Ένα από τα album που θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον των εγχώριων, και όχι μόνο, φίλων του επικού ήχου, είναι το “The Battles I Have Won” των “γερόλυκων” Reflection. Για αυτό και “ενοχλήσαμε” τον κιθαρίστα και ηγέτη της μπάντας, Στάθη Παυλάντη, για να μάθουμε περισσότερα για το νέο δίσκο, όπως και για την επερχόμενη εμφάνισή τους, στο Golden R festival 2025, στον Βόλο, στα τέλη Αυγούστου. Και όταν έχεις να συζητήσεις με μία μορφή όπως ο Στάθης, όλα γίνονται “επικά”…
Καλωσήρθατε στο Soundcheck.network! Πάνε αρκετά χρόνια, από την προηγούμενη φορά που τα είπαμε. Οκτώ χρόνια από το “Bleed Babylon Bleed”, τι έχει αλλάξει στην μπάντα, από το 2017 μέχρι σήμερα;
Καλώς σας βρήκαμε! Πέρα από την αλλαγή του τραγουδιστή, δεν νομίζω να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα για να είμαι ειλικρινής! Το σχήμα παραμένει πιστό και προσηλωμένο στον ήχο, στο ιδίωμα και στο underground όπως και πριν!
Νέος τραγουδιστής σας λοιπόν, ο Κώστας Τόκας, που είχε συμμετάσχει και σε ένα κομμάτι του προηγούμενου album σας. Πώς προέκυψε η συνεργασία και τι φέρνει ο Κώστας μαζί του;
Κάθε καινούριος τραγουδιστής φέρνει πάντα καινούριο αέρα ανανέωσης μαζί του. Με τον Κώστα γνωριζόμαστε πολλά πολλά χρόνια και έχουμε συνεργαστεί σε πολλά πρότζεκτ. Δεν ήταν τυχαία η έλευσή του στη μπάντα. Η συνεργασία μας, προέκυψε πολύ ωραία και εύκολα, μιας και αλλιώς συνεννοείσαι με έναν άνθρωπο που ξέρεις-και ξέρει και αυτός εσένα- και αλλιώς με έναν άγνωστο. Όταν τελείωσε λοιπόν η προπαραγωγή του άλμπουμ, στείλαμε 2 τραγούδια στον Κώστα και του ζητήσαμε να τα μελετήσει και να μας ηχογραφήσει έναν οδηγό με την ησυχία του. Μέσα σε δυο μέρες, μας έστειλε δύο εκπληκτικές ηχογραφήσεις οδηγών και δεν έκρυβε και ο ίδιος τον ενθουσιασμό του για το νέο υλικό! Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία!
Είστε μια μπάντα, με 33 χρόνια στην “πλάτη”, έχοντας ζήσει “εκ των έσω” τα ‘80s, αλλά και το σήμερα του σκληρού ήχου. Ποιες οι ομοιότητες και οι διαφορές, του τότε με το τώρα; Πιστεύετε ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης;
Δεν νομίζω να υπάρχουν ιδιαίτερες ομοιότητες με τα 80’ς αλλά και με τα 90’ς σήμερα. Αντιθέτως νομίζω ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα. Το πάθος του τότε, δεν υπάρχει σήμερα. Οι νέες μπάντες δίνουν περισσότερο σημασία στο πώς φαίνονται στα social media και στο πιο γραφείο management θα τους αναλάβει, παρά στη μουσική την ίδια-η οποία τις περισσότερες φορές είναι και κάτω του μετρίου. Όλοι προσπαθούν να αποκτήσουν εφήμερη δόξα και hype,στηριζόμενοι στη διαφήμιση και στους followers. Στα πληρωμένα slots σε live και στα fancy video clips. Η μουσική πάει περίπατο. Ρrogramming τύμπανα, ακριβές φωτογραφήσεις και τατουάζ μανίκια…
Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, μιας και μέσα από αυτή την κατάσταση, έχουν ξεπηδήσει μπάντες διαμάντια που κυριαρχούν-όχι τυχαία-στη σκηνή.
