Για ακόμη ένα Σαββατοκύριακο στις επάλξεις, με ένα live μάλιστα που άργησε κάποια χρόνια λόγω του “περίφημου” COVID-19. Και προφανώς μιλάω για την ζωντανή εμφάνιση των Fifth Angel, που ήταν να λάβει χώρα στο Up The Hammers festival του 2020, αν θυμάμαι καλά, όμως λόγω κορωνοϊού έμελλε να αναβληθεί, χωρίς να ξέρουμε πότε και αν θα γίνει. Και αυτή η στιγμή ήρθε φέτος, με τους Subfire να πλαισιώνουν τους Αμερικανούς θρύλους, σε μια βραδιά που προμηνυόταν ιδιαίτερα “καυτή”, γεμάτη με ‘80s heavy/power “συγκινήσεις”. Καφές, νερό και φύγαμε για την πρωτεύουσα, με την καλύτερη διάθεση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να έχει τόση κίνηση για Σάββατο απόγευμα, όμως και πάλι είχα προνοήσει να ξεκινήσω νωρίτερα, με αποτέλεσμα να είμαι στο Κύτταρο στην ώρα μου. Είχαμε ήδη μαζευτεί περί τους 30 με 40 old school-άκηδες, περιμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες και να “βολευτούμε” για να απολαύσουμε το show. Αφού κάναμε μια βόλτα στο merch και πιάσαμε τις θέσεις μας, οι Subfire ετοιμάζονταν να πατήσουν στο “σανίδι”, με λίγη καθυστέρηση. Εκεί γύρω στις 20:35, οι Αθηναίοι heavy/power metallers βγήκαν στην σκηνή, με φοβερή διάθεση, έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ο κόσμος λίγο περισσότερος, ο ήχος όπως πάντα σε υψηλά στάνταρ και μία “μαγική” βραδιά μόλις άρχιζε. Οι Subfire πολύ πιο ώριμοι πλέον, με έναν εξαιρετικό δίσκο στις “αποσκευές” τους (“Blood Omen” ο τίτλος του) και με περισσή “όρεξη” να αποδείξουν ότι όλα όσα ακούγονται για αυτούς έχουν μεγάλη “δόση” πραγματικότητας, μπήκαν “φουριόζοι” με το “Sacred Destinies” από το ντεμπούτο album τους. Καλοπροβαρισμένοι, με “λιτές” κινήσεις πάνω στην σκηνή, απόλυτα αφοσιωμένοι στο να αποδώσουν ένα αξιομνημόνευτο show, που θα μείνει στην ιστορία και θα ανοίξει ιδανικά την εμφάνιση των Fifth Angel. Οι παρευρισκόμενοι έδειχναν να απολαμβάνουν τους Αθηναίους, ενώ έμοιαζαν να γνωρίζουν όχι μόνο τα παλιά, αλλά και τα νέα κομμάτια της μπάντας. Οι Subfire “πυροβολούσαν” για περίπου 45 λεπτά, με τα “Tides Of Alibies”, “Infinity”, “Samurai”, “Rage Of Emotions”, “Soul Redemption”, “Black Edged Meitu” και “Hunter Of Dreams” να συμπληρώνουν ένα τρομερό setlist, με την μπάντα να βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Το πλήθος έμοιαζε πλήρως ικανοποιημένο, ενώ και οι Αθηναίοι το διασκέδασαν, βλέποντας τους θεατές χαρούμενους. Υπήρχαν στιγμές που έβλεπες τις μπροστινές σειρές να τραγουδούν με την μπάντα, να επιδίδονται σε headbanging, ενώ και οι Subfire “κέρδιζαν” σε δυναμική και αυτοπεποίθηση, βλέποντας το κοινό να ανταποκρίνεται στο “κάλεσμα” τους με τόση “θέρμη”. Μία πολύ δυνατή εμφάνιση, από μία μπάντα που βρίσκεται σε ανοδική πορεία, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει στην heavy/power σκηνή. Μία εμφάνιση “οιωνός”, για μια εξαιρετική βραδιά. Το παρατεταμένο χειροκρότημα των οπαδών και οι γελαστές φάτσες, ήταν εκείνη η “ανταμοιβή” των Αθηναίων metallers, που “αναζητούσαν” να δουν στην αρένα. Οι Subfire απλά τα “έσπασαν” και δημιούργησαν προσδοκίες τόσο για τους ίδιους, όσο και για την συνέχεια της βραδιάς.
