Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται, ούτε και η αιώνια αγάπη, αυτή στην οποία άνευ όρων παραδίνεσαι και συγχωρείς τα πάντα. Αν εξαιρέσω το βήχα, όλα τα υπόλοιπα περιγράφουν άριστα την σχέση μου με τους Katatonia από τα τέλη του 1997 μέχρι σήμερα. Βέβαια, δεν υπάρχει κάτι που να χρειάζεται να συγχωρήσω σε αυτή την μπάντα τόσες δεκαετίες, αφού το μόνο που καταφέρνει είναι να με συγκινεί και να σκάβει με κάθε νέα της μουσική το δρόμο της απο τα αυτιά κατευθείαν στο όργανο ζωτικής σημασίας που πονάει περισσότερο, την καρδιά. Πάντα ανακάλυπτε νέες διαδρομές, νέες συγκινήσεις, νέους τρόπους να φέρνει δάκρια στα μάτια με την μεγαλόπρεπη μελαγχολία της, την οποία ορίζουν μαγικά ως γνήσιοι Βασιλιάδες του αδιέξοδου.
Το δίδυμο που δημιούργησε αυτή την αστείρευτη μηχανή μελαγχολικών ονείρων, Jonas Renkse και Anders Nyström, πλαισιώθηκε από την πλέον ιδανική, ασύλληπτη παρέα στα τέλη των ‘90s (Fred Norrman, Mattias Norrman, Daniel Liljekvist) και μέσα σε μια δεκαετία, οι δίσκοι που κυκλοφορούσαν δεν ήταν απλώς albums, ήταν θαύματα της πέμπτης τέχνης: “Discouraged Ones”, “Tonight’s Decision”, “Last Fair Deal Gone Down”, “The Great Cold Distance”, “Night Is The New Day”, καταθέσεις που δεν βρίσκονται εύκολα λόγια για να τις περιγράψουν.
Η προηγούμενη δεκαετία σηματοδότησε σημαντικές αλλαγές σε αυτή την σύνθεση, μέχρι που αυτή η αλλαγή ολοκληρώθηκε στο προηγούμενο album των Σουηδών, “City Burials”. Όμως ο πυρήνας Jonas/Anders δεν κλονίστηκε και δεν αλλοιώθηκε – και αυτή η ατέρμονη, αέναη θλίψη και μελαγχολία τυλιγμένη με μουσική, συνέχισε να εξελίσσεται και να βρίσκει το δρόμο της μέσα από τα “Dead End Kings”, “The Fall Of Hearts” και το “City Burials”, που μας φέρνει στην τρέχουσα δεκαετία, στο 2020 και σε μια υπέροχη, τελευταία ζωντανή εμφάνιση πριν η πανδημία αλλάξει τις ζωές μας για πάντα.
Σχεδόν τρία χρόνια μετά από όλα αυτά λοιπόν, οι Katatonia επιστρέφουν με το δέκατο τρίτο τους πόνημα. Το “Sky Void Of Stars” βρέθηκε στα χέρια μου αρκετές μέρες πριν κυκλοφορήσει, όμως μου φαινόταν αδύνατο να καταφέρω να γράψω δύο λόγια για αυτό χωρίς περισσότερες και ακόμα περισσότερες ακροάσεις. Ακόμα και τώρα που έχει μονοπωλήσει τα players μου πάνω από βδομάδα και απανωτά repeats, συνεχίζει να με δυσκολεύει να το εξηγήσω, σε βαθμό που κανένα album τους στην ιστορία της αγάπης μας δεν κατάφερε. Ας προσπαθήσω όμως.
Ξεκινώντας από το περιτύλιγμα, το artwork με κεντρικό θέμα τη βροχή και τα πουλιά (σήμα κατατεθέν) έχει μια comic αισθητική που δεν μας έχουν συνηθίσει – μια αλλαγή από το σκοτεινό και το μακάβριο σε ένα άγγιγμα ωχρού φωτός της πόλης, όπως λένε και οι ίδιοι στα τραγούδια τους.
Ένα μπερδεμένο “Austerity” ανοίγει το “Sky…”: μισό prog metal τέρας, μισό μελωδικό μελαγχολικό έπος, ένα πάντρεμα του “Forsaker” και του “Day And Then The Shade” σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά. Ένα από τα ομορφότερα ρεφραίν του album προσφέρει το “Colossal Shade”, ενώ το “Opaline” με το ανεκδιήγητο pop opening και βασικό θέμα, γυρίζει γρήγορα σε ένα χαρακτηριστικό Katatonia verse και διορθώνεται αρκετά στο chorus, ειδικά όταν εκείνο το αρχικό θέμα σκεπάζεται από τις κιθάρες. Το “Birds” είναι πολύ πιο άμεσο και ξετυλίγει την μαγεία των μελωδιών που αγαπώ στους Σουηδούς, αμέσως μετά το goth αλά Paradise Lost αρχικό του riff. Τα “Drab Moon”, “Author” και “Sclera” (που πατάει κατά πολύ πάνω στο “Departer” αλλά με έναν πιο φωτεινό, mid-tempo χάρτη) ομορφαίνουν το “Sky…” λίγο παραπάνω, ενώ το “No Beacon To Illuminate Our Fall” κλείνει το δίσκο με τον ίδιο μπερδεμένο τρόπο που το “Austerity” τον ξεκίνησε. Τέλος, ένα guest-έκπληξη κρύβεται στο “Impermanence”, όπου ο Joel Gustav Ekelöf των Soen μοιράζεται τα φωνητικά σε αυτό το, ξεκάθαρα, Katatoen μικρό έπος που φέρνει στο μυαλό και τις δύο μπάντες ταυτόχρονα, αν και γέρνει λίγο περισσότερο στην “Night Is The New Day” πλευρά των Katatonia, όπως άλλωστε και ολόκληρο το album που μοιάζει να αντλεί την έμπνευσή του από εκεί.
