Στις συναυλίες του Αγγελάκα στήνεται μια ατελείωτη γιορτή. Θλιμμένοι δεν υπάρχουν, την αγάπη μας προς αυτόν, την ακούει σε κάθε του εμφάνιση, και το ίδιο έγινε και την προηγούμενη Τετάρτη στο υπέροχο θέατρο του Λυκαβηττού. Σ ένα χώρο, που όπως μας εξομολογήθηκε και ο ίδιος, είχε πάρα πολλά χρόνια να παίξει (πιθανολογώ, από τις αρχές του 2000 ).
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν οι χιλιάδες κόσμου που συνέρρευσαν και επί της ουσίας γέμισαν το χώρο, αφού στις κερκίδες υπήρχαν ελάχιστα κενά καθίσματα. Και φυσικά αυτό πιστώνεται αποκλειστικά σε αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη, που πάντα βρίσκει τον τρόπο να μας εκπλήσσει με τις μουσικές του επιλογές, και τις συναυλιακές του εμφανίσεις. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Αγγελάκα, αυτό είναι η πρωτοτυπία. Πρωτοτυπία τόσο ως προς την απόδοση του υλικού( επανεκτελέσεις κομματιών, νέες ενορχηστρώσεις, προσθήκη μουσικών οργάνων), όσο και ως προς τη σκηνική του παρουσία.
Αυτή τη φορά, η μουσική παράσταση υπό τον τίτλο Ηλεκτρική Καρέκλα, βασίστηκε πρωτίστως στην περυσινή του εμφάνιση στο Ηρώδειο. Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, -εκτός από τη μπάντα του τους 100c-, η συμμετοχή του φωνητικού συνόλου Διώνη και της ορχήστρας κρουστών που ήταν στη σκηνή, προσέδωσαν στη συναυλία μια ξεχωριστή χροιά, τόσο από άποψης απόδοσης, όσο και από άποψης σκηνικής παρουσίας.
Όλα ήταν καλοσκηνοθετημένα την προηγούμενη Τετάρτη και πλήρως ταιριαστά με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που εκπέμπει ο Λυκαβηττός.
Η αλήθεια είναι, ότι αιφνιδιάστηκα τόσο ως προς την ώρα έναρξης, -21.15 ακριβώς-, όσο και ως προς την επιλογή των πρώτων κομματιών για το άνοιγμα του live. Στα προαναφερθέντα έπαιξε ρόλο και η επιλογή του Γιάννη να κάθεται σε μια καρέκλα στο κέντρο της σκηνής, σε μια ασυνήθιστη ομολογουμένως εικόνα. Ξεκίνησε με τη “Λιακάδα” και τα “Έρημα Βουνά”, αμιγώς κινηματογραφικές επιλογές, από τα σάουντρακ των ταινιών “Ο Χαμένος τα παίρνει Όλα”, και “Ψυχή Βαθιά” αντίστοιχα. Με το “Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά” από τα χρόνια των Επισκεπτών και το “Ποτάμι” που ακολούθησε, η συναυλία άρχισε να ρολάρει κατά το κοινώς λεγόμενο και να ακολουθεί περισσότερο γνώριμα μουσικά μονοπάτια. Να σημειωθεί επιπλέον, ότι χιλιάδες κόσμου έφτασαν στο χώρο εκείνη την ώρα, μη γνωρίζοντας προφανώς την προγραμματισμένη ώρα έναρξης.
