_ Either way, I’m into it.. _
SleepTokenmania.
Προσαρμόζοντας αδόκιμα τον γνωστό χαρακτηρισμό για την τεράστια μπάντα του Liverpool, μπορεί κάποιος να εκφράσει ακριβώς τι γίνεται με τη μπάντα των Sleep Token αυτή την εποχή. Αν ήδη από τον Γενάρη είχε δημιουργηθεί ο πρώτος θόρυβος με την εμφάνιση των πρώτων single, αυτό που ακολούθησε με την κυκλοφορία του δίσκου στις 19 Μαΐου, το λες και υστερία. Παρά την δυσκολία μερικής μερίδας του μουσικού τύπου και κομμάτι των ακροατών να ευθυγραμμιστούν απόλυτα με τον δίσκο, ο θόρυβος που προκλήθηκε ήταν εκκωφαντικός!
Αυτός ο «θόρυβος» εκφράστηκε με πωλήσεις σε φυσικά και ψηφιακά αντίτυπα, με sold out αμερικάνικη περιοδεία πολλούς μήνες πριν καν γίνει, ευρωπαϊκές στάσεις με τρομερή ανταπόκριση στις κατά τόπους προπωλήσεις (όπως την εξωφρενική «απόδοση» των 10 χιλιάδων εισιτηρίων για το live στο Λονδίνο μέσα σε 9 λεπτά τον ερχόμενο Δεκέμβρη – δεν προλάβαμε..), την εξάντληση κάθε είδους merch και επανακυκλοφοριών που μπορεί να προσφέρει η μπάντα στους αδηφάγους μουσικούς καταναλωτές, όπως από τον προοδευτικά αυξανόμενο αριθμό ακολούθων στα κοινωνικά δίκτυα, την δημιουργία chat groups αφιερωμένα στην μπάντα, και πολλά άλλα.
Εκείνο που κάνει εντύπωση, είναι η μεγάλη αναφορά του δίσκου από συναδέλφους μουσικούς, και οι διασκευές των κομματιών του από αυτούς στο στούντιο, ή ακόμη και στη σκηνή, με αρκετές από αυτές να έχουν και ενδιαφέρον προς την προσέγγισή τους! Πόσες είναι εκείνες οι περιπτώσεις που κάποιος καλλιτέχνης ή κάποια μπάντα έχει αυτή την τιμή και αυτή την «βοήθεια» του να αναγνωρίζεται τόσο άμεσά ένα έργο της; Ελάχιστες θαρρώ, τουλάχιστον σε τέτοιο επίπεδο.
Και που στεκόμαστε εμείς μπροστά σε αυτή την εξαιρετική κυκλοφορία και στην μεγάλη ανταπόκριση που είχε; Προφανώς στο να τους πετύχουμε κάπου στο εξωτερικό, μια που στην χώρα μας τις περισσότερες φορές τέτοια πράγματα τα βλέπουμε κατόπιν εορτής, ή έστω με καθυστέρηση, για να διαπιστώσουμε αν τα νέα κομμάτια μπορούν να αποδοθούν στη σκηνή, και αν στο σύνολό της , μια ζωντανή εμφάνιση τους ανταποκρίνεται στην προσεγμένη εικόνα που βγάζουν προς τα έξω.
Η μπίλια (βοήθησε και το sold out της Πράγας…) έκατσε στην Αυστρία και την πανέμορφη Βιέννη. Off we go.
Έχοντας μια πρώτη επαφή με την περιοχή , πετύχαμε κατά τύχη την είσοδο του live που θα ξεκινούσε πολύ αργότερα. Θα περίμενε κανείς να μην υπήρχε ψυχή που να έχει να κάνει με την ζωντανή εμφάνιση των Sleep Τoken εκείνη την στιγμή, αλλά διαψευστήκαμε. 9 (ολογράφως: ΕΝΝΕΑ !) ώρες πριν την έναρξη, και στην συγκεκριμένη είσοδο, έχουν μαζευτεί νεαρά κορίτσια, όπου άλλα προσπαθούν να φτιάξουν την προσαρμοσμένη στη μπάντα γκαρνταρόμπα τους, και άλλα να ζωγραφίσουν τον Vessel σε χαρτί ή tablet!
