THE CURE: “Killing an Arab”

ΑΡΘΡΟ

Από τη δύση της δεκαετίας του ’70 μέχρι τα πρώτα χρόνια των 80’s, υπήρχε μια τακτική κυρίως στον χώρο της post punk/new wave σκηνής  να μην συμπεριλαμβάνονται τα singles στα αντίστοιχα άλμπουμ. Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα τραγούδια που ακολούθησε τη μοίρα αυτή ήταν το “Killing an Arab”το πρώτο single που κυκλοφόρησαν ποτέ οι The Cure, στις 22 Σεπτεμβρίου 1978. Η κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ, με τον τίτλο “Three Imaginary Boys”, ακολούθησε τον Μάιο του 1979.

 Το συγκρότημα είχε αρχικά υπογράψει συμβόλαιο με τη γερμανική εταιρεία Hansa όταν ηχογράφησε για πρώτη φορά το τραγούδι, αλλά η δισκογραφική δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με αυτό. Αντί να στραφούν σε μια νέα μουσική κατεύθυνση για να ικανοποιήσουν την Hansa, οι The Cure ζήτησαν την κυκλοφορία τους και, σε μια έξυπνη επιχειρηματική κίνηση, ζήτησαν επίσης τα δικαιώματα για το “Killing An Arab” και τα υπόλοιπα τραγούδια που ηχογράφησαν για αυτή. Η Hansa δεν έδωσε ποτέ ιδιαίτερη σημασία σε αυτά τα τραγούδια, οπότε με τη συμφωνία για τη λήξη του συμβολαίου, επέστρεψαν τα δικαιώματα των τραγουδιών.

Χωρίς εταιρεία πια, το συγκρότημα έστειλε αντίγραφα της demo κασέτας τους, η οποία περιείχε τα “Killing An Arab”, “Boys Don’t Cry”, “10:15 Saturday Night” και “It’s Not You”. Το μόνο ενδιαφέρον προήλθε από τον Chris Parry, ο οποίος εργαζόταν στην Polydor αλλά παράλληλα ξεκινούσε τη δική του εταιρεία, Fiction Records. Οι The Cure συμφώνησαν να υπογράψουν με την Fiction και ηχογράφησαν νέες εκδόσεις των “Killing An Arab” και “10:15 Saturday Night”, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν σε ένα διπλό A-side single, το οποίο διανεμήθηκε αρχικά από την ανεξάρτητη εταιρεία Small Wonder και στη συνέχεια κυκλοφόρησε κανονικά από την Fiction.

Το συγκεκριμένο τραγούδι κυκλοφόρησε σε μια εποχή που το Εθνικό Μέτωπο, μια ομάδα της οποίας το σύνθημα ήταν “Κρατήστε την Αγγλία Λευκή”, ήταν σε άνοδο. Σε κάποιες συναυλίες, δυσαρεστημένοι νέοι που σχετίζονταν με το συγκρότημα (συχνά skinheads) εμφανίζονταν στις συναυλίες των Cure για να τραγουδήσουν μαζί τους το τόσο παρεξηγημένο “Killing An Arab”, μόνο και μόνο για να αντιληφθούν κάποια στιγμή ότι το συγκρότημα εξέφραζε την εσωστρεφή και ευαίσθητη πλευρά του postpunk rock. Το συγκρότημα δέχτηκε πολλές λεκτικές προσβολές χωρίς όμως να υπάρξουν σοβαρά περιστατικά βίας που να σχετίζονται με το τραγούδι, και κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο The Nashville Room στο Λονδίνο, οι The Cure τους κέρδισαν. “Σύντομα όλοι οι skinheads χόρευαν με το Boys Don’t Cry”, έγραψε ο ντράμερ Lol Tolhurst στα απομνημονεύματά του του 2016, Cured. “Ο Robert με κοίταξε γύρω του και χαμογέλασε πλατιά.”

