Το πρώτο διάστημα που άφησα την επαρχία για να γίνω μια ακόμα υποδιαστολή στην αχανή πρωτεύουσα, ένα από τα πρώτα live που παρακολούθησα στο θρυλικό ΡΟΔΟΝ μια εικοσαετία πριν, ήταν αυτό των Uriah Heep. Ο δεκαεννιάχρονος εαυτός μου είχε ενθουσιαστεί βλέποντας τότε τους κυρίους Box, Shaw, Lanzon, Bolder και Kerslake να αποδίδουν υποδειγματικά τους διαχρονικούς τους ύμνους.
Από τότε πέρασαν τα χρόνια, οι Heep επισκέφθηκαν αρκετές φορές ακόμα τη χώρα μας, αλλά κάθε φορά για διάφορους λόγους ήμουν απών από το πάρτι του Μάγου. Ακόμα θυμάμαι το συναίσθημα του πεσμένου παγωτού όταν στην τελευταία τους βόλτα στα μέρη μας, μου γνωστοποιήθηκε στο γκισέ του Fuzz το sold out της συναυλίας. Το πλήρωμα του χρόνου όμως έφτασε και μετά από κάποιες αναβολές λόγω της πανδημίας ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω την επετειακή περιοδεία τους για τα πενήντα (και βάλε) χρόνια ύπαρξης τους στο μουσικό στερέωμα. Φτάνοντας στον έλεγχο των εισιτηρίων ο τσεκαδόρος χαμογέλασε (ελπίζω από συμπάθεια) βλέποντάς με να κρατώ το hard copy απόκομμα. Είπαμε, ρομαντισμός ή βαρβαρότητα! Στην είσοδο είχε στηθεί το merchandise μαζί με ένα ενδιαφέρον μίνι μουσείο με κειμήλια από την πορεία του συγκροτήματος. Ρώτησα το πορτοφόλι μου και προχώρησα άπραγος στην αίθουσα. Τα φώτα έσβησαν και ένα βίντεο με τις ευχές διάσημων παιχταράδων της αγέλης μας για την πεντηκοστή επέτειο των Βρετανών, μας προσφέρθηκε ως welcome drink.
Το ‘Circus’ άνοιξε το ακουστικό πρώτο μέρος και ακολούθησε το μεθυστικό ‘Tales’. Στο ‘Free Me’ το κοινό τραγούδησε σύσσωμο μαζί με τον περιχαρή Bernie Shaw. Συναισθηματική η απόδοση του ‘Confession’ με τον Phil Lanzon να ‘ζωγραφίζει’ στα πλήκτρα ενώ στο all time classic ‘Lady in Black’ σηκώθηκε όλο το Fuzz στο πόδι. Για τις ανάγκες του σετ, η μπάντα είχε περιοριστεί στο μισό μπροστινό τμήμα της σκηνής δημιουργώντας οικειότητα και δέσιμο με τον κόσμο. Απολαυστική πραγματικά η ιδέα για το ακουστικό μέρος της συναυλίας το οποίο έγινε περισσότερο ενδιαφέρον από τις μικρές μουσικές ιστορίες που διηγήθηκε ο Μick Box στο μεσοδιάστημα των τραγουδιών. Μισάωρο διάλειμμα για τις απαραίτητες τροποποιήσεις και οι Uriah Heep ξεπηδούν εξ ηλεκτρισμένοι πλέον, με το ‘Against the Odds’ από το ‘Sea of Light’ album. Ήχος διαυγέστατος και ο κύριος Mick Box με ένα χαμόγελο ‘τατουάζ’ στο πρόσωπό του, μοίραζε νότες σαν μουσικός σαμάνος. Άξιοι συμπαραστάτες ο κεφάτος και ακούραστος στα φωνητικά Bernie Shaw, με την παλιοσειρά Phil Lanzon να μας μαγεύει με τα πλήκτρα του. Μουσικό χταπόδι ο Russell Gilbrook στα drums και αξιοπρόσεκτος ο Dave Rimmer στο μπάσο. Στο ‘Traveller in Time’ τα κεφάλια αρχίζουν να ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά, ενώ στο ‘Stealin’ ‘ μπροστά μου χορεύουν σε φρενήρη ρυθμό. Ανατριχίλα στο riff του ‘Rainbow Demon’, προσωπικό αγαπημένο και κατά την άποψη μου ένα από τα τραγούδια που φύτεψε το σπόρο του Doom Metal.
Προλογίζοντας ο Bernie Shaw το ‘What Kind of God’ από το ‘Wake the Sleeper’ album, μας διηγήθηκε την περιπέτεια του δίσκου ο οποίος ενώ ήταν έτοιμος από το millennium κυκλοφόρησε οκτώ χρόνια αργότερα λόγω της κατάρρευσης της μουσικής βιομηχανίας και της αδιαφορίας των εταιρειών να υπογράψουν πλέον classic rock μπάντες. Ακολουθούν τα ‘Sunrise’, ‘Sweet Lorraine’ και ‘Free ‘n’ Easy’ που εκτοξεύουν ακόμα περισσότερο τη διάθεση, ενώ το κλείσιμο του κανονικού σετ επήλθε με μια επική εκτέλεση του ‘July Morning’. Στο encore μας αποχαιρετούν με το ‘Gypsy’ και το αξεπέραστο ‘Easy Livin’ ‘. Ο κόσμος τίμησε το συγκρότημα με την παρουσία και τη συμμετοχή του, ενώ και οι ίδιοι οι Uriah Heep φάνηκε ότι απόλαυσαν ιδιαίτερα την τελευταία συναυλία της περιοδείας τους για το τρέχον έτος. Η απόδοση τους σε συνδυασμό με την επιλογή των τραγουδιών ξεπέρασε το τέλειο, χρυσόσκονη μουσικής μαγείας μας πασπάλισε και η αναμονή για τον επερχόμενο δίσκο τους μεγάλωσε.
Setlist:
Acoustic Set:
Circus
Tales
Free Me
Come Away Melinda
Confession
Rain
The Wizard / Paradise / Circle of Hands
Lady in Black
Electric Set:
Against the Odds
The Hanging Tree
Traveller in Time
Between Two Worlds
Stealin’
Too Scared to Run
Rainbow Demon
What Kind of God
Sunrise
Sweet Lorraine
Free ‘n’ Easy
July Morning
Encore:
Gypsy
Easy Livin’
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
