DARK FUNERAL: “We Are The Apocalypse”

ALBUM

Το μαυρομεταλλικό όχημα από την Στοκχόλμη που οδηγεί ο Lord Ahriman εδώ και τριάντα χρόνια, από την εποχή της ιστορικής No Fashion, έχει αλλάξει ουκ ολίγα πρόσωπα κατά την διάρκεια αυτής της διαδρομής. Αυτό που δεν άλλαξε ποτέ από την εποχή του “The Secrets Of The Black Arts” είναι η ποιότητα που χαρακτηρίζει την μπάντα σε αυτό που κάνει.

Το τρέχον κεφάλαιο των Dark Funeral, ξεκίνησε το 2015, μετά από την αποχώρηση του τραγουδιστή Emperor Magus Caligula και ένα διάλειμμα έξι ετών. Στο reboot που έκαναν με τον Heljarmadr (των Grá) στα φωνητικά και το εξαιρετικό “Where Shadows Forever Reign”, μας πρόσφεραν ένα από τα καλύτερα albums της καριέρας τους και μια επιβεβαίωση πως τριάντα χρόνια μετά, δεν τα έχουν πει όλα ακόμα.

Η πένα του Ahriman είναι εγγύηση και αυτό αποδεικνύεται στο “We Are The Apocalypse”, το οποίο συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το “Where Shadows…”: Κατάμαυροι, σατανικοί ύμνοι διαμορφώνουν 43 λεπτά από την ώρα που θα πατήσεις το play – και πίστεψέ με, δεν θα βρεις λόγο να πατήσεις το pause ή το stop μέχρι να τελειώσουν (εκτός αν χρειαστεί να πας για κατούρημα).

Ο Heljarmadr έχει δώσει ξεκάθαρα νέα πνοή στην μπάντα και, όσο και αν αγαπήσαμε Themgoroth σε μια άλλη εποχή, ο κύριος Grá φαντάζει η ιδανικότερη, ίσως η μόνη επιλογή των Funeral στην έκδοση αυτής της δεκαετίας. Έτσι, μας παίρνει απο τα μούτρα με το εναρκτήριο “Nightfall” (αν και θα έπρεπε να αναγράφεται “NIGHTFAAAAAAAAAAAAAL” στο tracklisting, τέτοια απόκοσμη κραυγή στο ρεφραίν δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη ούτε στον γραπτό λόγο) και το ταξίδι στην άβυσσο που καταλήγει στο ομότιτλο “We Are The Apocalypse” περνάει από μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες στάσεις στην δισκογραφία της μπάντας: το “Nosferatu” και το “Leviathan” μαζί με τις δύο προαναφερθέντες, είναι σχεδόν το μισό album, μισό album που θα ζήλευαν να έχουν πολλά άλλα μαυρομέταλλα σε ολόκληρη την δισκογραφία τους. Ακόμα πιο ιδιαίτερο και από αυτούς τους ύμνους (που θα κάψουν άπειρες θερμίδες σε πολλούς fans ανά τον κόσμο συναυλιακά) βρίσκω το “When I’m Gone”, μια power (black) metal ballad κατά μια έννοια, μια γραφή που δεν μας συνηθίζει ο Λόρδος…και κακώς, γιατί αυτή η σύνθεση κέρδισε τα απανωτά repeat της “Αποκάλυψης”. Τέλος, για όσους λατρέψαμε το “Unchain My Soul” από το προηγούμενο album (γιααα σηκώστε χέρια να βλέπω), μας έχουν κάνει δωράκι το “Beyond The Grave”, το οποίο μοιάζει υπερβολικά, αλλά παραέχει γαματοσύνη για να το πεις αρνητικό αυτό.

Αν αυτό είναι το τρίτο κεφάλαιο των Dark Funeral, τότε μακάρι να παραμείνουν σε αυτό άλλα τριάντα χρόνια, κατά προτίμηση με την τωρινή σύνθεση άθικτη και εμείς εδώ θα είμαστε να αγοράζουμε τα albums με τις συντάξεις μας.

“Through the gates of hell we march with all demonic forces by our side – we are the apocalypse”

Άφοβα και με κλειστά μάτια.  

Είδος: Black Metal
Δισκογραφική: Century Media Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18 Μαρτίου 2022

Dark Funeral official website: https://www.darkfuneral.se/
Dark Funeral official Facebook page: https://www.facebook.com/darkfuneral

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.