Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα που αποτελούν τη θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα της σκληρής μουσικής. Που επηρέασαν και επηρεάζουν γενιές καλλιτεχνών με τις δημιουργίες τους και χωρίς αυτά δε νοείται η μουσική που ακούμε. Αν αφαιρέσεις από τη συνταγή μπάντες όπως οι Black Sabbath, Deep Purple, Uriah Heep, Led Zeppelin, Wishbone Ash και Thin Lizzy, αυτό που θα σου μείνει στο τέλος είναι τα τσόφλια από τα αυγά.
Με αυτές τις σκέψεις ανηφόρισα λοιπόν στο Κύτταρο για να απολαύσω ένα θρυλικό Ιρλανδό. Τον κύριο Brian Downey, πιστό συνεργάτη του αείμνηστου Phyl Lynott καθόλη τη διάρκεια της θυελλώδους πορείας των Thin Lizzy. Αρνητική εντύπωση και μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς, η περιορισμένη προσέλευση του κόσμου. Τα έχουμε ξαναπεί και έχω ξαναγκρινιάξει. Δικαιολογίες πολλές, αλλά στα δικά μου μάτια αυτές οι συναυλίες είναι γιορτές μνήμης και τιμής προς τους παιδικούς μας ήρωες που σιγά σιγά μας αποχαιρετούν. Με απόλυτη ακρίβεια στην ώρα έναρξης που είχε ανακοινωθεί, ξεπήδησαν στη σκηνή με το ‘Are You Ready’ και σκόρπισαν μονομιάς χαμόγελα. Με σύμμαχο τον (διαχρονικά) καλό ήχο του χώρου, αλλά και τον ενθουσιασμό του κοινού η βραδιά έμοιαζε εξαρχής εγγυημένη επιτυχία.
Με το ‘Jailbreak’ οι μηχανές ζεστάθηκαν για τα καλά για να φτάσουμε νωρίς στο πρώτο highlight της βραδιάς που δεν ήταν άλλο από το ‘Emerald’. Οι κέλτικες μελωδίες, σήμα κατατεθέν των Thin Lizzy, μας ταξίδεψαν στη γη του Éire πάνω από τις ομιχλώδεις πεδιάδες. Μακελειό στο ‘Massacre’ με τα διπλά σολίδια στις Gibson από τους ταλαντούχους κιθαρίστες Michal Kulbaka και Joe Merriman. Άξιοι πραγματικά, τίμησαν τα βαριά παπούτσια που φορούσαν. Στο ‘Still in Love With You’ ερωτευτήκαμε ακόμα περισσότερο τον θρυλικό ντράμερ. Δωρικός στην παρουσία του, δεν απευθύνθηκε στο κοινό εκπέμποντας περισσότερο θα έλεγα συστολή και ταπεινότητα, μάγεψε με το παίξιμο του. Τεχνικός και δυναμικός όπου απαιτήθηκε, ήταν ουράνιο δώρο να τον βλέπεις να παίζει.
Μπάντα και κοινό όσο κυλούσε η νύχτα έγιναν ένα, με το δεύτερο να μην σταματάει να τραγουδάει τους στίχους και να υψώνει γροθιές στα ‘Warriors’, ‘Don’t Believe a Word’, ‘Bad Reputation’, ‘Cowboy Song’ και ‘The Boys Are Back in Tοwn’. Στο ‘Black Rose’, κλείνοντας τα μάτια μπορούσες με τη φωνή του μπασίστα / τραγουδιστή Matt Wilson να νιώσεις την αύρα του μεγάλου απόντα. Ομοιότητα μεγάλη σε φωνή και performance, και προσέγγιση όχι μιμητική αλλά υποδήλωσης σεβασμού και αγάπης. Sing along στο refrain του ‘Whiskey in the Jar’ που το ευχαριστήθηκε η ψυχούλα μας. Το διπλό encore με τα ‘Suicide’, ‘Cold Sweat’ αρχικά, και το ‘Hollywood (Down on Your Luck)’ τελικά, αποτέλεσε τον ιδανικό επίλογο για αυτή την αλησμόνητη βραδιά.
