DANZIG: “How the Gods Kill”

30 χρόνια από το άλμπουμ που καθιέρωσε τον Glenn Danzig.

Και όμως έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που ο Evil Elvis κυκλοφόρησε το μνημειώδες “Danzig III: How the Gods Kill”. Το άλμπουμ αυτό, ήταν φυσική συνέχεια των δύο προηγούμενων “Danzig” και “Danzig II: Lucifuge”. Να σημειώσουμε εδώ, ότι οι Danzig αποτελούν συγκρότημα και όχι solo project του Glenn Danzig. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Ο Glenn και η “ανίερη” τριάδα που είχε δημιουργήσει μετά το τέλος των Samhain (1983-87, το συγκρότημα που δημιούργησε ο Glenn όταν αποχώρησε από τους Misfits) είχαν έναν δυνατό ήχο στα δύο πρώτα άλμπουμ και διαπραγματεύονταν το σεξ, τη θρησκεία, τον Αρμαγεδδώνα και τον κόσμο των δαιμόνων. Αυτό που ακολούθησε ξάφνιασε ακόμη και τον ίδιο.

Όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ στις 14 Ιουλίου 1992, τα σχόλια ήταν από διθυραμβικά έως αρνητικά: “ένα πρωτότυπο άλμπουμ πέρα από τα συνηθισμένα” έγραψε το περιοδικό Rolling Stone, “πολύ ανόητο (“goofy” η ακριβής λέξη) για να το πάρει κάποιος στα σοβαρά” έγραψε το Spin! Το Pitchfork το περιέγραψε ως το “άλμπουμ που ανταποκρίθηκε στην πανίσχυρη εικόνα που είχε φτιάξει”. Από την Κόλαση στον… Παράδεισο σαν να λέμε…

Και όμως, το άλμπουμ έφθασε στο νούμερο 24 των άλμπουμ charts του Billboard. Το συγκρότημα, από τους συναυλιακούς χώρους των 3.000 θέσεων, έφτασε να γεμίζει πολύ μεγαλύτερες αίθουσες! Όλοι ήθελαν να ακούσουν τον Evil Elvis να τραγουδά “Πώς σκοτώνουν οι Θεοί” και “Μητέρα, μπορείς να τους κρατήσεις στο σκοτάδι για μια ζωή;”.

“Όταν ήμασταν σε περιοδεία για το άλμπουμ βρέθηκα σε ένα εμπορικό κέντρο. Όταν μπήκα στο δισκάδικο του κέντρου βρήκα και το άλμπουμ. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση, υπό άλλες συνθήκες θα έβλεπες το άλμπουμ σε ένα δισκάδικο που έχει metal, punk και alternative”, είχε δηλώσει ο Glenn στο περιοδικό “Revolver”. Αν κάποιος κοιτάξει πριν από την κυκλοφορία, θα καταλάβει ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο, από το εξώφυλλο που ήταν έργο του H. R. Giger (πιο συγκεκριμένα το “The Master and Margarita” του 1976 που αποτελούσε έμπνευση από το έργο του Mikhail Bulgakov με το ίδιο όνομα), μέχρι και τα μέλη του συγκροτήματος.

Ο Glenn είναι γνωστό ότι είναι λάτρης της τέχνης των κόμικς και της επιστημονικής φαντασίας και όπως ήταν αναμενόμενο ήταν εξοικειωμένος με το έργο του Giger. Όταν ρώτησε το διάσημο Ελβετό καλλιτέχνη, ο ίδιος δέχθηκε να δώσει το έργο για να χρησιμοποιηθεί ως εξώφυλλο στο επερχόμενο άλμπουμ. Η μόνη αλλαγή βρίσκεται (και αυτό λόγω πιέσεων από την δισκογραφική εταιρία Def American Recordings – πλέον American Recordings) στην ερωτική οπτική, αντικαθιστώντας το όρθιο πέος του “The Master” με ένα στιλέτο διακοσμημένο με το σήμα κατατεθέν κρανίο των Danzig.

Στο μπάσο βρισκόταν ο Eerie Von, που ο ίδιος ακολούθησε τον Glenn από τους Samhain στους Danzig. Το horror punk παίξιμό του αναβαθμίστηκε ακόμα πιο πολύ στο δίσκο αυτό. Στα drums ήταν ο Chuck Biscuits, παλαιό μέλος των DOA, Black Flag και Circle Jerks: η γνωριμία τους έγινε όταν αποδέχθηκε να παίξει drums στο τραγούδι “You & Me” για το soundtrack της ταινίας “Less Than Zero”. Τέλος, στην κιθάρα ήταν ο John Christ, το παίξιμο του οποίου από δίσκο σε δίσκο γινόταν όλο και πιο “βαρύ”. Ο John Christ πέρασε αρχικά οντισιόν από τους Samhain, όμως η πρώτη συνεργασία του ήταν, όπως και του Chuck Biscuits στο soundtrack “Less Than Zero”.

