Να ξεκινήσω με κάποια εισαγωγικά για τους Green Day. Είναι ένα συγκρότημα με το οποίο προσωπικά μεγάλωσα, και συνόδευσε τις μουσικές μου αναζητήσεις πίσω στη δεκαετία του ’90. Στον αιώνα που διανύουμε, έγραψε ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ και αναφέρομαι φυσικά στο “American Idiot”. Ένας δίσκος που αποτύπωνε με τρόπο κρυστάλλινο και διαυγή, την πολιτική παραφροσύνη των ΗΠΑ ,και ταυτόχρονα το νεοσυντηρητισμό των Ρεπουμπλικάνων. Έκτοτε, οι studio κυκλοφορίες τους, ουδέποτε κατάφεραν να αγγίξουν έστω και στο ελάχιστο, το μεγαλείο του “American Idiot”. Αξιοπρεπείς δουλειές, αλλά μέχρι εκεί.
Όταν οι διοργανωτές του Ejekt, που φέτος γιορτάζει τα 20 χρόνια, ανακοίνωσαν την έλευση της αμερικανικής μπάντας στη χώρα μας, για πρώτη φορά στη μουσική μας ιστορία, κύκλωσα κατευθείαν τη συναυλία αυτή στο καλεντάρι των must see events. Μετά τα όσα βιώσαμε χθες το βράδυ, θεωρώ ότι η επιλογή των διοργανωτών δικαιώθηκε στο απόλυτο. Ζήσαμε στιγμές, που θα μας συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, και σύμφωνα με το πρόγραμμα της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ. Οι ώρες από τις 17:00 έως και τις 19:30, ήταν από τις πλέον δύσκολες του φετινού καλοκαιριού. Ήταν λογικό, ο κόσμος που μαζεύτηκε στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ με το που άνοιξαν οι πύλες, να ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα προστατευθεί από τη ζέστη παρά για τη μουσική που θα άκουγε εκείνη την ώρα. Ο δύσκολος κλήρος του opening act, έπεσε στους Overjoyed. Αυτό που κατάφεραν τα παιδιά, ήταν πραγματικός άθλος. Για μισή ώρα, με ενέργεια και πάθος που ξεχείλιζε, μας μετέφεραν στο κλασσικό hard/punk rock ιδίωμα που εκπροσωπούν. Με αναφορές σε Vodka Juniors και Sex Pistols, με πιασάρικα riffs και refrain, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική η παρουσία τους. Η συμμετοχή του κοινού, και ο κόσμος που εν τέλει στάθηκε μπροστά στη σκηνή, ήταν τα στοιχεία εκείνα που πιστοποίησαν την πολύ θετική τους εμφάνιση.
Γύρω στις 18:20, ήρθε η σειρά των Inhaler. Οι συνθήκες εξακολουθούσαν να είναι δύσκολες, με τον ήλιο κυριολεκτικά να καίει. Η μπάντα από την Ιρλανδία, προσαρμόστηκε και αυτή με τη σειρά της στις ‘απαιτήσεις’ της θερμοκρασίας, και για 50 λεπτά, κυριολεκτικά μας κυρίευσαν με την απόδοσή τους. Η μπάντα από το Δουβλίνο, είναι κατά το κοινώς λεγόμενο μπαντάρα, και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να αναζητήσετε τη μουσική τους. Το alternative/indie rock που παίζουν, παραπέμπει στους Editors και τους Stereophonics. Στους Depeche Mode και τους Stone Roses. Έχουν κυκλοφορήσει τρία studio album, και όπως όλες οι μπάντες από την Ιρλανδία, έχουν απίστευτη όρεξη για μουσική. Με τον εξαιρετικό frontman και κιθαρίστα, Elizah Hewson (το επίθετο είναι γνωστό…), να σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της σκηνικής τους παρουσίας, μόνο οπαδούς και φίλους κέρδισαν από τη χθεσινή τους παρουσία. Με δέκα συνθέσεις και από τους τρεις δίσκους, με dark/new wave στοιχεία, πχ “Dublin in Ecstasy”, και με περισσότερο pop, πχ “A Question of You”, αγκαλιάστηκαν από το κοινό, όσο ελάχιστα support σχήματα. Θεωρώ επιβεβλημένη την εκ νέου έλευσή τους στη χώρα μας, σε κλειστό χώρο, που ταιριάζει περισσότερο με τη μουσική τους.