Ας πάμε και στον νέο δίσκο. “The Battles I Have Won”, ο τίτλος του. Ποιά ήταν η υποδοχή του κόσμου και των κριτικών; Ποιο το feedback, που λαμβάνετε; Υπήρξαν κάποιες απόψεις, που σας εξέπληξαν, είτε ευχάριστα, είτε δυσάρεστα;
Ο κόσμος περίμενε εναγωνίως απ’ ότι φάνηκε το νέο άλμπουμ, προς έκπληξη όλων μας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Reflection είναι μια ερασιτεχνική μπάντα. Δεν έχουμε deadlines και συμβόλαια που πρέπει να εκπληρώσουμε. Βγάζουμε κάτι όταν εμείς θεωρήσουμε ότι θέλουμε! Οπότε καταλαβαίνεις πώς όλος αυτός ο ντόρος μας ξαφνιάζει! χααχαχα! Οι κριτικές και το feedback είναι διθυραμβικά, αλλά για να πω την αλήθεια, δεν παίζουμε βάσει των κριτικών! Έχουμε πάρει τόσο κακές και αρνητικές κριτικές όλα αυτά τα χρόνια, που κανονικά θα έπρεπε να έχουμε σταματήσει να παίζουμε προ πολλού! Σίγουρα μας αρέσει που διαβάζουμε τέτοια πράγματα-σε ποιόν δεν αρέσει άλλωστε-αλλά ουσιαστικά η μπάντα ποτέ δεν στηρίχτηκε πάνω σε αυτό.
Υπήρξαν όντως κριτικές που μας εξέπληξαν, από άγνωστους σε μάς ανθρώπους-και στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό-οι οποίες είναι σε τέτοιο «βάθος», που ακόμα και εμείς δεν θυμόμασταν αυτές τις λεπτομέρειες! Είναι αξιοθαύμαστο να βλέπεις ανθρώπους να γνωρίζουν και να έχουν παρακολουθήσει τη μπάντα τόσο κοντά για τόσα πολλά χρόνια και να είναι τόσο πολύ to the point.
Φαντάζομαι θα υπάρχει κάποια κεντρική “ιδέα”, πίσω από το album. Τι πραγματεύεται το “The Battles I Have Won”;
Το The Battles είναι ουσιαστικά μια συλλογή τραγουδιών ετερόκλητης θεματολογίας που κάθε ένα πραγματεύεται τη δικιά του μοναδική ιστορία. Το τραγούδι όμως που δανείζει τον τίτλο του και στο άλμπουμ μιλάει για τις μάχες του καθενός μας. Τις προσωπικές… Αυτές τις μικρές ή τις μεγαλύτερες που κερδίζεις κάθε μέρα. Και που σου δίνουν λόγο να προχωράς και να προχωράς. Είτε αυτές είναι μάχες για την υγεία σου, για τη δουλειά σου, για την οικογένειά σου, για τους προσωπικούς σου δαίμονες. Και τελικά κάθε μάχη που κερδίζεις, κάθε εχθρός που νικάς, σε κάνει καλύτερο. Πιο δυνατό. Πιο σοφό. Μέχρι την επόμενη…
Ποια ήταν εκείνα τα “ερεθίσματα”, που λειτούργησαν ως πηγή έμπνευσης για τον νέο σας δίσκο;
Πέρα από το ομώνυμο τραγούδι, το άλμπουμ έχει μια «διλογία» που μας έλειπε «ψυχολογικά» από την Οδύσσεια. Ο Αίολος και οι Σειρήνες είχαν τότε γραφτεί ως θεατρικοί μονόλογοι και ήταν τόσο φανταστικοί που δεν τολμήσαμε να γράψουμε κάποιο τραγούδι για αυτά τα δύο πολύ σπουδαία κεφάλαια. Όμως όλα αυτά τα χρόνια πάντα ήθελα για κάποιο λόγο να γράψω κάτι και τελικά σε αυτό το άλμπουμ το καταφέραμε! Η αγάπη μου για τη Μάλτα και τον πολιτισμό της έγιναν η αιτία για το τραγούδι που κλείνει το δίσκο και μιλάει για την πολιορκία της Μάλτας, ένα τεράστιο ιστορικό γεγονός. Η Αργοναυτική εκστρατεία έχει και αυτή την τιμητική της στο March of the Argonauts, ενώ το Celestial War πραγματεύεται με ένα κεφάλαιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Μέσα στο άλμπουμ όμως υπάρχουν και προσωπικές ιστορίες που «μετατράπηκαν» σε μυθοπλασία και έγιναν τραγούδια, όπως κάνουμε πάντα άλλωστε! Το Lady in the Water είναι ένα από αυτά. Η κρατική δολοφονία των Τεμπών, δεν θα μπορούσε να μας έχει αφήσει αδιάφορους, οπότε το Once again γράφτηκε και αφιερώθηκε σε αυτές τις οικογένειες… Ήταν κάτι που θέλαμε πολύ να κάνουμε…
Η αλήθεια είναι, ότι ανατρέχοντας στην δισκογραφία σας, έχετε έναν ιδιαίτερο τρόπο να εξελίσσετε τον επικό ήχο σας, από δίσκο σε δίσκο, χωρίς ωστόσο να χάνεται την “ταυτότητά” σας. Ποιο είναι εκείνο το μαγικό “ξόρκι” που χρησιμοποιείτε και το καταφέρνετε αυτό;
Παίζουμε χωρίς δεσμεύσεις. Παίζουμε μόνο από ψυχολογική ανάγκη και τίποτε άλλο. Δεν έχουμε deadlines και δεν κυνηγάμε την προβολή και τους followers. Παίζουμε αυτό που μας αρέσει και μπορούμε και όχι αυτό που θέλει ο κόσμος ή επιτάσσουν τα trend της εκάστοτε εποχής.
