DISHARMONY: “Gods Made Of Flesh”

ALBUM

Η δισκογραφική επιστροφή των Αθηναίων metallers ήταν μια από τις διπλοσημειωμένες στιγμές του 2022 που περίμενα ανυπόμονα. Από το τέλος του 2017 που τα αυτιά μου συγκρούστηκαν μετωπικά με τα δύο προηγούμενα albums τους, έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, ακριβώς κάτω από εκείνο το μυοελαστικό πέταλο που κάθε ίνα του σχηματίζει τις λέξεις “Warrel Dane”.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, έχω δηλώσει ουκ ολίγες φορές πως οι Sanctuary δεν έπρεπε να πάρουν τον Joseph Michael των Witherfall για “αντικαταστάτη” του Μέγα Wally (όχι πως μπορεί να αντικατασταθεί) αλλά τον Χρήστο Κουνέλη (τραγουδιστή των Disharmony), όπου έχω απολαύσει σε Nevermore/Sanctuary tribute live shows και έχω ανατριχιάσει από την ερμηνεία του – αλλά και μέσα από τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, όπου με έχει πείσει 666% πως ο Mr. Poison Godmachine κυλάει στο DNA του.

Ο Χρήστος λοιπόν μαζί με μια παρέα εξαιρετικών τεχνικά και συνθετικά μουσικών, προσφέρουν το “Gods Made Of Flesh”, ένα concept album με θέμα την υποδούλωση που αντιμετωπίζουμε ως θνητοί από την μέρα της γέννησής μας, αφού κάθε στιγμή πεθαίνουμε μέσα στον κύκλο της ελευθερίας του πνεύματος/σκλαβιάς της σάρκας, μέχρι να επιστρέψουμε στο χώμα.

Μουσικά, το album είναι βαρύ – από κάθε άποψη: θεματολογικά, συναισθηματικά, ατμοσφαιρικά και φυσικά, ηχητικά. Το μέταλλο των Disharmony είναι σκοτεινό, ανοιχτόμυαλο, προοδευτικό. Οι επιρροές από τους Nevermore είναι δεδομένες, αλλά δεν είναι οι μόνες. Οι Disharmony δεν φοβούνται να θρασίσουν (“Nogard”), δεν ξεχνούν να ντουμίσουν (“Under The Waves”), δεν αδικούν τον ακουστικό, ατμοσφαιρικότατο εαυτό τους (απίστευτο κλείσιμο “The Cry Of The Gods”, “Dreamers Lost”) και εν ολίγοις μας χαρίζουν απλόχερα μερικούς από τους ομορφότερους μεταλλικούς ύμνους της χρονιάς (“Of Flesh”, “Cruel And Bitter”).

Το “Gods Made Of Flesh” είναι αναμφισβήτητα το βήμα που φέρνει τους Disharmony ακόμα πιο ψηλά στην κατηγορία τους. Είναι με διαφορά το πιο ολοκληρωμένο από κάθε τους δουλειά και με διαφορά το καλύτερο. Είναι ένα album-διαμάντι όπου κάθε λάτρης του heavy ήχου παγκοσμίως που σέβεται τον εαυτό του, θα πρέπει να προσέξει. Είναι το μέταλλο του μέλλοντος, γεμάτο από στιγμές ανατριχίλας του ένδοξου παρελθόντος, όπως ακριβώς θα έπρεπε να παίζεται στο παρόν, τώρα. Μέταλλο σοβαρό, που σε απαγάγει σιγά σιγά στον κόσμο του όπως ένα λογοτεχνικό έργο και δεν το νιώθεις μόνο, το διαβάζεις όσο σε διαβάζει και αυτό, το βιώνεις.

Να τι υπάρχει ανάμεσα στην ελευθερία του πνεύματος και την φυλακή της σάρκας, από την στιγμή που γεννηθήκαμε μέχρι την τελευταία ανάσα: Η μουσική, που όπως τελικά και οι θεοί των Disharmony, δεν είναι φτιαγμένη από σάρκα, αλλά από νότες.

Είδος: Progressive Heavy Metal
Δισκογραφική: GrimmDistributions / Satanath Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 26 Απριλίου 2022

Official Facebook page: https://www.facebook.com/disharmony.gr
Official Bandcamp page: https://disharmony.bandcamp.com/
Official YouTube page: https://www.youtube.com/user/DISHARMONYOFFICIAL

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.