IRON MAIDEN: Το δώρο των Χριστουγέννων του 1975 στο heavy metal

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Οι Iron Maiden δημιουργήθηκαν την ημέρα των Χριστουγέννων, 25 Δεκεμβρίου 1975, από τον μπασίστα Steve Harris, λίγο μετά την αποχώρησή του από το προηγούμενο γκρουπ του, Smiler. Ο Harris απέδωσε το όνομα του συγκροτήματος σε μια κινηματογραφική μεταφορά του “The Man in the Iron Mask” από το μυθιστόρημα του Alexandre Dumas, ο τίτλος του οποίου του θύμιζε το όργανο βασανιστηρίων “iron maiden”. Αρχικά είχαν το όνομα Ash Mountain, αλλά τα περισσότερα από τα μέλη του συγκροτήματος προτιμούσαν το όνομα Iron Maiden ούτως ή άλλως, έτσι αυτό το όνομα επιλέχθηκε λίγο μετά τη δημιουργία του συγκροτήματος.

Μετά από μήνες με εντατικές πρόβες, οι Maiden έκαναν το ντεμπούτο τους στο St. Nicks Hall στο Poplar την 1η Μαΐου 1976, πριν πάρουν μια ημιδιαμονή στην παμπ “Cart and Horses” στο Maryland του Stratford. Λίγες δεκαετίες αργότερα, η παμπ ονομάστηκε επίσημα σε “The Birthplace of Iron Maiden” και μετατράπηκε σε μουσική παμπ με πολλά αναμνηστικά από τα πρώτα χρόνια του συγκροτήματος σαν μέρος της ιστορίας της rock μουσικής του Λονδίνου.

Το αρχικό lineup είχε σύντομη διάρκεια, με τον τραγουδιστή Paul Day να ήταν το πρώτο θύμα καθώς, σύμφωνα με τον Harris, του έλειπε “η ενέργεια ή το χάρισμα στη σκηνή”. Αντικαταστάθηκε από τον Dennis Wilcock, έναν φανατικό οπαδό των Kiss, που χρησιμοποιούσε make up και ψεύτικο αίμα κατά τη διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων. Ο φίλος του Wilcock, ο κιθαρίστας Dave Murray, προσκλήθηκε να συμμετάσχει, προς μεγάλη απογοήτευση των κιθαριστών του συγκροτήματος Dave Sullivan και Terry Rance. Η απογοήτευσή τους οδήγησε τον Harris να διαλύσει προσωρινά τους Iron Maiden το 1976,  αν και το γκρουπ αναμορφώθηκε σύντομα με τον Murray σαν μοναδικό κιθαρίστα. Ο Harrisκαι ο Murray παραμένουν τα μακροβιότερα μέλη του συγκροτήματος και έχουν παίξει σε όλες τις κυκλοφορίες τους.

Οι Iron Maiden επιστράτευσαν έναν ακόμη κιθαρίστα το 1977, τον Bob Sawyer, ο οποίος απολύθηκε επειδή έφερε σε δύσκολη θέση το συγκρότημα στη σκηνή προσποιούμενος ότι έπαιζε κιθάρα με τα δόντια του. Ένταση δημιουργήθηκε ξανά, προκαλώντας σύγκρουση μεταξύ του Muuray και του Wilcock που έπεισε τον Harris να απολύσει τον Murray, καθώς και τον αρχικό ντράμερ Ron Matthews. Δημιουργήθηκε μια νέα σύνθεση, με το μελλοντικό μέλος του Cutting Crew, Tony Moore στα πλήκτρα, τον Terry Wapram στην κιθάρα και τον ντράμερ Barry Purkis (πιο γνωστό σήμερα ως Thunderstick). Μετά από μόλις μια συναυλία με το συγκρότημα τον Ιανουάριο του 1978, ζητήθηκε από τον Moore να φύγει καθώς ο Harris αποφάσισε ότι τα πλήκτρα δεν ταιριάζουν στον ήχο του συγκροτήματος. Ο Dave Murray προσχώρησε ξανά στη μπάντα τον Μάρτιο του 1978, κάτι που ο Terry Wapram αποδοκίμασε, οπότε και απολύθηκε.  Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Dennis Wilcock αποφάσισε να φύγει από τους Iron Maiden για να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα, V1, με τους Wapram, και ο ντράμερ Barry Purkis έφυγε επίσης. Ο Doug Sampson ήταν στην τελευταία συναυλία των Dennis και Thunderstick και έτσι έγινε μέλος της μπάντας στη συνέχεια.

