Τα όσα βιώσαμε την προηγούμενη Τετάρτη στην Πλατεία Νερού, θεωρώ ότι θα μνημονεύονται για τα επόμενα πολλά χρόνια στους κύκλους των συναυλιόφιλων και μουσικόφιλων αυτής της χώρας. Η εμφάνιση των Massive Attack, δεν ήταν με την κλασσική έννοια του όρου, μια συναυλία. Ήταν περισσότερο ένα ιδεολογικό, κοινωνιολογικό, και πολιτικό μανιφέστο, βρετανικής υφής και έμπνευσης, και επομένως εκλεπτυσμένο και ραφιναρισμένο.
Όταν προέρχεσαι από την πατρίδα του George Orwell και του Aldus Huxley, είναι λογικό, -και εφόσον έχεις εντρυφήσει στο πνεύμα τους-, το πολιτικό σου αισθητήριo, να είναι ιδιαιτέρως υψηλό από αισθητικής άποψης. Και αυτό κατάφερε το συνεργατικό σχήμα από το Bristol. Και χρησιμοποιώ τον όρο συνεργατικό σχήμα, επειδή οι Massive, κατέβηκαν πάνοπλοι στην πατρίδα του Βελόπουλου του Λιακόπουλου και της υπερορθοδοξίας, έχοντας στο πλευρό τους την καλλιτεχνική πρωτοπορία που τους πλαισίωσε ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Δεν ήταν μαζί τους ο Tricky, αλλά ήταν η Elisabeth Fraser, η Deborah Miller, ο Horace Andy, αλλά και οι Young Fathers. Και κάπως έτσι, βιώσαμε στην Πλατεία Νερού, μια από τις πλέον εντυπωσιακές οπτικο-ακουστικές παραστάσεις.
Φυσικά, πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε η μουσική. Ο trip-hop ήχος, που άλλαξε άρδην τα μουσικά δεδομένα, αποδόθηκε κατά τρόπο αριστοτεχνικό. Η συνθετική και ερμηνευτική δεινότητα της μπάντας, ξεδιπλώθηκε στο έπακρο, συνεπαίρνοντας τους περισσότερους από 15.000 θεατές, που σε μεγάλα χρονικά διαστήματα της εμφάνισής τους, έμειναν κυριολεκτικά άφωνοι, τόσο εξ αιτίας της μουσικής όσο και λόγω του πολιτικού υπερθεάματος που παρουσιαζόταν στο κοινό, μέσω του video-wall. Το έχει κάνει και ο Roger Waters αυτό( και όχι μόνο ο Roger, αλλά και οι U2, και εσχάτως οι Coldplay), όμως το μήνυμα των MA ήταν σαφέστατα περισσότερο επιδραστικό.
Ήδη από το εναρκτήριο “In My Mind”, αντιληφθήκαμε όλοι ότι θα βιώναμε μια μοναδική βραδιά. Και για τα επόμενα 100 λεπτά, αυτό πραγματικά συνέβη. Οι σκηνές από την ερειπωμένη Γάζα, και τη βομβαρδισμένη Ουκρανία, ήταν από τις πρώτες που είδαμε, για να ακολουθήσουν εν συνεχεία πλάνα από διάφορα ιατρικά και βιολογικά εργαστήρια όπου διενεργούνται κάθε είδους πειράματα, με στόχο τη “βελτίωση” της ανθρώπινης ζωής, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο. Όπως ήταν φυσικό, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι σκηνές που σχετιζόντουσαν με την εξάπλωση του Covid και η αναφορά-μέσω μηνυμάτων στις οθόνες-των κάθε είδους θεωριών συνωμοσίας, που “άνθισαν” σε παγκόσμιο επίπεδο, με αφορμή την εξάπλωση της πανδημίας.”Inertia Creeps”. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει περισσότερο ταιριαστό μουσικό μοτίβο.
Και δεν ήταν το μοναδικό. Υπό τους ήχους του “Risingson”, του “Teardrop” και του “Black Milk”, διαχεόντουσαν πολυποίκιλα κοινωνιολογικά και πολιτικά facts, με αναφορές στην επεκτατική πολιτική του Ισραήλ, στη χρηματοδότηση που αυτό λαμβάνει από τις ΗΠΑ, αλλά και στους Ταλιμπάν και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, που επίσης χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ. Οι κάθε είδους φονταμενταλισμοί, είναι αυτοί που διαστρεβλώνουν την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να προσεγγίσει την αλήθεια και τη λογική.
Θα ήταν άδικο να υποβαθμιστεί το αμιγώς μουσικό σκέλος του live. H μυσταγωγία του “Angel” και του “Teardrop”, από το κορυφαίο άλμπουμ τους “Mezzanine”, έδεσαν απόλυτα με τα περισσότερο “εμπορικά” “Safe from Harm” και “Unfinished Sympathy”, που ερμηνεύτηκαν με την προ τριακονταετίας πιστότητα από την Deborah Miller. Ευχάριστη έκπληξη η διασκευή του “Song to the Siren” του σπουδαίου Tim Buckley, από την Elizabeth Fraser αλλά και η απόδοση του “Levels” του φημισμένου dj Avicii και του “ROckwrok” των πρωτοπόρων της ηλεκτρονικής, Ultravox. Στα προαναφερθέντα προσθέστε και την afro-beat αύρα του “Karmacoma”κομμάτι-έμβλημα της ταυτότητας των Massive Attack.
Όλα ήταν μαγικά και αρμονικά την Τετάρτη. Τη δικιά τους ιδιαίτερη πινελιά, έβαλαν και οι Beak, του επίσης σπουδαίου Geoff Barrow, κυρίως γνωστού ως μέλος των Portishead. To αγγλικό ηλεκτρονικό/rock τρίο, ήταν απολαυστικό για περίπου μία ώρα, παρουσιάζοντας ένα ιδιότυπο κράμα συνθέσεων, που κάλυπτε διαφορετικά είδη, από την post-rock έως την trip-hop και την ηλεκτρονική μουσική. Αναμφίβολα μαγνήτισαν το κοινό με την απόδοσή τους, και σίγουρα θα θέλαμε να τους ξαναδούμε αφού οι συνθέσεις τους είχαν μια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Ήταν το ιδανικό προοίμιο στην αισθητική και καλλιτεχνική πανδαισία που ακολούθησε.
Ο κόσμος που μας περιβάλει χτίζεται και δομείται από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Και οι Massive Attack φρόντισαν να τα πλουτίσουν στο έπακρο και έστω για 100 λεπτά, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ομορφότερο κόσμο. Αυτό χρειαζόμαστε.
Massive Attack setlist:
In My Mind
Risingson
Girl I Love You (Horace Andy)
Black Milk(Elizabeth Fraser)
Gone(Young Fathers)
Minipoppa(Young Fathers)
Voodoo in my Blood(Young Fathers)
Song to the Siren(Elizabeth Fraser)
Inertia Creeps
ROckwrok
Angel
Safe from Harm (Deborah Miller)
Unfinished Sympathy (Deborah Miller)
Karmacoma
Teardrop (Elizabeth Fraser)
Levels
Group Four (Elizabeth Fraser)
