O “Space Ace” ήρθε στη ζωή στις 27 Απριλίου του 1951, με το όνομα Paul Daniel Frehley. Ήταν το μικρότερο από τα τρία παιδιά του ηλεκτρολόγου μηχανικού Carl Frehley, γιού Ολλανδών μεταναστών, και της Esther (Hecht) Frehley, Ινδιάνα από την φυλή των Cherokee. Έχοντας κυρίαρχες μουσικές επιδράσεις τους Beatles και τους Rolling Stones, ο Paul άρχισε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 13 ετών. Οι γονείς του αποφάσισαν να του αγοράσουν την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα το 1964 σαν χριστουγεννιάτικο δώρο, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αυτό θα τον γλίτωνε από μπελάδες.
Ο Frehley δεν έκανε ποτέ μαθήματα κιθάρας, αλλά η μουσική κυλούσε από τα πρώτα χρόνια στο αίμα του, καθώς η μητέρα του έπαιζε πιάνο, ο μπαμπάς του όργανο στην εκκλησία τους, και ο αδερφός και η αδερφή του έπαιζαν πιάνο και κιθάρα. Ποτέ δεν αποτέλεσε και τον πιο υποδειγματικό μαθητή, καθώς αποβλήθηκε από δύο λύκεια και παράτησε ένα τρίτο. Πήρε το όνομα Ace στο λύκειο από φίλους που πίστευαν ότι ήταν “πραγματικός άσσος” στο να τους κλείνει ραντεβού με κοπέλες.
Κάποια στιγμή, μπροστά στο ομιχλώδες και αβέβαιο επαγγελματικό του μέλλον, ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού επιχείρησε να τον ενθαρρύνει να ακολουθήσει καριέρα στις γραφικές τέχνες. Αυτός όμως ήδη δοκίμασε τις πρώτες αδέξιες απόπειρες στη μουσική. Για λίγο καιρό ήταν σε ένα συγκρότημα με τον αδερφό του που ονομαζόταν The Outrage.
Όταν παράτησε οριστικά το λύκειο, προσχώρησε σε ένα άλλο γκρουπ, τους Cathedral, και άρχισε να δίνει συναυλίες μαζί τους. Με δυσκολία, τόσο η κοπέλα του όσο και η οικογένειά του τον έπεισαν να επιστρέψει στο σχολείο, να τελειώσει και να πάρει το απολυτήριό του. Έκανε αρκετές περιστασιακές δουλειές σαν ταχυδρόμος, αγγελιοφόρος, διανομέας επίπλων και διανομέας σε καταστήματα ποτών. Το 1970, υπήρξε drummer roadie για τον Mitch Mitchell στην τελευταία συναυλία του Jimi Hendrix με τους Band of Gypsys στη Νέα Υόρκη.
Ένα από τα συγκροτήματα του Ace πριν τους Kiss, οι Molimo, ηχογράφησαν στην πραγματικότητα μισό άλμπουμ για την RCA Records το 1971. Το 1972, όταν ήταν 21 ετών και ζούσε ακόμα στο πατρικό του σπίτι, είδε μια αγγελία στο The Village Voice που έγραφε: “Ζητείται κιθαρίστας με λάμψη και ικανότητα”. Θεώρησε ότι ταίριαζε στην περιγραφή, και αποφάσισε να περάσει τη οντισιόν για το συγκρότημα που θα γινόταν γνωστό με το όνομα “Kiss”. Τότε είχαν ακόμα το όνομα Wicked Lester και η μητέρα του τον πήγε με το αυτοκίνητο στην οντισιόν. Εμφανίστηκε φορώντας ένα κόκκινο αθλητικό παπούτσι και ένα πορτοκαλί. Το συγκρότημα δεν εντυπωσιάστηκε με την εμφάνισή του, αλλά από την ικανότητά του στην κιθάρα και τον προσέλαβαν. Ήταν τότε που άρχισε να χρησιμοποιεί ολοκληρωτικά το όνομα Ace, για να αποφύγει και τη σύγχυση με τον άλλο Paul, τον Stanley.