Νοερά εκείνο το βράδυ μου φάνηκε να περιδιαβαίνω στα σοκάκια του Δουβλίνου και να μπουκάρω στην είσοδο του λονδρέζικου Hammersmith Odeon, καθώς οι ‘Alive and Dangerous’ που μας σύστησε ο κύριος Downey, ήταν ότι αληθινότερο και κοντινό στους αγαπημένους Thin Lizzy.
Αντί επιλόγου (γράφει ο Απόστολος Κουφοδήμος):
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η μουσική ξεκίνησε να διαμορφώνει τις ζωές μας. Μαζευόμασταν στο προαύλιο του σχολείου, και σχολιάζαμε τους δίσκους που είχαμε αγοράσει και τις κασέτες που είχαμε γράψει. Τι μας άρεσε, τι όχι, τι πρέπει να πάρουμε, και τι να ακούσουμε οπωσδήποτε. Μαζεύαμε το χαρτζιλίκι που μας έδιναν οι γονείς, για να πάρουμε κάτι από το κυλικείο. Και με τα χρήματα που συγκεντρώναμε τρέχαμε το Σάββατο στο δισκοπωλείο για να αγοράσουμε δίσκους. Και έτσι μυηθήκαμε στον κόσμο της μουσικής. Πόσο κόπο καταβάλαμε τότε, για να ακούσουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια. Και πόσο όμορφη ήταν η όλη διαδικασία, στην πλήρη της αθωότητα. Μυηθήκαμε σε συγκροτήματα, μάθαμε μπάντες, καρφώσαμε τις αφίσες τους στους τοίχους των δωματίων μας. Ένα από τα συγκροτήματα της εφηβείας, ήταν οι Thin Lizzy του μοναδικού Phil Lynott. Το “Live and dangerous” το είχα σε βινύλιο, το “Black Rose” σε αντιγραμμένη κασέτα. Δίπλα στη μυθική μορφή του Phil, στεκόταν ο Δουβλινέζος Brian Downey, συνιδρυτής του συγκροτήματος. Μακρυμάλλης και αυτός, και ντυμένος με τα ροκ ρούχα της εποχής. Και να που πέρασε ο καιρός, και περίπου 40 χρόνια από τότε που καθόμουν στο σχολικό προαύλιο, τον είδα μπροστά μου, να παίζει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, και πίστη, φορώντας ένα λιτό μαύρο πουκάμισο, τα τραγούδια που άκουγα έφηβος από τον αγορασμένο δίσκο και την αντιγραμμένη κασέτα. Και η μπάντα που τον συνόδευε, οι Alive and Dangerous, να είναι ό,τι πιο κοντινό στους Lizzy των seventies και των eighties.
Έκρυβε μια μαγεία η νύχτα της Κυριακής. Ήταν μια νύχτα βγαλμένη από τα μακρινά χρόνια της εφηβείας, προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα. Κύριε Brian, σε ευχαριστώ για το ταξίδι, την ανάσυρση αναμνήσεων, και το μουσικό stop που έβαλες στη ροή του χρόνου .Ήταν πολύ γλυκιά η επιστροφή στις πηγές της νιότης.
BRIAN DOWNEY’S ALIVE AND DANGEROUS setlist:
Are You Ready
Jailbreak
Emerald
Wild One
Rosalie
Dancing in the Moonlight (It’s Caught Me in Its Spotlight)
Massacre
Still in Love With You
Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed
Waiting for an Alibi
Warriors
Don’t Believe a Word
Bad Reputation
Cowboy Song
The Boys Are Back in Town
Róisín Dubh (Black Rose): A Rock Legend
Whiskey in the Jar
Encore:
Suicide
Cold Sweat
Encore 2:
Hollywood (Down on Your Luck)
Φωτογραφίες: Γιώργος Μπατσαούρας
