Καθώς κοίταζα το ημερολόγιο με τις συναυλίες του Οκτωβρίου, εκτός από το πόσο γεμάτο είναι, εντύπωση κάνουν κάποια ονόματα τα οποία επισκέπτονται τη χώρα μας στη καλύτερη τους περίοδο. Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή των Φινλανδών, post-punk, Grave Pleasures. Κάνοντας την αρχή με ένα αριστούργημα, το “Climax”, πίσω από το όνομα Beastmilk, η παρέα από τη Φινλανδία έδειξε ξεκάθαρα ότι ακόμα και αυτό το τόσο γεμάτο album δεν έφτανε για να εκφράσουν όσα ήθελαν, αλλά και να ξεδιπλώσουν τις τεράστιες δυνατότητες που είχαν. Και έτσι, ενώ οι Beastmilk δημιουργήθηκαν ως μέσο διαφορετικής έκφρασης από όλα όσα έκαναν μέχρι τότε, ξεχωριστά ο καθένας τους, αυτό άλλαξε γρήγορα και η ανάγκη τους, αλλά και η ανταπόκριση του κόσμου, γέννησε τους Grave Pleasures (με τις αναγκαίες αλλαγές μελών).
Κάπως έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους και 3 μοναδικά albums ήρθαν για να γεμίσουν τις πιο σκοτεινές και μελαγχολικές στιγμές μας. Τα τρία κεφάλαια που γράφουν τη μέχρι τώρα ιστορία των Grave Pleasures αντικατοπτρίζουν και την πολύπλευρη μουσική ευφυΐα των Φινλανδών, αφού μπορούν να ενώσουν διαφορετικούς κόσμους κάτω από το γκρίζο πέπλο των συνθέσεών τους. Και εκεί όπου τα πιο ωμά “Dreamcrash” και “Motherblood” έχουν διαμορφώσει ένα, ίσως, πιο σκληρό πρόσωπο για τους Grave Pleasures έρχεται το “Plagueboys” να σου δείξει ότι το μεταλλικό post-punk των Σκανδιναβών δεν έχει όρια και με ευκολία μετατρέπεται σε ένα μελωδικό, σχεδόν γοτθικό σύνολο.
Θα μπορούσα να σου δώσω τουλάχιστον 31 λόγους, όσα και τα διαμάντια που κρύβονται στα τρία albums των Grave Pleasures, αλλά θα σταματήσω εδώ και θα δώσω το λόγο στους Γιώργο Φακίνο, Νίκο Χανακούλα και Χρήστο Παπαδάκη, οι οποίοι, μέσα από τη δική τους ενασχόληση με τη μουσική και τη σκοτεινή πλευρά της, θα σου πουν γιατί δεν πρέπει να χάσεις την εμπειρία της live εμφάνισης των Φινλανδών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τη Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Οκτωβρίου.
Γιωργος Φακίνος (DJ, Promoter)
Οι Beastmilk ήταν τελικά μια μεγάλη , χαμένη ευκαιρία. To ένα και μοναδικό album που κυκλοφόρησαν το 2013 (“Climax”) αγκαλιάστηκε κυρίως από ανοιχτόμυαλους μεταλλάδες (λόγω line up αρχικά) παρά το γεγονός ότι έπαιζαν ξεκάθαρα Post Punk. Τους είδαμε μάλιστα και στην Αθήνα το 2014 , στο An, σε μία συναυλία που μνημονεύεται ακόμα. Και μετά , εμφανίστηκαν οι διαφωνίες και τα egos που οδήγησαν στην αναπόφευκτη διάλυση λίγους μήνες μετά.
To 2015 τα πρώην μέλη των Beastmilk (ο τραγουδιστής Mat McNerney-λέγε με Kvohst- και ο μπασίστας Valtteri Arino δηλαδή) αποφασίζουν να το πιάσουν από εκεί που το άφησαν , με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι Grave Pleasures. 3 albums μετά (“Dreamcrash”, “Motherblood” , “Plagueboys”) μας έρχονται Αθήνα αυτή την Παρασκευή (και Θεσσαλονίκη την επόμενη) για 2 live που έρχονται σε ιδανικό timing.
Mου είναι δηλαδή αδιανόητο να ακούς Post Punk, Goth, New Wave και Metal (προφανώς δεν αναφέρομαι στους “μόνο Maiden” και σε αυτούς που δεν θα τους χάλαγε να βλέπουν Blind Guardian όλες τις μέρες της εβδομάδας, κάθε χρόνο) και να χάσεις αυτή τη συναυλία.
Και εξηγώ : Οι Grave Pleasures έχουν κυκλοφορήσει το “Motherblood”, το 2017 , το οποίο είναι κανονικός δίσκος αναφοράς , με αυτό το υβρίδιο Metal / Post Punk που τόσοι προσπάθησαν να αντιγράψουν (και δεν κατάφεραν) αργότερα. Συμμετέχει μέχρι και ο David Tibet (Current 93) στο “Atomic Christ”. And that counts for something.
