Η αλήθεια είναι, ότι οι Paradise Lost είναι μία από τις κύριες “αιτίες”, που πολλοί οπαδοί του σκληρού ήχου (όπως και ο υποφαινόμενος), “αναζήτησαν” και μυήθηκαν στον “σκοτεινό”, καταθλιπτικό doom/death και gothic “κόσμο” του. Από τους πρωτεργάτες ενός ολόκληρου ιδιώματος, οι “Shadow Kings”, για σχεδόν 4 δεκαετίες, διαρκώς εξελίσσονταν, δεν έμειναν στάσιμοι, τόλμησαν, “πειραματίστηκαν”. Και ήταν απόλυτα βέβαιο, ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφαν, σαν σε κύκλο, εκεί που όλα ξεκίνησαν, στις άμεσες doom/death και gothic “ρίζες” τους. Το “Ascension” είναι αυτή ακριβώς η πειστική “επιστροφή” ενός “ιερού τέρατος”, στον φυσικό του “θρόνο”.
Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα από την αρχή του 17ου “πονήματος” των Βρετανών, για να κατανοήσω ότι κάτι “μεγάλο” υπάρχει εδώ. Θέλετε οι μελωδίες που επέστρεψαν πιο “απαστράπτουσες”, θέλετε αυτή η “γοητευτική” μελαγχολία στην φωνή του Holmes, θέλετε αυτή η ζοφερή ατμόσφαιρα που “ντύνει” το album από την έναρξη έως και το κλείσιμό του, το “Ascension” δεν δείχνει να “ταιριάζει” ηχητικά με ότι έχουν πράξει οι Paradise Lost τα τελευταία χρόνια, αλλά μοιάζει περισσότερο να “αγκαλιάζει” το ένδοξο παρελθόν τους, να ρίχνει “γέφυρες” στην εποχή των “Paradise Lost”, “Gothic”, “Icon” και φυσικά του “Draconian Times”, όπου το προσωνύμιο “Shadow Kings” απλά “κόλλησε” και γιγαντώθηκε σε αυτήν την μπάντα από το Χάλιφαξ. Οι Βρετανοί μοιάζουν “ανανεωμένοι”, με έναν πολύ στιβαρό και αυθεντικό doom/death/gothic ήχο, “βουτηγμένο” στην μελαγχολία, στην απόγνωση, στην αναζήτηση της λύτρωσης, με μία συγκλονιστική ατμόσφαιρα, με στοχευμένες “πινελιές” από την σύγχρονη προσέγγιση της μπάντας και όχι “αναμασώντας” το άφταστο παρελθόν τους, αλλά με μία “αγωνία”, μία λαχτάρα για ένα εξίσου φοβερό μέλλον. Οι Paradise Lost δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, αλλά πλέον δείχνουν να έχουν βρει εκείνη την “κινητήριο δύναμη”, εκείνη την δημιουργική “σπίθα”, εκείνο το “πετάρισμα” στην καρδιά, που τους οδήγησε αβίαστα στην πραγματική ηχητική ταυτότητά τους, στον doom/death/gothic αληθινό εαυτό τους. Το “Ascension” κατέχει όλη εκείνη την “μαγεία” του πρώιμου ήχου των “Shadow Kings”, χωρίς ωστόσο να αποκλείει τα σύγχρονα στοιχεία της μουσικής τους. Προφανώς και δεν προσφέρουν κάτι νέο σε έναν ήχο που δημιούργησαν οι ίδιοι, αλλά περισσότερο επανέφεραν την “φλόγα” που έμοιαζε να λείπει, την “γυαλάδα” στο μάτι που είναι απαραίτητη. Το “Ascension” είναι μία συγκλονιστική επιστροφή, στις καταβολές μιας τεράστιας μπάντας του “σκοτεινού” σκληρού ήχου και η απαρχή μιας νέας “ηγεμονίας” στον doom/death/gothic χώρο.