O ίδιος σχεδίασε το λογότυπο των Kiss με το διπλό κεραυνό. Όταν οι Kiss αποφάσισαν να βάψουν τα πρόσωπά τους, ο Ace επέλεξε να βάλει ασημένια αστέρια στα μάτια του και πήρε την περσόνα του “Space Ace”, η οποία τελικά έγινε επίσης γνωστή σαν “The Spaceman”. Για το εξώφυλλο του ομώνυμου ντεμπούτου των Kiss, ο Ace άπλωσε ασημένια μπογιά σπρέι του εμπορίου στα μαλλιά του, θεωρώντας ότι θα ξεπλυθεί, κάτι που τελικά αποδείχθηκε πολύ δύσκολο. Έγραψε το τραγούδι “Cold Gin” στο ντεμπούτο άλμπουμ των Kiss. Δεν το έγραψε επειδή του άρεσε το συγκεκριμένο ποτό, καθώς στην πραγματικότητα δεν έπινε πολλά εκτός από μπύρα τότε. Ήθελε απλώς να γράψει ένα τραγούδι για ποτό και του άρεσε ο τίτλος “Cold Gin”. Παρόλο που οι Stanley και Simmons ήταν οι κύριοι στιχουργοί των Kiss, ο κ. Frehley ξεκίνησε τη συνεισφορά του με το “Cold Gin” στο άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε το 1974 και ονομαζόταν απλά “Kiss”. Ανασφαλής για τη δική του φωνή, δεν συμμετείχε καθόλου στα φωνητικά μέχρι το “Love Gun” (1977), το έκτο άλμπουμ του συγκροτήματος, στο οποίο τραγούδησε τη τραγούδι του “Shock Me”.
Ενώ οι Kiss πάλευαν να επιβιώσουν πριν επιβληθούν απόλυτα εμπορικά, ο Ace εργαζόταν σαν οδηγός ταξί για να μπορεί να πληρώνει τους λογαριασμούς του. Το 1976, παραλίγο να πεθάνει από ηλεκτροπληξία όταν άρπαξε μια μεταλλική ράγα κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στη Φλόριντα και δημιούργησε ηλεκτρικό κύκλωμα με την κιθάρα του. Κατάφερε να απελευθερωθεί και έπεσε από μερικά μέτρα ύψος. Μετά από ένα διάλειμμα 10 λεπτών, επέστρεψε κάτω από τις επευφημίες των θεατών και ολοκλήρωσε το σετ, παρόλο που δεν ένιωθε τα χέρια του.
Υπήρξε ο πιο ακραίος χρήστης ναρκωτικών και αλκοόλ του συγκροτήματος, αντίθετα με τον Simmons, που βρισκόταν στο εντελώς αντίθετο άκρο. Στο βιβλίο του 2003 “Kiss: Behind the Mask”, μια έγκυρη βιογραφία των David Leaf και Ken Sharp, υπάρχει μια σχετική δήλωση του Stanley: “Δεν ξέρω αν ο Ace ξεχώριζε την πίσω πλευρά της κιθάρας του από την μπροστά και αυτό πιθανότατα οφειλόταν στην κατάποση κάποιων υγρών”. Ο Simmons πρόσθεσε: “Οι κρίσεις του Ace ήταν θολές από την αρχή, για να το πω ευγενικά”. Ο Frehley ισχυρίστηκε συχνά όμως ότι η κατάχρηση ναρκωτικών και αλκοόλ επιδεινώθηκε από την υποβάθμιση της προσφοράς του στους Kiss από τους Simmons και Stanley.