Αλλά ακόμα και στο φετινό “Plagueboys” που μαλακώνουν τον ήχο τους έχοντας κατευθυνθεί σε έναν ήχο που παρελαύνει ως επιρροή όλο το περήφανο 80’s New Wave (The Sound, Chameleons, Wire, Sad Lovers And Giants, Echo And The Bunnymen, Red Lorry Yellow Lorry, Pink Turns Blue) . Δεν καταλαβαίνω δηλαδή , γιατί κάποιος που ακούει Fontaines DC σήμερα να μην έρθει να δει Grave Pleasures και να τους ευχαριστηθεί εξίσου ;
Άσε τα ρεφρεν τους που σου κολλάνε στο μυαλό… Ρώτα και εμένα που τραγουδάω μόνος μου το “New Hip Moon” στον δρόμο από το 2015.
Νίκος Χανακούλας (DJ, VoodooD Productions)
Για να γράψω αυτό το άρθρο, βάζω να ακούσω το High On Annihilation στο YouTube. Γράφει 66K views, 6 months ago. Γελάω με τη “σατανική” αυτή σύμπτωση. Κοιτάω στη δισκοθήκη μου το Nouveau Gloaming των Code (με το οποίο δεν είχα τρελαθεί) και το Supervillain Outcast των Dødheimsgard (με το οποίο είχα τρελαθεί) και αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο ύπουλα μπήκε στα ακούσματά μου ο Mat McNerney. Μετά θυμάμαι ότι ένα από τα καλύτερα post black metal live που έχω δει, ήταν οι Oranssi Pazuzu (α ρε Juho και συ μέρος του κόλπου), στο Gagarin το 2016. Support οι Hexvessel… Είναι φανερό, το παιχνίδι είναι στημένο… Ούτε που κατάλαβα πως έσκασαν οι Beastmilk και μέχρι να το συνειδητοποιήσω, άλλαξαν σε Grave Pleasures. Θα μετανιώνω πάντα που έχασα τους Beastmilk στο An Club το 2014, όμως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός μουσικόφιλου. Το Plagueboys παραείναι masterpiece! Την Παρασκευή εξαργυρώνουμε μουσικό κάρμα…
Χρήστος Παπαδάκης (Mercury Radio / Forgotten Scroll Zine).
Είναι μεγάλη χαρά όταν μπορείς να βλέπεις μια μπάντα στην ακμή της. Καλά τα reunions και οι αναστάσεις ή οι εκταφές νεκρών, αλλά το να βλέπεις μια μπάντα στην ακμή της επί σκηνής είναι μια άλλη, διαφορετική και συναρπαστική ιστορία. Και ναι αυτή τη στιγμή οι Grave Pleasures βρίσκονται στην ακμή τους. Και αυτός είναι ο πρώτος και ο βασικός λόγος που πρέπει να τους δεις επί σκηνής, χωρίς αναβολή. Και να περάσεις με τις μουσικές τους σε απόσταση αναπνοής, το βράδυ της Παρασκευής σου.
Και μόνο το “Imminent Collapse” να έρχονταν και να έπαιζαν πάλι δεν θα έπρεπε να τους χάσεις. Αλήθεια δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες εκατοντάδες φορές έχω ακούσει στο repeat αυτό το κομψοτέχνημα σκοταδιού, το οποίο και θεωρώ μια από τις ομορφότερες και πιο ολοκληρωμένες post punk / new wave συνθέσεις των τελευταίων ετών. Το δέσιμο σου με την μπάντα το ξέρεις. Δεν θα στο υπενθυμίσω εγώ. Έχεις λιώσει το “Plagueboys” το οποίο το περίμενες σαν μπόρα στην έρημο -άργησε λίγο εντάξει, μα σε αποζημίωσε-. Για να μη μιλήσω για τις παλιές Beastmilk αμαρτίες. Και μην ανησυχείς, ξέρω πάντα που καταλήγει η ψιλή κουβέντα που πιάνεις για το άλμπουμ “Πως θα ακούγονται live τα τραγούδια όμως ρε φίλε;”. Ε λοιπόν ήρθε η ώρα να μάθεις… Γιατί όλοι ξέρουμε καλά πως αυτή η σχεδόν λυτρωτική πορεία προς την ματαιότητα που επιχειρούν με όσα έγραψαν στο “Plagueboys”, μονάχα επάνω στη σκηνή θα λειτουργήσει ολοκληρωτικά. Είναι η μοίρα του σκοταδιού να παίζεται live. Και οι Φινλανδοί το ξέρουν αυτό. Κοίτα να είσαι απέναντι τους τη Παρασκευή. Το χρειάζεσαι.
