NEW ZERO GOD: “Of Love and Death”

ALBUM

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Jack Kerouac “On the Road” ανοίγει τον δρόμο για την επιστροφή των New Zero God μετά από δισκογραφική απουσία έξι ετών. Το πέμπτο τους πλήρες άλμπουμ είναι και αυτό concept. Ο πρωταγωνιστής Μιχάλης Πούγουνας βρίσκεται και αυτός “στο δρόμο”, όμως η δική του δεν είναι μια άναρχη beat περιπλάνηση. Είναι ο δρόμος που διασχίζει ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για τη ζωή του όταν πολεμά να απομακρυνθεί από την κρύα σκιά του θανάτου.

Εμπνευσμένο από τη δική του σοβαρή προσωπική περιπέτεια υγείας, το άλμπουμ είναι μια κατάδυση στον ψυχισμό του ήρωα. Τα όρια είναι συγκεκριμένα, ο σκοπός είναι δεδομένος, όμως η προσωπική μαρτυρία ενός ανθρώπου που έχει τον πλούτο της αναπαραγωγής όλων όσων προκαλεί μια τέτοια δοκιμασία, κάνει την τελική εμπειρία βαθιά και έντονη.

Υπάρχει μια βασική νεοκυματική αφηγηματικότητα που σέρνεται σαν υπόστρωμα στο όλο εγχείρημα, μια ελεγχόμενη και ευπρόσδεκτη θεατρική υφή που ποτέ δεν περνά στα χωράφια του δράματος. Οι παγωμένοι post punk ρυθμοί σπρώχνουν συχνά την αφήγηση με τις συγκλονιστικές της λεπτομέρειες και στολίζουν το ξεδίπλωμα ενός τόσο σημαίνοντος προσωπικού στοιχήματος. Τα πλήκτρα και το αρμονικό programming απλώνουν μια περιοδική γοτθική αίσθηση με έναν εύστοχο ρεαλισμό, ενώ η πιο έρημη υποβολή σε συνθέσεις όπως το “…And I Found You” αποσυμπιέζει όμορφα τη φόρτιση. Άλλωστε όπως κάθε περιπέτεια που έχει τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της, το άλμπουμ διασχίζει με μια πολυπρόσωπη –για τον συγκεκριμένο ήχο- ευελιξία, αναπλάθοντας όμορφα ανάλογες εντυπώσεις, φάσεις και διαθέσεις.

Για τους φίλους του ήχου, η συνεργασία της μουσικής με τους στίχους δημιουργεί τις δικές της προσωπικές αναγωγές για τον καθένα, καθώς είναι αυτή που τυλίγει με την αυτόφωτη αξία της σκηνές και αποσπάσματα τόσο προσωπικά που ίσως να κάνουν κάποιον να αισθανθεί άβολα, σαν να κρυφοκοιτάζει ένα ξένο κινηματογραφικό ημερολόγιο. Όμως αυτή είναι και η ουσιαστική αξία της μουσικής του δίσκου, η ικανότητα και η μεσολάβηση να κάνει αυτή την προσωπική διαδρομή πιο κοντινή και ευδιάκριτη σε ανθρώπους που πιθανά δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τον Μιχάλη Πούγουνα.

Όταν αυτή η αέρινη αινιγματική ανάλαφρη διάθεση απόδρασης του “Tell the Bees” σε αφήνει μετέωρο να επαναφέρεις στη σκέψη όλη τη διαδρομή, η επανεκτίμηση σε πολλές θεωρήσεις μοιάζει αναπόφευκτη. Ο ήρωας, με τα βαριά ένσημα των Flowers of Romance και Nexus, αλλά και τη ζωντανή δίψα για εξέλιξη, και συμπολεμιστές  τον Γιάννη Ψιμόπουλο στα τύμπανα, τον Μιχάλη Σεμερτζόγλου στο μπάσο και τις κιθάρες, τις οποίες μοιράζεται με τον Παναγιώτη Αρσένη, είχε έναν συγκεκριμένο στόχο. Είναι αυτός ακριβώς ο μοναδικός στίχος του εναρκτήριου τραγουδιού, “Turning Darkness Into Magick”.

Ένα γενναίο προσωπικό στοίχημα, μια φωτεινή, ελπιδοφόρα ανατροπή, ένα μάθημα ζωής, και μια επίπλευση της τέχνης, η δεινότητα να μετατρέπεις το σκοτάδι σε πολύτιμη μαγεία.

Είδος: Post punk/gothic rock
Δισκογραφική εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Φεβρουαρίου 2025

Facebook
Bandcamp

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1258 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.