Δεν είναι μυστικό πως ο Ian Anderson δεν είναι και ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο, όπως δεν είναι και ο πιο προβλέψιμος. Έχοντας ένα βαρύ και σημαίνον δημιουργικό παρελθόν που το συνοδεύει σθεναρά και μια αντισυμβατική στάση ζωής για το τυπικό rock ‘n’ roll τσίρκο, συνεχίζει να απασχολεί την διεισδυτική ματιά του στον σύγχρονο κόσμο και να αφήνει τις εσωτερικές αντιδράσεις αυτών που αντιλαμβάνεται και επεξεργάζεται να πραγματώνονται σε μουσική δημιουργία.
Πάνε πια 18 χρόνια από το τελευταίο στούντιο άλμπουμ νέας μουσικής που έφερε αυτό το όνομα στην όψη του. Μεσολάβησαν επανεκδόσεις, διαφορετικές αποδόσεις, προσωπικά άλμπουμ με μουσικούς των Tull να συμμετέχουν αδιάλειπτα από το 2007 σε αυτά, οπότε τι ακριβώς κρίνει και προσδιορίζει το γιατί αυτό είναι ένα άλμπουμ που θα φέρει πάλι το ιστορικό όνομα, το αφήνουμε αποκλειστικά στο αφεντικό του, χωρίς να μας πέφτει λόγος.
Ένας επίμονος άνθρωπος που το 2018 διαγνώστηκε με χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, επιμένει να δημιουργεί, σφυρηλατώντας τα τραγούδια του με τα δυο βασικά, διαχρονικά του εργαλεία, τη φωνή και το φλάουτο, σε πείσμα αυτής της πρόσθετης δυσκολίας. Πέρα από την καταπληκτική συνέπεια που αποδεικνύεται θριαμβευτικά από τις πρώτες στιγμές στη φωνή και το φλάουτο, είναι περισσή πολυτέλεια να ακολουθούμε αυτό το άγρυπνο μυαλό στους νέους του συνειρμούς. Έχοντας να κάνουμε με ένα άλμπουμ που χωρίς να είναι concept, διατηρεί μια σταθερή βάση αναφοράς στη Βίβλο, ακολουθούμε τις σκέψεις του πάνω στον σημερινό άνθρωπο.
Είναι σημαντική η περιγραφή του για την αγαπημένη του θέση-επιλογή σχετικά με τα θέματα που αγγίζει στο νέο άλμπουμ: προτιμά τη θέση στον “φράχτη”, εκεί που έχει καλύτερη ορατότητα και στις δυο πλευρές. Έχοντας απαλείψει αισθητά τα εφηβικά του τραύματα της υποχρεωτικής του παραμονής σε εκκλησίες και της αυταρχικότητας της χριστιανικής διδασκαλίας, έχει αποκαταστήσει μια διαφορετική σχέση με τον Χριστιανισμό, που τον βοηθά πρακτικά να τοποθετήσει την ηθική του πυξίδα. Με τα χρόνια συνήθισε να εμφανίζεται σε αγγλικούς καθεδρικούς ναούς αλλά και στο Βατικανό. Βέβαια, ο ίδιος δηλώνει υποστηρικτής της θετικής πλευράς του Χριστιανισμού, αφού εξακολουθεί να λειτουργεί με πιθανότητες και όχι με την πίστη.
Ο φράχτης του Anderson του δίνει τον ορίζοντα να κινηθεί από τον εφιάλτη της μαζικής καταστροφής (από το Manhattan Project στον όλεθρο της ατομικής βόμβας) στο εναρκτήριο “Mrs Tibbets”, στην κάθε είδους προδοσία που τινάζεται από την ιστορία του Ιούδα, στο “The Betrayal of Joshua Kynde”. Ο δεξιός λαϊκισμός και οι ακραίες απόψεις, η αγριότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σημαδεύουν το ομότιτλο τραγούδι, μέσα στο οποίο αρκετοί θα διακρίνουν και την οπτασία του Donald Trump. Στο “Sad City Sisters” δεν είναι μια στεγνή ηθικολογία και κριτική αυτό που επιχειρείται. Εμπνευσμένο από τυπικές εικόνες μεθυσμένων πεσμένων γυναικών (οι δικές του έτυχε να ήταν στο Cardiff, καθώς επέστρεφε στο ξενοδοχείο του μετά από μια εμφάνιση ), αιωρείται η απορία της επιλογής να είναι το αποκορύφωμα της εβδομάδας για τόσους νέους ανθρώπους, κάτι που δεν είναι απλά άχρηστο ψυχικά και σωματικά, αλλά και επικίνδυνο. Αν σε κάποιον φαίνονται περίεργα όλα αυτά, ας μην ξεχνάμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που πολλές φορές φανέρωσε την απέχθειά του για άγριες και έντονες κοινωνικές εκδηλώσεις συνωστισμού, για έναν τραγουδιστή του rock ‘n’ roll που σιχαίνεται τα club.
Σε ένα άλμπουμ που οι βιβλικές αναφορές ουσιαστικά αποκαλύπτουν τις σκέψεις του Anderson σχετικά με την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει ή να ερμηνεύσει τον θεό με βάση τον ίδιο, η μουσική του αποδεικνύεται εξίσου πολύχρωμη και ετοιμοπόλεμη. Με μια παραγωγή που αφήνει τον κατάλληλο χώρο και ισορροπία σε ένα πλήθος από ήχους, ο δημιουργός του μοιάζει να έχει απίθανα αποθέματα προσφοράς. Χωρίς σημαντικά κενά αέρος και μια φυσική ροή, συναντά κανείς κάποιους σπουδαίους σταθμούς με πρώτο το δραματικό “Mine Is the Mountain”, όπου ένας αμείλικτος θεός προτάσσει τις τιμωρίες του.
Το παιχνιδιάρικο “Shoshana Sleeping” τρέφει τον ρομαντισμό του αλλά κλείνει το μάτι και στη λαγνεία. Το ομότιτλο με τον σκοτεινό βηματισμό του σηκώνει την περιγραφική του αγωνία με παραστατικό τρόπο. Το “The Fisherman of Ephesus” αντηχεί ιδανικά την αφηγηματική του μουσικότητα που έκανε αυτό το όνομα κλασικό και ρίχνει την αυλαία γεμίζοντας όμορφα την ψυχή του ακροατή.
Ο Anderson πρόσθεσε άλλον έναν τίτλο στο θρυλικό όνομα των Tull, επιμένοντας να συλλογίζεται μοναδικά και να αφήνει την πολύχρωμη ύπαρξή του να αναδύεται με νότες. Σαν εκείνους τους ανθρώπους που είναι αρκετά ρεαλιστές και διορατικοί να αντιληφθούν πως ο χρόνος που θα μπορούν ακόμα να λειτουργούν με συνέπεια, λιγοστεύει, φροντίζει να απελευθερώνει ακόμα ενέργεια που εξαργυρώνεται με τον καλύτερο τρόπο.
Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Ιανουαρίου 2022
Official site: https://jethrotull.com/
Facebook: https://www.facebook.com/officialjethrotull