Inhaler Set List:
Dublin in Ecstasy
Love Will Get you There
Billy
A Question of You
Just to Keep you Satisfied
Who’s your Money On
X-Ray
It Won’t Always Be Like This
Your House
My Honest Face
υγ. Paul Hewson (aka Bono), πρέπει να είσαι περήφανος για το παιδί σου.
Ακριβώς στις 19:30, οι The Kooks ανέβηκαν στη σκηνή. Άλλα ηχοτοπία σε σχέση με τους Inhaler, ένα στιλ μεταξύ Arctic Monkeys, και με αρκετά στοιχεία reggae/ska και ολίγον τι από funk. Η μπάντα από το Brighton, που κάποτε θεωρούνταν το next big thing της βρετανικής σκηνής, για μία ώρα κατάφερε και αυτή με τη σειρά της να “κρατήσει” το κοινό και να φροντίσει για την ομαλή μετάβαση στο συναυλιακό hurricane των Green Day. Calm before the storm όπως συνηθίζουμε να λέμε. Από το πραγματικά πολύ αξιόλογο πρώτο τους άλμπουμ “Inside in/Inside Out”(2006) έπαιξαν αρκετά κομμάτια, φροντίζοντας επίσης να μας δώσουν υλικό από τις πιο πρόσφατες, λιγότερο rock, κυκλοφορίες τους. Απλά νομίζω ότι στο όλο κλίμα, ίσως να ταίριαζε καλύτερα μια περισσότερο δυναμική μπάντα.
Και να που για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σήμανε η ώρα των Green Day. Μια στιγμή που για χιλιάδες οπαδούς τους στη χώρα μας, ήταν πραγματικά ιερή. Στις 21:15, με την εισαγωγή του Bohemian Rhapsody, άρχισαν να προετοιμάζουν τους χιλιάδες που είχαν συγκεντρωθεί στο χώρο του ΟΑΚΑ, για την εμφάνισή τους. Άλλο ένα εισαγωγικό intro ακολούθησε, ενδεικτικό της μουσικής τους αφετηρίας, το Blitzkrieg Bop, με ένα χαριτωμένο αρκουδάκι να εισβάλει στη σκηνή, κερδίζοντας τη συμπάθεια, την αγάπη και το χαμόγελο των θεατών. Το κεντρικό video wall, “ντύθηκε” με το εμβληματικό εξώφυλλο του American Idiot, και οι Billie Joe Armstrong, Mike Dirnt και Tre Cool, “έσκασαν” στη σκηνή, ως ταύρος εν υαλοπωλείο.
Εμείς από κάτω, απλά να παραληρούμε. Έβλεπες νέα παιδιά, 15-17 χρονών, μαζί με μπαρουτοκαπνισμένους punk/rockers που κάποτε έλιωναν στο πικάπ ή στο cd player το Dookie, να έχουν γίνει μια μεγάλη οικογενειακή παρέα. Να μην αφήνουν στίχο να πέσει κάτω και να γνωρίζουν απέξω και ανακατωτά όλα τους τα τραγούδια. Η εισαγωγή εκάστου κομματιού, να προκαλεί κύματα ενθουσιασμού και απίστευτες εκδηλώσεις λατρείας.
Ο “πόλεμος” που ξεκίνησε με το American Idiot, συνεχίστηκε με το “Holiday”, επίσης από τον ίδιο δίσκο, καθιστώντας εμφανή το στόχο τους, να προσφέρουν ένα από τα μεγαλύτερα punk/rock n roll party, στη μουσική ιστορία αυτού του τόπου.
Με ήχο άψογο, -η ένταση ήταν αυτή ακριβώς που έπρεπε-, με stage-show που θα μνημονεύεται για δεκαετίες, και με την “επικοινωνιακή τους τακτική” να μας βάλουν εξαρχής στο παιχνίδι της συμμετοχής, τα παλικάρια από το Berkley της California, απέδειξαν ότι δικαιολογημένα γεμίζουν στάδια και κάνουν sold out περιοδείες σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ανέβασαν στη σκηνή για το “Know Your Enemy” μια θαυμάστριά τους, που τραγούδησε το κομμάτι παρέα με τον Billie Joe, σε μια από τις ομορφότερες σκηνές της χθεσινής βραδιάς. Έπαιξαν, σχετικά νωρίς είναι η αλήθεια, έναν από τους πλέον αναγνωρίσιμους ύμνους τους, το “Boulevard of Broken Dreams” καταφέρνοντας να κάνουν ακόμα και τα stands του festival να τραγουδάνε.