Πέρα από την ανείπωτη χαρά της ηχητικής “επιστροφής” σε ένδοξα “λημέρια”, αυτό που εντυπωσιάζει στο “Ascension” είναι ο απαράμιλλος δημιουργικός οίστρος και η συνθετική “ζωντάνια” των Paradise Lost. Και η αλήθεια είναι, ότι οι Βρετανοί έμοιαζαν “εγκλωβισμένοι”, κατά κάποιον τρόπο, συνθετικά, τα τελευταία χρόνια, σαν να είχαν χάσει την “όρεξη” τους. Εδώ, δείχνουν πολύ πιο “απελευθερωμένοι”, πολύ πιο “ευδιάθετοι”, με περισσή φαντασία και “ζωηράδα”, έχοντας ξαναβρεί εκείνο το γεμάτο όνειρα και πάθος “παιδί”, που “χάθηκε”κάπου στην πορεία, ίσως και από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Ο Mackintosh δείχνει “ανανεωμένος”, “σκορπώντας” μερικά από τα πιο ευφάνταστα και ποιοτικά riff των τελευταίων ετών, “πυροβολεί” κάποια από τα πιο περίτεχνα solo, ενώ ο Holmes δίνει μερικές από τις πιο σπαρακτικές, into the point ερμηνείες του. Είναι φοβερό, το πώς οι εναλλαγές των harsh και καθαρών φωνητικών, “οδηγούν” τα κομμάτια με μία μοναδική μαεστρία, στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Από το επικό doom/death αριστούργημα “Salvation”, στην ατμοσφαιρική μπαλάντα “Lay A Wreath Upon The World”, από το περίτεχνα “Icon”-ικό “Diluvium”, στα “Tyrants Serenade” και “Savage Days” με την “Draconian Times” “υφή” τους και την πιο σύγχρονη, “τραχιά” αν θέλετε, “πτυχή” των “Serpent On The Cross” και “Silence Like The Grave”, το “Ascension” μοιάζει με μία ιστορική “αναδρομή” στα τρομερά “επιτεύγματα” των Βρετανών, “σκαλίζει” και επαναφέρει στις μνήμες μας, το ένδοξο παρελθόν ετούτων των θρύλων του doom/death/gothic metal, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι έχουν πολλά να προσφέρουν ακόμη, στην σκηνή. Θα έλεγα ότι το “Ascension” και συνθετικά, φαίνεται ότι βρίσκει τους Paradise Lost σε μια δεύτερη “νιότη”, τους πετυχαίνει στην απαρχή μιας δεύτερης λαμπρής πορείας.
Παράλληλα, οι Paradise Lost δούλεψαν αρκετά και στην παραγωγή, αλλά και στην “απεικόνιση” του υλικού του δίσκου. Μια παραγωγή, που έχει κατορθώσει να “παγιδεύσει” στην ακρίβεια, όλη την ατμόσφαιρα και την ένταση του “οράματος” των Βρετανών, “αποκαλύπτοντας” πεντακάθαρα τον πραγματικό doom/death/gothic “λόγο” τους λεπτομερώς, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν το αίσθημα της “αγωνίας” στον οπαδό, κρατώντας τον σε εγρήγορση μέχρι το τέλος του album. Από την άλλη, οι “Shadow Kings” γνωρίζουν πολύ καλά, ότι το εξώφυλλο είναι ικανό να ιντριγκάρει το κοινό, με την επιλογή τους να μοιάζει ιδανική, καταδεικνύοντας την επιθυμία της μπάντας να συγκεντρώσει όλους εκείνους τους όρους, όπως μελαγχολία, απόγνωση, “σκοτεινιά” και λύτρωση, που “συνοψίζονται” στον ήχο τους, σε ένα κεντρικό θέμα, που θα τραβήξει τα βλέμματα.
Ήταν μαθηματικά βέβαιο, ότι οι Paradise Lost είχαν πάρει τον “δρόμο” της επιστροφής στις “ρίζες” τους και το “Ascension” αποτελεί το πιο πειστικό “βήμα” τους. Οι Βρετανοί μοιάζουν πιο απελευθερωμένοι, πιο δημιουργικοί, πιο αυθεντικοί, με μία ιδανική ηχητική “γέφυρα” μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος τους και του “νέου” σύγχρονου “δρόμου”, που “ανοίγει” μπροστά τους. Οι “Shadow Kings” αποδεικνύουν περίτρανα ότι έχουν πολλά να προσφέρουν ακόμη, με το “Ascension” να “μιλά” με “πράξεις”, κατευθείαν στην καρδιά των οπαδών του χώρου. Σίγουρα από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, πολύ περισσότερο στην doom/death/gothic σκηνή. Δεν θα ήταν καθόλου αδόκιμο να πω, ότι μια νέα “δυναστεία” των Paradise Lost, ξεκινά ιδανικά με το “Ascension”. Βέβαια ο χρόνος θα το δείξει, όμως η “αύρα” αυτής της κυκλοφορίας, μοιάζει ικανή να φέρει μία τέτοια “αλλαγή”.
Είδος: Doom/Death/Gothic Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Σεπτεμβρίου 2025
Facebook
Website
