Η δεύτερη μέρα του Release Athens Festival, ήταν στην πραγματικότητα αυτή η ημέρα όπου οι απανταχού μεταλλόφιλοι στην χώρα μας περίμεναν με περισσή ανυπομονησία. Στην ιδέα και μόνο ότι η “αρμάδα” των Helloween σε πλήρη σύνθεση θα περνούσε από τη χώρα μας για ένα show, είχε δημιουργήσει ήδη κλίμα για μία αξέχαστη βραδιά και ίσως για ΤΗΝ εμφάνιση της φετινής φεστιβαλικής χρονιάς. Από την αρχή της η μέρα επεφύλασσε πολλές “εκπλήξεις”, τόσο συναυλιακές όσο και καιρικές, μιας και ένα έκτακτο δελτίο της ΕΜΥ έκανε λόγο για βροχερή ημέρα, τουλάχιστον ως τις πρώτες απογευματινές ώρες. Έτσι, εκεί γύρω στις 17:00 με αρκετό κόσμο μαζεμένο στις πύλες της Πλατείας Νερού, οι προβλέψεις τις ΕΜΥ έπεσαν μέσα και μια μπόρα κατάφερε “πλήγμα” στις σκέψεις των οπαδών για το τι θα επικρατήσει τις επόμενες ώρες και περισσότερο για την ώρα που οι θρύλοι του power metal θα ανέβαιναν στην σκηνή. Τσεκάρισμα των εισιτηρίων και βουρ για το merch, για τα απαραίτητα “λάφυρα” μιας τέτοιας ημέρας.
Με την βροχή να μην σταματά και το ρολόι να δείχνει 18:00 ακριβώς, οι Βολιώτες power metallers Silent Winter πάτησαν τη σκηνή του Release για το δικό τους 45λεπτο συναυλιακό “μερίδιο”. Ο Mike Livas και η παρέα του με αρκετή ενέργεια και αυτοπεποίθηση, έδειξαν από νωρίς ότι η μέρα προβλεπόταν “επεισοδιακή” συναυλιακά. Οι Silent Winter υποδέχτηκαν την ασταμάτητη βροχόπτωση και το ομολογουμένως αρκετό κοινό με το “Gates Of Fire”, ενώ οι παρευρισκόμενοι ακολούθησαν σε διάθεση την μπάντα τραγουδώντας τους στίχους ενός σύγχρονου εγχώριου power metal ύμνου. Η μπάντα έδειχνε σε εξαιρετική κατάσταση, με αρκετή ενέργεια και πάθος, χωρίς να έχει φθαρεί από την διετή και συναυλιακή απουσία, αλλά να μοιάζει ακόμη πιο έτοιμη και δεμένη και με διάθεση για μια πιο δυνατή “νέα” αρχή, αρχής γενομένης από το πιο δυνατό εγχώριο φεστιβάλ. Η παρουσία των Βολιωτών metallers, όχι μόνο έδωσε τεράστιες υποσχέσεις για το μέλλον, αλλά έδειξε από το παρόν ότι η μπάντα θα απασχολήσει έντονα με τα “καμώματά” της από εδώ και πέρα. Με το βάρος να πέφτει στο πρόσφατο “Empire Of Sins” και με τον Μιχάλη Λίβα ακούραστο και σε δαιμονιώδη φόρμα, οι Silent Winter άνοιξαν με τον καλύτερο τρόπο μία ημέρα που μάλλον θα μνημονεύεται για τα επόμενα χρόνια για τα όσα ζήσαμε, συναυλιακά και μη. Συγχαρητήρια και στους πολλούς “τολμηρούς” οπαδούς, που αψήφησαν τις δύσκολες καιρικές συνθήκες (1-1:30 ώρα βροχόπτωσης) και βρέθηκαν από νωρίς στην Πλατεία Νερού για να “συμπαρασταθούν” ακόμη και στα support σχήματα. Μπορώ με βεβαιότητα να πω, ότι πολλοί από εμάς συνειρμικά φέραμε στο νου μας την εμφάνιση των Metallica στη Μαλακάσα το 2010, όπου κάμποσοι “τρελοί” φάγαμε την βροχή για την κ@υλα μας, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Silent Winter setlist:
