Η πιο δύσκολη μαθηματική πράξη στη διαχείριση είναι ο πολλαπλασιασμός. Είχε πάντα αυτή την τερατώδη δύναμη να μεταμορφώνει γρήγορα και άμεσα τα μεγέθη, να προκαλεί πανικό, να δοκιμάζει τις αντοχές αυτών που βιώνουν άμεσα την αλλαγή. Ο Vessel μπορεί να καμωθεί πως είναι από τους ελάχιστους τα τελευταία χρόνια που κατάφερε να καλέσει σε μονομαχία τον πολλαπλασιασμό και να τον εκτελέσει στο χωράφι που η μουσική του λατρεύεται πια με υστερία.
Ο λονδρέζικος μύθος που λέγεται “Sleep Token” είναι ένα δικό του πολυσύνθετο σκαρίφημα που κατάφερε να αναγκάσει τη σύγχρονη μουσική βιομηχανία να ανοίξει τις πύλες της και να τον υποδεχτεί σαν πορθητή. Η ενηλικίωση του “Take Me Back to Eden” είναι στην πραγματικότητα η μεγαλύτερη περιπέτεια του πολλαπλασιασμού τα τελευταία χρόνια στην αγορά της σύγχρονης μουσικής. Το σχήμα πέρασε από το sold out της αίθουσας στο sold out της αρένας, και η παλιά συμπυκνωμένη σοφία του μίσους ανέδειξε θριαμβευτικά την απόλυτη επικράτησή τους στους αμέτρητους ορκισμένους εχθρούς που έκαναν. Και ακολουθώντας ως αυτή τη γραμμή μια τακτική μετρήσεων, έχω ξεπεράσει τις 160 λέξεις και δεν έχω γράψει το παραμικρό για μουσική.
“Σε μια σχεδόν διεστραμμένη, ανακλαστική δράση, με στέλνει να αναζητήσω την ασχήμια στις φωτεινές σελίδες κάθε ευημερίας και ευτυχίας. Πώς να του αρνηθείς την κορυφή; Δεν το λες και λίγο αυτό”.
Με αυτές τις γραμμές είχα κλείσει την παρουσίαση του “Take Me back to Eden”, περίπου δυο χρόνια πριν. Η ικανότητα του Vessel να απελευθερώνει μια πολυσύνθετη συναισθηματική καταιγίδα είχε οικειοποιηθεί ένα πλήθος επιδράσεων και ιδιωμάτων, και όλα τους εξημερωμένα υπηρέτησαν το όραμά του. Οι συνθετικές αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις σελίδες των ειδών και τις ανάλογες μελωδίες υπηρετήθηκαν από μερικές από τις πιο ευφυείς ιδέες των τελευταίων χρόνων. Παραδείγματα πέρα από κάθε αμφισβήτηση αποτέλεσαν το “The Summoning”, το “Ascensionism”, και φυσικά το ομότιτλο. Δεν κέρδισαν βέβαια τα εκατομμύρια των ψηφιακών επισκέψεων από τους περίτεχνους κόμπους που έκανε ο Vessel ανάμεσα στα είδη και τις συνθετικές του γραμμές. Η πολυτελής σάλτσα που συνόδευε το νέο έργο τους, μεθοδευμένη έξυπνα εδώ και χρόνια, ήταν ουσιαστικά αυτή που επικάλυψε ιδανικά το σπουδαίο μουσικό τους μενού και έκανε το σύνθημα “worship” πραγματικότητα.
Η προσδοκία του “Even in Arcadia” είναι βέβαια διαφορετική για τον καθένα. Και εδώ επιστρέφουμε στον πολλαπλασιασμό, που αποτελεί μια επιτακτική οδό και προοπτική. Ο σύγχρονος μύθος των Sleep Token συνοδεύεται πια από έναν στρατό ακολούθων, οι οποίοι πέφτουν αδίστακτα στα λιοντάρια για το επόμενο μουσικό τους πεντάλεπτο. Με τον τρόπο που εκδηλώνονται, έχουν κάθε προοπτική ενός κομματικού στρατού που στηρίζει τυφλά μια φονική κυβέρνηση. Ναι, οι Sleep Token είναι ήδη οχυρωμένοι σε ένα σύμπαν όπου οι ορκισμένοι εχθροί είναι μια ακόμα ευλογία για την καθολική τους επικράτηση.
