Ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως έκανα τέτοιο λάθος όταν έμαθα για την δημιουργία των The Dead Daisies, ακόμη και στο άκουσμα της συμμετοχής των Glenn Hughes και Doug Aldrich, και κάτι δεν μου γέμιζε το “μάτι” σε σημείο να τους σνομπάρω κιόλας. Δεν ξέρω, ίσως η επιλογή του ονόματος ή αυτή η σιγουριά της υποτίμησης του καινούργιου, με έκαναν να αποφεύγω να τους ακούσω για αρκετά χρόνια. Η άποψη μου άλλαξε άρδην μόλις παρακολούθησα την μεγαλειώδη εμφάνιση τους στο φετινό Release Athens Festival, όπου οι Αυστραλοί hard rockers παρέδωσαν μαθήματα συναυλιακής ηδονής. Από τότε, ότι έχει να κάνει με τους Αυστραλούς προσπαθώ να το απολαύσω και το άκουσμα της κυκλοφορίας της νέας τους δουλειάς “Radiance” έφερε ένα χαμόγελο και μία αίσθηση προσμονής της ακρόασης του στο πρόσωπο μου. Τι να περιμένουμε από το “Radiance”; Δώστε προσοχή και διαβάστε παρακάτω.
Καταρχήν αυτό που θαυμάζω στους The Dead Daisies και ίσως είναι και αυτό που με κέρδισε όχι μόνο ως ακροατή αλλά και ως οπαδό τους πλέον, είναι αυτό το αγνό ‘70s- ‘80s rockstar-ιλίκι που αποπνέουν οι Αυστραλοί είτε πρόκειται για στουντιακή δουλειά είτε για ζωντανή εμφάνιση. Θέλετε ο ελκυστικός hard rock ήχος μιας ανέμελης εποχής, θέλετε αυτή η επαναστατική αύρα του νέου ή ακόμη και ο rock τρόπος ζωής που φαίνεται να διακατέχει το group, όλα μοιάζουν να αγγίζουν εκείνες τις δύο δεκαετίες όπου η hard rock και γενικότερα η rock σκηνή γέμισε από αγνούς rock stars. Οι The Dead Daisies όχι μόνο δεν κοπιάζουν να “πετύχουν” κάτι τέτοιο, αλλά δείχνει να τους βγαίνει τόσο φυσιολογικά όσο η ανάγκη των νεογέννητων να θηλάζουν το μητρικό γάλα. Η φοβερή τετράδα των Glenn Hughes, Doug Aldrich, David Lowy και Brian Tichy φαίνεται να έχει μείνει, τουλάχιστον ηχητικά, σε μια πιο “αθώα” και ταυτόχρονα θαυμαστή εποχή και αυτό όχι μόνο δεν τους “φρενάρει”, αλλά από album σε album, από live σε live, “γκαζώνουν” σταδιακά και ανεβάζουν τον πήχη μουσικά και συνθετικά. Το “Radiance” μοιάζει να έχει βγει από μια εποχή επιτομή του hard rock τρόπου ζωής, και δικαίως “απαιτεί” μια θέση μεταξύ των κλασικών αριστουργημάτων της hard rock σκηνής. Με τέτοια album σαν το “Radiance” και με αυτή την προσέγγιση της διαχρονικής rock κουλτούρας των The Dead Daisies, είμαι βέβαιος πλέον ότι οι Αυστραλοί θα δουν γραμμένο με χρυσά γράμματα το όνομα τους στο hard rock πάνθεον.