Gates Of Fire
Final Storm
Hunter’s Oath
Shout
The Circles Of Hell
Empire Of Sins
Dragons Dance
Επόμενη μπάντα στην σειρά, οι Γερμανοί symphonic metallers Beyond The Black. Η βροχή πλέον είχε σταματήσει και σιγά σιγά έκανε την εμφάνιση του και ο ήλιος, με αποτέλεσμα τα όποια “σύννεφα” για βροχερή βραδιά να πηγαίνουν περίπατο και το χαμόγελο να επιστρέφει στα πρόσωπα των θεατών. Ακριβώς 19:15 βάσει προγράμματος, οι Beyond The Black εμφανίστηκαν στη σκηνή του Release υπό τους ήχους του “Is There Anybody Out There?”. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα και πολλά για το group μιας και δεν είχα ακούσει κάποια δουλειά του, όμως οι Γερμανοί φαίνοντα πιο σίγουροι και πιο συνηθισμένοι σε συναυλιακές δραστηριότητες και με μία Jennifer Haben σε εκπληκτική διάθεση κατόρθωσαν να κερδίσουν το κοινό από την πρώτη κιόλας νότα. Αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ασχολήθηκαν περισσότερο με τις παλιές δουλειές τους και ιδιαίτερα με το ντεμπούτο τους “Songs Of Love And Death” και όχι με την πρόσφατη ομώνυμη κυκλοφορία τους “Beyond The Black”, όμως όπως εξήγησε και η Jennifer είναι στα σκαριά μια περιοδεία για του χρόνου.
Πιο εμπορικοί, άνετοι με το κοινό και με αξιοπρόσεκτη σκηνική παρουσία, με μια ακούραστη Haben να κινείται διαρκώς στη σκηνή και να αλλάζει κοστούμια ανάλογα το κομμάτι, οι Beyond The Black έδειξαν ότι αποτελούν την ανερχόμενη δύναμη του συμφωνικού ήχου. Τρομερές μορφές οι δύο κιθαρίστες, ο Tobi Lodes για το μοντέρνο στυλ του περισσότερο και ο Chris Hermsdorfer για τις κιθαριστικές κυρίως ικανότητες του, τα έδωσαν όλα πάνω στη σκηνή, δίνοντας πνοή στην εμφάνιση των Γερμανών και ώθηση στο πλήθος για να αποθεώσει την πρώτη τους φορά στην χώρα μας. Ξεχώρισαν οι εξαιρετικές ερμηνείες των “Songs Of Love And Death”, “When Angels Fall”, “In The Shadows”, “Running To The Edge” και “Hallelujah”, με τους θεατές να παίζουν τρομερή “μπάλα” ειδικά στα δύο τελευταία όπου το sing along αποτέλεσε τη βάση των ερμηνειών. Η μπάντα το χάρηκε, το κοινό επίσης και η Haben μάλλον “έκλεισε” το μάτι στους διοργανωτές για μια επικείμενη εμφάνιση της μπάντας στην χώρα μας στο άμεσο μέλλον. Πολύ δυνατή παρουσία, σε ένα πιο “εμπορικό” στυλ, που μπορεί να κερδίσει τους οπαδούς του συμφωνικού ήχου και να αποτελέσει το group-αποκάλυψη του symphonic metal.
Beyond The Black setlist:
Is There Anybody Out There?
