Μια απόπειρα υποδοχής με τέτοιο τίτλο φαντάζει ιδανική για την 13η στουντιακή δουλειά του ιδιόμορφου αυτού μουσικού δανδή και σοσιαλιστή της σαμπάνιας. Με τις τρεις αυτές λέξεις τυπωμένες στο εξώφυλλο, δεν περιμένει κανείς τίποτα λιγότερο από ένα ευαίσθητο και προσωπικό ημερολόγιο, ένα μπουκέτο από διαυγή, νοσταλγικά, αφηγηματικά τραγούδια και ηχητικά στιγμιότυπα ενός μοναδικού τραγουδοποιού.
Ο Neil Hannon (δηλαδή οι Divine Comedy) πάντα κουβαλούσε ένα κινηματογραφικό περιτύλιγμα στις συνθετικές του απόπειρες, και ανάλογα με τα μέσα και τα δεδομένα κάθε περιόδου στη διαδρομή του, εμπλούτιζε την ανάγλυφη chamber pop του με συμφωνικές δόσεις. Οι πληροφορίες γύρω από το έργο αυτό αποκαλύπτουν πως κάποια από τα τραγούδια είχαν απομείνει από το soundtrack του “Wonka” (μιας ταινίας του 2023 με πρωταγωνιστή τον Timothée Chalamet), όμως όλες αυτές οι μουσικές ιδέες απλώνονται τυλιγμένες από τους συχνά αυτοβιογραφικούς του στίχους σε ένα ευρύτερο χρονικό πλαίσιο. Η επιτυχία της ταινίας έδωσε στον Neil την πολυτέλεια να ηχογραφήσει στα μυθικά Abbey Road Studios.
Το αναφαίρετο χάρισμα του Βορειοιρλανδού καλλιτέχνη να αιωρείται μαεστρικά ανάμεσα στη δραματική ελεγεία και τον απολαυστικό σαρκασμό αναλαμβάνει συχνά να εμπλουτίσει τη συνολική αύρα των συνθέσεων. Με βασικό πρωταγωνιστή στην αφετηρία το θάνατο, το “Achilles”, είναι ένα τραγούδι εμπνευσμένο από την τραγική μοίρα του ποιητή Patrick Shawn-Stewart και το σκληρό πρόσωπο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό δεν εμποδίζει τον Neil να τραγουδήσει στο ρεφρέν του “was it so hard to die, Achilles, so very hard to die?” Ο σαρκασμός απέναντι στην εμμονή της αθανασίας έχει χαθεί στο “The Last Time I Saw The Old Man”. Κεντρικός ήρωας είναι ο πατέρας του, ο οποίος πέθανε μετά από μάχη με τη νόσο Αλτσχάιμερ, σε ένα τραγούδι συγκινητικό, καθόλου φειδωλό απέναντι σε μια γεμάτη κουταλιά από John Barry.
Οι περιπέτειες ποικίλλουν, από το διπλό νόμισμα της ατέρμονης αναζήτησης της ευτυχίας στο “The Heart Is a Lonely Hunter”, σε μια αναφορά στη σύγχρονη κατάσταση του έθνους στο ομώνυμο τραγούδι, από την μποέμ πρόθεση απέναντι σε μια καθημερινή οικογενειακή σκηνή του “The Man Who Turned Into A Chair”, στην παρουσία της κόρης του στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, “Invisible Thread”, έναν δεσμό αίματος που αναπόφευκτα αλλάζει στη δίνη της ζωής αλλά επιθυμεί να τον νιώθει συνέχεια.
Με τις έντεκα νέες ιστορίες του ο Hannon ξεδιπλώνει τις γνώριμες ιδιαιτερότητές του ανακαλώντας τις διαχρονικές του επιδράσεις και χρησιμοποιώντας το κατάλληλο σιρόπι του Burt Bacharach, τον οικουμενικό κλασικισμό του John Barry, και φυσικά το ελκυστικό σκοτάδι του Scott Walker. Εξακολουθεί να καραδοκεί ισορροπημένα ανατρεπτικός, γοητευτικά επιπόλαιος, αθεράπευτα ρομαντικός, δέσμιος μοιραίων αναμνήσεων, και ανάλογα με τα πρόσωπα που επιπλέουν κάθε φορά, δεν θα διστάσει να δανειστεί στολίδια smooth jazz ή bossa nova, να βυθιστεί σε noir ατμόσφαιρα ή να δραπετεύσει σε μια glam rock ελαφρότητα.
Ο απόηχος φαντάζει πάντα τόσο επίμονος και σίγουρος: η μουσική του Hannon είναι απαραίτητη και ιαματική, βαθιά ανθρώπινη με τις αναπόφευκτες αδυναμίες της και εύστοχη καθώς ελίσσεται ανάμεσα στην αιώνια αλήθεια και στη στιγμιαία διάψευση. Δύσκολα κάποιος άλλος θα μπορούσε να μεταφέρει το χαρμάνι περασμένων δεκαετών με τέτοια ειλικρινή αναγκαιότητα.
Για τους κυνικούς αυτού του κόσμου θα παραμείνει αιώνια παρωχημένος. Και αυτό είναι μια σημαντική ένδειξη, για όλους εμάς, τους υπόλοιπους.
Είδος: Chamber Pop
Εταιρεία: Divine Comedy Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 19 Σεπτεμβρίου 2025