Τα σκαθάρια θα ήταν υπερήφανα…
Ο συναυλιακός χώρος φιλοξενείται σε μια συστάδα 4 εντυπωσιακών καμπυλωτών κτιρίων ύψους 55 μέτρων το κάθε ένα, που για σχεδόν 100 χρόνια ήταν αποθηκευτικοί χώροι φυσικού αερίου. Μετά από την αλλαγή στα ενεργειακά της περιοχής, και μετά την μη χρήση των κτιρίων , αρχιτέκτονες σχεδίασαν από την αρχή το εσωτερικό τους, δημιουργώντας εκατοντάδες διαμερίσματα, και μεταγενέστερα, μουσικές σχολές, μαγαζιά, κινηματογράφο, γραφεία, και φυσικά τον συναυλιακό χώρο, χωρητικότητας σχεδόν 3 χιλιάδων ατόμων.
Η στιγμή για το άνοιγμα των εισόδων έχει φτάσει, οι ουρές έχουν πολλαπλασιαστεί, και βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά στον στόχο μας.
Είσοδος. Νεαρός κόσμος στο μεγαλύτερο ποσοστό, με την εικόνα στον χώρο μετά από ένα χρονικό σημείο και μετά, να δείχνει sold out ή κάτι πολύ κοντά σε αυτό. Βάση προγράμματος, 8 και μισή και ένα μπλε χρώμα έχει φωτίσει τη σκηνή. Μια ambient μουσική παίζει στο βάθος, και ξαφνικά τα φώτα σβήνουν.
“Even if it hurts me, Even if I can’t sleep, Show me the way”
Strobe lights και μια φιγούρα εμφανίζεται από τα αριστερά της σκηνής περπατώντας αργά και σταθερά μέχρι το κέντρο της, ώστε να βρεθεί ακριβώς μπροστά από το μικρόφωνο. Ο Vessel. Μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα κάτω από τη σκηνή, εκφράστηκε από το κοινό κάθε είδους συμπυκνωμένης αγωνίας και έντασης για το αντικείμενο της επιθυμίας του, με φωνές, ουρλιαχτά, τσιρίδες και χειροκροτήματα.
Μέχρι να σβήσουν αυτόματα όταν η μοναδική παρουσία πάνω στο σανίδι, αρχίσει τους στίχους του Chokehold. Νεκρική σιγή για λίγο, όλα τα μάτια πάνω σε αυτή τη φιγούρα, και ήδη έχουμε τις πρώτες φωνητικές ανατριχίλες της βραδιάς. Το κοινό αρχίζει να ξεπερνά το πρώτο σοκ, αρχίζει δειλά να τραγουδάει μαζί του, και αντιλαμβάνεται πως παρά τον ιδιαίτερο φωτισμό, στο βάθος μπαίνουν οι 3 γυναικείες μαυροφορεμένες παρουσίες που κάνουν τις φωνητικές αρμονίες, προκαλώντας επευφημίες.
Παρότι η φωνή μοιάζει και είναι καθηλωτική και τραβάει όλα τα βλέμματα, νέες επευφημίες όταν πίσω από το κιτ των τυμπάνων που βρίσκονται στα δεξιάς της σκηνής, εμφανίζεται ο ντράμερ της μπάντας, ο II. Δεν προλαβαίνουν να κοπάσουν καθώς ο κιθαρίστας IV, παίρνει θέση ακριβώς από τα τύμπανα. Για να ολοκληρωθούν οι εκφράσεις θαυμασμού με την είσοδο του III με το μπάσο του, αριστερά του Vessel.
Το παζλ έχει ολοκληρωθεί, και έτσι το κομμάτι φτάνει στο σημείο που ανεβάζει ένταση και ρυθμό, αλλάζοντας και τους συσχετισμούς κοινού και μπάντας για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ο Vessel αρχίζει τις ιδιαίτερες κινήσεις που κάνει με το σώμα του στις ζωντανές εμφανίσεις, το κοινό με περίσσια προθυμία τραγουδάει σύσσωμο την φράση “you’ve got me in a Chokehold ” και το κομμάτι φτάνει στην κορύφωση με το δυναμικό μέρος στο τέλος.
Ήδη μετά από αυτή την πρώτη γεύση, όλοι μας ξέρουμε πως θα βρεθούμε σε ελεύθερη πτώση και θα συγκρουστούμε με ένα διαφορετικό μουσικό πλανήτη για 15 κομμάτια…
“You’ve got my body, flesh and bone / The sky above, the Earth below”
Συνέχεια με το THE Summoning (εν μέσω..ουρλιαχτών από την πλευρά του κοινού) όπου ξεκινάει εκρηκτικά με τον Vessel να δίνει το σήμα έναρξης με αυτό τον ιδιαίτερο και αλλόκοτο χορό που δείχνει να μην πατάει ούτε στην μουσική ακριβώς αλλά ούτε και σε ότι έχουμε συνηθίσει σαν κίνηση από άλλους frontmen.