Ο τίτλος και οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονται στη νουβέλα του Αλμπέρ Καμύ του 1942, “Ο Ξένος”. Ο τίτλος του προκάλεσε αυτή τη διαμάχη και έδωσε το έναυσνα στους κριτικούς  να το χαρακτηρίσουν σαν προώθηση της βίας κατά των Αράβων, κάτι που ο Smith απέδωσε στην έλλειψη γνώσης του κοινού σχετικά με το μυθιστόρημα. Λίγο μετά την κυκλοφορία του, είπε: “Τυχαίνει ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου να είχε σκοτώσει έναν Άραβα, αλλά θα μπορούσε να ήταν ένας Σκανδιναβός ή ένας Άγγλος”. Το 2003, ο Smith παραδέχτηκε ότι “Αν το ήξερα νωρίτερα, θα το ονόμαζα “Standing on the Beach”. Θα είχα αποφύγει πολλά προβλήματα”.

Οι στίχοι του ήταν ξεκάθαρα  μια σύντομη ποιητική προσπάθεια να συμπυκνώσει τις εντυπώσεις  του από τις βασικές στιγμές του μυθιστορήματος του Καμύ. Περιγράφεται μια επίθεση με πυροβολισμούς σε μια παραλία, στην οποία ο Άραβας που αναφέρει ο τίτλος σκοτώνεται από τον αφηγητή του τραγουδιού. Στην ιστορία του Καμύ, ο πρωταγωνιστής, Μερσώ, πυροβολεί έναν Άραβα σε μια παραλία, καταβεβλημένος από το περιβάλλον του. Ο Μερσώ καταδικάζεται για την ειλικρίνειά του σχετικά με τα συναισθήματά του και θεωρείται ξένος επειδή “αρνείται να πει ψέματα” και “δεν παίζει το παιχνίδι”. Το βιβλίο ασχολείται με τον υπαρξισμό και ο πρωταγωνιστής σκέφτεται το κενό της ζωής μετά από τη δολοφονία του άντρα αυτού στην παραλία για λόγους που δεν μπορεί να εξηγήσει.

Σύμφωνα με τον κριτικό Robert Christgau, η κυκλοφορία του “Killing an Arab” αναμενόμενα προκάλεσε διαμάχη, καθώς προφανώς προωθούσε τη βία κατά των Αράβων. Ένα άρθρο του NME το 1978 περιέγραψε τον τίτλο του τραγουδιού σαν “με την πρώτη ματιά ανεύθυνα ρατσιστικό”, με τον Robert Smith να απαντά: “Δεν είναι στην πραγματικότητα ρατσιστικό, αν ξέρετε για τι μιλάει το τραγούδι. Δεν είναι μια έκκληση για δολοφονία Αράβων”.

Ο τίτλος της συλλογής singles των The Cure, “Standing On A Beach”, αποτελεί επίσης αναφορά στο απόσπασμα του βιβλίου του Καμύ. Η συλλογή του 1986, γνωστή και με τον τίτλο “Staring At The Sea”, σύστησε στο αμερικανικό κοινό την πρώιμη δουλειά του γκρουπ και με τη σειρά της αναζωπύρωσε την παλιά διαμάχη γύρω από το “Killing An Arab”. Η Αμερικανο-Αραβική Επιτροπή Κατά των Διακρίσεων, η οποία ισχυρίστηκε ότι ρατσιστές dj-jays χρησιμοποιούσαν το single για να πυροδοτήσουν αντιαραβικά αισθήματα στις ΗΠΑ, ξεκίνησε μια εκστρατεία για να πιέσει τη δισκογραφική εταιρεία να αφαιρέσει το κομμάτι από τη συλλογή. Ο Robert Smith αρνήθηκε, αλλά συμφώνησε να γράψει ένα συμφιλιωτικό μήνυμα που εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του άλμπουμ: “Το τραγούδι ‘Killing An Arab’ δεν έχει απολύτως καμία ρατσιστική χροιά. Είναι ένα τραγούδι που καταδικάζει την ύπαρξη κάθε προκατάληψης και επακόλουθης βίας. Οι Cure καταδικάζουν τη χρήση του για την προώθηση των αντιαραβικών αισθημάτων”. Για να συνοδεύσουν τη συλλογή με οπτικό υλικό οι The Cure κυκλοφόρησαν μια συλλογή από τα μουσικά τους βίντεο. Το ασπρόμαυρο βίντεο του “Killing an Arab” εμφανίζει τον John Button, τον συνταξιούχο ψαρά που εικονίζεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ, σε στιγμές ήσυχης περισυλλογής μια χειμωνιάτικη μέρα. Γυρίστηκε στο Rye, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στο Ανατολικό Sussex, όπου ζούσε ο Button.

