Ο Jerry Cantrell δε νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ο mastermind των Alice In Chains έχει δημιουργήσει ένα ξεχωριστό μύθο γύρω από το όνομά του και κάθε του κυκλοφορία (θα πρέπει να) αποτελεί και μία μικρή νίκη της μουσικής απέναντι στον «κονσερβοποιημένο» ήχο της εκάστοτε εποχής. Όντας ο ίδιος ενεργός στο «παιχνίδι» για πάνω από 30 χρόνια, έχει την τιμή να θεωρείται ως ένας από τους guitar heroes μιας ολόκληρης γενιάς.
Ο χαρισματικός μουσικός, σε αυτό το δισκογραφικό «διάλειμμα» από τους AIC κυκλοφορεί ακόμη ένα προσωπικό album. Μετά το 2021 και το “Brighten” ο Cantrell επανέρχεται με τον 4ο δίσκο του με τίτλο “I Want Blood”. Κι αν το “Brighten” άφηνε μια αισιόδοξη «γεύση» στο τέλος, στο νέο του album ο Αμερικανός κιθαρίστας επιστρέφει στις πιο «σκοτεινές» πτυχές της καλλιτεχνικής του φύσης. Με συνοδοιπόρους όπως και παλαιότερα ονόματα σαν τους Duff McKagan (Guns ‘n Roses) και Robert Trujillo (Metallica), Mike Bordin (Faith No More) και Greg Puciato (ex-The Dillinger Escape Plan) να τοποθετούν τον «καμβά», ο Jerry Cantrell αφήνει το ένστικτο και το ταλέντο του ελεύθερα να «ζωγραφίσουν» για ακόμη μία φορά με τις συνθέσεις του.
Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με ένα από τα singles που προηγήθηκαν του album, το grunge διαμάντι “Vilified” το οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε κυκλοφορία των Alice In Chains των 90’s. Είναι τρομερά δύσκολο να αποφευχθούν οι συσχετισμοί με το συγκρότημα καθώς ο Cantrell είναι η ουσία των Alice In Chains. Το γεγονός δε, ότι η φωνή του έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με τα τραγούδια της μπάντας ως το φωνητικό «alter ego» του Layne Staley, αποδεικνύει πως η χαρακτηριστική του χροιά «στέκεται» εξίσου θριαμβευτική και μόνη της. Άκουσε το “Off the Rails” και είμαι σίγουρος πως θα χαμογελάσεις κι εσύ όπως ίσως χαμογελάει από κάπου εκεί ψηλά και ο κολλητός του, Layne.
Το «ταξίδι» του “I Want Blood” είναι μία διαδρομή που αισθάνεσαι πως έχεις ξανακάνει αρκετές φορές αλλά που το τοπίο της έχει την ίδια γλυκιά θύμηση όπως εκείνη την πρώτη φορά. Το «σαγηνευτικό» “Afterglow” είναι ένα από αυτά τα τοπία που συναντάς αλλά δε χορταίνεις να βλέπεις. Το δυναμικό ομώνυμο κομμάτι, με την υποψία vibes από QOTSA, είναι ένα τραγούδι που θα είχε περίοπτη θέση στο πρόγραμμα του MTV, όταν αυτό ήταν ακόμη μουσικό κανάλι. Η «γλυκόπικρη» γεύση που σου αφήνει το εξαιρετικό “Echoes Of Laughter” μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη που έχεις έπειτα από την ακρόαση τραγουδιών όπως τα “No Excuses” και “I Stay Away”.
Όταν ο Jerry Cantrell το καταφέρνει αυτό έπειτα από 3 δεκαετίες, τότε πλέον μιλάμε για χάρισμα. Ένα χάρισμα που έχει δοθεί απευθείας από το αριστερό χέρι του Toni Iommy και αποτυπώνεται στα Sabbath-ικά riffs του “Throw Me a Line” και “Let It Lie”, με το τελευταίο να μπορείς να το ακούσεις κολλητά με το “Rooster” χωρίς αυτό να αποτελεί ύβρη. Μην ψάξεις να βρεις κάποιο ιδιαίτερο highlight στον δίσκο, γιατί θα αδικήσεις κάποια από τις συνθέσεις του. Αυτό το «ταξίδι» πρέπει να το απολαύσεις χωρίς περισπασμούς και διακοπές. Είναι αναγκαίο να βιώσεις την «πατέντα» Cantrell σε ένα τραγούδι όπως το “Held Your Tongue” και να αναπολήσεις τη χαμένη σου εφηβεία (μιλάω για τους έφηβους το ’90) με το «νανούρισμα» του επιλόγου “It Comes”.
Φτάνοντας στο τέλος του album και πριν πατήσω για ακόμη μια φορά το “play”, φτάνω στο εξής συμπέρασμα. Όταν ο Jerry Cantrell δημιουργεί, είτε με τους Alice In Chains είτε για τα προσωπικά του albums, το αποτέλεσμα διαφαίνεται πως θα έχει θετικό πρόσημο. Η μουσική του λειτουργεί στον ψυχισμό μου όπως ακριβώς η συνάντηση με κάποιον φίλο από τα παλιά. Δεν τα λέτε συχνά, αλλά όταν βρίσκεστε νιώθεις σα να μην πέρασε μια μέρα. Και είναι και αυτό το συναίσθημα πως όταν τον χρειαστείς, αυτός θα βρίσκεται εκεί για εσένα.
Είδος: Heavy rock / alternative
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Οκτωβρίου 2024
Website
Facebook
Instagram