Ο ήχος δείχνει καθαρός και εντελώς διαυγής και αντιλαμβανόμαστε όλοι πως οι ψηλές φωνητικές νότες που υπάρχουν σε σημεία του κομματιού βγαίνουν απολύτως επιτυχημένα και πειστικά. Και χωρίς να διαφαίνεται κάποιου είδους τεχνολογική βοήθεια. Είναι πραγματικά τόσο καλός όσο πιστεύεται.
Το κομμάτι εξελίσσεται, τα μέλη της μπάντας καθώς παίζουν, σωματικά έχουν μια παρουσία που εναλλάσσεται ανάμεσα στο αρχοντικό και το περιπαικτικό προς την πλευρά του κοινού, μεταδίδοντας και μια έντονη σεξουαλική χροιά στην ατμόσφαιρα. Ναι. Άνθρωποι ντυμένοι με αυτά τα ρούχα, μπορούν να το καταφέρουν αυτό.
Φτάνουμε στο ambient σημείο του τραγουδιού και εκεί τα φώτα (κυριολεκτικά) πέφτουν πάνω στον ντράμερ και το σόλο που έχει προστεθεί στις live εκτελέσεις του κομματιού τον τελευταίο καιρό.
Ένα βήμα πίσω.
Ο άνθρωπος πίσω από τα τύμπανα της μπάντας, εκτός του ότι είναι συνοδοιπόρος στο όραμα του Vessel από τον πρώτο δίσκο (τα υπόλοιπα μέλη είναι sessionαδες) και έχει και συνθετικά credit απέναντι σε κάποιον που παίζει όλα τα όργανα στις κυκλοφορίες της μπάντας και γενικά δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για “άλλους”, είναι και εξαιρετικός παικτικά.
Όχι, δεν βγαίνει αυτή η άποψη εξαιτίας του σόλο του, αλλά από την συνολική του παρουσία και ειδικά σε κάποια σημεία του συγκεκριμένου κομματιού που χρειάζονται ιδιαίτερο “χρώμα” και είναι δύσκολο να αποδοθούν (πράγμα που έγινε τραβώντας την προσοχή από τον υπόλοιπο… πόλεμο που γινόταν στην σκηνή). Δεν έχουμε ιδέα ποιος είναι, δεν το έχουμε ψάξει, δεν μας ενδιαφέρει. Αλλά αυτό που κάνει, το κάνει ΚΑΛΆ!
Ένα βήμα μετά.
Όταν κυκλοφόρησε το κομμάτι σαν single τον περασμένο Γενάρη, εκτός του θαυμασμού για την ιδιαίτερη μετάβαση στο τελευταίο μέρος του και το ύφος που αλλάζει κατά την διάρκειά του, απορούσαμε τι αντίκτυπο θα μπορούσε να έχει παιγμένο σε κοινό. Ε λοιπόν, ίσως και να είναι ένα από τα πιο συναυλιακά κομμάτια που έχουμε ακούσει ποτέ! Οι αλλαγές, οι στίχοι, τα μέρη που μπορεί να “μπει” το κοινό, και πάνω από όλα, αυτά το περίφημο τελευταίο μέρος…
Δεν ξέρω ποια είναι η μουσική παιδεία του Vessel, αλλά ο τρόπος που γράφει μουσική μοιάζει να είναι πανέξυπνος. Δεν γνωρίζω πολλούς μουσικούς να μπορούν να γράψουν κάτι με τέτοια στοιχεία, που να μπορούν να επηρεάσουν μαζικά ένα μέγεθος 2μιση χιλιάδων ανθρώπων (σε λίγο, πολύ μεγαλύτερο). Hat’s off.
“You know you hypnotise me, always”
Τρίτο κομμάτι και επιστρέφουμε στην προηγούμενη κυκλοφορία με το Hypnosis. Παρότι το κομμάτι είναι πολύ καλό, όλοι αντιλαμβάνονται πως η αναμονή για το ρεφρέν έχει χτυπήσει ταβάνι. Και δεν απογοητεύει…
Η επαναλαμβανόμενη φράση του ρεφρέν είναι τόσο ονειρικά υπνωτιστική, που προκαλεί την συμμετοχή από το κοινό μετά από έντονη παρότρυνση του μπασίστα για το πώς πρέπει να κινηθούμε.