Lost In Forever
Songs Of Love And Death
Reincarnation
Human
Heart Of The Hurricane
When Angels Fall
Shine And Shade
In The Shadows
Running To The Edge
Hallelujah
Η Πλατεία Νερού είχε πλέον γεμίσει και η δεύτερη συνεχόμενη εμφάνιση των Ουκρανών metalcorers Jinjer στη χώρα μας, ήταν γεγονός. Ίσως ήταν και απαραίτητο να ξανάρθουν, μιας και η πρώτη τους εμφάνιση πέρυσι υπήρξε μάλλον “κουμπωμένη” λόγω του πολέμου στην χώρα τους, που όσο να είναι τους επηρέασε ψυχολογικά. Το logo της μπάντας στα χρώματα της σημαίας της χώρας τους, έδειχνε ότι οι σκέψεις τους ήταν ακόμη εκεί, όμως η διάθεση των Ουκρανών ήταν εντελώς αλλαγμένη, σε πιο υψηλά στάνταρ, όπως τους αρμόζει και το group έμοιαζε πιο συγκεντρωμένο στο σκοπό του παρά στα όποια παρελκόμενα. Ίσως και το γεγονός ότι ήθελαν να ευχαριστήσουν το ελληνικό κοινό που “αγκάλιασε” όπως είπε και η Tatiana Shmayluk τους συμπατριώτες της, βοήθησε τους Jinjer να “αλλάξουν” την προσέγγισή τους στο συγκεκριμένο live και να αποδώσουν τα μέγιστα στο σανίδι. Και η αλήθεια είναι, ότι οι Ουκρανοί ήταν ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟΙ! Και αν ακόμα το metalcore τους δεν μου ταιριάζει σαν ήχος, οφείλω να τους βγάλω το καπέλο σε απόδοση, σε σκηνική παρουσία και να δώσω τα εύσημα στην Tatiana Shmayluk για τις καθηλωτικές της ερμηνείες. Πόσο μάλλον, όταν αυτό συμβαίνει σε ένα venue γεμάτο με διαφορετικό κοινό μουσικά και μάλλον με πιο old school διάθεση, και σχεδόν σίγουρα αντίθετο με τα μοντέρνα είδη metal.
Η συνολική καθηλωτική απόδοση της μπάντας στο “Perennial”, με πήγε 10 μέρες πίσω στην πρώτη μέρα του Release, όπου οι Jinjer με headliners τους τρομερούς In Flames θα δημιουργούσαν ένα άκρως εκρηκτικό μείγμα και μία ισοπεδωτική μέρα από πλευράς ενεργειακής απόδοσης. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους, ίσως και να το σκέφτηκαν και ίσως και να ήθελαν έναν τέτοιο συνδυασμό που θα άλλαζε τα μουσικά δεδομένα του φεστιβάλ (το άκουσα από πολλούς διπλανούς, ότι θα ταίριαζαν περισσότερο στην ημέρα των In Flames παρά τώρα). “Ape” για τη συνέχεια, με την Shmayluk να οργώνει τη σκηνή και να δίνει πόνο στις εναλλαγές brutal και καθαρών φωνητικών. Οι ερμηνείες της, η σκηνική της παρουσία και η απόδοση της ήταν σε άλλο επίπεδο, πολλά κλικ πάνω από πέρυσι, και αυτό έδινε τρομερή αυτοπεποίθηση στο group και παραπάνω λόγους στους θεατές να απολαύσουν το πραγματικά καταιγιστικό show των Ουκρανών.
Και όποιος έχει δει show των Jinjer, τότε γνωρίζει ότι όταν οι Ουκρανοί πατήσουν γκάζι τότε δεν υπάρχει γυρισμός. “Colossus” και η μπάντα έμοιαζε ακούραστη, σαν από άλλο πλανήτη, μοιράζοντας συνεχώς πόνο και ανανεώνοντας την ενέργειά τους από την αγάπη των οπαδών που έδειχνε να γουστάρει αυτό που έβλεπε. “Words Of Wisdom” και “Call Me A Symbol”, και η μηχανή των Jinjer έμοιαζε να βρίσκεται σε full ρυθμούς, με αποτέλεσμα να παρασύρει και το αποσβολωμένο η αλήθεια είναι κοινό, που δεν περίμενε θα έλεγα να πιάσει τέτοια στάνταρ η μπάντα. Όμως οι Ουκρανοί ήρθαν σαν οδοστρωτήρας, να καταστρέψουν τα πάντα στο διάβα τους και να αποδείξουν γιατί θεωρούνται hot όνομα στο μοντέρνο metal. “Vortex” και “Copycat”, έδειξαν ότι το group δεν έχει σκοπό να κατεβάσει ταχύτητα και με ανελέητα metalcore χτυπήματα έμοιαζε σίγουρο πλέον ότι θα κερδίσει το στοίχημα να