Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Καπνίζω (ή ατμίζω αυτό το διαολόπραγμα, αν θέλεις καλύτερα), το αγαπημένο μου φαγητό είναι η προβατίνα στα κάρβουνα και η σχέση μου με τη γυμναστική μοιάζει με την αγάπη που έχουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, στο Βασίλη Σπανούλη. Επομένως έχοντας ήδη παρακολουθήσει το εξαιρετικό live των Dool την Παρασκευή, η περίπτωση μιας back to back συναυλίας την αμέσως επόμενη μέρα μου φάνταζε ως συμμετοχή μου στον κλασικό Μαραθώνιο (ούτε καν…). Όλα τα παραπάνω ισχύουν, όταν γίνεται κουβέντα υπό κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας.
Όταν όμως το live αφορά μια από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Crippled Black Phoenix, τα πράγματα αλλάζουν άρδην. Αφήνω την καναπεδάτη ραστώνη, “ντύνομαι” Γκεμπρεσελασιέ και φεύγω τρέχοντας για το Fuzz Club, όπου έχει δοθεί το ραντεβού μας. Μιλάμε για ένα συγκρότημα ορισμό της ποιότητας, με ισχυρό ιδεολογικό πρόσημο που μου ταιριάζει και το οποίο είχε να φανεί στα μέρη μας, πριν τον καιρό της πανδημικής λαίλαπας.
Their Methlab
Δυστυχώς ο Θάνος Μαντάς, aka ΝΑΦΘΑLYN, για λόγους υγείας ακύρωσε την εμφάνιση του ως opening act, όπως μας ενημέρωσε έγκαιρα η παραγωγή. Από μεριάς μας του ευχόμαστε περαστικά και ταχεία ανάρρωση. Έτσι, με το πρόγραμμα να τηρείται με θρησκευτική ευλάβεια, στις εννέα ακριβώς εμφανίστηκαν επί σκηνής οι συμπατριώτες μας Their Methlab. Ένα instrumental post rock – metal σχήμα, αποτελούμενο από την αγία τριάδα: κιθάρα – μπάσο – τύμπανα, το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι έδενε απόλυτα με την ηχητική κατεύθυνση της βραδιάς. Από το “A Call to Arms” κιόλας, με το οποίο μας συστήθηκαν, μπορούσες να διακρίνεις τον εξαιρετικό τους ήχο και την εκτελεστική τους αρτιότητα.
Απευθυνόμενος στο κοινό ο κιθαρίστας Μιχάλης Σπανός, για να το ευχαριστήσει για το καλωσόρισμα που τους επιφύλαξε, επισήμανε ότι δεν τα πάνε πολύ καλά με τα λόγια. Ας είναι, γιατί με τις πράξεις τα πάνε θαυμάσια, καθώς απολαύσαμε μια άκρως πειστική εμφάνιση. Το μουσικό είδος με το οποίο καταπιάνονται, είναι απαιτητικό, καθώς η απουσία frontman – τραγουδιστή αφαιρεί τη δυνατότητα φτιασιδώματος της όποιας ατέλειας ή μικρολάθους. Τα παιδιά όμως δεν είχαν καμιά τέτοια ανάγκη. Απέδωσαν με πάθος το υλικό τους, ενώ η ίδια η μουσική “μίλησε” στα αυτιά της πλειοψηφίας των παρευρισκόμενων. Οι στυλοβάτες του ρυθμού, Νίκος Βαταλαχος στα τύμπανα και Δημήτρης Σπανός στο μπάσο, σιγοντάρισαν ιδανικά το Μιχάλη για να οργιάσει ο τελευταίος με την κιθάρα του.
Ξεχώρισα μεταξύ ίσων, το “Predictions?Pain” με τη μεθυστική του εισαγωγή και το δυναμικό “Venice” με το οποίο έκλεισαν το set τους. Μιλώντας αργότερα με μια παλιοσειρά του χώρου, που έχει φορτίο τα “παράσημα” έχοντας καλύψει χιλιόμετρα ζωντανών εμφανίσεων, μου αποκρίθηκε τα ίδια θετικά σχόλια. Οι Their Methlab παράγουν στο δικό τους εργαστήριο, μουσική πρώτης ποιότητας, αποδεικνύοντας ξανά ότι αυτή είναι και θα παραμείνει στο διηνεκές το καλύτερο “βαρβιτουρικό”.
