Η τεράστια κληρονομιά του Ronnie James Dio, ξεδιπλώθηκε για ακόμα μια φορά κατά τρόπο υποδειγματικό και αριστοτεχνικό από τους Rock ‘n’ Roll Children, μιας εκ των κορυφαίων ελληνικών tribute bands, σε όλα τα παρακλάδια της rock, εδώ και πολλά χρόνια.
Ο χώρος του Skyland που παραδοσιακά πλέον φιλοξενεί τα κορυφαία rock concerts, στην πόλη της Λάρισας, ήταν σχεδόν γεμάτος, και οι παριστάμενοι θεατές, θεωρώ ότι ένιωσαν την τόσο γλυκιά νοσταλγία, που κατακλύζει όλους τους λάτρεις της rock μουσικής, όταν το σημείο αναφοράς είναι το τεράστιο έργο του σπουδαίου Αμερικανού τραγουδιστή. Δυστυχώς, είμαι από αυτούς που δεν είδαν ποτέ τον Dio live. Δυστυχώς. Όμως, τα όσα έχασα, νιώθω ότι εν μέρει, έστω και κατ ελάχιστον, τα ανακτώ. Σίγουρα αναπολώ τη δεκαετία των eighties, τη χρυσή δεκαετία του heavy metal και της μπάντας του Ronnie κατ επέκταση. Και φυσικά, εκεί έρχονται να προστεθούν οι ύμνοι των Black Sabbath και των Rainbow, συγκροτημάτων στα οποία ο Dio επιβλήθηκε, κάνοντας τη μουσική τους να ακούγεται σαν πρόγευση της solo καριέρας του.
Από έναν ατελείωτο κατάλογο οι Rock n Roll Children επέλεξαν να μας παρουσιάσουν τα πλέον αντιπροσωπευτικά κομμάτια μιας υπερτριακονταετούς διαδρομής. Το “Night People”, με το οποίο άνοιξε η βραδιά, μαζί με το “Holy Diver” που θεωρώ ότι εκτόξευσε την καριέρα του τόσο ως δίσκος όσο και ως single. Και φυσικά, το “Last in Line”, το “Rock n Roll Children”, το “We Rock”, το “All the Fools Sailed Away”, που όλοι οι λάτρεις του heavy metal σιγοτραγουδούσαμε πίσω στη δεκαετία του ’80. Εννοείται πως και οι μεγαλειώδεις ύμνοι των Rainbow παίχθηκαν, κομμάτια όπως το “Temple of the King”, το “Man on the Silver Mountain”, και το “Catch the Rainbow”. Και από τα χρόνια των Sabbath, το “Die Young” και το “Children of the Sea”.
Η φωνή του Γιάννη Παπανικολάου, και λόγω του άσθματος που μας διαμήνυσε ότι τον ταλαιπωρεί μπορεί να μην ήταν άψογη από τεχνικής άποψης, αλλά ήταν συγκλονιστική και συγκινητική, και αυτό προσωπικά μου αρκεί. Και το πάθος του Dio μας μετέδωσε, αλλά και τη μοναδική παραστατική του ερμηνεία, και αυτό προσωπικά μου αρκεί. Και τα υπόλοιπα παιδιά των Rock ‘n’ Roll Children, συνέδραμαν το Γιάννη άψογα. Τα μουσικά μέρη, είτε των ντραμς, είτε των συνθεσάιζερ, είτε του μπάσου είτε της κιθάρας, εκτελέσθηκαν όσο πιο πιστά γινόταν. Ευχάριστη έκπληξη η παρουσία δύο τραγουδιστών, φαν του Ronnie, από τη Λάρισα, που συνέδραμαν το Γιάννη στο έργο του.
Ο Γιώργος Μαργαριτόπουλος με τα “Gates of Babylon”, “Kill the King” και “Stargazer” ήταν εκπληκτικός, ενώ και ο Αλέξανδρος Σιδεράκος με τα “We Rock” και “Rainbow in the Dark”, μετέδωσε το δικό του προσωπικό στιλ. Και όταν όλοι μαζί ανέβηκαν στη σκηνή για το “Heaven and Hell”, όλοι μας βιώσαμε το πέπλο της μυσταγωγίας να καλύπτει τις ψυχές μας.
Μπράβο σε όλους. Ήσασταν υπέροχοι.
Setlist:
Night People
Man on the Silver Mountain
Children of the Sea
Holy Diver
Last in Line
Gates of Babylon
I
Sacred Heart
One Night in the City
All the Fools Sailed Away
We Rock
Breathless
Self Portrait
Falling off the Edge of the World
Temple of the King
Stargazer
Still I ‘m Sad
Egypt (the Chains Are On)
Rock ‘n’ Roll Children
Catch the Rainbow
Rainbow in the Dark
Kill the King
Die Young
Don’t Talk to Strangers
Heaven and Hell
Αντί επιλόγου (γράφει ο Γιώργος Γεωργίου):
Περίεργοι χαρακτηρισμοί έρχονται στο μυαλό σε βραδιές σαν αυτή. Ο πιο δυνατός και επαναληπτικός είναι η “παρουσία της απουσίας”. Όλοι όσοι μέναμε πίσω να διαχειριστούμε μια ανυπολόγιστη κληρονομιά ενός ανεπανάληπτου καλλιτέχνη, ανακαλύπτουμε πόσα πράγματα μας έχει αφήσει έτοιμα σε τέτοιες απόπειρες. Σε όποια θέση και αν βρίσκεσαι, στη σκηνή ή το κοινό, είσαι γαλουχημένος να ζωντανέψεις αυτά τα απίστευτα κατορθώματα του Ronnie james Dio, είσαι έτοιμος, παραδομένος, αβοήθητα πρόθυμος να περάσεις μοναδικά. Ο Dio είναι μάγος, έχει αφήσει τα μάγια των ήχων του έτοιμα να αναπηδήσουν από τα κανάλια της μνήμης και να μας συνταράξουν αιώνια. Όπως χαρακτηριστικά είπαν και οι πρωταγωνιστές κάποια στιγμή, είναι τόσο εύκολο και απολαυστικό; κοινό μεγάλο και πρόθυμο, τραγούδια αιώνια και υπεραγαπημένα, δεδομένη λατρεία, σίγουρη κατάσταση. Αυτή μάλλον πρέπει να είναι και η περιγραφή, ο δίκαιος προσδιορισμός για τα έργα τέτοιων μεγεθών που χαστουκίζουν συνέχεια τον χρόνο ακόμα και την παρουσία της απουσίας τους. Σίγουρη κατάσταση…
Φωτογραφίες: Jack Syrmaleon