ισοπεδώσει την Πλατεία Νερού. Μια Πλατεία Νερού, που έμοιαζε να κοχλάζει, μία από την υγρασία λόγω της βροχής και μία από τα απανωτά χτυπήματα των Jinjer. “Wallflower” για την συνέχεια, και ψάχνω ακόμη να καταλάβω που την βρήκε όλη αυτήν την ενέργεια η Tatiana και δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να πάρει ανάσα. Παράδοξο αλλά συνέβη, οι Jinjer δεν αναλώθηκαν σε ανούσιες φλυαρίες, αλλά συγκεντρώθηκαν σε ένα γεμάτο μουσική show, που θα αποστόμωνε τους όποιους επικριτές τους. Και πραγματικά, το κατάφεραν! “The Prophecy”, και σιγά σιγά το κοινό γίνονταν πιο ενεργό, με headbanging, με μικρά moshpit εδώ και εκεί και με αρκετά sing along, αφού οι νεότεροι οπαδοί έδειχναν να γνωρίζουν τα κομμάτια των Ουκρανών metalcorers. “Pit Of Consciousness” και “Sleep Of The Righteous”, απέδειξαν την επιδραστικότητα που έχουν στο κοινό, ενώ το “Disclosure!” εξαπέλυσε έναν φοβερό ενεργειακό παλμό, που έμοιαζε δύσκολο να περιθωριοποιηθεί στα όρια του venue. Και ενώ το τέλος έμοιαζε κοντά, οι Jinjer δεν είχαν πει την τελευταία κουβέντα τους. “As I Boil Ice” και ο κόσμος άρχισε να ξεφεύγει, ενώ το “Sit Stay Roll Over” έκλεισε ιδανικά μία βραδιά γεμάτη ενέργεια και οργισμένο metal. Τρομερή ενέργεια, άρτια απόδοση και μία Tatiana Shmayluk σε εξαιρετική κατάσταση, μας χάρισαν στιγμές απείρου κάλλους, που η αλήθεια είναι ότι είναι και το ζητούμενο σε ένα live. Οι Jinjer δημιουργούν die hard οπαδούς με τέτοιες εμφανίσεις, και μάλιστα αρχίζουν να κερδίζουν και το ελληνικό κοινό που δείχνει να γουστάρει τέτοια αυθεντικά show. Οι Ουκρανοί ισοπέδωσαν την Πλατεία Νερού και το πλήθος τους υποδέχτηκε σαν γνήσιους “κατακτητές”.
Jinjer setlist:
Perennial
Ape
Colossus
Words Of Wisdom
Call Me A Symbol
Vortex
Copycat
Wallflower
The Prophecy
Pit Of Consciousness
Sleep Of The Righteous
Disclosure!
As I Boil Ice
Sit Stay Roll Over
Γράφει ο Σταύρος Βλάχος
Ήταν ακριβώς 22:30 και είχε έρθει η στιγμή όλες οι προσωπικές δυσκολίες της ημέρας, μέχρι να φτάσω για δεύτερη συνεχόμενη φορά μπρος στη σκηνή του Release για τη συνέχειά του, να «σβήσουν» στη στιγμή, καθώς τα δευτερόλεπτα προμήνυαν την είσοδο των σπουδαίων Helloween, στην προσωπικά εκτιμώμενη (εκ των προτέρων), ως την καλύτερη, συναυλιακή εμφάνιση του φετινού καλοκαιριού.
Το drum kit του Dani Löble αχνοφαινόταν, εδραζόμενο στη βάση μιας κολοκύθας, πίσω από την κουρτίνα με το γνώριμο έμβλημα των Helloween και άπαντες ανέμεναν τον κύριο λόγο για τον οποίο είχαν κατηφορίσει, με απειλητικό μάλιστα «εχθρό» τον καιρό που είχε δείξει τα απρόσμενα, κάθε άλλο παρά καλοκαιρινά, «δόντια» του νωρίτερα.
Οι στιγμές πέρασαν με τους δευτερολεπτοδείκτες «κολλημένους μέσα μας», και τα εισαγωγικά προηχογραφημένα, οδήγησαν στην εντυπωσιακή είσοδο με ένα από τα επιτυχημένα singles του πρόσφατου ομώνυμου δίσκου τους, το “Skyfall”, που αποδείχθηκε ιδανικός προπομπός της βραδιάς.
Κι αν η σπίθα ήταν το ανωτέρω «φρέσκο» κομμάτι, το ακόλουθο “Eagle Fly Free” ήταν το «μπαρούτι» που «εκτόξευσε» τη διάθεση και τον ενθουσιασμό του κοινού, που έμοιαζε να περιμένει ανυπόμονα και με βουλιμία να «χορτάσει» ιστορικές στιγμές, συνεπακόλουθες της εξαιρετικής, ως επινόησης αλλά και εκτέλεσης, σύμπραξης του συνόλου των προσώπων της πορείας αυτής της ιστορικής μπάντας, με πληθωρική και μοναδική μάλιστα εφαρμογή.