Βήμα πίσω.
Ο μπασίστας παρότι είναι sessionας, εκτός από την παικτική του ικανότητα, μοιάζει να διαχειρίζεται και να παίζει με το κοινό με τρομακτική ευκολία! Όλα είναι μέρος του χαρακτήρα που έχουν χτίσει για την κάθε περσόνα στην μπάντα, αλλά εκείνος μοιάζει να είναι καταλύτης στο πώς συμβαίνουν μερικά πράγματα. Επίσης σου βγάζει την εντύπωση πως με τις τόσες του κινήσεις και τα τόσα χιλιόμετρα που κάνει σε μικρό χώρο, πως θα πέσει από την σκηνή, ή θα περάσει κάποια σύνορα κατά λάθος κάποια μέρα.
Στο ρεφρέν επίσης ακούμε επιτέλους σωστά τις 3 κοπέλες που ο ήχος αδίκησε κάπως στο λάιβ, προσφέροντας μια πραγματική εμπειρία με την εκτέλεση του κομματιού. Το χέβι μέρος προς το τέλος είναι πραγματικά δυνατό με τον Vessel να μοιάζει να έχει μπει στην πρίζα και να χορεύει δίχως αύριο.
“Will we remain stuck in the throat of gods? Will the pain stop if we go deeper?”
Επιστροφή στο νέο άλμπουμ με το Vore. Ακόμη ένα κομμάτι με την απορία για το πώς δουλεύει ζωντανά. Πολύ δύσκολα μπορεί οποιοδήποτε να περιγράψει το πόσο καλά δουλεύει το heaviness του κομματιού με τις πιο soft στιγμές του. Το είπαμε και πριν, ο άνθρωπος γράφει πανέξυπνα. Τα διπλά extreme φωνητικά που μοιράζονται ανάμεσα σε Vessel και τον κιθαρίστα είναι τέρμα πειστικά, και επηρεάζουν εντελώς το κοινό.
Ο IV τελειώνοντας την δικιά του συμμετοχή στα φωνητικά, αποφασίζει να παίξει με τον κόσμο, υπονοώντας πως μπορεί να βγάλει την μάσκα, ακολουθώντας την μουσική με το σώμα του με κοφτές κινήσεις και παρουσιάζοντας μια θεατρική εικόνα που μοιάζει δουλεμένη μέχρι τέλους. Έχει δοθεί πολύ προσοχή σε αυτό τον τομέα.
Νέες επευφημίες από κάτω στο τέλος.
“Just to watch me fall back. Do you like that?
5ο κομμάτι, Like that.
Η εξαιρετική εκτέλεση του σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο καλά κάνουν μπάντες της progressive (και όχι μόνο) σκηνής που τολμάνε και βάζουν pop(ular) στοιχεία στην μουσική τους. Μπάντες από Αυστραλία και Καναδά το κάνουν εδώ και αιώνες, ήρθε η ώρα να ακολουθήσει και ο υπόλοιπος κόσμος. Φτάνει να το κάνει με αυτό τον εμπνευσμένο τρόπο..
“See you when the wrath comes, I won’t be missing you”
Nazareth.
Ναι. Παίζουν κομμάτι από το δεύτερό τους ep, εποχή που δεν είχαν καν βγάλει δίσκο. Για το εάν αξίζει να υπάρχει στο setlist της περιοδείας, μπορεί να απαντηθεί στην άκρως αισθαντική φωνή και στα καθηλωμένα πρόσωπα του κοινού. Θεωρώ πως όσο μεγαλώνει η μπάντα, τόσο αυτά τα κομμάτια θα εκλείψουν από τον κύκλο κομματιών που θα παίζουν, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία για εμάς να το ακούσουμε.
“You only drink the water / When you think it’s holy”
7ο κομμάτι και Granite.
Από την πρώτη ακρόαση με την κυκλοφορία του, ένιωσα πως πρόκειται για το πιο “ύπουλο” κομμάτι του νέου δίσκου. Μοιάζει ένα τυπικό κομμάτι. Rnb ξεκίνημα, χέβι μετά, εθιστικό χωρίς να καταλάβεις πότε έχεις ηττηθεί απέναντι του Στο σανίδι γράφει τόσο εξαιρετικά, που το κοινό μοιάζει να περνάει εξωφρενικά καλά. Και όντως αυτό γίνεται. Φωνές και τραγούδι στο πρώτο μισό, κίνηση στο ηχητικό ξέσπασμα, τραγούδι με περισσότερη ένταση μετά. Επιτυχία!
