Η αντοχή και διαχρονική αξία των τραγουδιών, πέρα από την φυσική μουσική γοητεία που ασκούν, εξαρτάται άμεσα και από το γεγονός της επικαιρότητας του θέματος που πραγματεύονται. Το κλασικό πια “2 Minutes to Midnight” ήταν το πρώτο single από το άλμπουμ “Powerslave” και το δέκατο στη διαδρομή του γκρουπ, και κυκλοφόρησε στις 6 Αυγούστου 1984, 39 χρόνια μετά την πρώτη χρήση της ατομικής βόμβας, στις 6 Αυγούστου 1945, στη Χιροσίμα. Ήταν και η πρώτη φορά που ένα τραγούδι που επιλέχθηκε για την προώθηση νέου άλμπουμ, ξεπέρασε σε διάρκεια τα έξι λεπτά.
Είναι μια σύνθεση των Adrian Smith και Bruce Dickinson, με ευθείες αναφορές στον έλεγχο των πολέμων για την εξυπηρέτηση τεράστιων οικονομικών συμφερόντων και ουσιαστικά τη χειραφέτηση της παγκόσμιας οικονομίας, χωρίς να υπολογίζονται οι μοίρες των απλών ανθρώπων. Ο Dickinson είχε δηλώσει επίσης πως “πρόκειται για τον ρομαντισμό του πολέμου και τον τρόμο του, και τα δύο μαζί, και το γεγονός ότι, δυστυχώς, μας απωθεί και μας γοητεύει ταυτόχρονα”, κάτι που αποτελεί μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση και παράλληλα και μια ερμηνευτική απόπειρα της χρηστικότητας των ανθρώπων, πέρα από το αδιαπραγμάτευτο “κατηγορώ” των στίχων.
Στηρίζοντας την αφηγηματική του καταγγελία πάνω σε ένα χαρακτηριστικό groovy ριφ, το τραγούδι ανοίγει σε ένα πολύ ενδιαφέρον οργανικό μέρος στο μέσο του, και το ευαίσθητο σόλο του Smith αγγίζει την καρδιά αυτού του διαχρονικού δράματος και εγκλήματος, πριν η μπάντα επιστρέψει συνολικά στην αρχική της δυναμική. Η περιγραφή της σύνθεσης από τον Smith είναι χαρακτηριστική: “είναι βασικά ένα hard-rock κομμάτι και φυσικά όταν γράφω, είμαι προσανατολισμένος στην κιθάρα, εκεί πηγαίνει η γραφή μου. Καθόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου με μια φανέλα και δούλευα πάνω σε αυτό το riff, και ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Ήταν ο Dickinson, ο οποίος ζήτησε αμέσως να πάρει μέρος στη δράση. Έτσι του έπαιξα τη μουσική, και είχε ένα σωρό στίχους. Άρχισε να τραγουδάει, και είχαμε το “2 Minutes to Midnight”. Το γράψαμε σε περίπου 20 λεπτά”.
Ο τίτλος αναφέρεται στο “Doomsday Clock”, ή “Ρολόι της Αποκάλυψης” είναι ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει την πιθανότητα μιας ανθρωπογενούς παγκόσμιας καταστροφής, κατά τη γνώμη των μελών του “Bulletin of the Atomic Scientists”. Πρόκειται για έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ασχολείται με ζητήματα επιστήμης και παγκόσμιας ασφάλειας που προκύπτουν από την επιταχυνόμενη τεχνολογική πρόοδο που έχει αρνητικές συνέπειες για την ανθρωπότητα. Από το 1947, το ρολόι αποτελεί μια εμφατική μεταφορά για τις απειλές για την ανθρωπότητα από τις ανεξέλεγκτες επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Μια υποθετική παγκόσμια καταστροφή αντιπροσωπεύεται από τα μεσάνυχτα στο ρολόι, με τη άποψη του Bulletin για το πόσο κοντά είναι ο κόσμος σε έναν όλεθρο να αντιπροσωπεύεται από έναν ορισμένο αριθμό λεπτών ή δευτερολέπτων πριν από τα μεσάνυχτα, που αξιολογείται τον Ιανουάριο κάθε έτους. Οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν το ρολόι είναι ο πυρηνικός κίνδυνος και η κλιματική αλλαγή. Το Συμβούλιο Επιστήμης και Ασφάλειας του Bulletin παρακολουθεί όλες τις νέες εξελίξεις στις βιοεπιστήμες και την τεχνολογία που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες ζημιές στην ανθρωπότητα. Από το 1947, το ρολόι έχει μετακινηθεί οκτώ φορές προς τα πίσω και 17 φορές προς τα εμπρός. Τον Σεπτέμβριο του 1953, το ρολόι έφτασε στις 23:58, την πιο κοντινή ώρα στα μεσάνυχτα. Αυτό έγινε όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Σοβιετική Ένωση δοκίμασαν βόμβες υδρογόνου με διαφορά εννέα μηνών η μία από την άλλη.
Με τις εντάσεις του Ψυχρού Πολέμου στο αποκορύφωμά τους την περίοδο που γράφτηκε το τραγούδι, και τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ronald Reagan “να ρητορεύει για την κακή αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ένωσης”, οι στίχοι προέκυψαν άμεσα και εύκολα. “Το Ρολόι της Αποκάλυψης χτυπούσε δύο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα”. Αυτό πράγματι ακουγόταν σαν τίτλος τραγουδιού.
Και αν αναρωτιέται κανείς γιατί ακούγεται ακόμα σαν το είδος του τραγουδιού που δεν θα πάλιωνε ακόμα και μετά το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, αλλά θα έμενε επίκαιρο και σταθερό σαν ένα από τα αγαπημένα classics των Iron Maiden στις ζωντανές εμφανίσεις, οι δηλώσεις του Dickinson βρίσκουν κέντρο στον στόχο: “Πάντα ήμασταν εκπληκτικά διορατικοί σε πολιτικά ζητήματα. Το “2 Minutes To Midnight” ήταν απόλυτα συνεπές με ότι συνέβαινε το 1984 και με ότι συμβαίνει τώρα. Έχεις όλες τις μεγάλες δυνάμεις να πουλάνε όπλα, γενοκτονία σε όλο τον κόσμο, ιδιωτικούς πολέμους που κόστισαν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, όλα χρηματοδοτούμενα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, εμάς τους ίδιους (το Ηνωμένο Βασίλειο), τους Ρώσους και τους Γάλλους”.
Ο καθρέφτης ισχυρών γραμμών όπως, “η χρυσή χήνα κυκλοφορεί ελεύθερα και ποτέ εκτός εποχής”, “λαδώνουμε τα σαγόνια της πολεμικής μηχανής και την ταΐζουμε με τα μωρά μας”, “και μας κάνουν όλους να χορεύουμε στο τραγούδι τους των λιμοκτονούντων εκατομμυρίων ανθρώπων, για να φτιάξουμε ένα καλύτερο είδος όπλου”, υπάρχει σήμερα τριγύρω μας. Κάτω από τον κυνισμό του παγκόσμιου ελέγχου των ισχυρών, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι αξίες των αθώων ανθρώπινων ζωών έχουν εκμηδενιστεί, και οι παγκόσμιοι οργανισμοί συνοδεύουν γενοκτονίες με τη διακριτική τους γραφειοκρατική υποκρισία.
Ίσως η μεταφορά του “Ρολογιού της Αποκάλυψης” να μην υπήρξε ποτέ επαρκής.