Ο Harris, ο Murrey  και ο Samson πέρασαν το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1978 κάνοντας πρόβες ενώ έψαχναν για έναν τραγουδιστή για να ολοκληρώσουν τη νέα σύνθεση του γκρουπ. Μια τυχαία συνάντηση στο “Red Lion”, μια παμπ στο Leytonstone, τον Νοέμβριο του 1978, οδήγησε τελικά σε μια πετυχημένη ακρόαση για τον τραγουδιστή Paul Di’Anno. Ο Steve Harris δήλωσε, “Υπάρχει μια ποιότητα στη φωνή του Paul, μια ραθυμία στη φωνή του, ή όπως αλλιώς θέλετε να το περιγράψετε, που απλώς του έδωσε αυτό το υπέροχο πλεονέκτημα”. Εκείνη την εποχή, ο Murrey θα λειτουργούσε συνήθως σαν ο μοναδικός κιθαρίστας τους, με τον Harris να σχολιάζει: “Ο Davey ήταν τόσο καλός που μπορούσε να κάνει πολλά μόνος του. Ο Davey ήταν πραγματικά δύσκολος”.

1976– Γεννιέται ο Tuomas Holopainen, που είναι Φινλανδός συνθέτης, παραγωγός δίσκων και μουσικός, περισσότερο γνωστός σαν ένας από τους ιδρυτές και ηγέτης, κημπορντίστας και βασικός συνθέτης του συμφωνικού metal συγκροτήματος Nightwish. Έχει δηλώσει ότι η σύνθεση των τραγουδιών του είναι επηρεασμένη από την αρμονική κινηματογραφική μουσική.

Πριν ιδρύσει τους Nightwish, έπαιζε στο συγκρότημα Darkwoods My Betrothed. Αργότερα ηχογράφησε ένα άλμπουμ μαζί τους σαν κανονικό μέλος το 2020. Συνεργάστηκε επίσης με το gothic metal συγκρότημα For My Pain… και το συγκρότημα του Timo Rautiainen.

Ο Holopainen έχει γράψει πολλά τραγούδια που έχουν συμπεριληφθεί σε soundtracks ταινιών, συμπεριλαμβανομένης μιας συνεργασίας με τον μπασίστα και τραγουδιστή των Nightwish, Marko Hietala στο “While Your Lips Are Still Red”, για τη φινλανδική ταινία “Lieksa!” το 2007. Έγραψε επίσης τη μουσική για την ταινία των Nightwish, “Imaginaerum”, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2012.

Κυκλοφόρησε το πρώτο του σόλο άλμπουμ “Music Inspired by the Life and Times of Scrooge” το 2014.

1989– Κυκλοφορεί το “Consuming Impulse”, που είναι το δεύτερο άλμπουμ του ολλανδικού death metal συγκροτήματος Pestilence, από τη Roadrunner. Διατηρώντας μερικά από τα thrash metal στοιχεία από τον προκάτοχό του “Malleus Maleficarum” (1988), το “Consuming Impulse” είδε το συγκρότημα να προοδεύει πέρα από το παραδοσιακό Death metal είδος με προσθήκες από progressive επιρροές. Αυτό το άλμπουμ μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα από τα πρώτα δείγματα τεχνικού death metal, ένα είδος που θα χρησιμοποιηθεί και θα επεκταθεί και στα επόμενα άλμπουμ των Pestilence. Το “Consuming Impulse” ήταν επίσης η πρώτη τους κυκλοφορία με τον τότε νέο κιθαρίστα Patrick Uterwijk και η τελευταία τους με τον μπασίστα και τραγουδιστή Martin van Drunen.

Επανεκδόθηκε μαζί με το “Testimony of the Ancients” από τη Roadrunner Records στη  σειρά “Vault”.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 880 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.