Το τραγούδι γνώρισε νέες  αντιπαραθέσεις κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Περσικού Κόλπου και μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Επανήλθε στη λίστα τους το 2005, όταν το απέδωσαν ζωντανά σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Ο τίτλος όμως  άλλαξε από “Killing an Arab” σε “Kissing an Arab”. Ο Smith πρόσθεσε έναν εντελώς νέο στίχο στην αρχή όταν το συγκρότημα το έπαιξε ζωντανά στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, την 1η Απριλίου 2006 με τον τίτλο “Killing Another”. Η μορφή αυτή χρησιμοποιήθηκε επίσης στη διάρκεια της 4Tour του 2007–2008. Το συγκρότημα ερμήνευσε το τραγούδι και σαν “Killing an Ahab” με στίχους εμπνευσμένους από τον Αμερικανό συγγραφέα Herman Melville στην περιοδεία Reflections του 2011. Στην επετειακή περιοδεία για τα 40 χρόνια του συγκροτήματος, οι στίχοι και ο τίτλος άλλαξαν ξανά σε “Killing an Arab”.

Η αμάθεια και η τυφλή προκατάληψη υπήρξαν οι διαχρονικοί εχθροί του πρώτου τραγουδιού που κυκλοφόρησε ποτέ το επιδραστικό σχήμα από το άσημο και άχαρο Crawley. Ο Καμύ είχε εκδώσει το σπουδαίο έργο του “Ο Ξένος” το 1942. Το θέμα και η θεώρηση του βιβλίου αναφέρονται συχνά σαν υποδείγματα της φιλοσοφίας του παραλόγου του Καμύ καθώς και του υπαρξισμού, παρόλο που ο Καμύ προσωπικά απέρριπτε σθεναρά την ταμπέλα του υπαρξιστή. Ο Μερσώ, ένας αδιάφορος Γάλλο-Αλγερινός, μετά την παρουσία του στην κηδεία της μητέρας του, σκοτώνει με απάθεια έναν Άραβα τον οποίο αναγνωρίζει στο Γαλλικό Αλγέρι. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: η αφήγηση του Μερσώ σε πρώτο πρόσωπο πριν και μετά τον φόνο. Τον Ιανουάριο του 1955, ο Καμύ είπε, “συνόψισα τον Ξένο πολύ καιρό πριν, με μία παρατήρηση που παραδέχομαι πως ήταν εξαιρετικά παράδοξη: Στην κοινωνία μας κάθε άνθρωπος που δεν κλαίει στην κηδεία της μητέρας του διατρέχει το ρίσκο να καταδικαστεί σε θάνατο.  Ήθελα απλώς να πω ότι ο ήρωας του βιβλίου είναι καταδικασμένος επειδή δεν παίζει το παιχνίδι.”

 Το 1957, κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Καμύ βρήκε τον θάνατο στις 4 Ιανουαρίου 1960, πριν προλάβει να συμπληρώσει τα 47 του χρόνια, σε αυτοκινητικό δυστύχημα στο Le Grand Fossard της Villeblevin.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1373 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.