Συνέχισαν με το “One Eyed Bastard” από το “Saviors” (2024) και επέστρεψαν στα nineties με το “Longview” από το “Dookie”. Πριν την εκτέλεση του “Hitchin’ a Ride” απέτισαν τον πρέποντα φόρο τιμής στον Ozzy και τους Black Sabbath, παίζοντας την εισαγωγή του Iron Man. Το ίδιο έκαναν και στο “ Dilemma”, με το intro του Free Fallin’ του σπουδαίου Tom Petty.
Το “21 Guns” που ακολούθησε, ήταν επίσης ένα από τα κομμάτια που το sing along έδωσε και πήρε, όμως εκεί που κυριολεκτικά επικράτησε πανδαιμόνιο, ήταν στο “Basket Case”. Λογικό και πλήρως κατανοητό.
Τα δύο διαμάντια του American Idiot, “Wake me Up When September Ends” και “Jesus of Suburbia”, πυροδότησαν εκ νέου την ατμόσφαιρα, και το φινάλε έγραψαν τα “Bobby Sox” και “Good Riddance” έπειτα από 105 λεπτά. Η αλήθεια είναι ότι ένα τεταρτάκι ακόμα, το χρειαζόμασταν όλοι.
Έτσι απλά, μια από τις 15-20 κορυφαίες συναυλίες που έχουν γίνει στην Ελλάδα, τον 21ο αιώνα.
Green Day Set List:
American Idiot
Holiday
Know your Enemy
Boulevard of Broken Dreams
One Eyed Bastard
Longview
Welcome to Paradise
Hitchin’ a Ride
Coming Clean
Brain Stew
St. Jimmy
Dilemma
21 Guns
Minority
Basket Case
When I Come Around
Saviors
Wake me Up When September Ends
Jesus of Suburbia
Bobby Sox
Good Riddance ( Time of your Life)
Γράφει ο Βαγγέλης Νασόπουλος:
Με τους Green Day για πρώτη φορά στην Ελλάδα, 25.000 κόσμος ήρθε στο ΟΑΚΑ τραγούδησε, χόρεψε και φώναξε σε ένα rock show που μας υπενθύμισε γιατί κάποια συγκροτήματα γίνονται τόσο σημαντικά . Υπερβολικά καθυστερημένα , η πρώτη τους εμφάνιση στη χώρa μας έμοιαζε σαν να μην είχε περάσει μια μέρα, από το 87 που φτιάχτηκαν στην California . Αργά το απόγευμα και ενώ είχε σχεδόν πέσει ο ήλιος, το parking «P5» του ΟΑΚΑ γέμισε με κάθε λογής κόσμο, παιδιά με τους γονείς τους, παρέες εικοσάρηδων, «μεταλλάδες» , κορίτσια που μετά πιθανόν να συνέχιζαν σε bar της παραλιακής. Οι Green Day, άλλωστε, έχουν καταφέρει να επηρεάσουν τη νεανική κουλτούρα όχι μόνο σε ένα συγκεκριμένο «ρεύμα», αλλά διαπερνώντας ετερόκλητες ομάδες. Κάποιοι φορούσαν κόκκινες γραβάτες και υιοθέτησαν ντύσιμο που έμοιαζε με το στυλ του Billie Joe Armstrong, ένα είδος προσωπικής ταυτότητας για χιλιάδες ανθρώπους που το αποκαλούν «Holiday outfit».Όλοι πάντως ήμασταν εκεί για τον ίδιο λόγο.