Με το “Όταν Ξυπνούν οι Εραστές”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια της προσωπικής του δισκογραφίας, η ατμόσφαιρα άρχισε να ζεσταίνεται, και από αυτό το σημείο και μετά, το όλο feeling που δημιουργήθηκε παρέπεμπε σε κλασσική συναυλία του Αγγελάκα. Η “Αμνησία” ήταν η πρώτη αναφορά στις Τρύπες, γεγονός που εκτόξευσε τόσο τον ενθουσιασμό, όσο και τις προσδοκίες του κοινού, για τη συνέχεια του live. Ας είμαστε ειλικρινείς. Οι μουσικές δουλειές που έχει παρουσιάσει, από τις αρχές του 2000 και μετά, είναι εξαιρετικές. Όμως, είναι τα κομμάτια από τις Τρύπες αυτά που μας παρασέρνουν, μας βουτάνε στο παρελθόν, και χρυσώνουν τις μνήμες, τις αναμνήσεις, και τα βιώματά μας, τωρινά και παρελθοντικά. Αυτή η μπάντα άγγιξε όσο ελάχιστες ελληνικές μπάντες το είναι μας, και ομόρφυνε τη ζωή όλων μας. Και καθώς τα χρόνια περνάνε και οι ελπίδες ξεθωριάζουν και όλοι μας επί της ουσίας έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είναι ανέφικτο να ξαναδούμε τις Τρύπες live, εντούτοις δεν εγκαταλείπουμε αυτή την ανέλπιδη ελπίδα. Δικαίωμά του να θεωρεί ότι μια επανένωση δεν θα προσέφερε κάτι, δικαίωμά μας να τη διατηρούμε μέσα μας ως ύστατη προσδοκία μέχρι να σβήσει και το τελευταίο φως.
Είναι πολύ ωραίες “Οι Παροιμίες από τον Κρόνο”, είναι μαγικό κομμάτι το “Ακόμα Περπατώ”, αλλά όταν σκάει το intro από το “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι”, τα όνειρά μας περιφέρονται από πόλη σε πόλη και αυτό αντικατοπτρίζεται σε κάθε έκφανση της εκάστοτε συναυλίας.
Η δεύτερη ώρα του live, ήταν μια πραγματική “Γιορτή”. Πιστεύω ότι όλοι την ίδια σκέψη κάναμε εκείνη την ώρα. Ο Γιάννης και οι άλλοι από την παρέα της Νεάπολης Θεσσαλονίκης, να μας ταξιδεύουν σε ραγισμένους ουρανούς .Μη μας στερείτε αυτό το ταξίδι. Έχουμε δικαίωμα να το ξαναζήσουμε. Και είναι χιλιάδες τα παιδιά που θέλουν να το γευτούν για πρώτη φορά.
Περιττό να αναφέρω την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο “Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα” και στο “Σιγά μη Κλάψω”. Trade-mark συναυλίας Αγγελάκα. Έκπληξη ευχάριστη το “Δε Χωράς Πουθενά”. Και όπως συμβαίνει πάντα στο εκάστοτε encore, η “Ταξιδιάρα Ψυχή”, έλαβε για πολλοστή φορά διαστάσεις ιεροτελεστίας, με 5000 ψυχές να τραγουδάνε. Η αυλαία έπεσε με το “Ω Δεσποινίς μου Ουτοπία”, επίλογος-έκπληξη, με τον ίδιο να στέκεται στο κέντρο της σκηνής με την κιθάρα του, σε μια εικόνα που θα θυμόμαστε για πάντα. Σε αγαπάμε, μας αγαπάς, και όσο ζούμε θα το δηλώνουμε και θα μας το δηλώνεις.
Setlist:
Λιακάδα
Έρημα Βουνά
Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά
Ποτάμι
Δεντράκι στη Σελήνη
Όταν ξυπνούν οι εραστές
Άγρια των Άστρων Σιωπή
Πνευματικός Ατιμάζει Κόρη
Παροιμίες απ’ τον Κρόνο
Γιαννάκης
Αμνησία
Ακόμα Περπατώ
Πόθοι
Είμαι Τυχερός
Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα
Σαράβαλο
Αιρετικό
Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Ακούω την Αγάπη
Σιγά μη Κλάψω
Θα Ανατέλλω
Γιορτή
Επισκέπτες
Δε Χωράς Πουθενά
Δώσ’ μου Λίγη Ακόμα Αγάπη
Ταξιδιάρα Ψυχή
Ω Δεσποινίς μου Ουτοπία
