ANDY ROURKE: Έφυγε σε ηλικία 59 χρόνων ο μπασίστας των The Smiths

NEWS

Andy Rourke

Έχασε τελικά την άνιση μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας ο θρυλικός μπασίστας των The Smiths, Andy Rourke, και πέθανε στα 59 του χρόνια. Το άσχημο νέο ανακοινώθηκε το πρωί της Παρασκευής, στο Twitter. Όπως ήταν αναμενόμενο, η είδηση ταξίδεψε άμεσα σε ολόκληρο τον κόσμο, μαζί με τις πρώτες αντιδράσεις των συνεργατών του.

Ο κιθαρίστας των The Smiths, Johnny Marr, με προσωπική ανάρτηση στα social media, περιέγραψε τον Andy σαν έναν εξαιρετικά ταλαντούχο μουσικό, μια ευγενική και όμορφη ψυχή, και εξέφρασε την βαθιά του θλίψη, ζητώντας από όλους να σεβαστούν την ηρεμία και το πένθος  των οικείων του.

Ο Rourke γεννήθηκεαπό Ιρλανδό πατέρα και Αγγλίδα μητέρα. Πήρε την πρώτη του κιθάρα όταν ήταν μόλις επτά χρονών. Από τα έντεκα χρόνια του ήταν φίλος με τον Johnny Marr και έπαιζαν μαζί. Δημιούργησαν την πρώτη τους σχολική μπάντα στη σκιά του punk. Όταν ο Marr συνεργάστηκε με τον Morrissey και σχημάτισαν τους The Smiths, ο Rourke προσχώρησε άμεσα στο σχήμα και παρέμεινε για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής τους, παίζοντας και στα τέσσερα στούντιο άλμπουμ του γκρουπ. Ο εθισμός του στην ηρωίνη του κόστισε μια σύντομη απομάκρυνση από τη μπάντα, για να επιστρέψει λίγο πριν κυκλοφορήσουν το σπουδαίο “The Queen Is Dead”.

Η συνδρομή του στο μοναδικό ύφος των The Smiths ήταν καταλυτική, και όπως επεσήμανε ο Marr, κανένας άλλος μπασίστας δεν μπορούσε να το κάνει αυτό.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 878 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.