Η λεπτομέρεια στο soundtrack ήταν ότι το συγκρότημα δεν λεγόταν Danzig, αλλά “Glenn Danzig and The Power And The Fury Orchestra”!

Ο Glenn έσπρωξε τον John Christ να παίξει πιο blues, να συνδυάσει το heavy με το blues. Τον έσπρωξε ακόμη πιο πέρα, επίσης, σε σχέση με τα δυο προηγούμενα άλμπουμ που πίσω από την κονσόλα βρισκόταν ο Rick Rubin: στο άλμπουμ αυτό, αποφάσισε να είναι ο ίδιος πίσω από αυτές.
Ο Evil Elvis είχε την εμπειρία από τις κυκλοφορίες των Misfits και Samhain που καθόταν συνήθως αυτός πίσω από την παραγωγή. Ο ίδιος άρχισε να εισάγει ξανά στοιχεία στον ήχο του συγκροτήματος που είχαν αφαιρεθεί στα δύο πρώτα άλμπουμ που την παραγωγή την έκανε ο Rick Rubin.

Το άλμπουμ ανοίγει με το “Godless”, που ξεκινά με τα τύμπανα από τον Biscuits και τα riffs του John Christ: το τραγούδι είναι ένα μείγμα από τα αγαπημένα blues του Glenn και την αγάπη του για τους Black Sabbath, ενώ οι στίχοι βασίζονται στον θυμό ενάντια στη θρησκεία και την αίσθηση της αυτο-ανακάλυψης. Τα “Anything” και “Bodies” μας χαρίζουν από τις πιο όμορφες φωνητικές μελωδίες του Glenn, το “Anything” είναι ένας ύμνος αγάπης, ενώ οι βαριές κιθάρες του John Christ συμπληρώνουν τους στίχους με το παίξιμό τους. Το “Bodies” είναι ένα δυνατό rock/whorehouse blues. To “How the Gods Kill” συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το “Godless”: είναι μια δήλωση αλήθειας για όλους όσους πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι η ρίζα πολλών κακών, με τις κιθάρες να έχουν έντονα ξεσπάσματα και blues μελωδίες και τον Glenn να τραγουδά “If you feel alive/If you got no fear/Do you know the name/Of the one you seek?”

Το “Dirty Black Summer” ακολουθεί το ομότιτλο κομμάτι με το “πιασάρικο” riff της κιθάρας του. Το τραγούδι παραμένει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα riffs στην καριέρα των Danzig. Ένα συγκλονιστικό riff με ένα σύντομο ποιητικό απόσπασμα. Τα “Left Hand Black” και “Heart of the Devil” συνεχίζουν εκεί που έμειναν τα “Anything” και “Bodies”, το “Left Hand Black” περιέχει ένα συναρπαστικό σύνολο συγχορδιών με γρήγορες αλλαγές ρυθμού, ενώ το “Heart of The Devil” είναι ένας heavy metal blues ύμνος. Για το δεύτερο τραγούδι ο Glenn επικοινώνησε με τον διάσημο μπλουζίστα Willie Dixon, ο οποίος συμφώνησε να συνεισφέρει στο τραγούδι αλλά η μοίρα είχε άλλη γνώμη και δυστυχώς οι δυο τους δεν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να συνεργαστούν λόγω του θανάτου του μουσικού τον Ιανουάριο του 1992. “Πήγα και συναντήθηκα μαζί του και του έπαιξα αυτά που θα δουλεύαμε στο στούντιο”, δήλωσε ο Glenn στο Headbanger’s Ball και συνέχισε: “Κατά τη γνώμη μου, ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους τραγουδιστές και συνθέτες μπλουζ, οπότε ανυπομονούσα να γράψουμε ένα τραγούδι μαζί. Και καθώς ετοιμαζόμασταν για τον δίσκο, πέθανε.”

Το “Sistinas” είναι ένα κομμάτι αγάπης και μοναξιάς, όπου ο Chuck Biscuits μας χαρίζει ένα διαφορετικό και ορχηστρικό παίξιμο στα τύμπανα. Τέλος, τα “Do You Wear the Mark” και “When the Dying Calls” βρίσκονται στην κατάλληλη θέση για να ολοκληρώσουν το άκουσμα με τις τελευταίες νότες του “When the Dying Calls” να μας αφήνουν ικανοποιημένους και με τη λαχτάρα για να ακούσουμε το άλμπουμ ξανά και ξανά.

Για την προώθηση του άλμπουμ κυκλοφόρησαν 4 βίντεο κλιπ: