές, συνδέοντας το συλλογικό με το προσωπικό, και ήταν συχνά αυτό το αυτονόητο κατηγορώ στο σκληρό πρόσωπο του κόσμου που έδινε το έναυσμα σε ελιτιστές να τους κατηγορούν για εύκολη συνθηματολογία. Πέρα από τους υπόλοιπους, για τον αιώνια βαθιά πληγωμένο Waters, η επιλογή αυτή ήταν μονόδρομος και την ακολούθησε και στην προσωπική του διαδρομή, μετά την αποχώρηση από τους Floyd το 1985. Είχε πει εμφατικά, πως ο καλλιτέχνης πρέπει να δοκιμάζει να αποφασίσει και να ρισκάρει ακόμα και αν αυτό δίνει την εντύπωση πως είναι εντελώς “asshole”.
Ένας μόνιμα ταραγμένος, ανήσυχος, για πολλούς σχεδόν “στρατευμένος” Waters δεν έχει κάνει απλά εχθρούς, όντας στην πρώτη γραμμή επίκαιρων ζητημάτων για δεκαετίες, αλλά έφτασε πια να χαρακτηριστεί ένας ξεμωραμένος γέρος rock star, και ένας αρρωστημένος αντισημίτης. Η αλήθεια είναι πως τα σύγχρονα λόμπι προβολής και ενημέρωσης αισθάνονται πολύ πιο άνετα με διασκεδαστές που αποφεύγουν τις καυτές πατάτες και απλώνουν το δηλητήριο μέχρι τις δικές τους υπαρξιακές αγωνίες. Αυτός αντίθετα, κουνώντας άφοβα τη σημαία της προσωπικής του άποψης, πήρε αμέτρητες πρωτοβουλίες στήριξης τόσο σε φιλανθρωπικές, ουσιαστικές πρωτοβουλίες, όσο και σε καθαρά προσωπικές παρεμβάσεις. Με μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς πάλεψε για την φτώχεια και διάφορες ασθένειες, ζήτησε κοινωνική ευαισθησία στην υγειονομική περίθαλψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, στήριξε τους βετεράνους πολέμων, αντιτάχθηκε στο Brexit, στη στάση της πολωνικής κυβέρνησης απέναντι στα δικαστήρια και τα μέσα ενημέρωσης, το τείχος του Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό, κατήγγειλε με ονόματα το νεοφασισμό, προσπάθησε να στηρίξει πολιτικούς κρατούμενους, βρέθηκε στο πλευρό ανθρώπων που συγκρούστηκαν με συμφέροντα πολυεθνικών, και χαρακτήρισε όλους τους Αμερικανούς προέδρους “εγκληματίες πολέμου”. Με τη γνωστή πια ευαισθησία του στο ζήτημα της Μέσης Ανατολής και τις πολλές δημόσιες τοποθετήσεις του, οι υποστηρικτές του Ισραήλ του κάρφωσαν το μετάλλιο του εχθρού, για να απαντήσει πως είναι σύνηθες να δέχονται επιθέσεις οι επικριτές τους, συγχέοντας τον αντισιωνισμό με τον αντισημιτισμό.
Σε έναν πλανήτη που μοιάζει να κοντρολάρεται από μια ελίτ συντονισμένων συμμοριών, οι καλλιτέχνες φαίνονται συνήθως σαν οι γελωτοποιοί στην αυλή των αρχόντων. Μια προβληματική μουσική βιομηχανία που συμβαδίζει με κατευθυνόμενες οικονομικές συναρτήσεις, διατηρεί τη σκηνή των εκλεκτών για καθαρόαιμους διασκεδαστές που δεν ανακατεύονται σε ξένα χωράφια. Ένας Waters, εύστοχος ή υπερβολικός, δίκαιος ή εμπαθής, είναι ένας παλαιάς κοπής επώνυμος μουσικός που επιμένει να δημοσιοποιεί τη φωνή του σε μεγάλα ζητήματα. Αυτό που μοιάζει να έχει χαθεί σήμερα, είναι η ανάγκη της επιλογής να μπορούμε να ακούμε τη φωνή δημιουργών με πιο ευαίσθητους και ξεχωριστούς αισθητήρες, πέρα από τις κυνικές εκτιμήσεις τεχνοκρατών σε διάφορες θέσεις. Έχει πια αποκτήσει ιδιαίτερη σημασία και η δυνατότητα επιλογής, γι’ αυτό πρέπει να την έχουμε αυξημένη.
Ίσως και γι’ αυτό, μέσα σε στη δίνη του μίσους και του αίματος, μέσα στην προκατασκευασμένη κορνίζα της πλαστής ενημέρωσης και τη συμβατική δράση των παγκόσμιων οργανισμών, είναι αναγκαία η φωνή ενός μουσικού να πει τα αυτονόητα, χωρίς πολιτικές, θρησκευτικές και οικονομικές σκοπιμότητες. Ένα γερασμένο πια ορφανό που συνεχίζει να κουβαλά τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ του, έχει κερδίσει με το σπαθί του τα πέντε λεπτά φήμης να εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να υπάρξουν άλλα παιδιά σαν αυτόν. Ναι, είναι αυτός που τραγούδησε προφητικά για το ανθρώπινο είδος που “διασκέδασε εαυτόν μέχρι θανάτου”.
“Και οι Γερμανοί σκότωσαν τους Εβραίους
Και οι Εβραίοι σκοτώνουν τους Άραβες
Και οι Άραβες σκοτώνουν τους ομήρους
Και αυτή είναι η είδηση
Και είναι περίεργο που η μαϊμού είναι μπερδεμένη”.