Δεν χρησιμοποιούμε επίσης digital gismos στις ηχογραφήσεις μας. Δεν τα αντέχουμε. Έχουμε τον ήχο μας, τα μηχανήματα που παίζουμε και χρησιμοποιούμε χρόνια. Δεν μας ενδιαφέρει να ακουγόμαστε «σύγχρονοι», μας ενδιαφέρει να ακουγόμαστε “Reflection”!
Για εμάς εδώ, τους Έλληνες οπαδούς, υπάρχει ένα κομμάτι που θα μας στοιχειώνει, όποτε το ακούμε και μιλάω για το “Once Again (Crime In The Valley Of Death)”, που αναφέρεται στο έγκλημα των Τεμπών. Πιστεύετε ότι η μουσική, είναι ένα “όπλο” άσκησης πίεσης στους εξουσιαστές αυτού του κόσμου, για ένα καλύτερο αύριο; Υπάρχει τελικά η ελπίδα της νέμεσης, σε έναν κόσμο που η εξουσία όλο και διαφθείρεται, όλο και γίνεται πιο “ακραία”;
Κάποτε το πίστευα αυτό. Τώρα πλέον όχι. Η μουσική και γενικότερα οι τέχνες έχουν ευτελιστεί τόσο πολύ, που έχουν χάσει τη δύναμή τους. Έπαιξε ρόλο και η digital εποχή που ζούμε και απ’ ότι φαίνεται θα ζούμε για πολύ ακόμα… Λίγοι είναι αυτοί που ψάχνουν νόημα πλέον στους στίχους και τον ήχο. Και αυτοί οι λίγοι δεν μπορούν να επηρεάσουν… Ίσως να αφυπνίσουν, αλλά και πάλι δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Άπαξ και η μουσική βρίσκεται στο πάτημα ενός κουμπιού, ακόμα και στην τουαλέτα, έχασε και τη δύναμή της δυστυχώς.
Ξεχώρισα επίσης τα, “The Battles I Have Won” με την Manowar-ική προσέγγισή του, “Celestial War” με τα ανατολίτικα στοιχεία του, “Lord Of The Wind” με τον μελωδικό, επικό τόνο του και φυσικά το “March Of The Argonauts”, που ήταν και το πρώτο single, αν θυμάμαι καλά. Μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα για το καθένα;
Είναι έτσι ακριβώς, όπως τα είπες! Οι Manowar είναι μια πολύ μεγάλη μας επιρροή και επίσης λατρεύουμε τα mid tempo τραγούδια! Το ομώνυμο είναι ένα τέτοιο, για να το παίζουμε στα live και να περνάμε καλά! Το Lord of the Wind είναι ένα τελείως αντιδιαμετρικό τραγούδι, γρήγορο και τεχνικό, πολύ μελωδικό και γλυκό! Άλλης σχολής, πιο Ευρωπαϊκής. Το Celestial War είναι ένα Warlord-ικό τραγούδι, mid tempo και αυτό με warlord-ική θεματολογία επίσης! Ενα τραγούδι που έγραψε ο Γιάννης (Λιτινάκης). Το March of the Argonauts, είναι ένα καθαρόαιμο επικάδικο old school τραγούδι, έτοιμο για συναυλιακές μάχες! Galloping ρυθμός, sing along ρεφραίν με σηκωμένες γροθιές! Είναι και το τραγούδι που θα ανοίγουμε τα live μας, από εδώ και πέρα!