Η «τυπάρα» και προσωπική αδυναμία (σπάνιο, προσωπικά, για μπασίστα) που γυρνάει στο όνομα Markus Grosskopf, έμοιαζε να διάγει μία δεύτερη νεότητα, καταθέτοντας τρέλα και ιδιαίτερη διάθεση στη σκηνή και ταλαιπωρώντας με mini solos το μπάσο του, απολαμβάνοντας προσωπικά τη βίωση του live.
Οι κύριοι εκφραστές των φωνητικών εναλλάσσονταν όπως και τα solos, με τον Deris να «παίρνει τη σκυτάλη» και να μας προσφέρει ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του τελευταίου εξαιρετικού πονήματος, το “Mass Pollution” (που έχει γράψει ο ίδιος), ενώ ο Michael Kiske μας γύρισε πίσω στο “Future World”, όταν και άναψε το πρώτο καπνογόνο, εκκίνησε «διαδικασίες» sing along και πήγε στιγμιαία το μυαλό σε περασμένες δεκαετίες, όπου η ξανθιά του κόμη ήταν ίσως η μόνη σημαντική, αισθητή διαφοροποίηση.
Το ταξίδι στις δεκαετίες είχε ενδιάμεσες στάσεις στα “Keeper of the Seven Keys I” και “The Time of the Oath”, με το κοινό να χοροπηδάει γεμάτο ικανοποίηση και τη μπάντα να συνεχίζει να «ξεδιπλώνει» με άνεση και επαγγελματισμό το καλοστημένο set της, πριν ο Deris «συστήσει» τον Kai Hansen ως αυτόν που τα ξεκίνησε όλα, για να αναλάβει ο τελευταίος ένα medley από το “Walls of Jericho”.
Ήταν εκεί, στο “Ride the Sky”, όπου είδαμε και το δεύτερο καπνογόνο και οι συνειρμοί και ψίθυροι για πρόσφατα γεγονότα, ήταν αναπόφευκτοι. Όταν δε, ο «τρίτος» σου τραγουδιστής είναι….«τέτοιος», τα λόγια είναι πολύ φτωχά.
Είχε έρθει η ώρα για το motto-έπος, “Heavy Metal (Is the Law)”, πριν οι δύο σπουδαίοι τραγουδιστές σμίξουν σε μια από τις πιο ήπιες μα εξόχως φορτισμένες στιγμές, στο “Forever & One”, όπου συνεπικουρήθηκαν σχετικά, κατόπιν προτροπής, και από δεκάδες flash των κινητών του κοινού.
Το επακόλουθο solo του Sascha Gertsner επιβράβευσε μία αξιοπρόσεκτη εμφάνισή του δίπλα στο πλευρό των σπουδαίων βετεράνων Hansen και Weikath (του αινιγματικά, αλλά μάλλον αναμενόμενα, σχεδόν αγέλαστου καθ’ όλη τη βραδιά). Αυτό μας εισήγαγε και στο κομμάτι που έχει γράψει ο Gertsner μαζί με τον Deris, και ξεχώρισε επίσης στον ομώνυμο, πρόσφατο δίσκο, το “Best Time”.
Δε γινόταν να μην απολαύσεις και εντυπωσιαστείς από τις διφωνίες Kiske και Deris, τόσο στο “Dr. Stein” που διαδέχθηκε, όσο και στο “How Many Tears”, όπου η ακολουθία καπνογόνων παρέπεμψε σε γηπεδική ατμόσφαιρα. Το σπουδαιότερο όμως ήταν, ότι οι μελωδικές παρεμβάσεις των τριών κιθαριστών στα αντίστοιχα μέρη του “How Many Tears”, του ακροτελεύτιου του main set, ανατρίχιασαν και ταξίδεψαν ακόμα μία φορά, από τις πολλές, πίσω σε διαφορετικές εποχές.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει δικαιωματικά και οπωσδήποτε στον Dani Löble, που ακούραστος και εντυπωσιακός, «σάρωσε» συνεπικουρώντας τον Grosskopf στο rhythm section.
