Αν υπάρχουν μια χούφτα άνθρωποι στη σύγχρονη μουσική σκηνή που δικαιολογούν κάθε είδος υπερβολής, τότε σίγουρα ο Ουαλός μύθος είναι αναμφισβήτητα ένας από αυτούς. Το εκπληκτικό και αξιοθαύμαστο στην περίπτωσή του δεν είναι πως διανύει πια το 82ο έτος της ηλικίας του ακόμα στις επάλξεις, αλλά το γεγονός πως αποδεικνύεται διψασμένος να εκφραστεί όσο και εναρμονισμένος σε ένα παρόν χωρίς παθογένειες γεροντικής νοσταλγίας.
Μόλις ένα χρόνο μετά το “συμμαχικό” “Mercy”, όπου είχε την σύμπραξη των Weyes Blood, Fat White Family και Animal Collective, και φρόντισε να μας μοιράσει αγωνία, ανησυχία και έναν κλειστοφοβικό ήχο από synths, επιστρέφει με περισσότερα χρώματα. Αυτό το άνοιγμα στην ποικιλία των διαθέσεων δεν σημαίνει βέβαια πως το επικριτικό του πνεύμα σώπασε ή πως δεν είχε λόγους να ταράξει τις σκέψεις μας στα νέα του τραγούδια. Μαζί με τη βασική του συνοδοιπόρο Nida Scott, τον κιθαρίστα Dustin Boyer, αλλά και τις περίπλοκες ηχητικές συνδρομές του mixer Mikaelin “Blue” Bluespruce, αναλαμβάνει να παίξει τα περισσότερα όργανα, αφού έγραψε μουσική και στίχους, και να συμβάλλει στην παραγωγή.
Με μια παρόμοια προβλήτα εκκίνησης με το “Mercy”, την δυστοπική απομόνωση της πανδημίας, και το “POPtical Illusion” έχει πλήθος αναφορών στις καπιταλιστικές δομές, την πολιτική ανεντιμότητα, όπως και την σκληρή κυριαρχία της απληστίας. Όμως κατά έναν ευέλικτο όσο και απρόσμενο τρόπο, το άλμπουμ αναδύεται πιο αέρινο, πιο ευρύχωρο, πιο συλλεκτικό, καταλήγει όμως με τη γνώριμη σοφία του Ουαλού γκουρού ένα έργο τόσο δικό του.
Βασικός προμαχώνας που συνδέει όλες τις υπέροχες αυτοτέλειες των τραγουδιών του είναι αναμφισβήτητα η φωνή του. Το επιβλητικό του χρώμα παραμένει σταθερό στην απόχρωση του επικριτικού και του γενναίου, ακόμα και αν υπάρχουν εκείνες οι σελίδες όπου μέσα στην επιφανειακή ελαφρότητα θα διακρίνει κανείς και μια πικρή ειρωνεία. Βασισμένος στην ανυπολόγιστη τριβή και εμπειρία του μέσα από διαφορετικές φόρμες ευρύτερου rock ύφους, ηλεκτρονικών επικλήσεων ή εθιστικών post punk ρυθμικών ενισχύσεων, εξακολουθεί να αποδεικνύεται ευρηματικός. Έτσι έχει αυτή την έξυπνη πολυτέλεια να στοχαστεί συχνά για το παρελθόν του, να στηλιτεύσει τους παγκόσμιους απατεώνες του παρόντος, αλλά παράλληλα να επιμείνει πως υπάρχει ένα φως που μπορεί να βρεθεί και στη βροχή. Σαν τα συχνά διπλά, σε στιγμές κάπως απόκοσμα φωνητικά του, αυτό το άλμπουμ ισορροπεί σε μια περίεργη θέση αναμονής. Βλέπει, εντοπίζει, περιγράφει επικρίνει, αλλά μοιάζει και να αναμένει μια απάντηση από το μέλλον.
Το “POPtical Illusion” θα μπορούσε να είναι ιδανικά ένα κρίσιμο και σοφό κύκνειο άσμα για τον μεγάλο δημιουργό, αν και οι προθέσεις του όσο και η έμπνευση δεν δείχνουν τέτοια διάθεση. Με τη μουσική να διαχειρίζεται λειτουργικά και ρεαλιστικά τη γνώση δεκαετιών ήχων και ιδιωμάτων, ο Cale σε κάνει να ξεχνάς αμέσως την ηλικία του.
Κάποιος τόσο φρέσκος, ευρηματικός, εύστοχα συναισθηματικός και επίκαιρος δημιουργός δεν ακούγεται σαν να έχει κλείσει τον κύκλο του.
Είδος: Experimental pop/rock
Εταιρεία: Double Six- Domino
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 14 Ιουνίου 2024
