Αυτές οι Κυριακές που περιλαμβάνουν καφέ με φίλους και μετά συνέχεια σε μία συναυλία, είναι από τις πιο ξεχωριστές. Νοιώθεις ότι σε αναζωογονούν, παίρνεις “δύναμη” για την δύσκολη εβδομάδα που έρχεται. Μία τέτοια ακριβώς, ήταν και η 20η του Οκτώβρη, όπου βρέθηκα από νωρίς στην Αθήνα για να συναντήσω κάποιους φίλους και αργότερα να επισκεφθώ το Temple, για την τριπλή “επίθεση” των Methedras, Piranha και Corax B.M..Μία βραδιά, που υποσχόταν πολύ ξύλο, όντας αφιερωμένη αποκλειστικά στον ακραίο ήχο.
Καθώς δεν είχα το άγχος της έγκαιρης προσέλευσης, αφού ήμουν ήδη δίπλα, έφτασα στο Temple ακριβώς με το άνοιγμα της πόρτας. Αυτό που αντίκρισα με απογοήτευσε, αφού ζήτημα να είμασταν γύρω στα 10 με 15 άτομα, όλοι και όλοι. Σκέφτηκα “πολύ νωρίς ακόμα” και αφού βρήκα που θα αράξω, περίμενα την εμφάνιση των Corax B.M.. Με μικρή καθυστέρηση, οι Αθηναίοι blacksters ανέβηκαν στην σκηνή και ξεκίνησαν σιγά σιγά την black “ιεροτελεστία” τους. Ο ήχος αρκετά καλός, ίσως με μεγαλύτερη έμφαση από όση έπρεπε στα τύμπανα, ενώ τα όποια μικροπροβλήματα, αντιμετωπίζονταν ακαριαία. Αυτό που με ξένισε όμως, ήταν η χαμηλή προσέλευση του κόσμου, που ήταν δεν ήταν καμιά 30αρια. Και με ξένισε ιδιαίτερα, γιατί δεν γίνεται να σνομπάρεις και να κριτικάρεις ότι κάθε χρονιά έρχονται οι ίδιοι και οι ίδιοι στα social και ξαφνικά όταν ένας διοργανωτής σου παρουσιάζει κάτι “νέο”, να το αγνοείς επιδεικτικά. Αλλά αυτά, στο τέλος.
Στο διά ταύτα, οι Corax B.M. ήταν εξαιρετικοί, καλοπροβαρισμένοι, μέσα στο “κλίμα” της βραδιάς και άψογοι παικτικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους είχα ξαναδεί, όμως οι Αθηναίοι έμοιαζαν πολύ οργανωμένοι και γνώριζαν τις δυνατότητές τους άριστα. Φοβερή η ιδέα της μαυροντυμένης “ιέρειας”, έδινε μία πιο επιβλητική αίσθηση στο κοινό, ενώ και οι λιγοστοί οπαδοί, έδειχναν να το διασκεδάζουν. Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός, ότι οι Corax B.M. στηρίζονται στον ελληνικό στίχο, ενώ παρατήρησα με δέος, πόσο αρμονικά ταιριάζει με τον black ήχο. Οι Αθηναίοι παρουσίασαν επί τω έργω και τον νέο drummer τους Αργύρη Δελητζων, σε μία αναμφίβολα στιβαρή εμφάνιση. Το setlist τους στηρίχθηκε στο ντεμπούτο τους “Pagana”, με το “Aniliagos” να συμπληρώνει ιδανικά ένα best of της μέχρι τώρα πορείας τους. Νομίζω, από τις πιο “προσεγμένες” και “επαγγελματικές” εμφανίσεις, από μία σοβαρή μπάντα, που ταυτόχρονα αυξάνει τις απαιτήσεις για την συνέχεια. Οι Corax B.M. απέδειξαν ότι έχουν “πλάνο”, έχουν “όραμα”, αλλά διαθέτουν και τα “καρύδια” και τις δυνάμεις να το υποστηρίξουν. Μία “ήρεμη” δύναμη, που μπορεί να προσφέρει ένα ζοφερό “σκοτάδι”. Παιδιά, μην ακούτε κανέναν, μείνετε αφοσιωμένοι στα μουσικά “πιστεύω” σας, με την ίδια “όρεξη” για δουλειά και όλα θα “κυλήσουν” όπως τα θέλετε. Η βραδιά είχε ξεκινήσει, με τους καλύτερους “οιωνούς”.