Τώρα όσον αφορά το μουσικό και συνθετικό κομμάτι του δίσκου, οι The Dead Daisies δεν χρειαζόταν να κάνουν κάτι παραπάνω από τις ήδη “θεϊκές” δυνάμεις τους. Η συνθετική ευφυΐα του Glenn Hughes, η κιθαριστική μαεστρία του Doug Aldrich και η ψυχεδελική rock ατμόσφαιρα που σκεπάζει το “Radiance”, φαίνεται ότι είναι αρκετά για να αναδείξουν τη μουσική ιδέα των Αυστραλών rockers που έρχεται να υπενθυμίσει ότι «το rock δεν πεθαίνει» επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν. Όσο υπάρχουν τέτοια rock είδωλα, τέτοιου βεληνεκούς rock stars, το rock θα ζει και θα βασιλεύει. Ακόμη και η παραγωγή του δίσκου, είναι τέτοια που να αναδεικνύει την ατμόσφαιρα των ‘70s- ‘80s και να μην την καπελώνει για χάρη του ογκώδους ήχου και της heavy διάθεσης. Οι The Dead Daisies μπορούν ταυτόχρονα να αγγίζουν psychedelic hard rock μονοπάτια με τα “Face Your Fear” και “Hypnotize Yourself”, να rock-άρουν χωρίς αύριο με τα “Shine On”, “Born To Fly” και το ομώνυμο “Radiance”, να πλησιάζουν NWOBHM φόρμες με τα “Cascade” και “Not Human” και να κατεβάζουν ταχύτητα σε πιο rock ‘n’ roll καταστάσεις με το “Roll On” και όλα αυτά να μοιάζουν τόσο ταιριαστά και τόσο συνδεδεμένα μεταξύ τους, που να μην συγχέονται οι έννοιες. Το “Radiance” μοιάζει τόσο απλό μα και τόσο δύσκολο, τόσο rock όσο και heavy, τόσο ψυχεδελικό όσο και απόλυτα διαυγές και ίσως αυτό είναι που εξάπτει περισσότερο την φαντασία σου. Οι The Dead Daisies με το “Radiance”, πρόσθεσαν ακόμη ένα σημαντικό λιθαράκι στην πορεία τους προς τη μουσική “αιωνιότητα”.
Θα μου ήταν αδύνατο να μην σταθώ, στις εξωπραγματικές ερμηνείες του Glenn Hughes. Πραγματικά αυτός ο “άνθρωπος”, μοιάζει με κάτι το εξωγήινο, με μια θεϊκή οντότητα, που έχει έρθει στη Γη για να μας διδάξει την έννοια της λέξης «ερμηνεία». Γνωρίζετε την ιστορία του Benjamin Button, που αντί να γερνάει, γινόταν πιο νέος κάθε μέρα; Κάπως έτσι φαντάζει στα αυτιά μου η φωνή του Glenn Hughes και κάπως έτσι νοιώθω την φιγούρα του νοερά. Η φωνή του μοιάζει να γίνεται όλο και πιο ελκυστική, όλο και πιο μαγική μέσα στα χρόνια. Οι ερμηνείες του αποκτούν έναν πιο σαγηνευτικό χαρακτήρα, σαν σειρήνα που πότε σε παρασέρνει σε hard rock μονοπάτια και πότε σε ψυχεδελικούς rock βυθούς, αφήνοντάς σε χωρίς ανάσα, χωρίς δυνάμεις, έρμαιο στην μαγεία της. Και αν ο Chris Cornell υπήρξε ένας ατόφιος rock star, σίγουρα δεν ήταν ο τελευταίος όπως πλανάται αφού η παρουσία του Glenn Hughes εγγυάται την συνέχεια των παλιών καλών rock stars.
Το “Radiance” είναι ένας δίσκος-διαμάντι, της hard rock σκηνής. Ένας δίσκος, που ξεδιπλώνει τις ‘70s και ‘80s διαχρονικές μουσικές στιγμές εν έτει 2022 και σου υπενθυμίζει ότι το rock ζει και βασιλεύει. Ένα album, που επαναφέρει τον όρο rock star όπως τον γνωρίσαμε πριν περίπου 40 χρόνια. Ένα album, που δείχνει να εδραιώνει τους The Dead Daisies στην συνείδηση του hard rock οπαδού και δικαίως να χαρακτηρίζονται supergroup. Άλλωστε τι επίθετο θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, σε μία μπάντα που αποτελείται από τους Glenn Hughes, Doug Aldrich, David Lowy και Brian Tichy; Εάν βρείτε κάτι διαφορετικό και εξίσου αντιπροσωπευτικό, εδώ θα είμαι να το κουβεντιάσουμε. Προς το παρόν, ορμήστε για το “Radiance”, δεν θα έχετε πολλές ευκαιρίες.
Facebook: https://www.facebook.com/TheDeadDaisies/
Official Page: https://thedeaddaisies.com/
Είδος: Hard Rock
Δισκογραφική: SPV
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 30 Σεπτεμβρίου 2022