Όμως…
Θα επικαλεστώ έναν “λιπαντικό” όρο από σεβασμό στον προκάτοχο, και θα ομολογήσω πως για μένα, το νέο άλμπουμ είναι πνιγμένο στις αντηχήσεις του “Take Me Back to Eden”. Αν ο Vessel αποφάσισε να δολοφονήσει κάτι πίσω από τη νέα του μάσκα, αυτό είναι η έκπληξη. Και αν η μεταφορά της δολοφονίας που χρησιμοποίησα ακούγεται τιμωρητική, τότε μπορεί κανείς με βεβαιότητα να μιλήσει για ασφαλή διαχείριση κεκτημένων. Η διαφορά είναι όμως πως τώρα το αποτέλεσμα δεν ακούγεται πια “χειροποίητο” αλλά αποτύπωμα μιας δεδομένης φόρμουλας. Όλα τα επιμέρους στοιχεία που υψώνονται στη διάρκεια του “Even in Arcadia”ακούγονται πια σαν εργαλεία μιας μεθοδικής συναρμολόγησης. Οι τακτικές της εξέλιξης είναι παρόμοιες, τα ακραία ξεσπάσματα, όπου αναδύονται, σέβονται με ακρίβεια τα δεδομένα της προηγούμενης απόπειρας, ακόμα και συγκεκριμένα εφέ επαναλαμβάνονται σε μια déjà vu παράκρουση.
Στο “Take Me…” ανακάλυψα σε διάφορα βήματα τα πολλά πρόσωπα του Vessel, καθώς υπήρξε σε στιγμές υφέρπων, λάγνος, απόκρημνος, απολογητικός, παραληρηματικός, ρομαντικός, νοσταλγικός. Τώρα τον ακούω μόνο βολικό και άνετο, σταθερό να βαδίζει σε μια προδιαγεγραμμένη νόρμα, και είναι στιγμές που αισθάνομαι πως ακόμα και οι συλλαβές του είναι υπολογισμένες. Ίσως να ευθύνεται για όλα αυτά και η προφανής επιλογή του να ασχοληθεί με τη μαύρη πλευρά της φήμης. Αν χρωστούσε στον εαυτό του την υπόσχεση μιας προκλητικής συνέχειας θα έπρεπε να ήταν το πρώτο που όφειλε να αποφύγει. Τώρα αναλώνεται συχνά σε μια αυτάρεσκη απόπειρα μιας ακόμα σκιαγράφησης της περιβόητης κατάρας της δημοφιλίας, σε μια γνώριμη αντανάκλαση της δηλητηριασμένης αποθέωσης της showbiz.
Το “Even in Arcadia” δεν είναι κακό άλμπουμ. Όμως, ανάμεσα στο δίπολο των πιστών της αίρεσης του Vessel και τους αιώνιους εχθρούς τους, οι δονήσεις του με μετακίνησαν λίγο προς τους δεύτερους. Το “Dangerous”, το ομότιτλο καθώς και το φινάλε του “Infinite Baths” συχνά με τραβούν σε μια νέα παρτίδα μαζί του, όμως αυτή η εντύπωση μιας μουδιασμένης αδιαφορίας και μιας εύπεπτης ευκολίας συνεχίζει να το τυλίγει συνολικά.
Για τον γράφοντα είναι η απογοήτευση της χρονιάς, τιμώντας στην εκτίμηση τις προσδοκίες που οι ίδιοι είχαν καλλιεργήσει…
Είδος: Modern Rock/Pop/Metal
Εταιρεία: RCA
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 9 Μάϊου 2025
