Οι φήμες που συνοδεύουν τον Ritchie Blackmore στη διάρκεια της μουσικής του διαδρομής αναφέρονται σε έναν χαρακτήρα δύσκολο, απρόβλεπτο, περίεργο και ευμετάβλητο. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά αν μαζί με όλα αυτά μπορεί να θεωρηθεί και προληπτικός, θα μπορούσε όμως εύκολα να γίνει με όλα όσα συνέβησαν τη νύχτα της Παρασκευής 29ης Φεβρουαρίου 1980 στο Wembley Arena. Η αλήθεια είναι βέβαια πως μάλλον αυτός έβαλε περισσότερο το χεράκι του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η αφοσίωση του Blackmore στον στόχο της επιτυχίας στην Αμερική έχει γίνει εμφανής στο ύφος του άλμπουμ “Down to Earth”, του πρώτου μετά την αποχώρηση του Dio. Στα πλαίσια αυτής της απόπειρας, η προώθηση του δίσκου ξεκίνησε με την περιοδεία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1979. Από τα μέσα Ιανουαρίου του 1980 πετούν πίσω στην Ευρώπη, και μετά από εμφανίσεις στη Σουηδία, τη Δανία, στο Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, και την Ελβετία, επιστρέφουν στο Νησί, με πρώτο προορισμό το Newcastle στις 19 Φεβρουαρίου.
Το συγκρότημα είχε ήδη αντιμετωπίσει διάφορης φύσης προβλήματα μέχρι τότε. Υπήρξαν εμφανίσεις στις οποίες δεν έπαιξαν encore για άγνωστους λόγους. Ο τραγουδιστής Graham Bonnet και ο Blackmore είχαν αρρωστήσει, ενώ ο Roger Glover κατέρρευσε ένα βράδυ στη σκηνή. Ο πρώην τραγουδιστής και συνεργάτης του Blackmore στους Deep Purple, David Coverdale επισκέφτηκε το γκρουπ στα παρασκήνια μετά από μια εμφάνιση, και ξέσπασε ένας καυγάς. Καυγάδες όμως σημειώθηκαν και στη σκηνή, το φθινόπωρο στην Αμερική, εξαιτίας της δυσφορίας διαφόρων μελών για την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του Blackmore.
Μέσα στο Wembley Arena, οι Rainbow βρέθηκαν απέναντι σε ένα κοινό που παραδόθηκε από το εναρκτήριο “Eyes of the World”, αμέσως μετά την καθιερωμένη εισαγωγή του “Over the Rainbow”. Ρίχνοντας το βάρος στο φρέσκο “Down to Earth”, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, ακούστηκαν τα “Love’s No Friend”, η πετυχημένη διασκευή στο “Since You Been Gone” του Russ Ballard, ενώ το επιβλητικό “Lost in Hollywood” έκλεισε το κύριο σετ που είχε διάρκεια 70 λεπτά. Δεν παρέλειψαν να τιμήσουν και κλασικά τραγούδια της περιόδου με τον Dio, έχοντας επιλέξει τα “Sixteenth Century Greensleeves”, “Man on the Silver Mountain” και “Catch the Rainbow”.
Όταν ολοκληρώθηκε το σετ και οι Rainbow αποχώρησαν από τη σκηνή, το εκστασιασμένο πλήθος φώναζε επιτακτικά για encore. Είχε κυκλοφορήσει και μια ανεξήγητη φήμη πως στη διάρκεια του encore θα γινόταν μια σύντομη επανασύνδεση των Deep Purple με την παρουσία του Ian Gillan, πιθανώς άλλος ένας ευσεβής πόθος που γιγαντώθηκε από στόμα σε στόμα. Στην πραγματικότητα, στα παρασκήνια λάμβανε χώρα άλλη μια σύγκρουση του Blackmore με τους υπόλοιπους μουσικούς, με την άρνηση του κιθαρίστα να επιστρέψει στη σκηνή. Η επιμονή των τεσσάρων απέναντι στην ανυποχώρητη στάση του κιθαρίστα κατέληξε σε σκληρές ανταλλαγές φράσεων. Την ίδια στιγμή, άναψαν όλα τα φώτα στο χώρο και ανακοινώθηκε από τον promoter των Rainbow Paul Loasby (τον εμπνευστή και ιδρυτή του φεστιβάλ “Monsters of Rock” την ίδια χρονιά) πως η συναυλία είχε ολοκληρωθεί.
Αμέσως ο ενθουσιασμός του κόσμου μετατράπηκε σε οργή. Άρχισαν να πετούν κασκόλ και προγράμματα, να ξηλώνουν τα καθίσματα και να τα πετούν στη σκηνή, ενώ ακολούθησαν οι πυροσβεστήρες και διάφορα άλλα εξαρτήματα. Για περισσότερο από μισή ώρα, το προσωπικό ασφαλείας προσπαθούσε να ελέγξει το πλήθος και να εκκενώσει την αίθουσα. Ολόκληρες σειρές καθισμάτων είχαν ξηλωθεί: υπολογίστηκε πως περίπου 500 θέσεις καταστράφηκαν. Η αστυνομία του Wembley συνέλαβε δέκα ταραξίες, τρεις από αυτούς κάτω των 17 χρόνων, για αδικήματα όπως επίθεση κατά της αστυνομίας, απειλητική συμπεριφορά, εγκληματικές ζημιές. Η συνολική ζημιά έφτασε στην αξία των 10.000 λιρών.
Ο Blackmore κατακεραυνώθηκε από μεγάλο μέρος του μουσικού τύπου, ενώ ο ίδιος απλά επισήμανε πως “έπαιξα υπέροχα, αλλά το κοινό δεν το εκτίμησε”. Άλλο ένα θύμα εκείνης της ταραγμένης νύχτας ήταν το συγκρότημα των Samson που άνοιξε για τους Rainbow στις εμφανίσεις του Wembley Arena, αλλά όταν το βράδυ της Κυριακής έφτασε στο Λέστερ, βρήκε ένα άλλο γκρουπ, τους Katchis να έχει πάρει τη θέση τους, και τους ανακοινώθηκε πως δεν ήταν πια απαραίτητοι στην περιοδεία. Το management των Rainbow ισχυρίστηκε πως δεν υπήρχε μόνιμο support σχήμα για την περιοδεία και πως η συμφωνία ήταν μόνο για το Wembley, ενώ ο manager των Samson αρνήθηκε κατηγορηματικά απαντώντας πως τους είχαν βεβαιώσει πως θα έπαιζαν στο Λέστερ και στο Λονδίνο, στο Rainbow Theater.
Για την ιστορία, η συναυλία του Σαββάτου έγινε χωρίς προβλήματα, και με encore από τους Rainbow (παίχτηκαν τα “All Night Long” και “Longlive Rock ‘n’ Roll”, ενώ το κύριο σετ εμπλουτίστηκε με το “Lazy”). Οι άντρες ασφαλείας είχαν περάσει όλη τη νύχτα, επισκευάζοντας τις ζημιές στο χώρο. Τίποτα δεν θύμιζε το προηγούμενο βράδυ, με τα αίματα στο πάτωμα, τα σκουπίδια των κάδων σκορπισμένα στους γύρω δρόμους, τις σειρήνες των περιπολικών, και περισσότερο από κάθε τι, τους 17.000 οπαδούς των Rainbow που έφευγαν φωνάζοντας “Blackmore is a waker”.