Στο χώρο φτάσαμε κατά τις 17:30, με τον ήλιο να «πυρπολεί» τους λιγοστούς αρχικά θεατές, οι οποίοι μοιράζονταν ανάμεσα στα περίπτερα για φαγητό και ποτό. Η ζέστη ήταν κυριολεκτικά αποπνικτική «σαν να μπαίνεις στην Κοιλάδα του Θανάτου», έτσι το ένιωθες εκείνη τη στιγμή, με ελάχιστες σκιές να προσφέρονται από τους πάγκους των street food vendors.
Ομως ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά . Το Ejekt «έστησε» τρεις καλές μπάντες πριν τους Headliners.
Ήδη στην σκηνή έπαιζαν οι Overjoyed, γεμάτοι νεανική ενέργεια, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν καθόλου από τις συνθήκες. Ο ήχος, ακόμα κι από μακριά, ήταν κρυστάλλινος. Το συγκρότημα έδειξε καθαρά τις επιρροές του από τους Green Day — κάτι που επιβεβαίωσαν οι ίδιοι μιλώντας ανοιχτά στο κοινό για την επίδραση που είχε πάνω τους η μπάντα του Billie Joe Armstrong.
Στην ώρα τους στη σκηνή ανέβηκαν οι Inhaler, το συγκρότημα που ήταν και ο βασικός λόγος που βρεθήκαμε εκεί από νωρίς. Με ένα δεμένο, συμπυκνωμένο setlist δέκα τραγουδιών, το οποίο ήταν μια «περιήγηση» στις μεγαλύτερες στιγμές της ούτως ή άλλως μικρής ακόμα δισκογραφίας τους. Άνοιξαν με το θαυμάσιο “Dublin in Ecstasy”, δίνοντας αμέσως παλμό στο κοινό και “κύλησαν” αβίαστα με κομμάτια όπως τα “Love Will Get You There” , “A Question of You” και “Just to Keep You Satisfied», προτού κορυφώσουν με το αγαπημένο “My Honest Face”. Αν και το set ήταν μικρότερο από τις headline εμφανίσεις τους, η μπάντα φάνηκε απόλυτα συντονισμένη, παραδίδοντας μια δυναμική εμφάνιση. Ο frontman, γιος του Bono των U2, είχε τρομερό attitude, και ωραίες φωνητικές επιδόσεις . Όλα τα κομμάτια τους ήταν άρτια εκτελεσμένα, επιβεβαιώνοντας ότι η «ιρλανδική ψυχή» δεν λείπει από τη νέα γενιά. Μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από μια εποχή ανάμεσα στα ‘80s και τα ‘90s, χωρίς ωστόσο να ηχούν παλιομοδίτικοι , είχαν μια φρεσκάδα , παρά τον vintage χαρακτήρα τους. Το κοινό φάνηκε να μην τους γνωρίζει , ίσως επειδή αυτή ήταν η πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, κι ας μετρούν ήδη 13 χρόνια ζωής (από το 2012). Το ντεμπούτο album τους βέβαια κυκλοφόρησε μόλις το 2021 και το τρίτο “Open wide” τον περασμένο Φλεβάρη.
Δύο δεκαετίες πέρασαν από τότε που οι The Kooks ξεπήδησαν από το Brighton με το δροσερό, ανάλαφρο pop rock τους αλλά μόλις φέτος έφτασε η στιγμή να βρεθούν για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Το “Ooh La”ήρθε νωρίς για να δώσει το στίγμα και να φτιάξει κλίμα. Με καλό ήχο, αεικίνητο frontman που έπαιξε άψογα τον ρόλο Βρετανού rock star (μαύρο παντελόνι, κοντή μπλούζα με στρας στην πλάτη, λίγο πόζα χαμόγελο), παρέσυραν σιγά σιγά τους πάντες. Το “Sweet Emotion” ανέβασε τον ρυθμό, το “Always Where I Need to Be” από το Konk του 2008 έδειξε τα γερά θεμέλια του ήχου τους, ενώ το “Naive”δεν θα μπορούσε να λείψει από το τέλος .
Η εμφάνισή τους δεν ήταν αυτό που λέμε ηρεμία πριν την καταιγίδα των headliners. Μας έδωσαν όμως το περιθώριο να πάρουμε δυο ανάσες πριν τον πανικό που θα ακολουθούσε στη σκηνή λίγες ώρες αργότερα.
Στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, οι Green Day πρόσφεραν δύο ώρες ατόφιου punk rock θεάματος, μετατρέποντας το ΟΑΚΑ σε «στάδιο» εφηβικών αναμνήσεων. Το Ejekt Festival γιόρταζε φέτος τα 20 χρόνια του και η πρόσκληση του Billie Joe Armstrong, του Mike Dirnt και του Tré Cool ήταν ιδανική για την περίσταση. Αντίθετα με άλλες μεγάλες συναυλίες / Festival που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, το κοινό φάνηκε δυναμικό από το πρώτο λεπτό . Από το “American Idiot” το οποίο ο Billie Joe μετέτρεψε σε πολιτική δήλωση μέχρι το “Holiday” με ανάλογες ατάκες και αιχμές για την κατάσταση στην Ελλάδα τα «sing-along» ήταν διαρκή. Στο “Know Your Enemy” , οι Green Day έκαναν αυτό που έχουν καθιερώσει: ανέβασαν στη σκηνή μια fan για να τραγουδήσει μαζί τους, χαρίζοντας μία από τις ποο ξεσηκωτικές στιγμές της βραδιάς. Η κοπέλα ήταν εξαιρετική και δικαίωσε πλήρως την επιλογή τους. Ολα κύλισαν ομαλά στην συνέχεια με σταθερό ρυθμό και ένταση , με πολιτικές αναφορές , στο ρεπερτόριο τους όμως μην ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των στίχων είναι προσωπικό, εφηβικό, υπαρξιακό , χιουμοριστικό μιλώντας για βαρεμάρα, έρωτες, ανασφάλειες. Για να είμαι ακριβής δεν περιμέναμε ατμόσφαιρα δρόμου, εργατικής τάξης και αναρχικής κουλτούρας. Η σκηνή της California ήταν αυτή που έλαμψε την Κυριακή το βράδυ , με στοιχεία skate-punk και surf , σε αυτήν την μικρή χώρα νοτιοανατολικά της Ευρώπης.
Η βραδιά είχε μερικά εξτραδάκια που έπαιξαν το ρόλο τους. Το show ξεκίνησε με τα ηχογραφημένα “Bohemian Rhapsody” , “Blitzkrieg Bop” και τον «Drunk Bunny» να δίνει το δικό του show στη σκηνή. «Φίλος» της μπάντας με στολή κουνελιού, εμφανίζεται λίγο πριν βγουν οι Green Day , πίνει μπύρες (ή κάνει πως πίνει), χορεύει, ξεσηκώνει το κοινό και συμμετέχει στο playback κομματιών που παίζουν από τα ηχεία πριν αρχίσει το κυρίως set. Είναι μέρος της pre-show ιεροτελεστίας τους εδώ και χρόνια. Κατά τη διάρκεια του “Hitchin’ a Ride” ακούστηκε ένα tease από το “Iron Man”των Black Sabbath, με τον Billie Joe να ευχαριστεί on stage τον Ozzy για την προσφορά του, αποτίοντας φόρο τιμής και στο Birmingham , εκεί που οι Sabbath έδωσαν την τελευταία τους συναυλία. Στο “Dilemma”υπήρξε και ένα σύντομο πέρασμα από το “Free Fallin’” του Tom Petty. Το αποκορύφωμα όμως ήρθε λίγο πριν το encore, με το επικό “Jesus of Suburbia”. Η συναυλία πλησίαζε στο φινάλε, όταν ο Billie Joe Armstrong τύλιξε τους ώμους του την ελληνική σημαία, την έκανε κασκόλ και βάφτισε τη βραδιά “Greek Day” , ένα λογοπαίγνιο τόσο απλό και “έξυπνο” . Ήταν μία μικρή στιγμή, που έκανε το live να αποκτήσει πιο προσωπικό τόνο για την χώρα μας .
Κι ύστερα, στο “Good Riddance (Time of Your Life)” , οι ουρανοί άνοιξαν από πυροτεχνήματα, ενώ τα κανονάκια γέμισαν τον χώρο με χρωματιστά χαρτάκια. Το πιο όμορφο όμως ήταν πως ο κόσμος συνέχισε να τραγουδά ακόμα κι όταν τα φώτα είχαν πια ανάψει, σαν να μην ήθελε κανείς να τελειώσει αυτή η νύχτα.