“Oxytocin running in the ether”
Συνέχεια με Agua Regia.
Ντόροθι, δεν είμαστε στην χώρα της rock/metal μουσικής πλέον. Και δεν ενοχλεί ΚΑΝΈΝΑΝ! Και πως θα μπορούσε με τέτοια ερμηνεία από τον Vessel; Ναι, το κομμάτι είναι υποτονικό, αλλά δεν παύει να είναι εξίσου εθιστικό. Το κοινό το αποδέχτηκε σαν φυσική έκφραση της μπάντας, χωρίς να νοιάζεται αν τα υπόλοιπα μέλη ήταν στο περιθώριο. Ούτε οι ίδιοι νοιάζονταν, υπηρετεί τον σκοπό του στο σημείο εκείνο, με πολύ σωστό τρόπο.
“Crumble like a temple, built from future daughters / To wasteland when the oceans recede..”
9ο κομμάτι και εδώ τα πράγματα γίνονται… επικίνδυνα. Atlantic.
Δεν ξέρω κάποιον να ασχολείται με την μπάντα, και να μην τον αγγίζει το κομμάτι σε μεγάλο βαθμό. Και αν υπάρχει, δεν θέλω να τον ξέρω μετά από αυτό. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να προσπεράσει αδιάφορα τον Vessel να φτάνει σε κατάσταση sobbing τραγουδώντας πίσω από τα πλήκτρα του σε μια άδεια σκηνή (στην μεγαλύτερη διάρκεια του κομματιού) ;;
Ξέρω πως όλα είναι σκηνοθετημένα, αλλά αυτή η εύθραυστη παρουσία στις εκτελέσεις του συγκεκριμένου κομματιού, ίσως έχει να κάνει με παρελθόν του ίδιου του Vessel, παρά το συνολικό concept που υπάρχει στον στιχουργικό τομέα της μπάντας. Οι 3 κοπέλες κάνουν πάλι αισθητή την παρουσία τους, μπαίνει και η υπόλοιπη μπάντα (με την θεατρικότητα να συνεχίζει) και ο συναισθηματισμός απλά γυρίζει σε ηλεκτρικός χωρίς να χάνει καθόλου. Κορυφή σε ένα βράδυ με σχεδόν μόνο κορυφές.
_ Η εικόνα του Vessel πίσω από τα πλήκτρα τόσο ευάλωτος, μας θυμίζει πως πλέον δύσκολα θα δούμε ξανά εμφάνιση της μπάντας όπως εκείνες των from the room below επιλεγμένων σταθμών όπου έπαιζαν κομμάτια με πιο απογυμνωμένο τρόπο, συνήθως με τον Vessel πλάτη στο κοινό και σκυμμένο πάνω το πιάνο του. Όσοι έχουν παραβρεθεί στις εν λόγω εμφανίσεις, έχουν μιλήσει για εξωπραγματική εμπειρία, κάτι που έχει αρκούντως αποτυπωθεί σε ερασιτεχνικά βίντεο.
“She’s not acid nor alkaline
Caught between black and white
Not quite either day or night
She’s perfectly misaligned
I’m caught up in her design
And how it connects to mine
I see in a different light
The objects of my desire..”
Αν το προηγούμενο κομμάτι χαρακτηριζόταν σαν ‘επικίνδυνο’, εδώ μάλλον μιλάμε για τελειωτικό χτύπημα σε κάθε αντίσταση… Alkaline.
Ένας Vessel συγκλονιστικός, πλησιάζει με ακανόνιστα βήματα το μικρόφωνο σαν να έχει αλλάξει μορφή πλέον. Σαν να είναι κάτι άλλο. Περισσότερο έμοιαζε με ζώο που πηγαίνει κάπου που δεν πρέπει…
Ξεκινάει το κομμάτι και το κοινό έχει παραδοθεί ξεκάθαρα. Η υπόλοιπη μπάντα κάνει διάφορες κινήσεις με τα σώματα της και ο III κανονίζει το πώς πρέπει να ανταποκριθούμε μόλις συμμετάσχουν όλοι μουσικά. Η εκτέλεση είναι υπεράνω κάθε κριτικής και άποψης. Αρνούμαι πραγματικά.
