STONEBIRDS: “Perpetual Wasteland”

Οι Stonebirds είναι ένα γαλλικό τρίο που σχηματίστηκε το 2008 και προέρχεται από την Κεντρική Βρετάνη, και όπως κάθε καλλιτέχνης σεβάστηκαν τα άμεσα ερεθίσματα του τόπου τους.  H γη της καταγωγής τους προσφέρει σε αφθονία εικόνες από εγκαταλελειμμένα χωριά, ξεχασμένους κάτοικους, τοπία που ξεπέρασε κυνικά η σύγχρονη οικονομία, μέρη-φαντάσματα στοιχειωμένα από αρχαίους θρύλους και σύγχρονη αγροτική παρακμή. Μέσα σε καταπιεστική υγρασία, και ουρανούς που δέρνονται από καταιγίδες δεν ήταν απρόσμενο το πονεμένο και αγωνιώδες doom metal που χαρακτήρισε  το ντεμπούτο άλμπουμ τους του 2015, με τον τίτλο “Into The Fog… And The Filthy Air”

Βέβαια, από το ξεκίνημα φρόντισαν να κουβαλούν στο σακούλι τους εξαιρετικά επιμέρους δολώματα που έκαναν ακροατές που ήταν αισθητά ευσυγκίνητοι στο post-sludge metal αλλά και στα ευρύτερα πεδία του σύγχρονου, εξελιγμένου progressive rock να διακρίνουν στους Γάλλους σοβαρούς εμμονικούς λόγους. Κάπως έτσι  εδραιώθηκαν ακόμα περισσότερο με το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Time” του 2017. Με αυτό τον αέρα μας κέρασαν το “Collapse and Fail” του 2020, και παραμένοντας μια ομάδα που έμαθε να ισορροπεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την μόνιμη ένταση συγκρουόμενων επιδράσεων, και κατακτώντας έτσι μια αδυσώπητη αμφίσημη γοητεία, επιστρέφουν με το πανίσχυρο “Perpetual Wasteland”.

 Ηχογραφημένο στο Studio La Briche με το παράγωγο Cyrille Gachet (Fange, Year of No Light), το άλμπουμ συνεχίζει να δονεί τα δομικά υλικά τους με έναν αξιοζήλευτο τρόπο: το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο διεισδυτικό, με μια πολυεπίπεδη υφή που σίγουρα μπορεί να απασχολήσει ένα σημαντικό εύρος ακροατών, και πιο εύστοχο από ποτέ. Η  sludge doom μανιέρα του συγκροτήματος εξακολουθεί να βρίσκεται σε μια καυτή αντιπαράθεση με το δυναμικό post-metal ανάστημα της μπάντας, δημιουργώντας ένα έργο επιτακτικό,  ασυμβίβαστο και γεμάτο από δυνατές εκφράσεις.

Θεματικά, το “Perpetual Wasteland” συγκεντρώνει τη σκέψη του πάνω στην κατάρρευση και την υπέρβαση. Έχοντας μια ουλή έμπνευσης από μοιραίες εικόνες οικολογικής αποσύνθεσης, ανθρώπινης απομόνωσης και μιας φειδωλής υπόσχεσης απελευθέρωσης, οι Stonebirds επεξεργάζονται  την απελπισία με μια απρόσμενα φωτεινή αχτίδα φωτός. Και ενώ στα μαύρα κομματιασμένα ριφ  υπάρχει οδύνη, φθορά και συντρίμμια, μέσα στο χάος παραμονεύει μια ένσταση φωτός, μια απόπειρα αντίστασης, μια μάχη ως το τέλος.

Πέρα από τη συνθετική ευστοχία και τη δεινότητα να χειριστούν τα επιμέρους ιδιώματα και να υφάνουν τη μουσική τους, έχουν μια σημαντική προσέγγιση στην παραγωγή. Ο ήχος έχει ένα μοιραίο βάθος, μια μεγάλη προοπτική που προσφέρει μια σημαντική ευρύτητα στο αποτέλεσμα. Σε μια εποχή έντονων τυποποιήσεων, το συνολικό αποτέλεσμα αναδεικνύει το σκοπό του έργου και δυναμώνει το τελικό του ίχνος πάνω μας. Μέσα σε όλα τα ιδιαίτερα χαρίσματα που επιφυλάσσει το έργο των Γάλλων, ο ήχος είναι ένα δυνατό χαρτί.

Αν τα επαναληπτικά ερεθίσματα της μοντέρνας παράνοιας σας τραβούν σε ένα γκρίζο δυστοπικό  περιθώριο, το “Perpetual Wasteland” έχει τους κώδικες να βγάλει τη φωνή σας από μια καρτερική σιωπή. Ακόμα και αν δεν προσφέρει έστω και μια παροδική κάθαρση, είναι μια πολυτελής μουσική παρηγοριά που έρχεται τελικά με την παράλληλη σύμπλευση και ίσως με την αντήχηση μια προτροπής.

Είδος: Post/Doom/Sludge/Prog Metal
Εταιρεία: Ripple Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 10 Οκτωβρίου 2025

Facebook
Bandcamp

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1373 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.