Το πρώτο, εκ των δύο, encore είχε φθάσει και εκκίνησε με το “Perfect Gentleman” από το “Master of the Rings”, με τον Deris να εκμεταλλεύεται την πρώτη λέξη για παιχνίδι και ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με το κοινό, για να τελειώσουν με το “Keeper of the Seven Keys”, συνεχίζοντας να χαρίζουν ένα αξιομνημόνευτο show, όπως έχουν κάνει με ευκολία και στο παρελθόν (μετά αυτής της σύσσωμης σύμπραξης) στα μεγαλύτερα festivals.
Το βλέμμα δεν ήξερε πού να επικεντρωθεί, χαζεύοντας πότε τα μέλη της μπάντας, πότε τις οθόνες και τα δάκτυλα που ταξίδευαν πάνω στις κιθάρες, ώσπου να μείνουν οι 2 τραγουδιστές, μαζί με το μπάσο και την μία κιθάρα, για την παρουσίασή τους, με τη συνδρομή βέβαια και του Hansen.
Εκεί ήταν και ένα από τα πιο διασκεδαστικά και «οικογενειακά» σημεία της βραδιάς, όταν το κοινό δε δεχόταν (ούτε μετά τις ….. χιουμοριστικά «αγενείς» παρακλήσεις του Hansen) να σταματήσει το ρυθμικό τραγούδι του, όντας σε εξαιρετικά καλή διάθεση πλέον.
Έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη εμβόλιμη παρουσία τους, πριν, εν μέσω ρυθμικού χειροκροτήματος, αλλά και στη συνέχεια «βροχής» από τεράστια μπαλόνια με ζωγραφισμένες κολοκύθες, έρθουν ξανά μπροστά μας για το πολυαναμενόμενο (όπως θα είχε θεαθεί και η παρουσίασή του σε μεγάλα festivals) “I Want Out”.
Η αναμενόμενη, αδιαμφισβήτητα δικαιωματική στιγμή και επιλογή, που ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, ξαναέφερε θύμησες μεγαλείων, ακόμα μία φορά, της μπάντας, αλλά και ώρες μουσικής και εφηβικής, επαναστατικής μυσταγωγίας, σε παιδικά δωμάτια πλέον μεσηλίκων περίπου, όπως ο υποφαινόμενος.
Η βραδιά είχε τελειώσει και στο σημειωτόν της εξόδου προς τα μέσα, στη θέα μπαλονιών με την χαρακτηριστική κολοκύθα να φιγουράρει, αναρωτιόμουν τί μας έδωσαν οι Γερμανοί στο, τελικά, κάτι παραπάνω από δίωρο show τους. Ενδεχομένως (συν τω χρόνο θα γνωρίζουμε), σε προσπάθεια να «χαλιναγωγήσω» προσωπικά συναισθήματα, μας έδωσαν μία από τις καλύτερες εμφανίσεις του φετινού καλοκαιριού (Οι ανατριχίλες στην αρχή και σε διάφορα ακόμα σημεία, μάλλον «μειδιούν» ως προς την ανωτέρω εγκράτειά μου). Σίγουρα μας έδωσαν, όπως και στον τελευταίο τους δίσκο, μία μουσική πανδαισία, με τρεις φωνές και ισάριθμες κιθάρες, που όμοιά της δύσκολα θα ξαναδείς.
Πάνω απ’ όλα όμως και σε «πείσμα» της (τείνουσας να γίνει «γραφική») «οπαδικής ατάκας», «εγώ τους είχα δει στα φόρτε τους», ο «μεταλλάς του μέλλοντος» θα μπορεί κάλλιστα να ισχυριστεί, ότι ναι, τους απόλαυσα σε εξαιρετική κατάσταση και σε όλο τους το διαχρονικό μεγαλείο, εκείνο το καλοκαιρινό (ας το πούμε έτσι), βράδυ του Ιουνίου του 2023.
Helloween setlist:
Halloween (Intro)
Skyfall
Eagle Fly Free
Mass Pollution
Future World
Power
I’m Alive
Walls of Jericho
Metal Invaders / Victim of Fate / Gorgar / Ride the Sky
Heavy Metal (Is the Law)
Forever and One
Guitar Solo (Sascha Gertsner)
Best Time
Dr. Stein
How Many Tears
Encore:
Perfect Gentleman
Keeper of the Seven Keys
Encore II:
I Want Out
Φωτογραφίες: Σταύρος Βλάχος
