Τα περισσότερα “never mind” που τραγούδησε ο άλλοτε λύκος της στέπας στη ζωή του, αναλαμβάνουν να μας καλωσορίσουν στον “άγριο θεό” του. Στο νέο του πλατό μοιάζει να λείπουν σχεδόν ολοκληρωτικά οι οπτασίες και τα στοιχειά που περιπλανήθηκαν, σημάδεψαν και οριοθέτησαν το “Ghosteen”. Αντί γι’ αυτά, ανακαλύπτουμε πως οι Bad Seeds γύρισαν. Όλοι από αυτούς.
Οι αραιές, συγκεκριμένες σταγόνες μουσικής πίκρας που συναρμολόγησαν τη μεγάλη και τη μικρή μοιραία άρκτο των Bad Seeds όσο ο Cave πενθούσε βαθιά, έχουν πυκνώσει αισθητά. Συγκριτικά με το ερεβώδες χάσμα του “Ghosteen”, εύκολα θα ισχυριζόταν κανείς πως το νέο άλμπουμ σχηματίζει φως και διέξοδο σε πολλές στιγμές του. Η συριστική του, σχεδόν απόκοσμη φωνητική παρουσία έχει κοπάσει, και ο διαχρονικός crooner που ζούσε μέσα του με πολλά πρόσωπα βγαίνει ξανά, περισσότερο σίγουρος πως έχει αποκτήσει πια το δικαίωμα να υψώσει τον τόνο της φωνής του.
Η ανάταση που προσδοκά ο Cave, και επικαλείται την ομαδική, οργανική συμμετοχή των συμπαικτών του, επανασυνδέεται με τις ρίζες της μπάντας, αλλά ταυτόχρονα προχωρά σε μια σχεδόν θρησκευτική επίκληση χορωδιακών, gospel φωνητικών που απευθύνονται σε έναν θεό με την πρόθεση να κατευνάσουν την οργή του. Μόνο η ειρήνη μπορεί να αγκαλιάσει υποστηρικτικά την ανάταση. Και είναι στιγμές που μοιάζει να επιχειρεί να συνθηκολογήσει με τα σκοτεινά πηγάδια του παρελθόντος που κρύβουν σκληρές απώλειες.
Το ηχογραφημένο τηλεφωνικό μήνυμα της πρώην συνεργάτιδας και φίλης του, Anita Lane, που πέθανε το 2021, βαραίνει απότομα την ελαφρότητα του “O Wow o Wow (How Wonderful She Is)” που έγραψε γι’ αυτή, και η φωνή της ρωτά ανατριχιαστικά “θυμάσαι πως περνούσαμε ωραία, στ’ αλήθεια;”
Αν υπάρχει όμως πραγματικά μια μυστηριώδης σανίδα υπέρβασης από την ανασφάλεια και την έκδηλη αδυναμία στη λύτρωση, αυτή ζωντανεύει στο “Conversion”, με τη σκηνή της έλευσης ενός παλιού θεού που έφερε όλη την πόλη στο μοιραίο φράχτη, “με εκφράσεις στα πρόσωπά τους, χειρότερα από την ίδια τη θλίψη”. Μια κοπέλα μεταμορφώνεται και παραδίνεται στην φλογερή αγκαλιά του θεού σε έναν θρησκευτικό ύμνο της ομορφιάς που υψώνεται κλιμακωτά σε μια απρόσμενη απόδραση. Είναι το κεντρικό τραγούδι του άλμπουμ, σε μια διαδοχή από μυστήρια, με το μεγαλύτερο από αυτά να είναι η τελική λυτρωτική αίσθηση που αποπνέει.
Άλλωστε ο Cave ξεκαθάρισε πως “μετά από αυτό τίποτα δεν πονάει ποτέ ξανά, τίποτα ποτέ δεν πονάει, ούτε καν ο συνηθισμένος πόνος”, στο ανεμοδαρμένο “Final Rescue Attempt”, έναν φορτισμένο υπαινιγμό στη γυναίκα του Susie. Υπάρχουν δυο παράλληλες μουσικές κινήσεις, η μια ένα επαναλαμβανόμενο προωθητικό θέμα στα πλήκτρα, και πάνω του η εξέλιξη του τραγουδιού σκιαγραφεί τόσο διακριτικά μια περίεργη πόλωση, μια αγάπη δεδομένη που τρυπιέται από ξίφη περίεργης αμφισβήτησης, μια εναλλαγή και μια εύθραυστη πίστη σε αυτή. Υπάρχει η βροχή και η θάλασσα, μια απέραντη προοπτική συμπόρευσης, άλλωστε σε ολόκληρο το άλμπουμ υπάρχει άφθονο νερό.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν στο “Wild God” έναν διπλωμάτη διαπραγματευτή ανάμεσα στις εποχές του “The Good Son” και αυτές του “Ghosteen”. Πάνε άλλωστε χρόνια από τη στιγμή που ο ίδιος εγκατέλειψε τους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες που συνήθιζε να επικαλείται στις ιστορίες και άρχισε να εκθέτει αισθητά τον εαυτό του. Ίσως τελικά ο ίδιος σαν αφετηρία έμπνευσης και μεταφοράς να είναι ακόμα πιο παράξενος, όταν σε έναν δίσκο με νεκρούς και μελλοθάνατους επιπλέει τελικά μια αύρα σχεδόν απροσδιόριστης ευδαιμονίας.
Πίσω από τον πιστά βιβλικό Cave που επιμένει να τραγουδά για δώδεκα λευκούς βρικόλακες, υπάρχει ένας τόσο ευγενικός, γλυκός και όμορφος υπαινιγμός που μοιάζει να τοποθετεί προσεκτικά τα πάντα σε μια τόσο απλή και προφανή τάξη. Στη σκηνή που περιγράφεται στο “Frogs”, ένα ζευγάρι (ο ίδιος με τη γυναίκα του) περπατούν μέσα στη βροχή ένα πρωί Κυριακής. Γυρίζοντας από την εκκλησία, η ιστορία του Κάιν και του Άβελ εξακολουθεί να ακούγεται στα κεφάλια τους. Είναι η πρώτη ανθρώπινη αλληλεπίδραση έξω από τον παράδεισο, και ανοίγει την πόρτα στην ανθρώπινη ανομία. Και όμως καθώς το ζευγάρι περπατά στη βροχή, όλα παραμένουν υπέροχα και ο κόσμος γύρω τους βρίθει από ζωή, και οι βάτραχοι χοροπηδούν στις υδρορροές: “leaping to God, amazed of love and amazed of pain”…
Αυτά τα μικρά βατράχια είμαστε εσύ, εγώ , ο Nick Cave, όλη η ανθρωπότητα, πηδώντας στιγμιαία στην αγάπη, το θαύμα, το νόημα και την υπέρβαση, μόνο για να βρεθούμε ξανά πάνω σε μια υδρορροή.
Είδος: Alternative Rock
Δισκογραφική Εταιρεία: PIAS
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 30 Αυγούστου 2024
