Η “περιοδεία” μου στα συναυλιακά στέκια της Θεσσαλονίκης, αυτή τη φορά με έφερε στον πολυχώρο WE. Αφορμή η εμφάνιση των Monophonics. Οι Καλιφορνέζοι ανήκουν στην κλειστή κάστα των ultra-αγαπημένων συγκροτημάτων του ελληνικού κοινού. Για αυτή τους την αποδοχή στα μέρη μας, σίγουρα έπαιξε ρόλο και η πετυχημένη διασκευή τους στο “Bang Bang (My Baby Shot Me Down)” του Sonny Bono που πρωτοτραγούδησε η Cher. Θυμάμαι την εποχή που ακουγόταν ακατάπαυστα στο ελληνικό ραδιόφωνο, πολτοποιώντας το ακουστικό μας νεύρο από τις συχνές επαναλήψεις. Το συγκεκριμένο τραγούδι όμως ήταν ο πολιορκητικός κριός των Αμερικανών, για να μας συμπαρασύρουν στο psychedelic soul και funky σύμπαν τους.
Πολλές φορές μας είχαν τιμήσει έως τώρα με την παρουσία τους, αλλά πάντα ο διάολος έσπαγε το ποδάρι του και εγώ βρισκόμουν χωμένος στα επαγγελματικά γρανάζια. Ευτυχώς το σερί αυτό, έλαβε τέλος! Φτάνοντας στο WΕ αντίκρυσα έναν όμορφο χώρο τόσο εξωτερικά όσο και στα ενδότερα του club. Η απουσία support μας έδωσε τον απαραίτητο χρόνο για την κατάλληλη προθέρμανση μέσω της κατανάλωσης τσαφομένης μπύρας και της επίσκεψης στον πάγκο του merch. Έτσι λοιπόν η εξάδα, με μικρή καθυστέρηση, έλαβε θέσεις επί σκηνής και ανέλαβε το μουσικό ταξίδι μας στον vintage χρονοχώρο. Στο “The Shape of My Teardrops” το κοινό, που είχε προσέλθει σε ικανοποιητικό βαθμό, είχε ήδη αρκούντως “ζεσταθεί”. Η πρώτη όμως “έκρηξη” σημειώθηκε στο “Promises”, με την μπάντα και το κοινό να γίνονται ένα. Κάτι που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της βραδιάς.
Καθηλωτικός ο mastermind, Kelly Finnigan, που καθισμένος πίσω από το Hammond του εντυπωσίασε με τα φωνητικά και την απόδοσή του. Πρώτη φορά βλέπω ένα στατικό frontman να μεταδίδει στον απόλυτο βαθμό το πάθος για τη μουσική του και να ξεσηκώνει τον κόσμο με απλά νεύματα. O Kelly προλόγισε το “Sage Motel” ως το δικό του προσωπικό καταφύγιο και εμείς ενώσαμε μαζί τους τις φωνές και τα λικνίσματά μας. Κιθάρα – μπάσο, τρομπέτα – σαξόφωνο, πλήκτρα και τύμπανα ως άρρηκτο και σφιχτοδεμένο σύνολο μας μετέφεραν νοητά στο San Francisco των ‘60s, την εποχή που εκεί χτυπούσε η καρδιά της προοδευτικής Αμερικής. Ο ερωτικός ρυθμός του “Suffocating” λείανε το έδαφος για το funky “Thinking Black” από το φανταστικό “In Your Brain” album.
Κάπου εκεί ο Finnigan θυμήθηκε την πρώτη φορά που επισκέφθηκαν τη χώρα μας, πίσω στο 2012. Με σύμμαχο τον καλό ήχο καθόλη τη διάρκεια, τα ψυχεδελικά τζαμαρίσματα έδωσαν άλλη οντότητα στα τραγούδια τους, αποδεικνύοντας την αξία μιας live εμφάνισης όταν αυτή δεν περιορίζεται από στεγανά και αγκυλώσεις. Συνέχεια με το γεμάτο ψυχή “You Don’t Understand”, ενώ πάρτι στήθηκε στο “Foolish Love” όπου μας έβαλε να σιγοντάρουμε με τις φωνές μας. Το “Say You Love Me” μας χάρισε και το εξαιρετικό solo κιθάρας του Jimi, λίγο πριν πέσει το soul πέπλο του “Crash & Burn”. Όσοι ήρθαν εξαιτίας του “Bang Bang (My Baby Shot Me Down)”, έφυγαν ευχαριστημένοι καθώς ήταν το τραγούδι που έκλεισε το κανονικό τους set. Όσοι πάλι ήρθαν μόνο γι’ αυτό και έχοντας άγνοια της υπόλοιπης δισκογραφίας τους, βγήκαν διπλά κερδισμένοι καθώς είμαι σίγουρος ότι τα πεπραγμένα των Monophonics, τους πρόσθεσαν στη λίστα των αγαπημένων τους.
Μετά από δύο ανάσες, επανήλθαν στο σανίδι για το encore. Μαγική στιγμή το “It’s Only Us”, με όλους εμάς να τραγουδούμε το refrain και η μπάντα να μας σιγοντάρει. Ένωση και ταύτιση στον απόλυτο βαθμό, με χαρούμενα πρόσωπα ολόγυρά μου. Το τέλος ήρθε με την “ξεχειλωμένη” εκτέλεση του “Last One Standing”, που έκανε μέχρι και τον Kelly να σηκωθεί από το σκαμνί του και να μας ξεσηκώσει για ύστατη φορά. Μέσα στη βραδιά μας ευχαρίστησε πολλάκις στη γλώσσα μας, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για την υποστήριξή μας όλα αυτά τα χρόνια. Αμφίδρομα τα συναισθήματα, καθώς η ανταπόδοση για όσα ζήσαμε εκείνο το βράδυ, ήρθε μέσα από το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημά μας. Το “Peace and Love” που ακούστηκε από τα χείλη τους ως κατευόδιο, τόσο απλό και συνάμα τόσο σημαντικό για τις μέρες που ζούμε. Ζητούμε επανάληψη το συντομότερο!
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