Subfire Setlist:
Sacred Destinies
Tides Of Alibies
Infinity
Samurai
Rage Of Emotions
Soul Redemption
Black Edged Meitu
Hunter Of Dreams
Το καθιερωμένο διάλειμμα για τις αλλαγές στην σκηνή, έφερε κάποια μικρά “πηγαδάκια” με φίλους, τόσο για την αποψινή βραδιά, όσο και για τις επόμενες μέσα στην σεζόν, όπως και για το τι μας επιφυλάσσει το 2025. Και κάπου εκεί λίγο μετά τις 21:30, τα φώτα έσβησαν και ένα ένα τα μέλη των θρυλικών Fifth Angel, πατούσαν την σκηνή του Κυττάρου. Με την εμφάνιση δε του Steven Carlson και υπό τους ήχους του “The Night” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, ακολούθησε ένας δικαιολογημένος πανζουρλισμός στο κοινό. Ο κόσμος είχε γεμίσει πλέον το venue, ενώ ο ήχος ήταν εξαιρετικός, όπως όλη την βραδιά. Όσο για τους Αμερικανούς heavy/power metallers, αυτοί μάλλον ήταν από άλλο πλανήτη, σε δαιμονιώδη φόρμα. Η εμπειρία και οι παραστάσεις των “μπαρουτοκαπνισμένων” Ed Archer, John Macko και Steven Carlson και η “φρεσκάδα” και η ενέργεια των “νέων” Ethan Brosh και Marco Prij, δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό “μείγμα”, που δεν περνούσε απαρατήρητο από τους θεατές. Οι Fifth Angel έμοιαζαν με καλοκουρδισμένη “μηχανή”, που όσο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο ανέβαζε “στροφές”. Οι Ed Archer και Ethan Brosh μοίραζαν “πόνο” κιθαριστικά, οι John Macko και Marco Prij έδιναν τον ρυθμό και ο Steven Carlson ήταν ο ιδανικός performer, τόσο ουσιαστικός ερμηνευτικά, όσο και επικοινωνιακός με τους οπαδούς. Από την άλλη, μπορούσες να διακρίνεις στα βλέμματα των παρευρισκόμενων, εκείνη την επιθυμία να δουν την μπάντα να αποδίδει επί σκηνής και να απολαύσουν από κοντά δύο από τα αριστουργήματα του heavy/power χώρου, όπως είναι τα “Fifth Angel” και “Time Will Tell”.
Χωρίς “ανάσα” οι Αμερικανοί, συνέχισαν με το “In The Fallout” και τα πρώτα headbanging στις μπροστινές σειρές ήταν γεγονός. Παράλληλα, ένα ασταμάτητο sing along οπαδών και μπάντας, “τράνταξε” το Κύτταρο. “Shout It Out” και οι φωνές του κόσμου πρέπει να “έσπασαν” την ηχομόνωση του venue και να “λαχτάρισαν” τους περαστικούς. Οι Fifth Angel δεν έβαλαν κ@λο κάτω, διαρκώς κινούνταν πάνω στην σκηνή, με τον Carlson να “αβαντάρει” το πλήθος να επικροτεί την μπάντα. Δεν χρειαζόταν άλλωστε, αφού ήδη οι οπαδοί βρίσκονταν σε παράνοια και μόνο που οι heavy/power “ήρωες” τους στέκονταν μπροστά τους. “Midnight Love” και ακόμη μία “έκρηξη” των θεατών, αντιλαμβανόμενοι τι ονειρικό setlist είχαν ετοιμάσει οι Αμερικανοί και είμασταν ακόμη στην αρχή. Κάποια μικροπροβλήματα στο μικρόφωνο αντιμετωπίστηκαν ακαριαία από τους τεχνικούς και ο Carlson συνέχιζε να ροκάρει ασταμάτητα. “Time Will Tell” για την συνέχεια, το μοναδικό κομμάτι των δύο πρώτων album που έγινε και videoclip όπως είπε και ο Carlson, ενώ με τις πρώτες νότες του “Cry Out The Fools” ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ένα ολόκληρο Κύτταρο να τραγουδά και το headbanging να φτάνει μέχρι τις πίσω σειρές, πλέον. Και κάπου εκεί, είχε έρθει η ώρα του νέου δίσκου “When Angels Kill”, με την τριάδα των “When Angels Kill”, “We Are Immortal” και “Resist The Tyrant” να αποδεικνύουν ότι οι Αμερικανοί το έχουν ακόμα, το κατέχουν το “τόπι”. Ένα “μαγικό” solo του Ethan Brosh έδωσε τις απαραίτητες ανάσες στην μπάντα, παίρνοντας δυνάμεις και μπαίνοντας ακόμη πιο δυναμικά, για το υπόλοιπο μισό του show.