Από την λίστα των τραγουδιών, άφησα έξω το “Atrium”. Αυτό το τετράλεπτο διαμάντι, είναι το μόνο που δημιουργεί αυτό τον κόμπο στο λαιμό που δεν αφήνει περιθώρια σχολιασμού, που μέσα από την απλότητα των μελωδικών γραμμών του διδάσκει (κυρίως στους δημιουργούς του) πως χρειάζεται μόνο μια πανέμορφη μελωδία και ψυχή για να συγκινήσεις – και τίποτα άλλο. Μακάρι το παράδειγμα του “Atrium” να ήταν η λογική ολόκληρου του “Sky…”
Οι Katatonia είναι σε φόρμα στο νέο τους album. Ο Jonas είναι όπως πάντα μαγικός στις φωνητικές του γραμμές ενώ ο Anders συγκινητικά χαρακτηριστικός. Μπορεί ο Daniel στα τύμπανα να είναι λίγο άγαρμπος για τα γούστα μου (πάντα τον έβλεπα σαν τον Jarzombek που αντικατέστησε τον τιτάνα Zonder στους Fates Warning, έτσι ακριβώς και ο Moilanen τον μέγα Liljekvist που ήταν τα μαγικά hands & feet των Katatonia) αλλά είναι πολύ καλός drummer και τρομερά δεμένος με τον Sandin και την υπόλοιπη κομπανία. Επίσης, δεν μου κάθεται ο Roger Öjersson στο line-up εδώ και δύο albums, αλλά ευτυχώς έχει περιορίσει αρκετά τα Malmsteen-ικά solos του, οπότε το σύνολο μπάντας και συνθέσεων είναι πολύ πιο συμπαγές από το “City Burials”. Αφού λοιπόν το “Sky Void Of Stars” δεν είναι ένα κακό ή μέτριο album και έχει τόσα θετικά σημεία, που είναι το πρόβλημα;
Θα προσπαθήσω να στο θέσω όσο πιο απλά μπορώ με ένα παράδειγμα: αν η καρδιά σου χτυπά δυνατά και το στομάχι σου έχει πεταλούδες για τη γυναίκα που αγαπάς, τόσο που τρέμεις ολόκληρος όταν είσαι κοντά της και ξαφνικά σε ένα ραντεβού σου στείλουν ένα ανδροειδές ίδιο με εκείνη, που συμπεριφέρεται ακριβώς το ίδιο με εκείνη και σου δείχνει ακριβώς το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια τρυφερότητα με εκείνη, εσύ θα έχεις πεταλούδες στο στομάχι; Θα τρέμεις ολόκληρος δίπλα του και η καρδιά σου θα χτυπάει δυνατά για εκείνο; Φυσικά και όχι, αφού θα λείπει το στοιχείο που σε κάνει να νιώθεις έτσι για εκείνη τη γυναίκα – και ας είναι αυτό μπροστά σου το τέλειο ανδροειδές αντίγραφο. Ε, κάπως έτσι και εδώ. Ένα τέλειο album που όμως του λείπει αυτό που με διαπερνά σε κάθε κυκλοφορία των Katatonia, που με κάνει να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, που σε κάθε ακρόαση πονάει ακόμα περισσότερο για χρόνια και δεκαετίες. Αυτό το στοιχείο δεν υπάρχει εδώ, παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές ελάχιστων τραγουδιών. Και αν εγώ δεν νιώθω έτσι, τότε δεν είμαι ο εαυτός μου – και έτσι, δεν είμαι σίγουρος πως αυτοί εδώ είναι οι Katatonia που λατρεύω και ας τους βλέπω μπροστά μου, ας τους ακούω μέσα στα αυτιά μου.
Μέχρι να τους εντοπίσω πάλι όπως ακριβώς τους νιώθω και τους αγαπώ εγώ, θα ελπίζω πως σε κάποιους άλλους εκεί έξω, το “Sky Void Of Stars” χάρισε ανατριχίλες. Θα ελπίζω πως ίσως το καταφέρει και σε μένα μετά από μερικές δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ακροάσεις ακόμα.
Είδος: Progressive rock/Metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 20 Ιανουαρίου 2023
Facebook: https://www.facebook.com/katatonia
Official website: https://katatonia.com/