Από ότι είδα, το εξώφυλλο είναι μια δημιουργία του Αλέξανδρου Βασιλόπουλου, γνωστού στην κοινότητά μας και από τις δουλειές του για το Up The Hammers festival. Πώς προέκυψε η συνεργασία;
Με τον Alex γνωριζόμαστε χρόνια. Δεν είχε τύχει να συνεργαστούμε, αλλά θέλαμε πολύ να μας κάνει ένα εξώφυλλο. Όταν μιλήσαμε, δεν είχαμε κάτι στο μυαλό μας. Αοριστίες μόνο. Μας είπε να του στείλουμε το ομώνυμο τραγούδι και τους στίχους. Σε δυο μέρες με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ‘το έχει’. Δεν ξέραμε, η αλήθεια είναι τί είχε!!!! χαχααχαχαα!
Όταν μας έστειλε τα προσχέδια με μολύβι, μας ήρθε ταμπλάς! Ήταν φανταστικά. Δεν ξέραμε τί να πούμε. Όταν είδαμε και τους καμβάδες, ο ενθουσιασμός μας έφτασε στο ταβάνι! Είχε δημιουργήσει ένα αριστούργημα!
Στις 30 Αυγούστου, θα εμφανιστείτε στον Βόλο, στα πλαίσια του Golden R festival 2025, παρουσιάζοντας το “The Battles I Have Won”. Τι να περιμένει το κοινό, από αυτήν την εμφάνιση;
Τίποτε λιγότερο από μια εκρηκτική εμφάνιση… Η μπάντα έχει να παίξει live εδώ και 3 χρόνια και έχουμε κάνει μια πολύ σοβαρή προετοιμασία…
Προφανώς και το setlist, θα είναι βασισμένο στο νέο album. Να περιμένουμε και κάποιες εκπλήξεις;
Εχουμε προσπαθήσει να καλύψουμε σχεδόν όλα τα άλμπουμ και όχι μονο το καινούριο. Δεν νομίζω να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη, εκτός του ότι θα είμαστε όλοι γυμνοί, κάτι που είναι συνηθισμένο! χαααχαχαχααχααχαχα!!!
Πόσο σημαντικό είναι για την ελληνική σκηνή, σιγά σιγά να “μεγαλώνουν” τα επαρχιακά φεστιβάλ και να αυξάνεται ο ανταγωνισμός με την Αθήνα;
Νομίζω κατ’αρχήν ότι δεν πρέπει να υπάρχει αναγωνισμός. Πολύ κακώς.
Είναι πολύ θετικό που γίνονται τόσο σοβαρές προσπάθειες και εντέλει καρποφορούν. Όλοι το θέλουμε αυτό. Και έτσι πρέπει να είναι. Οι μπάντες πρέπει να παίζουν. Να κινούνται, να μαζεύουν εμπειρία. Να γίνονται εξωστρεφείς, να γίνονται καλύτερες!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια των Reflection; Τι επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον, για την μπάντα; Κάποια εμφάνιση στην Αθήνα ή στο εξωτερικό, ίσως;
Σίγουρα δεν θέλουμε να αφήσουμε άλλα 8 χρόνια να περάσουν για τον επόμενο δίσκο! Έχουμε αρχίσει εδώ και καιρό προετοιμασία ώστε να είμαστε ετοιμοπόλεμοι γενικά. Είτε για studio είτε για live. Oσο αφορά το τελευταίο, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, δεν νομίζω να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε στο Bleed Babylon Bleed. Έχουμε αρκετές προτάσεις και για Ελλάδα και για εξωτερικό, αλλά δυστυχώς θα πρέπει να είμαστε πιο φειδωλοί με τα live. Θα ανακοινωθούν τα πάντα όταν θα έρθει η ώρα!
Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πείτε, ποια ήταν εκείνα τα album του χώρου, που ακούσατε περισσότερο και γιατί;
Γενικά ακούω πολύ ετερόκλητα πράγματα και όχι μόνο Epic Metal. Ωστόσο είναι κάποιες κυκλοφορίες που τις ακούω συχνά! Eίναι νομίζω ατελείωτες πηγές έμπνευσης και προσωπικής ανάτασης! (Σε τυχαία πάντα σειρά…)
Sarissa _ Demo 1987
Warlord-Deliver us
Manowar -Hail to England
Bob Catley _Middle Earth
Magnum – On a Storyteller’s night
Visigoth _Conquer’s Oath
Sellsword – And now we ride
Forsaken – Domineaon
Candlemass – Epicus Doomicus Metalicus
Sorcerer – The inquisition
Ο τελευταίος λόγος σου ανήκει. Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου! Τα λέμε στον Βόλο!
Σε ευχαριστούμε πολύ Άγγελε, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους/οπαδούς που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να μας στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια, ελπίζω το άλμπουμ να μην τους απογοήτεψε… Τα λέμε στο Βόλο!
Facebook