“…But I’m still full of the love you want”
Συνέχεια με το The love you want.
Η σκέψη ήταν πως απλά μπήκε μετά τον συναισθηματικό οδοστρωτήρα των δύο προηγούμενων κομματιών σαν ανάχωμα, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω περισσότερο λάθος. Η συμμετοχή του κόσμου στο επαναλαμβανόμενο ρεφρέν και το τεράστιο χειροκρότημα στο τέλος, φανερώνει ένα θρίαμβο.
“I know, I know, the way that it goes / You get what you give, you reap what you sow..”
Rain.
Αν και αγαπημένο μου, αν και σε κάθε νέα εμφάνιση τους παρακαλούσα να το προσθέσουν στο σετλιστ τους, βρέθηκε να είναι το μόνο κομμάτι που δεν έφτασε τις εκτελέσεις όλων υπολοίπων κομματιών. Εκείνα 10/10 (ξεκάθαρα), αυτό 8/10. Ναι, τέτοιες είναι οι παρεκκλίσεις στις εμφανίσεις τους.
Όσοι λένε πως τα πιο απλά κομμάτια είναι τα δυσκολότερα να εκτελεστούν, έχουν πρακτικό δίκιο στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μερικά γυρίσματα στη φωνή είναι δύσκολα να αναπαράγουν την αίσθηση που σου άφηναν στον δίσκο και το ίδιο και η μουσική που μοιάζει να μην μπορεί να φτάσει μέσα σου όπως το έκανε η αρχική εκτέλεση.
“And I hate the way you look at me when I am not understood”
13ο κομμάτι, και ένα από τα πιο αγαπημένα τους, ειδικά για την στιχουργική προσπάθεια.
Higher.
Κάποιος λίγο καιρό πριν, εξέφρασε μια άποψη σε ένα από τα αμέτρητα chat rooms της μπάντας, πως θα ήταν καλό να βγει από το rotation των κομματιών που παίζουν, για να χωρέσει κάποιο επιπλέον από τα καινούργια. Το τι απαντήσεις (και άλλα μικροαντικείμενα) δέχθηκε, καλύτερα είναι να μην το μεταφέρω…
ΟΛΟΣ ο κόσμος βρίσκεται να κουνάει τα χέρια του μετά από παρότρυνση της μπάντας, ακόμη και εκείνοι που βρίσκονται στον εξώστη, εκτός από τις στιγμές που μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει όταν φτάνει το κομμάτι σε συγκεκριμένους στίχους… Εκεί βλέπεις κόσμο να τραγουδάει με βλέμμα κάπου στο παρελθόν. Πρώτη φορά βλέπω τόσο αποκομμένο ατομικά κόσμο, ενώ βρισκόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον.
Αν δεν είναι αυτό καλλιτεχνική επιτυχία, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι.
__ Κατά την διάρκεια του κομματιού, είδαμε μια από τις πιο εντυπωσιακές συμπράξεις κόσμου και καλλιτέχνη, όταν και οι δυο πλευρές αποφάσισαν να αναλάβουν την κλιμακούμενη επανάληψη της φράσης “The dept that i owe”, φτάνοντας σε απόλυτο συγχρονισμό στις εκάστοτε αρμοδιότητες που ζητούσε η σύνθεσή στο σημείο αυτό. Προσωπικά μιλώντας, στα 25 χρόνια που πηγαίνω σε μουσικές εκδηλώσεις, τοποθετώ πολύ ψηλά την συγκεκριμένη στιγμή…
Μία στο εκατομμύριο εμπειρία.
Φεύγουν από την σκηνή, επιστρέφουν, και ετοιμαζόμαστε για το τέλος.
“We tangle endlessly / Like lovers entwined / I know for the last time / You will not be mine / So give me the night…”
The night does not belong to God.
Ένας περαστικός από την μουσική τους, θα έλεγε πως θα μπορούσε να λείπει. Όχι, δεν θα μπορούσε να λείπει. Οι φωνητικές αρμονίες 4 ανθρώπων και η στάση του κόσμου το κάνουν ξεκάθαρο για ακόμη μια φορά… Αυτά τα κομμάτια είναι η ουσία της μπάντας.
“TAKE.A.BITE”
Τέλος με το The Offering.
