Το πόσο πληθωρικά φροντισμένη έχει ένα συγκρότημα την απόπειρα να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την προσοχή ενός επίδοξου ακροατή, βρίσκεται ακόμα και σε σημειολογικές λεπτομέρειες. Το κουαρτέτο από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε εύστοχα να υπηρετεί αυτή την τακτική όταν, πίσω στην αφετηρία του στο 2018, διάλεξε ένα όνομα που κρύβει μέσα του την πρόκληση των υπερβάσεων.
Και αν το όνομά τους υπονοεί την πρόθεση να ξεπεράσουν οποιαδήποτε συμβατικά σύνορα ιδιωμάτων, τότε ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ τους, που μόλις κυκλοφόρησε, είναι επίκαιρα αγωνιώδης, σαν σειρήνα συναγερμού που δεν γίνεται να αφήσει αδιάφορο οποιονδήποτε σκεπτόμενο άνθρωπο. Άλλωστε υπάρχουν δυο δρόμοι για να περιγράψει κανείς τους δυστοπικούς καιρούς που διανύουμε. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον αυστηρά προσωπικό αντίκτυπο στην ψυχολογία και τις εσωτερικές ισορροπίες του κάθε δημιουργού. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αυτή είναι και μια εγωκεντρική επιλογή, αλλά οι δίσκοι-εξορκισμοί των προσωπικών δαιμόνων είναι συχνοί ακόμα και σε καλλιτέχνες που μουσικά και συνθετικά έχουν μια ζηλευτά πανοραμική προσέγγιση. Ο δεύτερος τρόπος είναι η οικουμενική προσέγγιση όλων αυτών των ζητημάτων που είναι φυσικά κατ’ επέκταση κοινωνικά (και καταλήγουν έτσι σε προβληματικούς ψυχισμούς), και αυτή η επιλογή έχει την ελαστικότητα να απλωθεί και στις ευθύνες των μηχανισμών εξουσίας.
Το άλμπουμ αυτό έχει τη βάση του στο τρίπτυχο “φυσικός κόσμος-άνθρωπος-τεχνολογία”, και είναι αναπόφευκτο η ανάπλαση αυτής της αλληλεπίδρασης να αποτελεί μια δύσβατη, αγωνιώδη, άγρια και κρίσιμη απόπειρα. Οι βάσεις των μουσικών τους επιρροών που επικράτησαν στο πρώτο τους άλμπουμ “Sublimation(s)” του 2020, δηλαδή οι ισχυρές δόσεις από Gojira, Lamb of God, Mastodon και Meshuggah, έχουν περιχαράξει πια ένα δημιουργικό πεδίο μέσα στο οποίο οι τέσσερις μουσικοί οικοδομούν τη δική τους προσέγγιση.
Οι Oria αποδεικνύονται πανέτοιμοι απέναντι στην απαιτητική πρόκληση του θέματος που οι ίδιοι διάλεξαν. Με το χωράφι τους να αποτελεί ένα πεδίο σύμπραξης απαιτητικού groove metal με την ακραία πλευρά του progressive (άλλωστε οι Γάλλοι γίγαντες εξακολουθούν να παραμονεύουν στη μουσική τους), έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα πληθωρικό έργο με συναρπαστικές διαδρομές. Η αφηγηματική περιπέτεια των δέκα συνθέσεων που συμπληρώνει πενήντα λεπτά είναι μια διαρκής και συμπυκνωμένη παράταξη ιδεών, διαθέσεων, μεταστροφών, εξελίξεων. Με μια ιδιαίτερα συμπαγή rhythm section βάση, οι δυο κιθάρες συναρμολογούν μια ακολουθία που αναπλάθει την εξέλιξη ενός concept έργου. Το πλήθος των διαθέσεων που διαδέχονται η μια την άλλη είναι επιτακτικό μπροστά στην περιγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας. Η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανατριχιαστική κυριαρχία της τεχνολογίας, η μοιραία κοινωνική απομόνωση επιτάσσουν μια σειρά δυστοπικών ριφ, όπως και την ευφυή χρήση έξυπνων εφέ και φίλτρων. Βρισκόμαστε μέσα σε μια εφιαλτική συγκυρία και η τραχύτητα, η επιθετικότητα μπορούν να εναλλάσσονται ακόμα και με εμβόλιμα σχεδόν tribal γεφύρια, ή το επικλητικό δράμα πιο ντελικάτων τραγουδιών όπως το “Clouds of Anatta”. Η σοφή επιλογή του “The Islandead” για video, αναδεικνύει συγκεντρωτικά τα βασικά χαρτιά του έργου, ενώ το σφύριγμα στο φινάλε του είναι άλλη μια έξυπνη έκπληξη που σφραγίζει τη θέληση του γκρουπ για υπέρβαση. Όλα αυτά συνοδεύονται από ένα ιδανικά ισορροπημένο ήχο στην παραγωγή του Nick Grey στο Red House Music Studio της Θεσσαλονίκης. Και φυσικά, όπως κάθε δημιουργός που σέβεται τη δουλειά του, το άλμπουμ είναι τυλιγμένο από την υπέροχη δουλειά της Νάσιας Στυλίδου.
Το “This Future Wants Us Dead” είναι μια μουσική και στιχουργική πρόκληση και υπόσχεται έναν δεσμό που γιγαντώνεται με τον χρόνο. Μέσα στο εσχατολογικό του σκοτάδι, τα επικείμενα συντρίμμια μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας του ανθρώπινου είδους, και τη συχνά ρομποτική του ψυχρότητα, εξακολουθεί να αναπνέει η υποψία μιας ελπίδας.
Ακόμα και αν αυτή χρειαστεί να τραφεί από τις στάχτες μας.
Είδος: GrooveMetal/Progressive
Εταιρεία: Theogonia Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25 Απριλίου 2025