Their Methlab setlist:
A Call to Arms
Muktuk
Predictions?Pain
Decompression
Golden Bond of Ambition
Venice
Crippled Black Phoenix
Οι Crippled Black Phoenix έχουν ισχυρούς δεσμούς με τη χώρα μας. Από τις πρώτες τους εμφανίσεις εδώ, ο κόσμος τους αγκάλιασε. Ο dark progressive ήχος τους, με τα έντονα λυρικά στοιχεία και τα μουσικά ξεσπάσματα άγγιξε βαθιά τις ψυχές μας. Αγαπάμε ίσως λίγο παραπάνω τη σκοτεινή μουσική, γιατί μας αποκαλύπτει πράγματα που οι ίδιοι μπορεί να φοβόμαστε να ψάξουμε μόνοι. Ο ίδιος ο Justin Greaves άλλωστε χαρακτήρισε από σκηνής την Ελλάδα ως ένα από τα λίγα “πνευματικά” μέρη της μπάντας, ανά την υφήλιο. Η αλήθεια είναι ότι είχα ένα μικρό άγχος σχετικά με την προσέλευση, μετά την κρυάδα που πήρα στους Dool. Ευτυχώς ο κόσμος ανταποκρίθηκε αυτή τη φορά και γέμισε σε ικανοποιητικό βαθμό τη σάλα του Fuzz. Εμφανίστηκαν εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων και νιώσαμε εξαρχής την ίδια ζέση από μεριάς τους. Επομένως ο ευκταίος στόχος της αλληλεπίδρασης μουσικών και κοινού είχε επιτευχθεί με το καλημέρα.
Οι πρώτες νότες του “Troublemaker” ήρθαν να υπενθυμίσουν σε όλους, το πόσο καταπληκτικός δίσκος είναι το “I, Vigilante”. Μάλιστα η συμπλήρωση είκοσι χρόνων ζωής της μουσικής κολεκτίβας, ήταν η τέλεια αφορμή για να ενταχθούν στο setlist και τραγούδια σταθμοί στην πορεία τους όπως τα “444”, “ Rise Up and Fight” και “We Forgotten Who We Are”. Τίμησαν παράλληλα και το τελευταίο τους album “Banefyre”, ένα slow grower δίσκο όπως λέμε και στο Μεσολόγγι, με υπέροχα τραγούδια που απέδειξαν τη δυναμική τους στον καθρέφτη της ζωντανής απόδοσης. Ψήλωσαν κι άλλο μέσα μου τα “Wyches and Basterdz”, “Bonefire” και “The Reckoning”. Η Belinda Kordic, πιστή συνοδοιπόρος από το 2011, με την αγέρωχη στάση και τα υπέροχα φωνητικά της απογείωσε το “ Goodnight, Europe (Pt. II)”, στην εκδοχή που θα συναντήσουμε στην επερχόμενη διπλή κυκλοφορία επανεκτελέσεων και διασκευών με τίτλο “The Wolf Changes Its Fur But Not Its Nature” – “Horrific Honorifics Number Two (2)” που βγαίνει στην αγορά τις επόμενες μέρες. Το συναντήσαμε πρώτη φορά στο “A Love Of Shared Disaster” (2007), το αγαπήσαμε εις διπλούν με την τωρινή του μορφή.
Και μιας και μιλάμε για διασκευές, έπαιξαν επίσης τα “Everything I Say” και “ My Pal” των Vic Chesnutt και God αντίστοιχα. Η αξεπέραστη ποιότητα της μουσικής των Crippled Black Phoenix, θεωρητικά θα τους οδηγούσε σε πολλαπλάσια ακροατήρια. Αυτό δεν συμβαίνει στον απόλυτο βαθμό. Με μια πρώτη ανάγνωση μπορεί κάποιος να πει ότι οι συχνές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας επηρεάζουν τη συνοχή της και αποπροσανατολίζουν τη βάση τους. Με μια δεύτερη ματιά όμως, η αλήθεια είναι βαθύτερη. Δεν ξεπούλησαν ποτέ τα πιστεύω και την ιδεολογία τους. Στηλιτεύουν ασταμάτητα μέσα από το έργο τους τη φονική μανία του πολέμου, τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που ισοπεδώνει ζωές στο διάβα του, την κακομεταχείριση των ζώων και την καταστροφή του πλανήτη.