Ο Criss έφυγε από το συγκρότημα το 1980 και ο κ. Frehley ακολούθησε το 1982. Οι Kiss συνέχισαν με μια σειρά από αντικαταστάτες. Ο Frehley ακολούθησε σόλο καριέρα, κυκλοφορώντας επτά ακόμη άλμπουμ με το δικό του όνομα και δύο με ένα συγκρότημα που ονόμασε Frehley’s Comet, που πρωτοεμφανίστηκαν το 1985. Στα απομνημονεύματά, “No Regrets” ( ένα βιβλίο γραμμένο από τους Joe Layden και John Ostrosky), ο είπε ότι αποξενώθηκε από το συγκρότημα λόγω της αυξανόμενης εμπορικότητάς του: “Υπήρχαν κουτιά φαγητού Kiss, φιγούρες Kiss, σετ μακιγιάζ Kiss, κούκλες Kiss. Ό,τι και φανταστεί κανείς, το πουλούσαμε”. Παραδέχτηκε όμως πως απολάμβανε τα χρήματα που έφερνε το συγκρότημα , 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Παρόλο που ο Ace δεν είχε καμία σχέση με τα άλμπουμ “Lick It Up” των “Animalize” των Kiss, αφού δεν ήταν πλέον στο συγκρότημα, έπαιρνε το 25% των κερδών από αυτά, αφού διατήρησε το ένα τέταρτο του μεριδίου στο συγκρότημα μέχρι το 1985.
Αυτός και ο Criss επανενώθηκαν τελικά με τους Kiss το 1996 για μια εξαιρετικά κερδοφόρα σειρά περιοδειών. Η τελευταία συναυλία του Frehley με το συγκρότημα ήταν στο Salt Lake City, στην τελετή λήξης των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2002. Η διασκευή του τραγουδιού “New York Groove” του Russ Ballard από τον Ace ήταν μακράν το single με την υψηλότερη θέση στα charts από οποιοδήποτε σόλο άλμπουμ μέλους των Kiss, φτάνοντας την 13η θέση στο Billboard Hot 100. Είχε πει πως το τραγούδι ήταν εμπνευσμένο από την εμπειρία του με πόρνες στην Times Square τη δεκαετία του ’70.
Έκανε το ντεμπούτο του στην υποκριτική στην αστυνομική ταινία του 2005, “Remedy”, στην οποία πρωταγωνίστησαν ο Vincent Pastore και ο Frank Vincent από τους Sopranos. Ο Frehley είχε συνεισφορά στο soundtrack της ταινίας. Το άλμπουμ του 2014, “Space Invader”, έφτασε στο νούμερο ένα στο Billboard 200, σηματοδοτώντας την μοναδική φορά που ένα σόλο άλμπουμ από ένα πρώην ή νυν μέλος των Kiss έφτασε ποτέ στο top ten.
Εκτιμούσε πάντα τόσο την ικανότητά του όσο και την λάμψη του. Μιλώντας στο περιοδικό Fuzz το 1997, υποστήριξε ότι “αν υπήρχαν δύο κιθαρίστες με τις ίδιες δυνατότητες, και ο ένας πηδάει πάνω στη σκηνή ενώ ο άλλος όχι, εννέα στις 10 φορές, ένα μη εκπαιδευμένο αυτί στο κοινό πιθανότατα θα έλεγε ότι ο κιθαρίστας που πηδάει και τα λοιπά είναι ο καλύτερος μουσικός”. Λειτούργησε με βάση αυτή την πεποίθηση σε όλη την καριέρα του: “Για μένα”, έλεγε, “η εικόνα ήταν πάντα πολύ σημαντική”.
Η μοίρα δεν τον άφησε να παρακμάσει ακραία στη σκληρή δίνη του χρόνου. Μια πτώση στο σπίτι του τον Σεπτέμβριο, τον έφερε με μηχανική υποστήριξη στο νοσοκομείο, εξαιτίας εγκεφαλικής αιμορραγίας. Δυστυχώς την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2025 έχασε τη μάχη για τη ζωή και εισήλθε παντοτινά στο πάνθεο των μουσικών μας ηρώων. Όπως εύστοχα επισήμανε και η οικογένειά του, απέναντι σε όλα τα απίστευτα επιτεύγματά του στη ζωή, η μνήμη του Ace θα συνεχίσει να ζει για πάντα!