Με τους οπαδούς να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά τους, οι Fifth Angel συνέχισαν με έναν ακόμα ύμνο, το “Wings Of Destiny”, ενώ στο “Call Out The Warning” έγινε χαμός, πάνω και κάτω από την σκηνή. Οι Αμερικανοί έδειχναν ασταμάτητοι και το πλήθος παραδομένο στις “ορέξεις” τους. Οι heavy/power ύμνοι από τα ‘80s, “έσκισαν” την ατμόσφαιρα του Κυττάρου και έμοιαζαν να είναι αυτοί πλέον το “οξυγόνο” των θεατών. “Cathedral” και ένα ακόμη αδιανόητο sing along, με όλη την εναπομείνασα δύναμη της φωνής μας, ενώ οι Αμερικανοί ετοίμαζαν το τελικό “χτύπημα”. Το ομώνυμο έπος “Fifth Angel” σκόρπισε ενθουσιασμό στο κοινό, ενώ το “Stars Are Falling” ανέδειξε την δυναμική που έχει αναπτύξει πλέον ο ήχος της μπάντας. Και για το τέλος, τι άλλο από το “We Rule”, με την συνολική συμμετοχή άπαντων στο Κύτταρο. Οι Fifth Angel μπορεί να αποσύρθηκαν για λίγο, όμως με την προτροπή του διοργανωτή και τις ιαχές του κόσμου, επανήλθαν με το “Lights Out” των UFO και για δεύτερη φορά το “Cry Out The Fools”, ώστε να κλείσουν θριαμβευτικά ένα μνημειώδες live. Οι Αμερικανοί το χάρηκαν με την καρδιά τους, το κοινό το κατευχαριστήθηκε, με ένα συναυλιακό απωθημένο τελικά να πραγματοποιείται και όλοι φύγαμε με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μας. Οι Fifth Angel ήταν σαρωτικοί, σε μεγάλα κέφια και με ένα ιδανικό setlist, ικανοποιώντας στο έπακρο το “διψασμένο” τους κοινό. Μεγάλη μπάντα, που ξέρει τι ακριβώς θέλει ο οπαδός και του το δίνει. Σίγουρα μία από τις κορυφαίες συναυλιακές στιγμές του 2024. Θεωρώ βέβαιο, ότι και οι ίδιοι θα θέλουν να επιστρέψουν πολύ σύντομα στην χώρα μας, μετά από αυτήν την υποδοχή. Απλά τους περιμένουμε.
Fifth Angel Setlist:
The Night
In The Fallout
Shout It Out
Midnight Love
Time Will Tell
Cry Out The Fools
When Angels Kill
We Are Immortal
Resist The Tyrant
Guitar Solo
Wings Of Destiny
Call Out The Warning
Cathedral
Fifth Angel
Stars Are Falling
We Rule
Encore
Lights Out (UFO Cover)
Cry Out The Fools
Μία βραδιά θριάμβου του old school heavy/power metal, από αυτές που “γεννούν” οπαδούς και αντιλαμβάνεται και η “νέα” γενιά, γιατί μένουμε πιστοί στα ‘80s και ‘90s. Ένα συναυλιακό απωθημένο, που έγινε πραγματικότητα και μάλιστα με έναν ιδανικό τρόπο. Μία διοργάνωση, που μας έχει συνηθίσει σε ανάλογες μεγάλες συναυλιακές στιγμές, δίνοντας βάση στα “θέλω” των οπαδών. Ας ελπίσουμε ότι το μέλλον μας επιφυλάσσει εξίσου ίδιες ή και καλύτερες ακόμα τέτοιες στιγμές, με ονόματα που αποτελούν τα γερά “θεμέλια” του heavy metal “οικοδομήματος”.