Corax B.M. setlist:
Taphos
Apostatis
Mythos
Antara
Aniliagos
Zophos
Μέχρι να ετοιμαστεί η σκηνή για τους θρύλους Piranha, μετά βίας μαζεύτηκαν καμιά 50αριά “νοματαίοι”, πράγμα που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ στο μυαλό μου. Πολύ λυπηρό, σκεπτόμενος ότι απέναντί μας σε λίγα λεπτά, θα βρίσκονταν μια τεράστια μπάντα του ακραίου ήχου, των late ‘80s. Ας πάμε παρακάτω. Εκεί γύρω στις 21:30, οι Αθηναίοι thrash/deathsters Piranha πήραν τις θέσεις τους στο “σανίδι”, με “άγριες” διαθέσεις. Μπορούσες να το διακρίνεις στα βλέμματά τους, το ένοιωθες σε κάθε riff, παρ’ όλη την “ταλαιπωρία” αυτής της μίνι περιοδείας, οι ίδιοι είχαν ακόμη αποθέματα δυνάμεων, ικανά να “γκρεμίσουν” το Temple. “Προνοητικοί” και με σεβασμό στους παρευρισκόμενους, ευχαρίστησαν εξαρχής το κοινό, θέλοντας να αφήσουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο, σε ένα καθηλωτικό thrash/death “μακελειό”, χωρίς “ανάσα”. Ο ήχος σαφώς καλύτερος, μπορούσες να ξεχωρίσεις τα επιθετικά riff, τις στιβαρές μπασογραμμές και τους «κανονιοβολισμούς» των τυμπάνων, ενώ οι οπαδοί ήταν πιο εκδηλωτικοί πλέον, με τις μπροστινές σειρές να δίνουν το έναυσμα. Εξαιρετική «χημεία», έδειχναν «οικογένεια» πάνω και κάτω από το «σανίδι», ενώ είχαν φοβερή αυτοσυγκέντρωση και «όρεξη» να αναδείξουν τις πραγματικές τους δυνατότητες στην σκηνή.
Παρά τα 1400 plus χιλιόμετρα μέσα σε 4 ημέρες, οι Piranha είχαν τρομερή ενέργεια, έπαιζαν επί μία ώρα με «τσίτα» τα «γκάζια», ενώ το κοινό υπήρχαν φορές που απλά παρακολουθούσε με δέος, μια thrash/death «μηχανή» επί τω έργω. Οι Αθηναίοι thrash/deathsters έκαναν μια περιεκτική «βόλτα» στην δισκογραφία τους, τιμώντας το ένδοξο παρελθόν με ύμνους όπως τα “World’s Grave”, “Cancer”, “Shadows”, “Reborn”, ενώ απέδειξαν πως το κατέχουν ακόμα το «τόπι» με τα «νέα» αριστουργήματα “Arise From The Shadows”, “Eternal Night” και το πιο καινούριο “Golgotha”, που θα βρίσκεται στο νέο album της μπάντας που θα κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά. Ένα «σκοτεινό», επιθετικό κομμάτι, που φέρει την «σφραγίδα» των Piranha και ανοίγει την «όρεξη» των οπαδών για αυτήν την νέα δουλειά, αφήνει τρομερές «υποσχέσεις» για τον νέο δίσκο. Οι Αθηναίοι έδωσαν μία «χορταστική» παράσταση, γεμάτη ενέργεια και ένταση, χωρίς «ανάσα» και απέδειξαν ότι συνεχίζουν να είναι θρύλοι της εγχώριας thrash/death σκηνής. Θα ήθελα να τους δω με ένα πιο μεγάλο, πιο ενθουσιώδες κοινό, που να έχει περισσότερο «παλμό», να δώσουν τον εαυτό τους, γιατί το αξίζουν πραγματικά. Οι Piranha ήταν άψογοι!
Piranha setlist:
Nuclear Desease
Human Fear
World’s Grave
Arise From The Shadows
Dead Boat
Reborn
Endless Dream
Cancer
Eternal Night
No Escape
Unholy Lie
Rotten Mind
Μέχρι να βγω να πάρω λίγο αέρα και να γυρίσω πίσω στην θέση μου, αντίκρισα ένα πρωτόγνωρο για μένα θέαμα, που με ξενέρωσε αφάνταστα. Το venue είχε αδειάσει κυριολεκτικά, με καμιά 15αριά, βαριά 20 «πιστούς» να μένουν για τους Ιταλούς headliners Methedras. Και οι Ιταλοί μπορεί να είναι «άγνωστος Χ» για εμάς, όμως είναι από τις μεγαλύτερες μπάντες της γείτονας χώρας και μία πραγματική thrash/death «δολοφονική μηχανή». Είχα ετοιμάσει ένα διθυραμβικό κείμενο για την εμφάνισή τους, όπως φαντάζομαι και οι ίδιοι θα περίμεναν κάτι πιο έντονο, όμως αυτή η τραγική εικόνα κοινού, δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια.
