HAKEN: “Fauna”

ALBUM

Πάντα πίστευα πως οι βρετανοί μουσικοί του σύγχρονου προοδευτικού σκληρού ήχου είχαν ένα τεράστιο πλεονέκτημα, συγκριτικά με την απέναντι όχθη του ωκεανού. Αν πραγματικά ήθελαν να διαφοροποιηθούν είχαν ένα απίθανο και αστείρευτο οπλοστάσιο μουσικής κληρονομιάς, η οποία μέσα από το ραδιόφωνο και τον τύπο έχει σχεδόν περάσει στο dna τους. Η πολύχρωμη μουσική παράδοση του Νησιού, ιδιαίτερα όταν από τα τέλη των 70’s και στις αρχές των 90’s άνοιγαν αμέτρητες μουσικές βεντάλιες ιδιωμάτων, είναι ένα πραγματικό θησαυροφυλάκιο για κάθε ανοιχτό μουσικό μυαλό.

Τι δουλειά έχουν λοιπόν όλα αυτά με το νέο έβδομο άλμπουμ των Haken; Η αλήθεια είναι πως όσο συνεκτικά, συγκροτημένα και πληθωρικά στο χώρο τους, και να ήταν τα “Vector” και “Virus” που προηγήθηκαν, άφησαν μια έντονη αίσθηση συρρίκνωσης του ορίζοντα και μια μονολιθική, σκληρή και επίμονη προσέγγιση. Οι Λονδρέζοι είναι από τις περιπτώσεις που δεν διστάζουν να χώσουν τους εαυτούς τους μέσα σε διαφορετικούς εκφραστικούς αντιδραστήρες κάθε φορά και να εκτραπούν. Έτσι, μετά από μια συγγενική έκφραση στα δυο αυτά άλμπουμ, τους βρίσκουμε πιο προκλητικούς και έτοιμους για μεγάλες αποκλίσεις. Στο μεταξύ, ο Diego Tejeida αποχώρησε λόγω σοβαρών μουσικών διαφορών, και ο αρχικός κημπορντίστας τους, Peter Jones έδωσε άμεσα τη λύση με την επιστροφή του.

Στιχουργικά, προτιμήθηκε μια χαλαρότερη θεματική συγγένεια αυτόνομων τραγουδιών από ένα αυστηρό concept άλμπουμ. Η “πανίδα” λοιπόν έδωσε την έμπνευση και το έναυσμα για τους στίχους και τη μουσική του νέου άλμπουμ, όπως φανερώνουν συχνά οι τίτλοι των τραγουδιών, αλλά ταυτόχρονα προκάλεσε και έναν απίθανο πλουραλισμό ήχων και διαθέσεων. Τα μηνύματα του ζωικού βασιλείου στην ανθρωπότητα φαίνεται να είναι μια συναρπαστική προσέγγιση για να κάνει κανείς τις δικές του νύξεις για την αναγκαστική μετανάστευση, τη δημιουργική διαδικασία, τη μετενσάρκωση, ακόμα και για τον κανιβαλισμό.  

Μουσικά, η μπάντα λύθηκε κυριολεκτικά σε διατάσεις έμπνευσης και δημιουργίας. Πόσο συνειδητό ήταν αυτό, φάνηκε με τη σταδιακή αποκάλυψη των τεσσάρων singles που έστρωσαν το δρόμο για το δίσκο, όλα τόσο διαφορετικά και σχεδόν συγκρουόμενα μεταξύ τους. Αν λάβει κανείς υπόψη του πως σε καμιά περίοδο της διαδρομής τους δεν υπήρξαν αυτό το είδος του γκρουπ που θα βαρύνει εσκεμμένα συναισθηματικά τον ακροατή, αυτός ο διακτινισμός των επιρροών τους πάει γάντι. Όντας πάντα αυτός ο ψύχραιμος αφηγητής, με τις συνειδητά αποστασιοποιημένες φωνητικές μελωδίες του Jennings να δίνουν άφθονο χώρο στον ανεξάρτητο συναισθηματισμό του ακροατή, τους απολαμβάνουμε να αλώνουν μια σειρά από ηχοτοπία και να μας ξαφνιάζουν απανωτά.

Πίσω λοιπόν από το υπέροχο έργο τέχνης του Dan Goldsworthy που κοσμεί το άλμπουμ, κρύβεται ένα συναρπαστικό όργιο που ενώνει σκηνές και εποχές. Αν ήθελα να ξεμπλέξω μια και έξω με τη δύσκολη αποστολή να περιγράψω τον πλούτο του “Fauna” θα διάλεγα το 11λεπτο “Elephants Never Forget” και το τρελό μουσικό σύμπαν του. Αν είχα μόνο λόγια στη διάθεσή μου θα χρησιμοποιούσα την απρόβλεπτη ευρηματικότητα του Mike Patton και τις μεταμφιέσεις των The Mars Volta. Ναι, το ξέρω πως πέρασα απέναντι τον ωκεανό αλλά αυτό είναι μόνο μια λεκτική προσομοίωση, και ίσως ωχριά μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν στο “Fauna”. Στην πραγματικότητα, το Νησί σηκώνει μερικές από τις πιο πολύτιμες πέτρες του και αφήνει τις εντυπώσεις τόσων σημαντικών επιδράσεων να μπουν στα τραγούδια τους. Από τους Gentle Giant, τους Police και τους αρχικούς Queen, σε κομψά δάνεια από ska και new wave, ή και fusion, οι Λονδρέζοι μοιάζουν ασταμάτητοι, καθώς δεν υπολείπονται και σε πιο ψυχρούς και σκληρούς djent και post metal ήχους. Σε ένα δίσκο πλούσιων ανατροπών, δεν υπάρχει στιγμή για ολιγωρία και πλήξη.

Πλέκοντας έναν ευγενικό λυρικό επίλογο για την επικείμενη εξαφάνιση του βόρειου λευκού ρινόκερου στο “Eyes of Ebony”, έχουν ταυτόχρονα έναν δίκαιο αποχαιρετισμό και αφιέρωση στη μνήμη του πατέρα του κιθαρίστα Richard Henshall, που έφυγε πρόσφατα και υπήρξε ένα μεγάλο και διαρκές στήριγμα για αυτούς.

Οι Haken, μέσα σε ένα σύμπλεγμα προκλήσεων, καταφέρνουν και ισορροπούν ανάμεσα στο πιασάρικο, το ευφυές, το πολύπλοκο, το τραχύ, το τεχνικό και το ρυθμικό, και μας δίνουν, στη δική τους πανίδα, ένα μάθημα ωρίμανσης και σοφών αναγωγών.

Μια επιστροφή πάνοπλη.  

Είδος: Progressive metal/Rock
Εταιρεία: Inside Out
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 3 Μαρτίου 2023

Website: https://hakenmusic.com/
Facebook: https://www.facebook.com/HakenOfficial

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1154 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.