Οι πρώτες νότες είναι sampleαρισμενες, η μουσική έκρηξη βρίσκει κόσμο να δημιουργεί ένα πιτ στο κέντρο του χώρου με τον Vessel να ρίχνει τους τελευταίους χορούς του, πριν ουρλιάξει “Take a bite!”.
Οι εναλλαγές σε μουσικό και φωνητικό ύφος μέσα στο κομμάτι είναι τόσες αλλά τόσο καλά δοσμένες, που μοιάζει για το ιδανικό κλείσιμο. Και είναι. Τα πάντα κυλάνε τόσο καλά και έντονα, που δεν χωράει αμφισβήτηση πως πρόκειται για ένα μεγαλειώδες κλείσιμο.
Ο … ιδιοκτήτης της μπάντας γονατίζει τον κιθαρίστα του, του δίνει ένα φιλί στο στόμα και πλησιάζει για να ουρλιάξει ακόμη μια φορά “TAKE A BITE!”.
Επιστρέφει στα πλήκτρα του για να τελειώσει το κομμάτι και όλο το σετ, ενώ φιλί ανταλλάσσουν κιθαρίστας και μπασίστας εκ νέου με νέες ζητωκραυγές να ακούγονται από το κοινό που κινείται συνέχεια. Και μετά από αυτό…
Τέλος.
Τι είδαμε και τι όχι.
Είδαμε μια μπάντα του σήμερα (και ελπίζω και του αύριο), με μια σκηνοθετημένη αναρχία πάνω στη σκηνή και μια άκρατη σεξουαλικότητα, να αποδίδει στην εντέλεια όλα τα κομμάτια εκτός του Rain. Όσοι ήταν πάνω στην σκηνή έμειναν in character σε όλη την διάρκεια κάνοντας την όλη εμπειρία να είναι χωρίς χαμένο δευτερόλεπτο. Η δουλειά που έχει πέσει για αυτό το αποτέλεσμα, πρέπει να είναι τεράστια.
Είδαμε μια μπάντα που δεν πάτησε μόνο στο χρυσάφι που έχει στα χέρια της με τον νέο δίσκο, αλλά κράτησε το ενδιαφέρον παίζοντας κομμάτια από οποιαδήποτε στιγμή τους (απόδειξη πως έκλεισαν με 3 κομμάτια της πρώτης τους κυκλοφορίας) και είδαμε και ένα συνειδητοποιημένο κοινό να απολαμβάνει στο έπακρο κάθε στιγμή μουσικής και εικόνας, δικαιώνοντας απόλυτα όποιον έκανε τον κόπο να παραβρεθεί στην συγκεκριμένη μουσική εκδήλωση.
Αυτό που δεν είδαμε, μάλλον δεν ακούσαμε, είναι ένα έστω από τα δύο μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια του τελευταίου δίσκου, που είναι και τα καλύτερα. Τα Ascensionism και το ομώνυμο θεωρώ πως θα παιχτούν για την συναυλία του Λονδίνου, όπου φημολογείται πως θα παιχτεί όλος ο δίσκος, και θα ηχογραφηθεί για μελλοντική κυκλοφορία.
Ας είναι, η συνολική αίσθηση που άφησε το live, δεν έχει χώρο για παράπονα, η εμπειρία ήταν εξαιρετική.
Αυτό που δεν είδαμε επίσης, ή που μάλλον αυτό που ξεκαθάρισε μια για πάντα, είναι η “κατηγορία” από τους “αντιφρονούντες” της επιτυχίας τους, πως στη μουσική τους και κατ επέκταση στα live τους, βρίσκεσαι μέσα σε μια κλινική συνθήκη. Η εμφάνισή τους, παρότι προσεγμένη στο παραμικρό, είναι τόσο ζεστή όσο ζωντανή όπως όταν ακούς για πρώτη φορά το Alkaline..
Δεν έχει περισσότερο από αυτό. Ποτέ. Πουθενά.
Η έξοδος μας βρίσκει μαγεμένους, και τραγουδώντας όλοι το I wanna dance with somebody της Whitney Houston, κομμάτι που έχει διασκευάσει και η ίδια η μπάντα.
Επίσης μια σκέψη κυκλοφορεί… στον αέρα σε πολλούς από εμάς εκεί μέσα. Σε δύο μέρες παίζουν στη Βουδαπέστη… Βρε, λες…;
~Worship~
Κείμενο/φωτογραφίες: Βαγγέλης Πέτρου