Οι Methedras βγήκαν με φοβερή ενέργεια στην σκηνή, είχαν «όρεξη» παρά τα χιλιόμετρα, αλλά έμοιαζαν κάπως ξενερωμένοι, αντικρίζοντας αυτούς τους λιγοστούς οπαδούς. Μία μπάντα «μπαρουτοκαπνισμένη» στις ζωντανές εμφανίσεις, που δεν επηρεάζεται από τέτοιες «αντίξοες» συνθήκες, με μοναδικό στόχο να περνάει καλά πάνω στην σκηνή και να ξεσηκώνει τους θεατές. Οι Ιταλοί ήταν εκρηκτικοί, ο ήχος ήταν τέλειος και όσοι «πιστοί» έμειναν, έδωσαν ρεσιτάλ. Φοβερή σκηνική παρουσία, αστείρευτη ενέργεια, απτόητοι και ασταμάτητοι μόλις «ζέσταναν» τις μηχανές τους, «θέρισαν» κυριολεκτικά λες και έπαιζαν μπροστά σε χιλιάδες ακροατές. Οι Methedras ήταν ισοπεδωτικοί, υποστηρίζοντας τον όρο «δολοφονική μηχανή». Αλλά ελάτε τώρα στην θέση μου, πώς να σχολιάσω, τι να βρω να πω, για ένα live που έγινε «οικογενειακά»;; Το μόνο περισσότερο που μπορώ να πω, είναι ότι στηρίχθηκαν στα δύο τελευταία τους album, “The Ventriloquist” και “Human Deception”, απέδωσαν ένα άρτιο thrash/death show χωρίς ψεγάδια και χαροποίησαν τους οπαδούς που έμειναν για την πάρτη τους.
Ο Daniele Colombo ήταν εξαιρετικός στην κιθάρα, «πυροβολούσε» διαρκώς με riff και περίτεχνα solo, ο Andrea Bochi ήταν αρχοντικός στο μπάσο, ο Edo Sala «χταπόδι» στα τύμπανα και ο Giuseppe Caruso έμοιαζε με «τέρας» πίσω από το μικρόφωνο. Δεμένοι, άριστα προβαρισμένοι, με τρομερή ενέργεια που φάνταζε αστείρευτη, ισοπέδωσαν το Temple ή ότι είχε μείνει από αυτό, αφήνοντας με το στόμα ανοιχτό, αυτούς τους 15 με 20 τολμηρούς που έμειναν. “Injected Thoughts”, “Envy Society”, “Layers Of Grief”, “Psychotic”, “The Abyss”, μας πήραν τα μυαλά, με την μπάντα να ευχαριστεί το κοινό και να υπόσχεται μελλοντική επανεμφάνιση. Methedras και τα μυαλά στα «μπλέντερ»!
Methedras setlist:
Another Fall
Injected Thoughts
Envy Society
Dead Silence
Blind
Know It All
Chernobyl
Psychotic
Layers Of Grief
The Abyss
Και τώρα, στα πιο σοβαρά. Υπάρχει ένας διοργανωτής, που στήνει ένα αξιόλογο billing στον ακραίο ήχο και βλέπει ότι όχι απλά δεν έχει κόσμο, αλλά ούτε οι «ταγμένοι» του χώρου δεν έρχονται. Θεωρείτε ότι θα ξαναμπεί σε μια τέτοια διαδικασία, κάποια στιγμή στο μέλλον;;; Από την άλλη, γκρινιάζετε ότι έρχονται οι ίδιοι και οι ίδιοι κάθε φορά και όταν πραγματικά έρχεται κάτι «νέο» που δεν το έχουμε ξαναδεί, σνομπάρετε το live. Πείτε μου τώρα, για ποιο λόγο να μπαίνει solo μέσα ένας διοργανωτής, για να φέρνει κάτι «νέο», κάτι διαφορετικό;;; Και τέλος, έχουμε την φήμη ενός από τα πιο φανατικά μεταλλικά κοινά και έρχεται για πρώτη φορά μια μπάντα και αντικρίζει ένα «άδειο» μαγαζί. Πιστεύετε ότι θα εξαίρει την φήμη μας ή θα μας βγάλει στην «σέντρα»;; Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα μέσα μας τι θέλουμε και μετά ας κάνουμε «υποδείξεις» μέσα από ένα πληκτρολόγιο. Προσωπικά (όπως και όσοι βρέθηκαν εκεί, θέλω να πιστεύω), οι Methedras με εντυπωσίασαν και θα ήθελα να τους ξαναδώ, με ένα μεγαλύτερο setlist.