Το απέδειξε για ακόμη μια φορά ο Greaves, όταν στα διαλλείματα μεταξύ των τραγουδιών αναφέρθηκε στη σημαία της Παλαιστίνης, που είχε στηθεί αριστερά της σκηνής ήδη από την εμφάνιση των Their Methlab, ευχόμενος την πολυπόθητη ελευθερία και λέγοντας πόσο χαρούμενος είναι που την αντικρύζει. Πιθανότατα, όπως πρόσθεσε, θα είχαν συλληφθεί για τον ίδιο λόγο στην πατρίδα τους ή στη Γερμανία. Έκανε ακόμα αναφορά και στον βρετανικό οργανισμό που αντιτίθεται στο κυνήγι των ζώων (“Hunt Saboteurs Association”), πανό του οποίου κρεμόταν στη μεριά του. Όταν δεν μετράς τα λόγια σου και εκφράζεις ελεύθερα αυτό που πιστεύεις και οπαδούς θα χάσεις στην πορεία και συνεργάτες. Γι’ αυτό βγάζω το καπέλο στον Justin και στους συντρόφους του. Γιατί τα λόγια τους, συναντούν τις πράξεις τους.
Στη συνέχεια, χαθήκαμε στη μαγεία του “Lost” και μάλλον κάπου εκεί χάθηκε και ο Justin, o οποίος βιάστηκε να προλογίσει αστειευόμενος το μοναδικό hit των CBP, το “Burnt Reynolds”. Ώσπου του σφύριξαν οι συνεργάτες του, ότι είχε ξεχάσει το “We Forgotten Who We Are” που προηγούταν. Αποτέλεσμα των παραπάνω, να λυθεί σε γέλια μέχρι δακρύων και εμείς να νιώσουμε ξανά την ανθρώπινη όψη ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Όταν ήρθε τελικά η σειρά του “Burnt Reynolds”, η αδημονία του κόσμου να συμμετάσχει στο καλύτερο sing along στην ιστορία του πενταγράμμου, ήταν εμφανέστατη. Και όσο εμείς ξελαρυγγιαζόμασταν, ο Greaves κατέβηκε με την κιθάρα του και μπλέχτηκε ανάμεσα μας, χαρίζοντας χαμόγελα και αγκαλιές. Στιγμιαία αποχώρησαν για να επανέλθουν άμεσα με τον μασκοφόρο πλέον μπροστάρη τους, ώστε να βάλουν τέλος σε μια όμορφη βραδιά με το punk κλείσιμο του ίδιου τραγουδιού. Προσωπικά μιλώντας, προτιμώ την κλασική συναυλιακή εκδοχή του. Εκεί όπου μπορείς να απολαύσεις το βαρυσήμαντο solo κιθάρας στην ολότητα του, ενώ αν κρίνω από τη διάθεση του κόσμου που έδειξε διατεθειμένος να σιγοντάρει μέχρι να πιάσουν βάρδια τα πρωινά απορριμματοφόρα της πόλης, του έκοψε κάπως τη φόρα το απότομο κλείσιμο. Ασήμαντες λεπτομέρειες, θα προσθέσω.
Ήταν μια βραδιά όπως ακριβώς την περίμενα. Μαγική και συναισθηματικά φορτισμένη. Ο ήχος σύμμαχός τους καθόλη τη διάρκεια, που σε συνδυασμό με την εξαιρετική απόδοση του συνόλου, μας χάρισαν μια βαθιά ανάμνηση. Από αυτές που προστρέχεις συχνά πυκνά, για να αντλήσεις θάρρος στο επόμενο βήμα της καθημερινότητας. Εις το επανιδείν, λοιπόν. Εκεί πάλι θα ‘μαστε…
Crippled Black Phoenix setlist:
Troublemaker
Wyches and Basterdz
Bonefire
The Reckoning
Goodnight, Europe (Pt. II)
You Put The Devil In Me
Everything I Say (Vic Chesnutt διασκευή)
444
My Pal (God διασκευή)
Rise Up and Fight
To You I Give
Lost
We Forgotten Who We Are
Burnt Reynolds
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Νασόπουλος
